Ισμήνη Νταφοπούλου: Μαθήματα ομορφιάς

Κομψή, ψηλή, ήρεμη στις κινήσεις και στον τρόπο ομιλίας της, όχι μόνο όμορφη αλλά και εντυπωσιακή, η Ισμήνη Νταφοπούλου έγινε αναγνωρίσιμη στο ευρύ κοινό όταν κέρδισε τον τίτλο της Σταρ Ελλάς 2014 και εκπροσώπησε την Ελλάδα στον διαγωνισμό Μις Υφήλιος στο Μαϊάμι λίγους μήνες αργότερα. Ωστόσο, δεν ανήκε ποτέ στην κατηγορία των μοντέλων που μέσα από τον δημοφιλή διαγωνισμό ομορφιάς ήθελαν να κάνουν τα πρώτα τους βήματα στο μόντελινγκ. Η 25χρονη Ισμήνη ήταν ήδη γνωστή στον χώρο της μόδας και διέθετε πλήθος φωτογραφήσεων στο book της από δουλειές τόσο στην Ελλάδα όσο και στο εξωτερικό.

Και -όχι- δεν ανήκε στην πολυπληθή ομάδα των γυναικών που ήθελαν από μικρές να γίνουν μοντέλα, που πρόβαραν το καλό τους προφίλ στον καθρέφτη σύμφωνα με τις συμβουλές της Τάιρα Μπανκς στο «America’s Next Top Model» και έστηναν πασαρέλες στο σαλόνι τους. Η Ισμήνη, η οποία γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Καρδίτσα, όταν ήταν μικρότερη ήθελε να γίνει αεροσυνοδός ή αξιωματικός της Αστυνομίας. Τελικά, έγινε δασκάλα, αφού είναι πτυχιούχος του Παιδαγωγικού, και μάλιστα με εμπειρία ενός έτους στη διδασκαλία.

Μετά το τέλος της συγκεκριμένης σχολικής χρονιάς μάλιστα, όπως αποκαλύπτει, αποφάσισε να ασχοληθεί με το μόντελινγκ επαγγελματικά. «Οταν κάποια στιγμή με τις περικοπές, στο τέλος της χρονιάς, βρέθηκα χωρίς δουλειά, έπρεπε να αποφασίσω τι θέλω να κάνω. Μόλις τον προηγούμενο χρόνο είχα πάρει το πτυχίο μου, αλλά δεν υπήρχε περίπτωση για διορισμό. Εβλεπα το τηλέφωνό μου να χτυπάει συνεχώς για δουλειές από το πρακτορείο. Ηταν σαν το μόντελινγκ να επέλεξε εμένα και όχι το αντίστροφο», αφηγείται και συνεχίζει: «Εκείνη η χρονιά κοντά στα παιδιά -είχα την Α’ Δημοτικού σε ένα ιδιωτικό σχολείο- ήταν από τις πιο ωραίες της ζωής μου.

«Οταν βρέθηκα χωρίς δουλειάως δασκάλα έπρεπε να αποφασίσω τι θα κάνω στη ζωή μου. Ηταν σαν το μόντελινγκ να επέλεξε εμένα και όχι το αντίστροφο»

Δεν θα είχα ενδοιασμό να γυρίσω στο σχολείο μετά το μόντελινγκ, αφού, όπως όλοι γνωρίζουμε, είναι ένα επάγγελμα με ημερομηνία λήξης. Δεν έχω πλάνο για το μετά. Προσπαθώ να κάνω σωστές επιλογές βραχυπρόθεσμα και καθορίζω την πορεία μου βάσει αυτών. Αλλά και η τηλεόραση δεν μου είναι αδιάφορη. Εξετάζω τις προτάσεις που μου γίνονται και αποφασίζω. Σίγουρα δεν θα επιχειρούσα ποτέ να τραγουδήσω», λέει γελώντας.

Ποστάρει σκέψεις και συμβουλές

Αυτόν τον καιρό η Ισμήνη επιμελείται ένα blog στο site Queen.gr, όπου μοιράζεται την «τεχνογνωσία» που έχει αποκτήσει από τη θητεία της στο μόντελινγκ και τις εμπειρίες από τα ταξίδια της στο εξωτερικό μέσω χρηστικών βίντεο που ποστάρει. Βασική θεματολογία τι άλλο; Η μόδα και η ομορφιά. «Στην αρχή η φιλοσοφία ήταν να μοιράζομαι αυτά που είχα μάθει από τις άλλες κοπέλες που γνώριζα στα ταξίδια μου στο εξωτερικό ως μοντέλο. Τώρα πια βάζω οτιδήποτε μου ζητήσουν τα κορίτσια τα οποία παρακολουθούν όσα ανεβάζω.

Μάλιστα σύντομα η στήλη μου θα ανανεωθεί. Ετοιμάζω για τους followers πολλά καινούρια πράγματα πέρα από τη σφαίρα του μακιγιάζ και των beauty tips», λέει. Κάνει μια μικρή παύση και συμπληρώνει: «Με αυτή την αφορμή -κι επειδή λαμβάνω πολλά μηνύματα στα οποία κορίτσια στην εφηβεία ζητούν να αναρτήσω δίαιτες ή προγράμματα γυμναστικής ώστε να αποκτήσουν “σώμα μοντέλου”- θα ήθελα να πω το εξής: είναι σημαντικό να αγαπάμε τον εαυτό μας όπως είναι και να φροντίζουμε το σώμα μας ώστε να είναι υγιές και όχι σκελετωμένο».

Η Ισμήνη ήταν 19 ετών όταν αποφάσισε, μετά από παροτρύνσεις ετών από τον φίλο του μεγαλύτερου αδερφού της Κώστα Καραντώνη, ο οποίος ήδη εργαζόταν ως μοντέλο στο εξωτερικό, να επισκεφθεί μαζί του το πρακτορείο μοντέλων για το οποίο εργαζόταν. «Με είχαν σταματήσει ήδη δυο-τρεις φορές στον δρόμο όταν ήμουν μικρή, κάνοντάς μου την κοινότοπη ερώτηση “Θα ήθελες να ασχοληθείς με το μόντελινγκ;”» περιγράφει. «Την πρώτη φορά μάλιστα ήμουν μαζί με τη μητέρα μου - δεν θα το ξεχάσω ποτέ. Είχε φρικάρει εντελώς. “Τι λες, άνθρωπέ μου;”, έλεγε στον scout, “το κοριτσάκι είναι 16 ετών!”.

Η μαμά μου είναι η παραδοσιακή Ελληνίδα μαμά που θα ήθελε να ασχοληθώ με αυτό που θα αποφάσιζα να σπουδάσω», καταλήγει. Παράλληλα με το σχολείο όμως η Ισμήνη είχε αναπτύξει και επιχειρηματική δραστηριότητα. «Εφτιαχνα χειροποίητα κοσμήματα. Αλλά και τσαντάκια και σανδάλια χειροποίητα», λέει. «Αρχικά, τα έδινα σε φίλες της μαμάς μου, ενώ αργότερα είχα φτάσει σε σημείο να δίνω και σε μαγαζιά, οπότε πηγαινοερχόμουν στην Αθήνα με τη μητέρα μου τουλάχιστον δύο φορές την εβδομάδα για να αγοράσω τις πρώτες ύλες. Αργότερα δε, όταν ήμουν στη Φλώρινα, όπου είχα περάσει στο Πανεπιστήμιο, και έζησα για έναν χρόνο πριν πάρω μεταγραφή στον Βόλο, τα δρομολόγια είχαν αρχίσει να μας δυσκολεύουν. Ευτυχώς, ήταν ο αδερφός μου στην Αθήνα, οπότε είχαμε τουλάχιστον κάπου να μείνουμε.



Σκόπευα να διατηρήσω αυτό το χόμπι και κατά τη διάρκεια των σπουδών μου, σταδιακά όμως το άφησα αφού με το που υπέγραψα το πρώτο μου συμβόλαιο το 2009 άρχισα να κλείνω τόσες πολλές δουλειές που δεν προλάβαινα. Το μόντελινγκ όμως δεν ήταν όνειρο ζωής και είχα βάλει στόχο να πάρω το πτυχίο μου ακριβώς στα τέσσερα χρόνια για να προλάβω τους διορισμούς που έλεγαν ότι θα τελειώσουν. Δεν είχα στο μυαλό μου ότι η ενασχόλησή μου με το μόντελινγκ θα συνεχιζόταν. Και δεν πίστευα ότι υπάρχουν πια τόσες δουλειές εδώ ώστε να μπορείς να ζήσεις από αυτό. Ετσι, μέχρι να πάρω το πτυχίο μου, το μόντελινγκ ανήκε στους καλοκαιρινούς μήνες κατά τους οποίους ταξίδευα στο εξωτερικό και έκλεινα δουλειές. Με το που τελείωνα την εξεταστική, έφευγα. Τον πρώτο χρόνο πήγα στο Μιλάνο», θυμάται. «Ημουν 19 κι ένιωθα πολύ μικρή. Το ίδιο πίστευε και η οικογένειά μου.

Οταν έφτασα εκεί είδα ότι οι υπόλοιπες κοπέλες -από τη Σουηδία, την Τσεχία, τη Ρωσία- ήταν όλες 14, 15, 16 ετών. Κάποιες είχαν μαζί και τις μητέρες τους αλλά οι περισσότερες ήταν μόνες. Μάλιστα μία από αυτές, την οποία είχα τότε συγκάτοικο, περπατάει τώρα για τη Victoria’s Secret, αν και δεν είναι Αγγελος - τουλάχιστον όχι ακόμα. Το ήθελε από μικρή, ήταν το όνειρό της, το κυνήγησε, είχε τις αναλογίες και αυτό το “κάτι” που χρειάζεται. Διότι εκτός από αναλογίες πρέπει να είσαι πολύ σκληρός άνθρωπος και να έχεις γερό στομάχι για να φτάσεις τόσο ψηλά. Εγώ ποτέ δεν είχα αυτή την τρέλα. Μου αρέσει ό,τι κάνω να το κάνω καλά και αφιερώνομαι σε αυτό, αλλά μέχρι ενός σημείου. Δεν θα θυσίαζα τον εαυτό μου. Η συγκεκριμένη είχε για σπίτι της μόνο μια βαλίτσα. Και ζούσε έτσι. Ανά δύο μήνες και σε διαφορετικό προορισμό. Κάποια στιγμή τη ρώτησα πώς μπορεί να ζει έτσι. Μου απάντησε ότι είναι τρόπος ζωής και ότι έχει τύχει να λείπει από το σπίτι της και επί δύο συνεχή χρόνια. Εμένα μου αρέσει η ασφάλεια του σπιτιού μου: θέλω το σκυλάκι μου, τους ανθρώπους που αγαπώ κοντά μου. Εχω κάνει πολλά ταξίδια αλλά στους δύο-δυόμισι μήνες θέλω να γυρίσω πίσω», εξομολογείται.

«Υπάρχουν κίνδυνοι αν δεν προσέχεις»

Αναρωτιέμαι τι έχει να πει για όσα κυκλοφορούν ως αστικοί μύθοι αναφορικά με το μόντελινγκ. «Ολα όσα ακούγονται, ισχύουν. Τα έχω δει. Ειδικά στο πρώτο μου ταξίδι, που δεν είχα και την εμπειρία. Θυμάμαι, τότε μου ζήτησαν να χάσω κιλά κι από αντίδραση εγώ έβαλα κι άλλα. Πιστεύω ωστόσο πως αντίστοιχες -άσχημες- καταστάσεις υπάρχουν σε όλους τους χώρους. Απλώς το μόντελινγκ είναι στα φώτα και έτσι ό,τι συμβαίνει φαίνεται περισσότερο.

«Το μόντελινγκ σου προσφέρει επιβεβαίωση και -αν το κάνεις σωστά- χρήματα. Θέλει όμως όρια. Θεωρώ πως πολλά από τα κορίτσια όταν συνειδητοποιήσουν με πόσο ανούσιο τρόπο ξόδεψαν τα καλύτερα χρόνια της ζωής τους, θα μετανιώσουν»

Γιγαντώνεται. Με φρίκαρε το γεγονός ότι κάποια κορίτσια, έχοντας σκοπό της ζωής τους να κάνουν καριέρα στο μόντελινγκ, είναι διατεθειμένες να θυσιάσουν πολλά πράγματα. Ενα από αυτά είναι αυτό που προανέφερα. Το να γυρίζουν τον κόσμο με μια βαλίτσα στο χέρι. Να απαρνιούνται τους φίλους τους και την οικογένειά τους. Τη δυνατότητα να έχουν έναν φυσιολογικό δεσμό. Εχω δει διατροφικές διαταραχές, αυτοκαταστροφικές αντιδράσεις στην πίεση που δέχονται. 

Ή καλύτερα στην πίεση στην οποία υποβάλλουν τον εαυτό τους. Είναι ωραίο αυτό το επάγγελμα. Σου προσφέρει επιβεβαίωση και -αν το κάνεις σωστά- χρήματα. Απλώς θέλει όρια. Θεωρώ πως πολλά από αυτά τα κορίτσια μετά από λίγα χρόνια, όταν συνειδητοποιήσουν με πόσο ανούσιο τρόπο ξόδεψαν τα καλύτερα χρόνια της ζωής τους, θα μετανιώσουν για όλες αυτές τις επιλογές. Αλλά θα είναι αργά», υπογραμμίζει.

Τη ρωτάω κατά πόσο η έντονη προβολή και το γκλάμουρ το οποίο καλύπτει σαν μαγικός μανδύας όλες τις παραφωνίες αυτής της τρυφηλής βιομηχανίας μπορούν να θρέψουν το «εγώ» των ατόμων που απασχολούνται στα πολυάριθμα πλοκάμια της. «Προσπαθώ να απέχω από ψωνισμένες συμπεριφορές οι οποίες, όντως, δεν είναι δυσεύρετες. Η αλήθεια είναι ότι κι εγώ όταν πρωτομπήκα στον χώρο και ξαφνικά άρχισα να δουλεύω αρκετά πήγα κάπως -ας πούμε- να την ψωνίσω», ομολογεί με αφοπλιστική ειλικρίνεια.



«Οταν αρχίζεις να κάνεις φωτογραφήσεις για επώνυμα brands και διάφοροι άνθρωποι του χώρου σε αποθεώνουν και αντιλαμβάνεσαι ότι κάνεις κάτι το οποίο αποτελεί όνειρο για κάποιες άλλες κοπέλες στις οποίες απλώς δεν δόθηκε η ευκαιρία να το κάνουν, νιώθεις πολύ σημαντικός. Αλλά στο τέλος όλο αυτό είναι μια φούσκα, ένα τίποτα. Μετά από έναν ολόκληρο χρόνο που ασχολούμουν με το μόντελινγκ συνειδητοποίησα ότι είναι απλώς ένα επάγγελμα και μάλιστα εφήμερο και δεν σε κάνει κάτι παραπάνω από τον διπλανό σου. Ενιωθα κι εγώ αυτό το αναίτιο αίσθημα ανωτερότητας. Χωρίς τελικά να υπάρχει λόγος.

Αυτή η ζάλη της έπαρσης διήρκεσε περίπου έναν μήνα στην περίπτωσή μου. Εβλεπα όμως και αναγνώριζα τις λάθος συμπεριφορές γύρω μου. Τρόμαξα, δεν ήθελα να καταντήσω έτσι. Ευτυχώς, το κατάλαβα νωρίς και μαζεύτηκα. Σε αυτό φυσικά παίζει ρόλο και ο τρόπος με τον οποίο έχεις μεγαλώσει, η αγωγή που έχεις λάβει από την οικογένειά σου», τονίζει. Η αγωγή βεβαίως που παίρνεις από το σπίτι σου ευθύνεται και για πολλά άλλα πράγματα, όπως η ευγένεια με την οποία η Ισμήνη αντιμετώπισε ακόμα και τις ίσως λίγο πιο αδιάκριτες ερωτήσεις μου. Και απάντησε σε όλες με τρόπο που μετέτρεψε τη συζήτησή μας σε μια ενδιαφέρουσα φιλική κουβέντα, αποδεικνύοντας για μία ακόμη φορά ότι ομορφιά και μυαλό μπορούν να συνυπάρξουν και οποιοδήποτε κλισέ περί του αντιθέτου ανήκει στη σφαίρα της μικρόψυχης κριτικής στην οποία οι περισσότεροι είμαστε πλέον εθισμένοι.