Γιώργος Μπόγρης: «Η Έλλη ήταν η πρώτη που μου είπε “φεύγεις”»

Στα 14 του έκανε τη διαδρομή Θήβα – Αθήνα πιο τακτικά και από οδηγό των ΚΤΕΛ. Η αγάπη του για το μπάσκετ και η προοπτική μιας μεγάλης καριέρας τον έφεραν στην Αθήνα στα 15 του, να ζει μόνος του, να πηγαίνει σχολείο και να προπονείται. Δύο χρόνια μετά, θα σηκώνει το κύπελλο στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Εφήβων, δικαιώνοντας τον πατέρα του για τη γενναία απόφασή του να τον αφήσει να κατέβει μόνος του στην Αθήνα.



Οι διαδρομές του συνεχίζονται, αλλά πλέον ο «δρόμος» του είναι λουσμένος από τα φώτα της δημοσιότητας. Αθήνα, Θεσσαλονίκη και, τον τελευταίο χρόνο, Ανδόρα. Παρ’ όλα αυτά, ο Γιώργος Μπόγρης παραμένει ταπεινός. Ένας γίγαντας των 2,10 μ., ο οποίος, αφού αστειευτήκαμε και μιλήσαμε για μπάσκετ σαν να ήμασταν χρόνια φίλοι, όταν άναψε το κόκκινο λαμπάκι της εγγραφής, μου απαντούσε με το βλέμμα χαμηλωμένο, χωρίς ίχνος έπαρσης.

Πώς είσαι αυτόν τον καιρό;

Επέστρεψα από την Ισπανία, έπειτα από μια ωραία χρονιά, μπασκετικά εξαιρετική για μένα.

Ήταν όπως το περίμενες;
Όχι. Στην αρχή σοκαρίστηκα λίγο. Ο τρόπος παιχνιδιού και η ζωή γενικά είναι τελείως διαφορετική από αυτή της Ελλάδας. Όταν όμως προσαρμόστηκα, πέρασα πανέμορφα. Ήταν μια μεγάλη ευκαιρία για την καριέρα μου και είμαι ευχαριστημένος, γιατί το μπάσκετ είναι η βασική προτεραιότητά μου.



Τα χρήματα δεν σε ενδιαφέρουν;
Με ενδιαφέρει να κάνω επιλογή καριέρας, όχι οικονομική. Βέβαια, αυτά τα δύο συνδυάζονται, αφού όσο πιο ψηλά πηγαίνεις, τόσο μεγαλύτερα συμβόλαια υπογράφεις. Έχω μια δεκαετία μπάσκετ μπροστά μου και θέλω να κατακτήσω τους στόχους καριέρας που έχω θέσει, για να μη μου μείνει κάποιο μπασκετικό απωθημένο όταν θα έχω αποχωρήσει. Δεν θα «σωθώ» με κάποια χρήματα παραπάνω, αλλά τουλάχιστον θα τα έχω καλά με τον εαυτό μου.

Από ό,τι διαβάζαμε στα διάφορα ρεπορτάζ, στην Ανδόρα είχες μια «ασκητική» ζωή…
Ουσιαστικά η ατυχία μου αφορά τους συμπαίκτες μου. Ήταν όλοι τους παντρεμένοι και, με το που τελείωνε η προπόνηση, εξαφανίζονταν. Στην αρχή είχα ενθουσιαστεί, γιατί είναι ένα μέρος εντελώς διαφορετικό από αυτά που έχω συνηθίσει, περιτριγυρισμένο από βουνά. Το «εθνικό» τους σπορ, εκτός του σκι, είναι το hiking κι έτσι έκανα ωραίες διαδρομές στα βουνά περπατώντας. Έχει αναπτυγμένο τουρισμό, ωραία αγορά, μιας και είναι όλα αφορολόγητα και το φαγητό, ειδικά τα κρέατα, είναι εξαιρετικό. Στο ισπανικό πρωτάθλημα, όμως, δεν υπάρχουν Χριστούγεννα, γιορτές και αργίες. Έτσι δεν είχα την ευκαιρία να έρθω στην Ελλάδα, παρά μόνο για δύο ημέρες το Φεβρουάριο. Άρχισα λίγο να φρικάρω, γιατί ήμουν τελείως μόνος και ήταν δύσκολο για τους ανθρώπους μου να έρθουν. Το πρόσημο στο τέλος ήταν θετικό. Είδα όμορφα πράγματα και έκανα πολλά road trips, αφού η Ανδόρα είναι ανάμεσα στην Ισπανία και τη Γαλλία. Έτσι κατάφερα να ταξιδέψω στην Τουλούζ, στο Μονπελιέ, στο Φίγκερες με το αυτοκίνητο. Μόνος μου, βέβαια.



Έφευγες για να αποφορτιστείς;
Είμαι τέτοιος τύπος. Μου αρέσει να γνωρίζω ανθρώπους, να βλέπω πόλεις… Λένε πως «αν δεν μπορείς να διαβάσεις, ταξίδεψε». Μπορώ να κάνω και τα δύο. Είμαι ευτυχισμένος από τις εικόνες που απέκτησα, αλλά και γιατί αξιοποίησα τον άφθονο χρόνο που είχα για τον εαυτό μου. Με βοήθησε πολύ να βελτιωθώ και να εξελιχθώ ως άνθρωπος. Πολλοί λένε ότι «είναι καλύτερα εκεί, γιατί μπορείς να συγκεντρωθείς στο μπάσκετ, δεν έχει να βγεις, δεν έχει πολλά να κάνεις». Δεν συμφωνώ. Πιστεύω στο «να κάνεις δίαιτα με γεμάτο ψυγείο, όχι με άδειο». Πρέπει να έχεις την επιλογή. Όλη μου η ζωή είναι μπάσκετ, από την πρωινή προπόνηση, μέχρι το μεσημέρι που θα κοιμηθώ για να είμαι έτοιμος για την απογευματινή. Ακόμη και ο ύπνος είναι μέρος της προπόνησης. Μετά τις 22.00, έχεις λίγο χρόνο για τον εαυτό σου. Αν έχεις και την επιλογή να ξεδίνεις όταν μπουχτίζεις, δεν είναι κακό. Αρκεί να το ελέγχεις.

Ανέφερες πριν πως διαβάζεις. Τι ακριβώς;
Μου αρέσουν οι βιογραφίες. Η τελευταία που διάβασα ήταν του Πάμπλο Πικάσο. Επίσης, μου αρέσουν και τα ιστορικά βιβλία. Λίγες μέρες πριν διάβασα για τη μάχη του Λένινγκραντ. Δεν μου αρέσουν πολύ τα μυθιστορήματα, δεν θέλω απλά να διαβάσω για να περάσω την ώρα μου. Θέλω να μαθαίνω.

Κυνηγάς τη βελτίωση σε όλους τους τομείς…
Ναι και ειδικά στο ανθρώπινο επίπεδο, γιατί αυτό είναι που μένει. Όταν σταματήσεις να παίζεις, τα φώτα σβήνουν κι αυτό που μένει, όσα λεφτά κι αν έχεις βγάλει, ό,τι και να έχεις κάνει, είναι ο άνθρωπος και οι σχέσεις.



Τώρα που επέστρεψες πώς σου φάνηκαν τα πράγματα εδώ;
Νιώθω πως είμαι στο Λας Βέγκας. Έχει αλλάξει η ψυχολογία μου, νιώθω καλύτερα από ποτέ. Μπορώ να απολαύσω το οτιδήποτε: Ένα φρέντο εσπρέσο, που δεν μπορούσα να έχω στην Ανδόρα, για παράδειγμα. Αν ζητήσεις εκεί το συγκεκριμένο καφέ, σου φέρνουν έναν εσπρέσο και δίπλα ένα ποτήρι με παγάκια. Θεωρώ πως η ζωή του μέσου Έλληνα είναι η καλύτερη. Εκτός Ελλάδας όλοι είναι προσηλωμένοι στη δουλειά τους και βγαίνουν μόνο το Σάββατο, για να περάσουν καλά, πάντα σε συνδυασμό με πολύ αλκοόλ. Την Κυριακή κοιμούνται όλη τη μέρα.

Είσαι 26 και έχεις μια γεμάτη ζωή με ντέρμπι και αγώνες «ζωής ή θανάτου». Πότε αισθάνθηκες να βιώνεις πίεση που δεν μπορούσες να διαχειριστείς;
Δεν το έχω νιώσει. Πάντα έχω κάποιο άγχος, γιατί θέλω να πετύχω. Αλλά είναι δημιουργικό. Η πίεση μου αρέσει, μου δίνει κίνητρο. Αυτό το εκτιμώ στην Ελλάδα, γιατί στην Ισπανία δεν υπήρχε σε αυτό το βαθμό. Εκεί είναι όλα πιο επαγγελματικά, η ατμόσφαιρα στο γήπεδο είναι εκπληκτική, ο φίλαθλος μιας ομάδας μπορεί να κάθεται δίπλα με τον αντίπαλο, χωρίς να συμβαίνει τίποτα. Αλλά το «και να χάσεις δεν πειράζει, κάναμε καλή δουλειά» δεν σου δίνει το έξτρα κίνητρο.

Υπάρχει κάποιο βράδυ που δεν θα ξεχάσεις ποτέ;
Ένα ωραίο βράδυ ήταν όταν με την Εθνική πήραμε το χρυσό στη Ρόδο. Τότε βλέπαμε πιο ρομαντικά το άθλημα, παίζαμε και το ευχαριστιόμασταν στο μεγαλύτερο δυνατό βαθμό. Ένα ακόμα βράδυ που δεν ξεχνάω ήταν όταν ο προπονητής της Εθνικής, Φώτης Κατσικάρης, μου τηλεφώνησε για να μου ανακοινώσει πως θα είμαι στην ομάδα. Το θυμάμαι έντονα γιατί λύγισα. Ήταν η ανταμοιβή πολλών κόπων. Ελπίζω να έχω μια θέση στην ομάδα και φέτος.

Βρέθηκες στην Αθήνα μόνος σου στα 15.
Ευχαριστώ τον Θεό, γιατί η οικογένειά μου είναι εξαιρετική. Πηγαινοερχόμουν στην Αθήνα από τα 14 μου. μετά το σχολείο στη Θήβα, έπαιρνα ταξί και πήγαινα για προπονήσεις. Οι γονείς μου με στήριξαν. Στάθηκα τυχερός. Όλο αυτό ήταν κουραστικό, οπότε την επόμενη χρονιά κατέβηκα μόνιμα στην Αθήνα. Αν ήμουν στη θέση του πατέρα μου, δεν ξέρω αν θα το επέτρεπα.

Γιατί πιστεύεις πως σε εμπιστεύτηκε ο πατέρας σου;
Μου είχε πει «αν δεν τα καταφέρεις και γυρίσεις πίσω, θα σε πειράξει πολύ και θα στενοχωρηθώ κι εγώ. Θέλω να πετύχεις για να είσαι πρώτα εσύ ευτυχισμένος και μετά να κάνεις κι εμάς. Σου επιτρέπω να πας, για να μη μου πεις κάποτε “τότε που είχα την ευκαιρία δεν με άφησες”. Σου έχω εμπιστοσύνη, πλέον εξαρτάται μόνο από εσένα». Μου ξηγήθηκε πολύ ωραία και είναι κίνητρο για εμένα να μην απογοητεύω τους γονείς μου και να είναι υπερήφανοι για εμένα.

Υπήρχε εποχή που ένιωθες να μην απολαμβάνεις το μπάσκετ;
Είχα μια διετία στον Παναθηναϊκό που με πείραζε επειδή δεν έπαιζα. Αλλά δεν μετανιώνω, πάλι τις ίδιες επιλογές θα έκανα. Το μόνο κακό που έπαθα από αυτό είναι ότι είδα πώς λειτουργεί μια μεγάλη ομάδα και πώς δουλεύει ένας μεγάλος προπονητής (σ.σ. Ζέλιμιρ Ομπράντοβιτς) κι όταν έφυγα δυσκολευόμουν να προσαρμοστώ σε άλλους προπονητές. Γενικά απολαμβάνω το άθλημα, ειδικά πέρσι, στον ΠΑΟΚ, που κάναμε μια εξαιρετική σεζόν. Η ομάδα ήταν μια οικογένεια και η Θεσσαλονίκη μάς είχε αγκαλιάσει.

Έχεις διαβάσει κάτι που να σε στενοχώρησε, που να θεώρησες ότι σε αδικεί;
Δεν διαβάζω τίποτα, πέρα από στατιστικά και δηλώσεις προπονητών. Δεν με απασχολεί αν κάποιοι γράψουν άσχημα σχόλια. Στο χέρι μου είναι να τους αλλάξω γνώμη. Θεωρώ πως έχω αλλάξει γνώμη σε πολλούς. Οι λίγοι που έχουν απομείνει θα αλλάξουν επίσης γνώμη σύντομα. Πάντοτε η αρνητική κριτική ήταν έξτρα κίνητρο.

Μιλάς για έξτρα κίνητρο… Είσαι από εκείνους τους τύπους που διψάνε για τα εκτός έδρας ντέρμπι;
Αισθάνομαι περισσότερο άγχος στα εντός έδρας ματς, παρά στα εκτός. Αντέχω να με βρίζουν και μου αρέσει αυτή η πίεση. Τα εκτός έδρας ντέρμπι με τη φανέλα του ΠΑΟΚ πέρσι ήταν από τα καλύτερά μου παιχνίδια. Αυτά με φτιάχνουν.

Έχεις μπει σε διαδικασία να σκεφτείς τι θα κάνεις αφού τελειώσεις ως αθλητής;
Θέλω να γίνω προπονητής. Δεν φαντάζομαι τον εαυτό μου μακριά από το μπάσκετ. Αρχίζω να «χτίζω» πράγματα από τώρα για το μέλλον. Έκανα ένα μαγαζί και ξέρω πως πολλοί το σχολίασαν αρνητικά επειδή είμαι ακόμη 26 χρόνων. Θέλω όταν σταματήσω να είναι όλα στρωμένα, να μην έχω άγχος. Είναι δημιουργικό να ξεκινάς μια νέα δουλειά και έχω πολλά στο μυαλό να κάνω ως επιχειρηματίας. Φτιάξαμε ένα όμορφο μαγαζί με ρούχα στη Γλυφάδα, το Mood, γιατί μου αρέσει το ωραίο ντύσιμο, και με βοήθησε ο διακοσμητής μας, Κώστας Οικονόμου. Τα ρούχα που έχουμε φέρει τα επέλεξε η Στέλλα Οικονόμου και θέλω να τους ευχαριστήσω όλους, όπως και το δεξί μου χέρι, τον Τηλέμαχο Γεωργίου. Τα γυναικεία είναι από casual και μαγιό μέχρι βραδινά, ενώ τα αντρικά casual.

Στα social media έχεις ανεβάσει φωτογραφίες με τη σύντροφό σου. Νιώθεις πιο ασφαλής πλέον και το κάνεις αυτό;
Πάντα νιώθω ασφαλής. Δεν έχω στο μυαλό μου να προκαλέσω και η Έλλη είναι επίσης τέτοιος άνθρωπος. Έτυχε δύο φορές επειδή ήμασταν σε καλή φάση.

Έχει ωριμάσει η σχέση;
Δεν είναι πως έχει ωριμάσει. Από την πρώτη στιγμή μέχρι και τώρα είμαστε στην ίδια φάση. Είμαστε πολύ καλά. Απλά είμαστε και πιο άνετοι, Δεν έχουμε στο μυαλό μας τι θα πει ο κόσμος, γιατί πολύ απλά δεν μας νοιάζει.

Η ίδια έχει δηλώσει πως η σχέση σας της έχει τονώσει το ηθικό και πως αισθάνεται καλύτερος άνθρωπος. Εσένα σε ποια κομμάτια πιστεύεις πως σε βοήθησε;
Με τιμά απίστευτα που μια γυναίκα σαν την Έλλη λέει αυτά τα πράγματα για εμένα. Εκείνη με έχει βοηθήσει πολύ σε πολλούς τομείς. Δίπλα της θεωρώ πως έχω βελτιωθεί ως άνθρωπος. Και εννοείται την ευχαριστώ. Όπως εγώ της έχω δώσει κάποια πράγματα, έτσι κι έχω πάρει από αυτήν. Και για αυτό είμαστε τόσο καιρό μαζί και συνεχίζουμε πολύ καλά, επειδή πάντα έχουμε να δώσουμε κάτι ο ένας στον άλλον. Περνάμε πολύ καλά, γελάμε πολύ, που είναι το πιο σημαντικό.

Φαντάζομαι πως ήταν μια δύσκολη χρονιά λόγω της απόστασης.
Ναι. Και για άλλη μία φορά έδειξε το σπάνιο χαρακτήρα της. Με στήριξε επειδή ήξερε ότι αυτό ήταν το καλύτερο για την καριέρα μου, στάθηκε δίπλα μου και ήταν από τους πρώτους που μου είπε «έφυγες». Δεν προσπάθησε να με κρατήσει. Εννοείται πως αυτό το εκτιμώ, γιατί, αν κάτι δεν είμαι, είναι αχάριστος. Αυτό μου το έχει μάθει η οικογένειά μου. Την ευχαριστώ, γιατί το περισσότερο βάρος έπεσε σε εκείνη, εγώ έκανα απλά την επιλογή κι εκείνη με στήριξε.

Διαβάστε περισσότερα στο PEOPLE που κυκλοφορεί μαζί με το ΘΕΜΑ.