Αλέξανδρος Νικολαΐδης: Μετά το διαζύγιο, νέος έρωτας και έτοιμος για το Ρίο

Ο πρωταθλητής Ελλάδας στα +87 κιλά στο τάε κβον ντο με αμέτρητα μετάλλια και μεγάλες διακρίσεις σε ολόκληρο τον κόσμο που μας έκαναν περήφανους υπήρξε αθλητής σχεδόν από τότε που θυμάται τον εαυτό του: «Ο πατέρας μου είναι προπονητής του τάε κβον ντο, γι’ αυτό και έχω μυηθεί στην αθλητική νοοτροπία από τα γεννοφάσκια μου», λέει στο «thema people» και συνεχίζει: «Ασχολούμαι με το συγκεκριμένο άθλημα από τριών ετών και επομένως όλη μου η ζωή αποτελείται από σκληρές προπονήσεις, δύσκολους αγώνες και πολλά μετάλλια». Στους Ολυμπιακούς Αγώνες της Αθήνας και του Πεκίνου κατακτά το αργυρό μετάλλιο, ενώ στοιχηματίζει για το χρυσό στους Ολυμπιακούς του Λονδίνου: «Αστάθμητοι παράγοντες με έβγαλαν τελικά εκτός μεταλλίου. Ωστόσο, δεν διατηρώ κακές αναμνήσεις από εκείνους τους Αγώνες. Στη συγκεκριμένη διοργάνωση πήρα τη μεγαλύτερη τιμή που μπορεί να πάρει ένας αθλητής από το κράτος του καθώς με έχρισαν σημαιοφόρο της ελληνικής αποστολής. Ακόμη και σήμερα θυμάμαι έντονα την ημέρα που μου τηλεφώνησαν από την Επιτροπή Ολυμπιακών Αγώνων για να μου το ανακοινώσουν. Είχα μείνει άφωνος με το κινητό στο χέρι κι όταν το συνειδητοποίησα άρχισα να ουρλιάζω από τη χαρά μου. Μου πήρε 5 λεπτά για να επανέλθω στην πραγματικότητα και να μπορέσω να μοιραστώ τη χαρά μου με τους δικούς μου ανθρώπους».

Αξέχαστη θα του μείνει και η στιγμή που μπήκε πρώτος στο κεντρικό στάδιο της βρετανικής πρωτεύουσας κρατώντας στα χέρια του την ελληνική σημαία: «Είχα ανατριχιάσει τόσο πολύ που πόναγαν μέχρι και τα μαλλιά μου. Ενιωθα μια πρωτόγνωρη ευτυχία. Από τη μία προσπαθούσα να το απολαύσω και από την άλλη να μη σκοντάψω. Εκείνη την ώρα δεν διακρίνεις βλέμματα. Ακούς απλώς τις μουσικές και τα φλας. Πολλοί ήταν οι ξένοι δημοσιογράφοι που με ρώτησαν εκ των υστέρων αν αυτή μου η συμμετοχή ήταν μια απάντηση σε όλους εκείνους που λένε διάφορα αρνητικά για τη χώρα μας. H Eλλάδα δεν έχει να αποδείξει τίποτα και σε κανέναν. Είμαστε ένας λαός που μέσα σε δύσκολες συνθήκες έχει καταφέρει κατά τη διάρκεια της ιστορίας του να σηκωθεί όρθιος πολλές φορές. Η ελληνική υπερηφάνεια είναι δεδομένη. Το γεγονός μάλιστα ότι η σημαία μας μπαίνει πρώτη σε όλους τους Ολυμπιακούς Αγώνες σημαίνει από μόνο του πολλά».



Σήμερα ο Αλέξανδρος Νικολαΐδης επιστρέφει στους αγωνιστικούς χώρους στοχεύοντας σε μία πρόκριση στους Ολυμπιακούς του Ρίο: «Το τετ α τετ με το χρυσό μετάλλιο παραμένει πάντα μια μεγάλη εκκρεμότητα», επισημαίνει και συνεχίζει: «Θα ήθελα να τελειώσω την καριέρα μου ανεβαίνοντας στο υψηλότερο σκαλί του ολυμπιακού βάθρου. Δεν ξέρω αν θα τα καταφέρω εγώ ή ο αδελφός μου ο Ανέστης, του οποίου είμαι προπονητής. Οι συνθήκες σήμερα είναι δύσκολες.

Δεν υπάρχουν χρήματα για οδοιπορικά, τα στάδια είναι εγκαταλελειμμένα και οι αθλητές παλεύουν ουσιαστικά μόνοι τους για μια διάκριση κι ένα μετάλλιο. Τα νέα παιδιά δε είναι πολύ πιο αδικημένα από εμάς, καθώς στερούνται ανέσεις και παροχές που εμείς απολαμβάναμε». Το εικοσιτετράωρό του είναι μοιρασμένο ανάμεσα στις προπονήσεις, στην Πυροσβεστική Υπηρεσία όπου υπηρετεί και τον οικογενειακό σύλλογο τάε κβον ντο στον οποίο διδάσκει: «Τα απογεύματα γυμνάζω μικρά παιδιά στο σωματείο του πατέρα μου. Εγώ ως αθλητής είχα πάντα προπονητή εκείνον, κάτι που ήταν εξαιρετικά δύσκολο για τη μεταξύ μας σχέση. Περάσαμε δύσκολες στιγμές. Μέχρι τα 20 υπήρξαν μεγάλες ρήξεις καθώς δεν μπορούσαμε να διαχωρίσουμε τους ρόλους και κουβαλούσαμε την ένταση στο σπίτι. Με τα χρόνια μάθαμε να αφήνουμε τα νεύρα της προπόνησης στο χαλάκι της εξώπορτας».



Ο Ολυμπιονίκης με την αγαπημένη του Δώρα Τσαμπάζη, δημοσιογράφο στο TV ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ

Η μεγάλη του αγάπη και ο νέος έρωτας

Τον ξεκουράζουν οι ξένες ταινίες, η συμμετοχή του σε αθλητικές δραστηριότητες -όπως ο Μαραθώνιος της Θεσσαλονίκης στον οποίο συμμετείχε-, η μουσική και τα video games: «Πολλοί αθλητές εκτονώνονται με video games, χαλαρώνει το μυαλό μας», παραδέχεται χαμογελώντας, αποφεύγοντας να μιλήσει για τα τατού που καλύπτουν τα χέρια του: «Δεν μιλάω γι’ αυτά γιατί τα θεωρώ μια πολύ προσωπική ιστορία. Ουσιαστικά χαράζεις πάνω σου πράγματα που σημαίνουν κάτι πολύ ιδιαίτερο για εσένα».

Η μεγαλύτερη ευτυχία της ζωής του ωστόσο είναι ο τρίχρονος γιος του Φίλιππος: «Η χαρά της απόκτησης ενός παιδιού δεν συγκρίνεται με καμιά άλλη», λέει και συνεχίζει: «Κάθε μετάλλιο κρύβει μέσα του και μια δόση ματαιοδοξίας. Το παιδί όμως σου βγάζει ένα πιο ανθρώπινο πρόσωπο, γι’ αυτό και το αγαπάς κάθε μέρα και περισσότερο. Παρόλο που δεν δακρύζω εύκολα, όταν γεννήθηκε ο γιος μου ένιωθα τα μάτια μου μουσκεμένα για πολλή ώρα. Σήμερα τον έχω μαζί μου στη Θεσσαλονίκη μία εβδομάδα τον μήνα. Αυτή τη συγκεκριμένη εβδομάδα μειώνω μέχρι και τις προπονήσεις προκειμένου να μη λείψω ούτε δευτερόλεπτο από δίπλα του. Είναι δύσκολο να μη νιώσεις ενοχικά απέναντι σε έναν παιδί που δεν ζει μαζί σου».



Πώς ένιωσε άραγε για τον θόρυβο που ξέσπασε γύρω από το πρόσωπό του εξαιτίας του διαζυγίου του από τη Ρουμάνα βολεϊμπολίστρια του Παναθηναϊκού Ρούξι Ντουμιτρέσκου; «Ολα αυτά με έκαναν να αισθανθώ έξω από τα νερά μου γιατί έχω μάθει να μην απασχολώ τον κόσμο με προσωπικά μου ζητήματα. Δεν εκμεταλλεύτηκα ποτέ τα media και επομένως θα προτιμούσα να απουσιάζουν από τη συγκεκριμένη φάση της ζωής μου. Αυτό το θέμα προωθήθηκε στον Τύπο για άλλους λόγους. Εγώ με τη σειρά μου χαμήλωσα τους τόνους γιατί υπάρχει στη μέση ένα παιδί. Δεν έχω να εξηγήσω κάτι παραπάνω, ούτε να απολογηθώ σε κανέναν. Ηταν μια κλασική ιστορία διαζυγίου γύρω από το οποίο ειπώθηκαν τραγικές αναλήθειες, όπως ότι απήγαγα το παιδί μου».

Ο Αλέξανδρος Νικολαΐδης, κρατώντας απόσταση από τα δημοσιεύματα και από καθετί που τον στενοχωρούσε, αποφάσισε να προχωρήσει τη ζωή του παρακάτω. Και το έκανε βρίσκοντας και πάλι την ευτυχία στο πρόσωπο της Δώρας Τσαμπάζη, της Θεσσαλονικιάς δημοσιογράφου του TV MΑΚΕΔΟΝΙΑ: «Με τη Δώρα είμαστε μαζί και είμαστε καλά. Υστερα από πολύ καιρό ξαναβρήκα τη γαλήνη και την ηρεμία στην προσωπική μου ζωή».