Κλιματική αλλαγή: Πώς μπορεί η λογοτεχνία να «αφυπνίσει» τον κόσμο για το επερχόμενο κακό;

Πόσο εύκολο είναι, με τους σημερινούς ρυθμούς ζωής και τις καθημερινές, μικρές ή μεγάλες, ρυπογόνες συνήθειές μας, να συνειδητοποιήσουμε την σταδιακή καταστροφή του περιβάλλοντος και τις μελλοντικές, οδυνηρές συνέπειες της κλιματικής αλλαγής;

Η απάντηση είναι: πολύ δύσκολο. Προκειμένου, όμως, ν' αλλάξει πραγματικά κάτι, από κάπου πρέπει να γίνει η αρχή. Και, όπως προτείνει ο συγγραφέας Εντ Γκιλέσπι, μέσα από το μπλογκ του στη διαδικτυακή έκδοση της εφημερίδας «The Guardian», ίσως ο καλύτερος τρόπος για να γίνει αυτό, είναι μέσα από τη λογοτεχνία.

Χρησιμοποιώντας ως παράδειγμα το «εξαιρετικό», όπως το χαρακτηρίζει, βιβλίο με τίτλο «Flight Behaviour», της Μπάρμπαρα Κινγκσόλβερ, ο Γκιλέσπι επιχειρηματολογεί υπέρ της λογοτεχνίας εκείνης, η οποία, μέσα από εικόνες του ζοφερού μέλλοντος για τον καιρό και την κλιματική αλλαγή, μπορεί να ευαισθητοποιήσει ένα μεγάλο μέρος του παγκόσμιου πληθυσμού.

Ο στόχος; Οι εφιαλτικές αυτές εικόνες από το μέλλον, έτσι όπως περιγράφονται και από τη συγγραφέα του «Flight Behaviour», να μην γίνουν πραγματικότητα.

Ο αρθρογράφος προχωρά, σχολιάζοντας και τις «εικονικές» εκθέσεις με την πρόγνωση του καιρού για το 2050, που εκπονεί σε τακτική βάση ο Οργανισμός Ηνωμένων Εθνών (ΟΗΕ), προκειμένου να ευαισθητοποιήσει τους ηγέτες του κόσμου για την ανάγκη συντονισμού και κοινής δράσης απέναντι στο φαινόμενο της κλιματικής αλλαγής.

Προς επίρρωσιν των λεγομένων του, μάλιστα, ο Γκιλέσπι παραθέτει ένα απόσπασμα από το βιβλίο της Κινγκσόλβερ, το οποίο θεωρεί ότι περιέχει τόσες και τέτοιες εικόνες και «μεταφορές», όσες δεν μπορεί να αντλήσει κανείς από οποιαδήποτε άλλη πηγή:

«Η Αρκτική πραγματικά καταρρέει. Οι επιστήμονες συνήθιζαν να μιλούν για "το καναρίνι στο ορυχείο", τώρα όμως λένε ότι "το καναρίνι είναι νεκρό". Βρισκόμαστε στην κορυφή των καταρρακτών του Νιαγάρα, Τίνα, μέσα σε ένα κανό. Αυτή είναι μια εικόνα για τους θεατές σας. Τα νερά μας παρέσυραν ως εδώ, αλλά δεν μπορούμε να γυρίζουμε πίσω, κάνοντας χαλαρό κουπί, όταν σταματήσεις επιτέλους τις ανοησίες. Έχουμε φτάσει στο σημείο που ακούμε το νερό να βουίζει. Νομίζεις ότι είναι η κατάλληλη στιγμή, για να συζητήσουμε εάν υπάρχουν καταρράκτες;».