«Still Life»: Ο σύγχρονος Έλληνας μέσα από τα μάτια του Δημήτρη Παπαϊωάννου

Ενώ το κοινό γέμιζε τις θέσεις της κεντρικής σκηνής της Στέγης, ο Δημήτρης Παπαϊωάννου βρισκόταν ήδη επί σκηνής, καθισμένος σε μια απλή μαύρη καρέκλα, σκεφτικός και με σκυμμένο το κεφάλι κρατώντας μια πέτρα.

Όταν πια όλες οι θέσεις γέμισαν και τα φώτα άρχισαν να χαμηλώνουν, ένα τεχνικός ήρθε και του τράβηξε απότομα την καρέκλα. Ο Παπαϊωάννου εξακολουθούσε να κάθεται... στο κενό. Θα μπορούσε κανείς να σκεφτεί ότι το σώμα του αντιπροσωπεύει την σημερινή ελληνική πραγματικότητα, τον μέσο Έλληνα. Μια καρέκλα “τραβήχτηκε” εδώ και αρκετά χρόνια εκεί που αμέριμνοι ζούσαμε την ζωή μας, κουβαλώντας ο καθένας τις δικές του πέτρες. Και μας πήρε ίσως λίγο καιρό να καταλάβουμε, ότι όλα αυτά πάνω στα οποία καθόμασταν αναπαυτικά δεν υπάρχουν πια.

Η παράσταση του Δημήτρη Παπαϊωάννου είναι μια ωδή στην ελληνική πραγματικότητα. Όχι μόνο του σήμερα, καθώς ο χορογράφος αρέσκεται στο να χρησιμοποιεί “απαλά” πολλές κλασσικές ελληνικές αναφορές. Δύο άνδρες “παλεύουν” να βγουν μέσα από τα τσιμέντα, κουβαλούν τσιμεντόλιθους, πέτρες, τα σώματα τους, βγαίνουν μέσα από τεράστια κομμάτια πέτρας με λερωμένα κοστούμια και ανασηκωμένες μπλούζες και σιγά σιγά, προσπαθούν να “επανέλθουν”. Με τα σημάδια επάνω τους.
Επτά χορευτές μαζί και ο Παπαϊωάννου, “παλεύουν” να ξεκολλήσουν από τα πρέπει, από τα συνηθισμένα, από τα πεπραγμένα και να αλλάξουν τον χάρτη, την πραγματικότητα τους, τον ουρανό που σαν να πέφτει στο κεφάλι τους.

Η γυναικεία φύση -μέσα από δύο γυναίκες χορεύτριες- προστατεύει, ευνουχίζει, πνίγει, ζορίζει αλλά και φυλακίζεται. Οι κινήσεις σταματούν πάνω σε ένα τραπέζι, ένα αληθινό τραπέζι που φέρουν στους ώμους τους οι χορευτές και ακουμπούν μπροστά στο κοινό. Ντομάτες, αγγούρια, μαρούλια, ψωμί, ούζο, όλα μοιράζονται μεταξύ των χορευτών που τρώνε και μοιάζουν σαν να επανέρχονται στο ανθρώπινο, το φυσιολογικό. Και μετά επιστρέφουν στην πάλη του να μην αφήσουν τις “πέτρες” που τους ζορίζουν να πέσουν. Γιατί είναι δύσκολο να απαρνηθείς το οικείο, όσο κι αν αυτό σε βαραίνει...