Αντώνης Ν. Βγόντζας

Δυο χρόνια πριν υπογράψει το «αιώνιο» μνημόνιο. Και μας πονάνε ακόμα τα capitalcontrols, που με δική μας ευθύνη και απόφαση μας αλυσόδεσαν. 
Από τότε, η υπόσχεση άρσης των capitalcontrolsέρχεται και επανέρχεται. Από όλους τους. Από τους φίλους τους «τραπεζίτες», που προσδιόριζαν την άρση μέχρι τα Χριστούγεννα εκείνης της χρονιάς. Από τον ίδιο τον πρωθυπουργό. Και, οπωσδήποτε, τον Ευκλείδη Τσακαλώτο. Από το χορό των υποσχεσιολόγων δεν έλλειψε και ο κυβερνητικός εκπρόσωπος. Στις αρχές, μάλιστα, της περασμένης εβδομάδας προσδιόρισε,άμεσα, την οριστική(!) άρση των «capitalcontrols». Προφανώς, δεν είχε συμβουλευθεί τον καθ’ ύλη αρμόδιο Ευκλείδη, που νωρίτερα είχε αυτοδεσμευτεί, για την ίδια πρωτοβουλία μέχρι το τέλος αυτής της χρονιάς.
Κάποτε, πρέπει να συνεννοηθούν και να συμφιλιωθούν μεταξύ τους. Και με την πραγματικότητα. Η περίοδος του χυδαίου τυχοδιωκτισμού και των αλλοπρόσαλλων κινήσεων έχει τελειώσει τελεσίδικα. Για όλους. 

Είναι βέβαιο.Τα «capitalcontrols» έχουν οδηγήσει την οικονομία σε ασφυξία. Παράλληλα, όμως, εξελίσσεται ένα συμβολικό, καθεστωτικό «capitalcontrol» σε βάρος των Θεσμών. Οι Θεσμοί, Δικαιοσύνη και ανεξάρτητες αρχές, λειτουργούν υπό συνθήκες ασφυξίας. Όσοι υπηρετούν τους Θεσμούς, νιώθουν πάνω τους την «προβιά» των κυβερνητικών παρεμβάσεων στο ουσιαστικό έργο τους. 

Τα παραδείγματα είναι πολλά. Από τα νομοσχέδια, που συντάσσονται με τη «συνεργασία» μεταξύ ανώτατων κυβερνητικών στελεχών και κρατουμένων. Την περιφρόνηση των δικαστικών αποφάσεων, με την σκανδαλώδη διευκόλυνση πρόωρης εξόδου από τις φυλακές «σκληρών» κατάδικων. Τον ωμό εκβιασμό ανώτατων δικαστών τις παραμονές λήψης κρίσιμων δικαστικών αποφάσεων για «ευαίσθητα»θέματα της κυβέρνησης.  Τις περίεργες επιλογές προσώπων για ορισμένες κρίσιμες θέσεις στο χώρο της Δικαιοσύνης. Μέχρι, το πρόσφατο σκάνδαλο των ανήθικων επαφών ανάμεσα σε ισοβίτες και τον Υπουργό Εθνικής Άμυνας. 

Το ότι είναι πρόβλημα για την Κυβέρνηση ο Πάνος Καμμένος, το έχουν περιγράψει ανώτατα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ, όπως ο Νίκος Φίλης. Άλλωστε, δύσκολα μπορεί να δικαιολογηθεί, με δικαιοπολιτικά κριτήρια, αυτή η «παρά φύση» συνεργασία μεταξύ του ΣΥΡΙΖΑ και των αναμφισβήτητα ακροδεξιών ΑΝΕΛ. Ο Πάνος Καμμένος, όμως, είναι από μόνος του ένα πρόβλημα. Πρωταγωνιστεί μονίμως στον χυδαίο πολιτικό λόγο. Ακόμα και μέσα στη Βουλή. 
Πολλοί, από «τους παροικούντες την Ιερουσαλήμ», γνωρίζουμε τον άτυπο, πλην σαφή, καταμερισμό της πολιτικής ευθύνης επί της Δικαιοσύνης ανάμεσα στον ΣΥΡΙΖΑ (και τους «φανερούς»και«κρυφούς» συνεργάτες του) και τους ΑΝΕΛ. Αυτό, όμως, δεν μπορεί να οδηγήσει στην «ασυλία» των πρωτοβουλιών του, τουλάχιστον, εκείνων που έχουν αποκτήσει ακουστική και, μάλιστα, θορυβώδη δημοσιότητα. Δύσκολα μπορούν να αμφισβητηθούν οι επαφές του με ισοβίτες, οι οποίοι, μάλιστα, υπαινίσσονται (αν δεν καταγγέλλουν) ανήθικες εμπλοκές του στην τρέχουσα έρευνα και απονομή της Δικαιοσύνης. 

Θα μπορούσε, ίσως, να ξεκινήσει μια καλόπιστη συζήτηση πάνω στην τελευταία καταγγελία της Κυβέρνησης ότι η αντιπολίτευση «εναποθέτει όλες τις ελπίδες της, για πολιτική αποσταθεροποίηση, σε ανθρώπους του υποκόσμου». Η ίδια η κυβερνητική ανακοίνωση θέτει ένα μείζον θεσμικό ζήτημα, που προηγείται. Προφανώς, «οι άνθρωποι του υποκόσμου», της κυβερνητικής ανακοίνωσης, είναι οι ίδιοι, με τους οποίους συνομιλεί ο Πάνος Καμμένος. Και αυτό πρέπει να λυθεί πρώτο. Το ερώτημα, πια, είναι αμείλικτο: Ποιά είναι η ηθική και θεσμική βάση αυτών των ανάρμοστων συνομιλιών; 

Οι εξωθεσμικές πρωτοβουλίες του Πάνου Καμμένου αναδεικνύουν ταυτόχρονα την ύπαρξη ενός «παγόβουνου» σοβαρών ατοπημάτων. Δεν είναι δυνατόν να πραγματοποιούνται (και να μην αμφισβητούνται) μεσονύκτιες ή και μεταμεσονύκτιες «επισκέψεις» της προϊσταμένης  της Εισαγγελίας Πρωτοδικών Πειραιά στην προσπάθειά της να λάβει περίεργες«καταθέσεις» από τα ίδια «πρόσωπα του υπόκοσμου». Η χρονική σύμπτωση των υπουργικών συνομιλιών και της «ανορθόδοξης» (τουλάχιστον) δικονομικής πρωτοβουλίας δικαστικής λειτουργού, που άλλα, κυρίως, καθήκοντα έχει, οφείλει να προβληματίσει την Εισαγγελία του Αρείου Πάγου. Και, οπωσδήποτε, την Εισαγγελία Εφετών Πειραιά. Το προβλέπει η Ποινική Δικονομία. Ο Νόμος!
Ο έλεγχος των πολιτικών είναι αναγκαίος. Ειδικά, δια μέσου του κοινοβουλίου. Ο έλεγχος, όμως, των δικαστικών λειτουργών, που έχει μεγαλύτερη θεσμική και δικαιοπολιτικήσπουδαιότητα και αξία, είναι απαραίτητος. 

Γνωρίζουμε μια απλή και συγκεκριμένη αλήθεια. Αυτός ο δικαστικός έλεγχος, κάτω από τα«capitalcontrols», που η κυβέρνηση επιχειρεί να επιβάλλει, με ιδιαίτερα τεχνάσματα,  στη Δικαιοσύνη, είναι, προσωρινά τουλάχιστον, εξαιρετικά δύσκολος. Και, τελικά, ηρωικός.