Δημ. Μαρκόπουλος

«Πως θα ήταν άραγε η κατάσταση στη χώρα εάν είχαν προχωρήσει οι αποκρατικοποιήσεις που ξεχάστηκαν κι αν είχαν συμμαζευτεί τα έξοδα του Κράτους; Πως θα είχε εξελιχθεί η ιστορία αν γίνονταν επί της ουσίας μεταρρυθμίσεις και δεν είχαμε αυτό το κυβερνητικό κρυφτούλι»;

Υπήρχε άραγε ένας «άλλος δρόμος» πέραν της πεπατημένης των παράλογων φόρων, του κουρέματος των συντάξεων και της υιοθέτησης του κάθε λογής ΕΦΚΑ;

Ας δούμε μερικά απλά πράγματα τα οποία είτε λόγω άγνοιας, είτε επειδή έτσι βολεύονται μερικοί θέλουμε να ξεχνάμε. Εδώ και τέσσερα χρόνια, έχει υπογραφεί η σύμβαση παραχώρησης του Ελληνικού με στόχο τη δημιουργία της μεγαλύτερης ανάπτυξης μητροπολιτικού πάρκου στη νοτιοανατολική Ευρώπη. Μια περιοχή που ρημάζει από το 2001, θα έπρεπε ήδη να έχει δει τις μπουλντόζες να παίρνουν μπροστά, να εργάζονται αν όχι οι 75.000 άνθρωποι που συνολικά προβλέπει η επένδυση τουλάχιστον το 1/3 αυτών και να έχουν ήδη επενδυθεί περί τα 500 εκατ. ευρώ από τα συνολικά 2,4 δις. ευρώ που θα «πέσουν» στην περιοχή.

Αντί όλων αυτών …καθυστερήσεις. Αντί απασχόλησης – άρα και φόρων που θα εισπράξει το Δημόσιο – η περιοχή έχει γίνει ένα απέραντο προσφυγικό τσαντίρ Μαχαλά, θυσία στο βωμό των αριστερών ιδεοληψιών.

Πάμε παρακάτω; Ο ΔΕΣΦΑ υπήρξε μια επιτυχημένη αποκρατικοποίηση που έφερε 400 εκατ. ευρώ στο Κράτος. Έλα όμως που έπρεπε ο Πάνος Σκουρλέτης να σώσει – όπως αυτός το εννοεί- την αριστερή του ψυχή. Κάπως έτσι, χάθηκαν κι αυτοί οι πόροι αφού ο διαγωνισμός ακυρώθηκε και τώρα ο Έλληνας πολίτης καλείται να πληρώσει από την τσέπη του με νέους φόρους και περισσότερη φτωχοποίηση.

Θέλετε κι άλλο; Την ΤΡΑΙΝΟΣΕ την καθυστέρησαν ως προς την πώληση της με αποτέλεσμα να πάρουμε μόλις 45 εκατ. ευρώ από ένα αρχικό τίμημα που έπρεπε να ξεπερνά τα 200 εκατ. ευρώ. Κι αυτό διότι κάποιοι ιδεολογικά πάλι είχαν φάει το δικό τους κώλυμα. Τα ίδια έγιναν και με το Λιμάνι του Πειραιά ή της Θεσσαλονίκης.

Να πούμε για την αξιοποίηση των 14 περιφερειακών αεροδρομίων; Κι εκεί έγινε άλλο ένα διετές «έγκλημα» κωλυσιεργίας. Χάθηκαν λοιπόν άλλες τόσες θέσεις εργασίας ενώ οι Έλληνες διψούν για απασχόληση. Πρόχειροι υπολογισμοί ανθρώπων που γνωρίζουν την αγορά λένε πως όλες αυτές οι καθυστερήσεις, αυτό το επενδυτικό κατενάτσιο που η κυβέρνηση παίζει, έχουν κοστίσει στη διετία 2015 – 2017 περί τις 150.000 νέες θέσεις εργασίας (δηλαδή μείωση κατά 1,5% - 2% της ανεργίας) και απώλειες εσόδων ανάλογες με 1 – 1,5 δις. ευρώ, όσο δηλαδή ο μισός ΕΝΦΙΑ.

Ας φύγουμε όμως από τη σφαίρα των αποκρατικοποιήσεων, όπου ο ΣΥΡΙΖΑ με το στανιό λειτουργεί φρενάροντας τα πάντα. Ας δούμε τη συγκράτηση των εξόδων του Κράτους. Μια απλά ματιά να ρίξει κανένας στη Διαύγεια, θα παρακολουθήσει μια σειρά δαπανών που υπό νορμάλ συνθήκες ένα χρεοκοπημένο Κράτος σαν και το δικό μας όφειλε να έχει διακόψει. Δεν μπορώ να καταλάβω για ποιο λόγο στελέχη του Δημοσίου εξακολουθούν να κάνουν αχρείαστα ταξίδια, γιατί πληρώνουμε συμβούλους και παρασυμβούλους που καμία σχέση δεν έχουν με τις πραγματικές ανάγκες του Κράτους και για ποιο λόγο δεν δημιουργείται επιτέλους ένα υφυπουργείο, μια ελεγκτική ομάδα βρε αδελφέ, όπου θα μπαίνει σε όλα τα υπουργεία και τις ΔΕΚΟ και θα βάζει μαχαίρι στα έξοδα. Αυτό έκανε ο Ρέιγκαν και μείωσε το σπάταλο Κράτος, αυτό χρειάζεται και η Ψωροκώσταινα που χρωστάει της Μιχαλούς και ακόμη οι υπουργοί και οι υπηρεσιακοί της παράγοντες εξακολουθούν να το παίζουν «Αρχοντοχωριάτες» με τα λεφτά όμως του λαού. Γιατί δηλαδή ενώ Έλληνες πολίτες μένουν άνεργοι και καλούνται να ζουν με επιδόματα δεν αλλάζει ο δημοσιοϋπαλληλικός κώδικας που επιτρέπει να πληρώνονται υπερωρίες που ουσιαστικά ποτέ δεν δουλεύονται, όταν γνωρίζουμε πως στον ιδιωτικό τομέα ούτε καν ο βασικός μισθός δεν πληρώνεται σε χιλιάδες περιπτώσεις;

Δυστυχώς όμως ακόμα και σήμερα υπάρχουν κάποιοι που το Κράτος το θεωρούν κάτι άλλο. Κάτι μακριά από το δικό τους πορτοφόλι. Έλα όμως που δια των φόρων ο λογαριασμός αυτός μας επιστρέφει. Έλα που οι κάθε είδους μεγάλες και μικρές δαπάνες που δεν ελέγχονται, μας γυρίζουν πίσω ως περικοπές.

Όσο λοιπόν δεν επισπεύδουμε τις επενδύσεις κι όσο δεν περικόπτουμε όχι θέσεις εργασίας στο Δημόσιο αλλά τα μη αναγκαία έξοδα, τόσο θα βαλτώνουμε. Κι αν ψάχνουμε σανίδα σωτηρίας, αυτή δεν θα τη βρούμε στις άναρθρες κραυγές και τα ριζοσπαστικά παρατράγουδα του κάθε Σκουρλέτη και της κάθε Χριστοδουλοπούλου. Θα τα βρούμε αν με ορθολογισμό κοιτάξουμε τα του οίκου μας και αποφασίσουμε να σουλουπώσουμε το Κράτος που ακόμα και σήμερα λειτουργεί σαν να μην τρέχει τίποτα. Αν αποφασίσουμε να ανοίξουμε δουλειές κι όχι κάθε τρεις και λίγο να τις αντιπολιτευόμαστε.