Βασίλης Χιώτης

Τον κανόνα αυτόν, φαίνεται πως ξεχνά και πάλι η ελληνική κυβέρνηση, που καταφεύγει στις ίδιες μεθόδους ροκανίσματος του χρόνου, ελπίζοντας οτι οι συνθήκες διαπραγμάτευσης θα βελτιωθούν από τη νέα χρονιά και θα της επιτρέψουν να αποφύγει τα νέα μέτρα και τον επώδυνο συμβιβασμό.

Η ίδια κυβέρνηση που ήλπιζε οτι θα έλθει ο Ομπάμα στην Αθήνα και θα παρέμβει για να περιορίσει τις απαιτήσεις του το ΔΝΤ, τώρα ελπίζει στον Ντόναλντ Τράμπ για να αποσυρθεί το ταμείο από το Ελληνικό Πρόγραμμα.

Η ίδια κυβέρνηση που ήλπιζε στις παρεμβάσεις του Ολάντ και της Μπέρκελ για μια πολιτική λύση στο κλείσιμο της αξιολόγησης, τώρα ελπίζει οτι θα τα καταφέρει με την απειλή των εκλογών και με επιθέσεις στους “ανόητους” τεχνοκράτες και στην αξιωματική αντιπολίτευση, ζητώντας όμως ταυτόχρονα και την ψήφο της.

Πέρα όμως από τις επιθέσεις και τους βερμπαλισμούς, η κυβέρνηση αποδέχεται μέρα με την ημέρα τον συμβιβασμό που επισήμως αρνείται και πελαγοδρομεί με βάρκα την ελπίδα.

Μόλις χθες εξαίρεσε από την αναστολή εφαρμογής του αυξημένου ΦΠΑ την Ρόδο και την Κάρπαθο, μόνο και μόνο για να μειώσει το κόστος της εξαγγελίας της κατά μερικά εκατομμύρια ευρώ. Και ταυτόχρονα απέφυγε την ονομαστική ψηφοφορία στη Βουλή για να μην αποκαλυφθεί η δυσαρέσκεια των βουλευτών της Δωδεκανήσου.

Κι από κει που έλεγε ο πρωθυπουργός οτι “δεν του πει κανένας πως θα διαθέσει το πλεόνασμα του προϋπολογισμού” απέδειξε πως δεν θα ρισκάρει άλλη σύγκρουση με τους θεσμούς, ομολογώντας στην πράξη πως από εδώ και πέρα θα συμμορφωθεί προς τις υποδείξεις τους.

Είναι λοιπόν σαφές, οτι ο Αλέξης Τσίπρας έχει ήδη συμβιβαστεί με την ιδέα της υποχώρησης και προσπαθεί απλώς να την διαχειριστεί πολιτικά μέχρι να ανακοινωθεί και επισήμως. Αυτό που δεν γνωρίζει, είναι πόσο μεγάλη θα είναι αυτή η υποχώρηση.

Κι αυτό είναι που τον τρομάζει.

Διότι αν πορεύεσαι με βάρκα την ελπίδα, στο τέλος η βάρκα γεμίζει νερά...