Δημήτρης Παγαδάκης

Και μάλιστα αυθημερόν. Σχεδόν διακτινίζεται στο νησί, όπου ακόμη και όποιος  “πα να βρει το Μάουκα”(το μωρό μου) θέλει τουλάχιστον ένα τριήμερο διαμονής. 

Ωστόσο, η μικροεπικοινωνική εκμετάλλευση της έναρξης λειτουργίας ενός νέου αεροδρομίου δεν απαιτεί διάρκεια. Αρκούν οι στιγμιαίες εντυπώσεις. Πόσο μάλλον, όταν η ολοκλήρωση της κατασκευής του προσφέρεται για βερμπαλιστική ψηφοθηρία του τύπου “το έργο ανήκει στο λαό του”. Προφανώς, επειδή ο καινούργιος αερολιμένας της Πάρου δεν συγκαταλέγεται στα 14 περιφερειακά αεροδρόμια που παραχώρησε η κυβέρνηση σε Γερμανική εταιρεία.   
    
Παρόλα αυτά, ο ίδιος θα πρέπει να είναι πολύ ματαιόδοξος ώστε να υποβληθεί σε όλη αυτή τη ντάλα μεσημεριάτικη ταλαιπωρία για μια κιτσάτη φιέστα. Μόνο και μόνο για να κάνει  ποδαρικό , και κόψει  εφετζίδικα μια κορδέλα εγκαινίων. Τη στιγμή, μάλιστα, που το ψαλίδι μοιάζει κωμικά ανώδυνο μπροστά στο σύνηθες πριόνι που κραδαίνει για μισθούς, συντάξεις και επιδόματα απόρων.

Τέλος, θα πρέπει να είναι ιδιαίτερα ενοχικός για να πλασάρει δημοσίως ότι αερομεταφορά του εκεί ήταν δωρεάν προσφορά. Κοινώς, άλλος πληρώνει το Παριανό μάρμαρο για την αστραπιαία  μετάβαση της ολιγομελούς κυβερνητικής αποστολής. Υπό αυτές τις τύψεις, όμως, οφείλει το επόμενο σύντομο ταξίδι του σε νησί να το κάνει πέφτοντας ριψοκίνδυνα με αλεξίπτωτο από στρατιωτικό μεταγωγικό αεροσκάφος. Φτάνει το τελευταίο να μη το πιλοτάρει ακομπλεξάριστα ο ίδιος για λόγους κόστους.    

Σαφώς και ένα κυβερνητικό στέλεχος της πρωτοδεύτερης φορά Αριστερά δεν υποχρεούται να συνδέει το πολιτικό κύρος του με τη συμπαγώς πολυπληθή κουστωδία συνεργατών, συνοδών, συμβούλων και παρατρεχάμενων που τον πλαισιώνει σε γη, θάλασσα ή αέρα. Ούτε να εξαρτά, για λόγους αρχής, το πρεστίζ  του από χλιδάτους πεντάστερους κοιτώνες, σικ ξαπλώστρες, τρέντι μπιτσόμπαρα  και γκουρμέ ψαροφαγίες.  Του αρκεί να συναρθρώνει επίμονα το αυτοτελές γόητρο του με τις ιδεολογικοπολιτικές διακηρύξεις περί δημόσιας εισαγωγής ενός νέου ήθους διαφάνειας και αξιοκρατίας.  

Τι γίνεται,όμως, όταν τέτοιες  πομπώδεις κυβερνητικές αναφορές πνίγονται στον αφρό από το φραπέ που στιλιστικά έχει υιοθετήσει; Του μοιάζει ή όχι ως παρασιτισμός μιας προνομιακής μερίδας της πολιτικής τάξης επί του ταλαίπωρου κοινωνικού σώματος όταν η κυβέρνηση του περνάει  “νύχτα” τροπολογία δωρεάν αναψυχής, λες και της κλήρωσε ξαφνικά το τζόκερ; Του φέρνει ή όχι σε βόλεμα ημετέρων οι άνευ πιστωτικού ορίου διαδρομές και διαμονές , επ΄ωφελεία ομαδικών ταξιδιωτικών αποστολών του προέδρου και των μελών του υπουργικού συμβουλίου;   

 Σε άλλη συγκυρία  πιθανόν να ξεσήκωνε το κόσμο με καταγγελίες για εκμαυλισμό. Τώρα τις  καταπίνει λαίμαργα, χωρίς καν λόξιγκα. Για μια τζάμπα κρουαζιέρα στη Πάρο, για μια χορηγούμενη  από τους ξεζουμισμένους φορολογούμενους εκδρομή στη μαγευτική Βενεζουέλα. Έτσι κι αλλιώς η διολίσθηση του από το άγονο  κινηματικό ρεπερτόριο στη καμουφλαρισμένη τεχνοφιλελεύθερη αφήγηση δεν μετριέται μόνο με αποστάσεις, εισιτήρια πήγαινε- έλα  ή μπουφέδες για βουλιμικά παρεάκια. Υπολογίζεται και με το ρυθμό απώλειας του υποτιθέμενου ηθικού του προβαδίσματος. Το οποίο ξεθωριάζει ταχύτατα. Όπως και οι αυταπάτες.