Παν. Μπουσμπουρέλης

Η νέα πραγματικότητα που διαμορφώνεται αναδεικνύει και τα νέα ρίσκα στα οποία υπόκειται η Ελληνική Δημοκρατία στην πορεία αντιμετώπισης του Προσφυγικού. Πρώτον, γιατί οι χώρες του Βίσεγκραντ ενισχύουν τις πρωτοβουλίες τους προς την αδιαλλαξία, που σημαίνει εγκλωβισμό του προβλήματος στην ελληνική επικράτεια. Δεύτερον, αυτό ενισχύει τη διαπραγματευτική δυνατότητα της Τουρκίας, η οποία για να κάνει τα στοιχειώδη από όσα της ζητούν οι Ευρωπαίοι διεκδικεί πάρα πολλά.

Οι Τούρκοι μπορεί να ξέρουν να κάνουν ωραίες παραστάσεις, όμως δεν διστάζουν να δείξουν τα δόντια τους διότι το παιχνίδι τους είναι μεγαλύτερο. Πώς αλλιώς ο Νταβούτογλου, την ώρα που μας προσφέρει θεωρητικά κλαδί ελιάς, δηλώνει κυνικά ότι δεν αναγνωρίζει θέμα παραβιάσεων; Και την ίδια ώρα οι επιτελείς του καταθέτουν έγγραφα στο ΝΑΤΟ όπου δεν αναγνωρίζουν ούτε τα Δωδεκάνησα, ούτε το ελληνικό Αιγαίο και θέλουν τα μικρά ελληνικά νησιά να εμφανίζονται με απλούς αριθμούς!

Το τελικό στάδιο δράσης του ΝΑΤΟ και, κυρίως, η εφαρμογή του είναι μια κρίσιμη παράμετρος που εύχεται κανείς να μην οδηγήσει σε επικίνδυνες εμπλοκές. Εκ των πραγμάτων, όμως, οι Τούρκοι βαδίζουν προς την 17η Μαρτίου συγκροτημένα και με ουσιαστικά πλεονεκτήματα. Η ελληνική πλευρά προσπαθεί μεν διά της διπλωματικής οδού, όμως το πρόβλημα είναι βασικά δικό μας και οι λύσεις περιορισμένες - τουλάχιστον προς το παρόν. Οσο και αν κάποιοι εντοπίζουν συνθήκες που θα φέρουν σε δύσκολη θέση τη γείτονα σε σχέση με τις αναμενόμενες εξελίξεις στη Συρία, τα χαρτιά του σουλτάνου απέναντι στους Ευρωπαίους ξεδιπλώνονται σε οικονομικό και στρατηγικό επίπεδο. Και ο προφανής κίνδυνος είναι η Ελλάδα να μπει σε μια γεωπολιτική ζώνη όπου οι μεγάλοι θα χρησιμοποιήσουν άλλα κριτήρια από εκείνα που εμείς έχουμε ως προτεραιότητες για την τύχη μας.

Το άλλο ζήτημα που θα κριθεί -και για την κυβέρνηση είναι μείζον σε πολιτικό επίπεδο- έχει να κάνει με την υπόθεση του χρέους. Η ελληνική πλευρά καίγεται να τελειώσει με την αξιολόγηση για να ξεκινήσει αυτή τη διαδικασία, για την οποία εκτιμά ότι θα οδηγήσει σε αναβάθμιση των προσδοκιών για την ελληνική οικονομία και θα κεφαλαιοποιήσει κέρδη στο εσωτερικό μέτωπο.

Πριν από αυτό, όμως, θα πρέπει να φτάσει στον στόχο. Και αυτός περνά μέσα από την αύξηση των ασφαλιστικών εισφορών και την όποια μείωση των συντάξεων. Πολιτικά και τα δύο αυτά ζητήματα θα αποτελέσουν βαρίδια πρώτου μεγέθους για τη συνέχεια. Οπως επίσης και η φορολογική ατζέντα που, όπως όλα δείχνουν, θα έχει ασφυκτική ημερήσια διάταξη από το τέλος Μαΐου και πέρα.

Οπως εκτιμούν όμως παραγωγικοί κύκλοι που βρέθηκαν πρόσφατα στις Βρυξέλλες, θα χρειαστούν πολλά παραπάνω για να αρχίσουν να ακουμπούν την ελληνική οικονομία κεφάλαια που προς το παρόν τηρούν στάση αναμονής. Για τον λόγο αυτό υπάρχουν διεργασίες για τη θέσπιση φορολογικών κινήτρων, τα οποία θα αποτελέσουν βασικό παράγοντα για κινητοποίηση δυνάμεων της αγοράς. Η κατάρτιση του νέου αναπτυξιακού νόμου, εξάλλου, βρίσκεται ήδη σε φάση άτυπου διαλόγου.

Το κυριότερο που θα πρέπει να αντιληφθεί η κυβέρνηση είναι ότι στην παρούσα φάση η αγορά έχει περιορίσει πάρα πολύ τη δυναμική της, με την έλλειψη ρευστότητας να αποτελεί το κύριο χαρακτηριστικό. Για να αλλάξει αυτό απαιτούνται περισσότερα σε σχέση με ό,τι γίνεται μέχρι σήμερα. Η ελληνική οικονομία δεν είναι μαγικό τρένο που ξαφνικά το φουγάρο θα το βάλει μπροστά.

Οσον αφορά τα κόκκινα δάνεια, το βέβαιο είναι ότι θα υπάρξουν σκουπίδια δισεκατομμυρίων τα οποία κανείς δεν θα τα πάρει και από εδώ και στο εξής οι λύσεις πρέπει να επιταχυνθούν προς όφελος όλου του συστήματος.