Δημήτρης Δανίκας

Πρώτο λοιπόν. Αν κάποια στιγμή, ερευνηθεί. Με αξιόπιστα και επεξεργασμένα «εργαλεία» το πλήθος των φανατικών που παραληρούν και ξενυχτούν μπροστά από το συνδρομητικό κανάλι, τα συμπεράσματα θα είναι ανατρεπτικά. Είμαι σίγουρος ότι συγκριτικά, ελάχιστοι είναι εκείνοι που έχουν δει τις υποψήφιες ταινίες. Ακόμα πιο ελάχιστοι εκείνοι που έχουν την δυνατότητα να διατυπώσουν σοβαρή γνώμη. Και ακόμα πιο λίγοι εκείνοι που πέρυσι-φερ ειπείν-είχαν δει και εκτιμήσει δεόντως τις αρετές του «Birdman» που κέρδισε το Οσκαρ καλύτερης ταινίας! Πράγμα που σημαίνει ότι πουλάει η πασαρέλα και το χα χα χου χα. Τα υπόλοιπα απλώς αδιάφορη, να μην πω, εχθρική, κουλτούρα!

Δεύτερο λοιπόν. Οι νικητές αναδεικνύονται δια ψηφοφορίας. Από τα πέντε χιλιάδες-ίσως και παραπάνω-μέλη της Αμερικανικής Ακαδημίας Κινηματογράφου. Δηλαδή από τους επαγγελματίες όλων των κλάδων. Από τους μακιγιέρ μέχρι τους παραγωγούς. Αλλά και από ξένους καλλιτέχνες που είτε κάποτε βρέθηκαν υποψήφιοι στις λίστες, είτε κέρδισαν ένα Οσκαρ. Ας πούμε η Γαλλίδα Μαριόν Κοτιγιάρ έχει δικαίωμα ψήφου επειδή κέρδισε Οσκαρ για την ερμηνεία της ως Εντίθ Πιαφ!

Τρίτο λοιπόν. Επειδή αυτές οι δημοκρατικές διαδικασίας καταλήγουν στο τέλος, στην κυριαρχία του «μέτρου», δηλαδή της μετριότητας και επειδή κριτήριο της Τέχνης είναι μόνο ο Χρόνος, γι αυτό τέτοιου είδους ψηφοφορίες λειτουργούν εφήμερα, πρόσκαιρα και συνήθως αντιδραστικά. Ο «Πολίτης Κέιν» του Ορσον Ουέλς που σήμερα θεωρείται το απόλυτο μνημείο του American Cinema, είχε περιφρονηθεί από τους «ακαδημαικούς» και δεν είχε κερδίσει το Οσκαρ καλύτερη ταινίας. Πολλοί μεγάλοι σκηνοθέτες δεν το έχουν πάρει. Και πολλοί άσχετοι και ασήμαντοι το κέρδισαν. Οποιος λαμβάνει εντελώς σοβαρά τις καταληκτικές επιλογές αυτών των διαδικασιών διαθέτει μυαλό κοτόπουλο. Σχετικά με το Σινεμά!

Τέταρτο λοιπόν. Τα κριτήρια που πρυτανεύουν είναι «σοβαροφάνεια», είναι ατομικά δικαιώματα ατόμων με ειδικές ανάγκες και είναι πλάγια προπαγάνδα. Ας πούμε. Επρεπε να γίνει Πρόεδρος των ΗΠΑ ο Αφροαμερικανός Μπάρακ Ομπάμα, ώστε οι «ακαδημικοί» να καταδεχτούν και να ψηφίσουν μια ταινία με μαύρους καμωμένη από μαύρο σκηνοθέτη, όπως «12 χρόνια σκλάβος» Που επί της καλλιτεχνικής ουσίας ήταν μέτρια!

Και πέμπτο λοιπόν. Από τις φετινές υποψηφιότητες για το Οσκαρ καλύτερης ταινίας, οι μισές και πλέον είναι περίπου τηλε-ταινίες. Οπως, για παράδειγμα «Η γέφυρα των κατασκόπων». Ομως απ όλες αυτές «Η επιστροφή» είναι ταινιάρα με τα όλα της. Θα την έβαζα μέσα στις είκοσι καλύτερες όλων των εποχών. Μπροστά στα επιτεύγματά της και την πρωτοποριακή της πνοή, όλες οι άλλες είναι απλώς οδοντόκρεμες. Ετσι ακριβώς. Και το λέω από τώρα. Αν οι «ακαδημαικοί» δεν τη ψηφίσουν για Οσκαρ καλύτερης ταινίας, σκηνοθεσίας, φωτογραφίας, Α ανδρικού ρόλου στον Λεονάρντο Ντι Κάπριο, ε τότε πρέπει να πετάξουν τα πτυχία τους στη θάλασσα και οι λάτρεις του σινεμά να τους εκτοξεύσουν κλούβια αβγά και σάπια ζαρζαβατικά. Και επειδή ο 51χρονος Μεξικανός σκηνοθέτης Αλεχάντρο Γκονζάλες Ινιαρίτου είχε πάρει πέρυσι το Οσκαρ καλύτερης ταινίας για το «Birdman» προβλέπω-μακάρι να παίξω έξω-ότι οι «ακαδημαικοί» θα πουν «άσε καλύτερα να το δώσουμε σε κάποιον άλλο γιατί αυτός το πήρε και είναι χορτάτος»

Παιχνίδι κάνουν. Μην τους παίρνετε σοβαρά. Αλλωστε ποιος εξ ημών και υμών θυμάται την ταινία που πήρε το Οσκαρ πριν από τρία χρόνια;