Αλέξανδρος Κασιμάτης

Ο συνδυασμός τους είναι εκρηκτικός και για αυτό όλα μπορεί να συμβούν το επόμενο διάστημα.  Συγκεκριμένα:

-Εχουμε μια κυβέρνηση πρωτάρηδων. Δεν είναι αναγκαία κακό, αλλά όσοι κάθονται στις καρέκλες του  υπουργικού συμβουλίου έχουν κυβερνητική εμπειρία λίγων ημερών. Πως αισθάνεται κάποιος που έγινε για πρώτη φορά  υπουργός;  Αγνωστο, πιθανόν όμως σαν οδηγός που μόλις πήρε το δίπλωμα και παίρνει  μόνος του το τιμόνι;

-Η Αντιπολίτευση είναι ακόμη σε περίοδο πένθους. Η θλίψη είναι τόσο μεγάλη, που ο Α. Σαμαράς ξέχασε την αστική καταγωγή του και αντιδρά με μικρότητες  που τον εκθέτουν, όπως η απουσία του στην παράδοση του Μαξίμου και  η παγωμένη χειραψία με τον Α. Τσίπρα. Αν χρειαστεί να καθίσουν στο τραπέζι των πολιτικών αρχηγών να συζητήσουν για το μέλλον μας θα έχουμε τα ίδια; Η αντιπολίτευση πρέπει να πάρει τις αποφάσεις της και σίγουρα  δεν μπορεί να ποντάρει στην καταστροφή της χώρας για να επανέλθει στα πράγματα.

-Τα media πλην ελαχίστων περιπτώσεων είναι ξεδοντιασμένα, στο κρεβάτι με τον ορό. Ούτως ή άλλως όμως για να είμαστε ειλικρινείς δεν είναι δυνατόν να ασκείς κριτική σε μια τόσο φρέσκια κυβέρνηση. Πάγια υπάρχει μια περίοδος χάριτος δυο-τριών μηνών στις νέες κυβερνήσεις. Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι τώρα, λόγω της ιδιαίτερης συγκυρίας, οι εξελίξεις τις επόμενες δύο-τρείς εβδομάδες μπορεί να καθορίσουν την τύχη της χώρας τα επόμενα χρόνια.

-Η κοινή λογική  έχει υποχωρήσει πολύ προς όφελος της οργής στην κρίση του μέσου πολίτη. Μικρές και μεγάλες ταπεινώσεις, αδυναμία συντήρησης της οικογένειας, εξευτελιστικοί συμβιβασμοί, μειώσεις μισθών -συντάξεων, βουνά από χρέη, επίμονα τηλεφωνήματα εισπρακτικών και  στερήσεις  έγιναν σταγόνες που ξεχείλισαν το ποτήρι. Υπάρχει μια αρκετά μεγάλη μερίδα πολιτών που δεν τη νοιάζει αν θα βρεθεί χωρίς  δουλειά γιατί ήδη είναι άνεργοι, αν θα κλείσουν οι τράπεζες γιατί και ανοιχτές που είναι μόνον απέξω περνούν, αν θα σταθούν σε ουρές,  γιατί ήδη το κάνουν. Αλλα και οι πολίτες που δεν είναι στο έσχατο σημείο, μετά από έξι χρόνια σκληρής λιτότητας, αφού διαπίστωσαν  ότι δεν  θα γίνουμε η Δανία του Βορρά, ούτε κι ότι θα σκίσουμε το μνημόνιο είναι  -και δικαίως - οργισμένοι, δεν πείθονται  και με ψυχολογία που θυμίζει ποδοσφαιρική κερκίδα θέλουν η χώρα «να στρίψει το νόμισμα».