Γιάννης Μακρυγιάννης

Στην προκειμένη περίπτωση δηλαδή, οταν ένας βουλευτής της ΔΗΜΑΡ ή των Ανεξάρτητων Ελλήνων, δεν ακολουθήσει την εκπεφρασμένη άποψη του κόμματός του και ψηφίσει τελικά υπέρ της εκλογής Προέδρου της Δημοκρατίας.

Ακόμη λοιπον κι αν δεν ειναι αποστασία μια ενδεχόμενη αλλαγή θέσης, σίγουρα υπαρχει πρόβλημα με τη στάση του και οφείλει να το ξεκαθαρίσει πειστικά. Όπως οφείλουν να ξεκαθαρίσουν τη στάση τους και οι ανεξάρτητοι βουλευτες, που ενώ διαφωνούν με την κυβερνηση, σκέφτονται να ψηφίσουν Πρόεδρο. Διότι το θεμα ειναι σαφές και δεν επιδέχεται μισόλογα: πριν δυο μήνες καταψήφισαν την κυβερνηση κατα τη διαδικασία παροχής ψήφου εμπιστοσύνης στη Βουλή. Δηλαδή διαφώνησαν με την πολιτική που ακολουθεί. Τώρα, καταψήφισαν και τον προϋπολογισμό της, σε μια ψηφοφορία που θεωρείται ψήφος εμπιστοσύνης ή οχι προς την κυβερνηση.

Άρα, αφού καταψηφίζουν διαρκώς, σημαίνει οτι δεν θελουν την κυβερνηση, την πολιτική της ή και τα δυο. Έχουν δε την ευκαιρία να αποδείξουν οτι δεν ειναι μονο λόγια και κενού περιεχομένου η στάση τους: στην διαδικασία της προεδρικής εκλογής μπορούν να τερματίσουν το βίο της κυβέρνησης, της πολιτικής της ή και τα δυο.

Με βάση τη λογική λοιπον, πρεπει να καταψηφίσουν τον προτεινόμενο απο την κυβερνηση Πρόεδρο, ώστε να δώσουν στον ελληνικό λαό τη δυνατότητα να αλλάξει τα πράγματα, που και οι ίδιοι θεωρουν οτι πρεπει να αλλάξουν - αλλιως γιατί καταψηφίζουν συνέχεια; Για να μην φορτωνονται, εκ του ασφαλούς, το κόστος της κυβερνητικής πολιτικής;

Μπορούν βέβαια, εφόσον θεωρουν οτι οι εκλογές μπορεί να μην δώσουν θεαματικά καλύτερη προοπτική, να ψηφίσουν Πρόεδρο της Δημοκρατίας, υπό τις εξης προϋποθέσεις: να αλλάξει η πολιτική της κυβέρνησης, να αλλάξει η κυβερνηση ή να αλλάξουν και τα δυο, που ειναι και το πιο λογικό, αφού η νυν κυβερνηση δεν γινεται να αλλάξει μια πολιτική, για την οποία μόλις πήρε ψήφο εμπιστοσύνης απο τη βουλη.

Άρα, πρεπει να υπάρξει μια άλλη κυβερνηση, με άλλη σύνθεση, άλλες συμμαχίες και, προφανώς άλλον επικεφαλής, ώστε να αλλάξει και η πολιτική, που θα εφαρμοστεί. Εαν γίνει αυτο, τότε θα ειναι πολιτικά λογικό και νομιμοποιημένο να ψηφίσει Πρόεδρο Δημοκρατίας ένας βουλευτής που καταψήφισε τον προϋπολογισμό και επικρίνει διαρκώς την κυβερνηση και την πολιτική της.

Αν δεν γίνει, τότε κατηγορίες όπως τα περι αποστασίας θα ειναι το λιγότερο. Εκτός κι αν το όλο θεμα και κριτήριο δεν ειναι η πολιτική, αλλα το προσωπικό βόλεμα, πώς δηλαδή να παραμείνει κανείς στα βουλευτικά έδρανα όσο γινεται περισσοτερο. Δεν ξέρω τι ειναι όμως χειρότερο τότε, η αποστασία ή η κυνική ιδιοτέλεια;