Κλεοπάτρα Κοντονίκα

Την επομένη, όπως προβλέπεται ο ασθενής υποβλήθηκε στις αναγκαίες εργαστηριακές και άλλες εξετάσεις όμως εν τω μεταξύ η κατάστασή του επιδεινώθηκε και το μεσημέρι της ίδιας μέρας, οι γιατροί της κλινικής αναγκάσθηκαν να διασωληνώσουν τον ασθενή και να ζητήσουν την επείγουσα μεταφορά του από το θάλαμο νοσηλείας του στην Μονάδα Εντατικής Θεραπείας του ίδιου νοσοκομείου. 

¨Οποιος έχει επισκεφθεί το «Σωτηρία» γνωρίζει πως πρόκειται για νοσοκομείο με πολλές πτέρυγες διάσπαρτες σε πολλά μικρότερα κτίσματα στον τεράστιο χώρο των πολλών στρεμμάτων που καταλαμβάνει το νοσοκομείο, το οποίο δημιουργήθηκε ως σανατόριο προς πολλών δεκαετιών. 

Η μεταφορά του διασωληνωμένου ασθενούς από το θάλαμό του ως τη Μονάδα Εντατικής Θεραπείας δεν είναι μια απλή και εύκολη υπόθεση, όπου ο ασθενής μετακινείται με το φορείο από τον έναν όροφο στον άλλο.  Για το νοσοκομείο «Σωτηρία», μια τέτοια μετακίνηση αποτελεί επιχείρηση διακομιδής και απαιτείται ασθενοφόρο. Εκεί αρχίζει ο γολγοθάς. Όλων. Ασθενών, συγγενών, ιατρών, των πάντων. Οι γιατροί κάλεσαν ασθενοφόρο το οποίο έπρεπε να έρθει από το Γενικό Κρατικό Γεννηματά, που βρίσκεται μερικές δεκάδες μέτρα απόσταση από το «Σωτηρία». 

Το «Σωτηρία» όπως και όλα τα άλλα νοσοκομεία δεν διαθέτουν πια δικούς τους οδηγούς που μπορούν να καλύψουν έκτακτες ή και πάγιες ανάγκες του νοσοκομείου (π.χ. να μεταφέρουν επειγόντως αίμα). Στο πλαίσιο της μεταρρύθμισης εκρίθη πως είναι ασύμφορο για το σύστημα υγείας να διαθέτουν τα νοσοκομεία τέτοιες πολυτέλειες. Πιθανότατα σε πολλές περιπτώσεις πράγματι, ένας πολυπληθής αριθμός οδηγών, που κάπου έπρεπε να τους «βολέψουν», όχι μόνο δεν εξυπηρετούσε πραγματικές ανάγκες αλλά κόστιζε υπερβολικά και χωρίς ουσιαστικό αντίκρισμα στις υπηρεσίες. Όμως σε ένα νοσοκομείο όπως το Σωτηρία ή το Ασκληπιείο της Βούλας, οδηγοί και ασθενοφόρα είναι τόσο αναγκαία όσο είναι αναγκαίοι οι γιατροί και το νοσηλευτικό προσωπικό. 

Στην περίπτωση του περιστατικού στο Σωτηρία, τέσσερεις γιατροί της κλινικής όλο το πρωϊ μπαινόβγαιναν τρέχοντας στο θάλαμο με εμφανή αγωνία και υπερποσπάθεια να σώσουν τον άνθρωπο. Ωστόσο, ο άτυχος ασθενής διασωληνωμένος, κατέληξε στο θάλαμό του, περιμένοντας για περισσότερες από δύο ώρες το ασθενοφόρο που θα τον μετέφερε στην Εντατική –επαναλαμβάνουμε, εντός του ίδιου νοσοκομείου-. Η κατάληξη του ασθενούς εκτός από το σοκ των οικείων του αλλά και των παραβρισκόμενων που παρακολούθησαν θέλοντας και μη την εξέλιξη του περιστατικού αυτού, προκάλεσε την δικαιολογημένη οργή των νεαρών παιδιών του ασθενούς για το κράτος που εμπαίζει, το κράτος που «σκοτώνει». Οι γιατροί που δέχθηκαν πρώτοι τις κατηγορίες, δεν έβγαλαν τσιμουδιά. Περιέθαλψαν σιωπηροί το ένα από τα παιδιά για ένα μικροτραυματισμό που προκάλεσε στο χέρι του, δίχως να πουν  μια λέξη. Με σκυμμένο το κεφάλι και με τέτοια φόρτιση που φωτογραφιζόταν στα πρόσωπα. Φρόντισαν τη σοκαρισμένη σύζυγο του ασθενούς χωρίς να βγάλουν άχνα ! Και τι να πουν; 

Ο άνθρωπος αυτός μπορεί να κατέληγε ούτως ή άλλως. Πιθανόν και να μην τα κατάφερνε ούτε στη Μονάδα Εντατικής Θεραπείας. Αλλά αυτό είναι κάτι που δεν θα το μάθουμε. Το ζήτημα είναι πως ένας άνθρωπος που νοσηλευόταν ήδη σε ένα μεγάλο νοσοκομείο της πρωτεύουσας κατέληξε μέσα στο νοσοκομείο περιμένοντας να έρθει ένα ασθενοφόρο από άλλο νοσοκομείο να τον μεταφέρει στην Εντατική του δικού του νοσοκομείου! Στον άνθρωπο αυτό, δεν δόθηκε καν η ευκαιρία της εντατικής, δεν δόθηκε η ευκαιρία της ζωής. 

Και εδώ γεννάται μια σειρά ερωτημάτων. Πώς σχεδιάζεται μια μεταρρύθμιση, σε οποιονδήποτε τομέα και ειδικότερα σε τόσο κρίσιμους τομείς όπως αυτός της Υγείας; Ρωτήθηκε ποτέ η διοίκηση του Σωτηρία ή του Ασκληπιείου, για τις ιδιαιτερότητες και τις ανάγκες νοσοκομείων με τέτοια δομή; Σκέφτηκε κανείς από τους μανδαρίνους συμβούλους των υπουργείων να πάει επιτόπου να δει με τα μάτια του, τι ανάγκες σε νοσηλευτικό προσωπικό και υποδομές έχει ένα τέτοιο «αποκεντρωμένο» νοσοκομείο συγκριτικά με ένα άλλο που λειτουργεί σε ένα ενιαίο κτιριακό συγκρότημα; Μάλλον όχι, είναι η απάντηση. Οι «ειδικοί» και οι «αρμόδιοι» σίγουρα θα είχαν στα χέρια τους τα οικονομικά στοιχεία και τα μεγέθη και επί χάρτου έκαναν σχεδιασμούς και έλαβαν αποφάσεις. Οριζόντιες και γενικευμένες. Και στη συνέχεια απαίτησαν την εφαρμογή και τυχόν αντίδραση χαρακτηρίσθηκε αυτομάτως «άρνηση των βολεμένων να ξεβολευτούν, θεοποίηση του κρατισμού, οπισθοδρόμηση και σαμποτάρισμα του εκσυγχρονισμού» και όλα αυτά που κάθε φορά επαναλαμβάνονται. Η τραγικότητα του περιστατικού δεν αφήνει περιθώρια για εκτόξευση κατηγοριών περί λαϊκισμού. Το πιο κυνικό που μπορεί να πει κανείς, είναι πως η συγκεκριμένη περίπτωση είναι δυστυχώς μια «παράπλευρη απώλεια» ενός αποδομημένου και διαλυμένου συστήματος. 

Τα παιδιά όμως αυτού του ανθρώπου, αλλά και όσων έτυχαν μάρτυρες του περιστατικού, δεν θα μπορέσουν ποτέ ούτε να κατανοήσουν ούτε και να συγχωρήσουν ένα κράτος που στο όνομα μιας μεταρρύθμισης, εκτελεί εν ψυχρώ την ανθρώπινη αξιοπρέπεια, τη στιγμή του θανάτου.