Δημήτρης Δανίκας

Ολες, σχεδόν, οι «μικρές» ομάδες παραλίγο να στείλουν στα καναβάτσα τα μεγαθήρια του παγκόσμιου ποδοσφαίρου. Οπως η Χιλή την Βραζιλία. Οπως το Μεξικό την Ολλανδία. Οπως οι δαίμονες και ασυγκράτητοι των ΗΠΑ που στο τσακ ήταν να ισοφαρίσουν στα τελευταία πέντε λεπτά της παράτασης, τους κόκκινους διαβόλους του Μιραλάς και του Βελγίου. Οπως η Αλγερία την Γερμανία και η Ελβετία που μόλις στο 118 από κεφαλιά του Ντι Μαρία αποκλείστηκε από την Αργεντινή

Ομως όλα τα φαβορί προκρίθηκαν. Why? Για τρεις λόγους. Ο πρώτος επειδή οι δυνάμεις τους είχαν κατανεμηθεί σωστά. Στον πρώτο αγώνα ολίγον αργά. Στο δεύτερο λιγότερο αργά, στο τρίτο φουλ οι μηχανές και στον τέταρτο με ιλιγγιώδη ταχύτητα. Ο δεύτερος λόγος επειδή κέρδισαν στις λεπτομέρειες. Τουτέστιν μία ευκαιρία ένα γκολ. Αυτή η μεγάλη διαφορά ανάμεσα στο φαβορί και το αουτσάιντερ. Και ο τρίτος λόγος, επειδή διαθέτουν μερικούς αξεπέραστους παικταράδες. Εντάξει τα συστήματα. Εντάξει οι στρατηγικές και οι τακτικές. Ομως την διαφορά την κάνουν ένας Μαραντόνα, ένας Μέσι, ένας Ρόμπεν. That’s why!

Χειρότεροι αγώνες της οργάνωσης όλες της Εθνικής Ελλάδας. Βαρετοί, πληκτικοί, αργοί, αντιθεαματικοί. Χωρίς το πέτσινο πέναλτι του Σαμαρά θα είχαμε αποκλειστεί από τους μαύρους «ελέφαντες» της Ακτής. Χωρίς τον Αυστραλό διαιτητή που δεν είδε το υψωμένο χέρι του Τοροσίδη η Κόστα Ρίκα θα μας είχε βγάλει από την μέση στα πρώτα ενεντήντα λεπτά του αγώνα. Μεταξύ κατεργαραίων ειλικρίνεια

Αυτό το Mundial, μέχρι στιγμής, από τα πιο συναρπαστικά όλων των εποχών. Ο λόγος ένας και μοναδικός. Ολες, μα όλες οι ομάδες, πλην Ελλάδας, έχουν αφομοιώσει τους όρους του σύγχρονου ποδοσφαίρου. Ταχύτητα, κοντινές οι γραμμές, διαρκείς αλληλοκαλύψεις και όλοι, πλην των τερματοφυλάκων, ικανοί να σκοράρουν. Σ αυτό το Mundial ενταφιάστηκε η αποκλειστικότητα του κεντρικού επιθετικού. Το ολοκληρωτικό ποδόσφαιρο του Γιόχαν Κρόιφ η μοναδική επιλογή κάθε σοβαρής ομάδας. Ακόμα και της Αλγερίας. Με παραλλαγές; Με παραλλαγές!

Κατώτερη των περιστάσεων η διαιτησία. Επέτρεψε κλαδέματα, αγκαλιάσματα, σκληρά μαρκαρίσματα. Αλλους ευνόησε, άλλους κατέστρεψε. Πράγμα που σημαίνει ότι η ελληνική παράγκα ζει και βασιλεύει και όλο τον κόσμο κυριεύει!

Κατώτερη των περιστάσεων και το μεγαλύτερο μέρος της αθλητικής δημοσιογραφίας. Παράδειγμα; Ουδείς μας είχε μιλήσει για το James Ροντρίγκεζ της Κολομβίας. Ουδείς για τον αίλουρο Νάβας της Κόστα Ρίκα. Ουδείς για την Χιλή, το Μεξικό και τις ΗΠΑ. Και ουδείς για τον κοντοπίθαρο Ματιέ Βαλμπουενά της Γαλλίας. Που περίπου είναι ότι ο Ινιέστα και ο Τσάβι μαζί. Ουδείς για τον Χάουαρντ, τερματοφύλακα των ΗΠΑ και τον φουριόζο Γκριν πάλι των ΗΠΑ που παραλίγο να στείλει άκλαφτους τους Βέλγους.Τι μας έλεγαν; Τα ίδια και τα γνωστά. Γερμανία, Βραζιλία, Αργεντινή, Ολλανδία. Σα να πηγαίνω εγώ στο φεστιβάλ Καννών και να γράφω μόνο για τον Σπίλπμπεργκ!

Κατώτεροι των περιστάσεων και οι περισσότεροι sportscasters της NERIT. Οπως ας πούμε ο Αλέξης Σπυρόπουλος. Που διαθέτει εξαιρετικό μέταλο φωνής αλλά το σπαταλάει σε ασήμαντες φλυαρίες. Τηρουμένων των αναλογιών, καλύτερος όλων ο Πέτρος Μαυρογιαννίδης. Κοφτός, λιτός, δωρικός, απλός. Προσπαθεί να μιμηθεί την αθάνατη και αναντικατάστατη φωνή του Γιάννη Διακογιάννη. Ο άνθρωπος που κυτταρικά είχε μετατρέψει την σιωπή σε αγωνία μοναδική και την σύντομη, κοφτή, ατάκα, σε μικρή βόμβα εκρηκτική. Παιδιά, εγκαταλείψτε την φλυαρία. Μου θυμίζετε ελληνική ταινία. Ουκ εν τω πολλώ το ευ!