Γιάννης Μακρυγιάννης

 Κάθε νέο υπουργικό σχήμα είναι ικανό να δοκιμάσει τις αντοχές μας ακόμη περισσότερο. Ότι μπορεί να φέρει στην επιφάνεια και στο προσκήνιο τις πιο λούμπεν και αντιαισθητικές παρουσίες στην πολιτική ζωή της χώρας. Παρουσίες που περισσότερο κι από τις πολιτικές απόψεις, τις οβιδιακές μεταμορφώσεις, τον οπορτουνισμό και τον σαλτιμπαγκισμό για χάρη της καριέρας, ενοχλούν με τη συμπεριφορά τους, με τον πολιτιστικό (μη) κώδικα που εκπροσωπούν.

Πολιτικοί που έχουν ουσιαστικά μόνο ένα χαρακτηριστικό, με το οποίο προχωρούν, εκλέγονται (συχνότατα) και αναγνωρίζονται (εσχάτως ανησυχητικά πολύ): τη θορυβώδη τηλεοπτική τους παρουσία. Ότι είναι αγαπημένοι των τηλεοπτικών πάνελ επειδή μπορούν να φέρουν νούμερα τηλεθέασης προκαλώντας τσακωμούς και φασαρίες. Ότι επιδίδονται στην οχλαγωγία και φασίζουσα συμπεριφορά, στοιχεία που εξασφαλίζουν άνετα προσκλήσεις από τα κανάλια και κάνουν φανατικούς φίλους και φανατικούς εχθρούς. Κυρίως όμως τους κάνουν αναγνωρίσιμους και μέσω της οικειότητας που φέρνει η αναγνωρισιμότητα, κερδίζουν την αποδοχή τους από ένα ευρύ ακροατήριο. Εσχάτως κερδίζουν πλέον και τις ηγεσίες των κομμάτων τους, που τους εμπιστεύονται έως και υπουργικούς θώκους. Για να ακριβολογούμε αυτό το φαινόμενο το εισήγαγε και το απογείωσε ο Σαμαράς. Ειδικά με την υπουργοποίηση πέρσι της πιο τσιριχτής τηλεοπτικής περσόνας που πρέπει να έχει περάσει ποτέ από την πολιτική ζωή, του Άδωνι Γεωργιάδη.

Με τον πρόσφατο ανασχηματισμό, μπορεί να έφυγε ο… προφήτης, αλλά επιβραβεύτηκαν άλλοι αξιόλογοι μαθητές, που λίγο ως πολύ θυμίζουν τον Άδωνι, με τις κραυγές και τις αμφιθεατρικές αντιπαραθέσεις του, με τα ληρολογήματα και τις αγενείς έως προσβλητικές πολιτικές επιθέσεις σε αντιπάλους.

Ντινόπουλος, Γιακουμάτος, Βούλτεψη είναι μερικά από τα παραδείγματα σημερινών μελών της κυβέρνησης, που επιβραβεύτηκαν με υπουργικές θέσεις μόνο και μόνο επειδή έκαναν τη συγκεκριμένη πολιτικοτηλεοπτική καριέρα. Τοποθετήθηκαν στην κυβέρνηση όχι επειδή εμπνέουν την παραμικρή σιγουριά ότι μπορούν να χειριστούν κρίσιμα θέματα, αλλά επειδή τα καταφέρνουν στα τηλεοπτικά παράθυρα.

Ότι η δημοκρατία που ζούμε είναι δυστυχώς και τηλεοπτική το γνωρίζαμε. Ότι τείνει να γίνει όμως τόσο ανυπόφορα τηλεοπτική στα όρια της trash tv, ούτε στους χειρότερους εφιάλτες μας. Υπήρχε ίσως η φαντασίωση ότι ακόμη και η τηλεοπτική δημοκρατία μπορεί να τηρήσει ένα επίπεδο. Μέχρι που ήρθε (ως υπουργός Εσωτερικών παρακαλώ) ο Ντινόπουλος… Να τους χαίρονται όσοι τους επέλεξαν… Για μας πάλι, ευτυχώς υπάρχει το τηλεκοντρόλ…