Γιάννης Μακρυγιάννης

Πρώτο δεδομένο: Η μνημονιακή κυβερνητική πολιτική αποδοκιμάστηκε. Ρητά και κατηγορηματικά. Άρα χρειάζεται αλλαγή. Όχι να αλλάξουν κάποια πρόσωπα στο υπουργικό συμβούλιο αλλά η πολιτική της, όπερ σημαίνει ότι ο ανασχηματισμός δεν φτάνει. Και είναι προφανές ότι η σημερινή κυβέρνηση δεν μπορεί να αλλάξει τη μνημονιακή της πολιτική.

Δεδομένο δεύτερο: Δεν υπάρχει επέλαση του ΣΥΡΙΖΑ, ούτε πέτυχε κάποια συντριπτική επικράτηση. Η αξιωματική αντιπολίτευση κέρδισε μεν καθαρά και εδραιώθηκε ως ο ένας ισχυρός πόλος του συστήματος. Έχασε όμως εν δυνάμει συμμάχους – όπως τη ΔΗΜΑΡ και φυσικά ούτε λόγος για το ΚΚΕ με τα κομπλεξικά αίσχη που έκανε ο Περισσός στον δεύτερο γύρο. Είναι όμως σαφές ότι μελλοντική κυβερνητική λύση χωρίς τον ΣΥΡΙΖΑ δεν υπάρχει.

Τρίτον, ΝΔ και ΠΑΣΟΚ, πιστοποιήθηκε πια ότι είναι μικρά κόμματα. Το πρώτο κινείται απελπιστικά γύρω στο 20% και κοιτάζει πώς θα «εξοικονομήσει» κάνα βουλευτή για να αυξήσει την κοινοβουλευτική της δύναμη, το δε ΠΑΣΟΚ βουλιάζει σε μονοψήφια νούμερα. Άρα πρέπει να αντιληφθούν τα πραγματικά τους μεγέθη.

Τέταρτον, σχεδόν όλα τα κόμματα έχουν προβλήματα: Η ΔΗΜΑΡ ισοπεδώθηκε, οι ΑΝΕΛ μειώθηκαν δραματικά, ο Θεοδωράκης έπεσε σε κατάθλιψη επειδή δεν πήρε διψήφιο ποσοστό και δεν βγήκε τρίτο κόμμα. Μόνο το ΚΚΕ, ως γνωστόν, δεν έχει προβλήματα, παρότι ο ρόλος του συστημικού κομπάρσου το έχει εγκλωβίσει στην ακινησία – είναι βαριά η κατάσταση εκεί και δεν αλλάξει.

Με αυτά τα δεδομένα κανένα πολιτικό σκηνικό δεν έχει προοπτική. Το αποδεικνύουν οι μετεκλογικές εξελίξεις και η δημόσια συζήτηση που έχει ξεκινήσει: Ο Κουβέλης για παράδειγμα παραιτήθηκε ήδη. Ο Βενιζέλος άρχισε τις προτάσεις συνεργασίας προς τον ΣΥΡΙΖΑ, παρότι τους έχει σούρει τα εξ αμάξης. Ακόμη και την κατάργηση του μπόνους των 50 εδρών θυμήθηκε να προτείνει, αφού κυβερνά ήδη δύο συν δύο χρόνια με αυτό – και γω θυμήθηκε πως ούτε όταν παίζαμε αμάδες μικροί δεν αλλάζαμε τους κανόνες στη μέση του παιχνιδιού.

Ούτε φυσικά είναι λύση οι μεταγραφές βουλευτών και άλλα τέτοια φαινόμενα, που ρίχνουν εκτός των άλλων και βαριές σκιές στον πολιτικό κόσμο - ακόμα θυμόμαστε τον Τσιριμώκο.

Είναι λοιπόν προφανές ότι η χώρα δεν μπορεί να συνεχίσει έτσι. Η κατάσταση είναι αδιέξοδη. Η χώρα χρειάζεται ένα σαφές πλαίσιο και μία κυβέρνηση με ισχυρή και νωπή λαϊκή εντολή για να κάνει την κρίσιμη και καθοριστική για το μέλλον διαπραγμάτευση του χρέους. Ξέρω ότι για κάποιους στη σημερινή κυβέρνηση, διαπραγμάτευση σημαίνει ό,τι πει ο Σόιμπλε. Αλλά οι ευρωεκλογές καταδίκασαν κι αυτή την άποψη – εξ ου και ο Στουρνάρας άρχισε το τσάμικο με τα περί παραίτησης.

Και επειδή η σημερινή κυβέρνηση δεν μπορεί να επιζητεί εκ των υστέρων και επειδή προφανώς καταδικάστηκε στις ευρωεκλογές – δημοψήφισμα τη συνεργασία της αντιπολίτευσης σε ένα πλαίσιο που επίσης καταδικάστηκε, η λυτρωτική και επιβεβλημένη κίνηση είναι οι εκλογές και η ανάδειξη ενός νέου συσχετισμού πολιτικών δυνάμεων. Ας πει ο καθένας τη γνώμη του για το πώς θα χειριστεί το πρόβλημα με το χρέος, ας παρουσιάσει τη στρατηγική του και ας κριθεί. Εάν υπάρχουν και περιθώρια κοινής δράσης ανάμεσα στις ελληνικές πολιτικές δυνάμεις ακόμα καλύτερα. Ή μπορεί αυτή τη συνεργασία να την επιβάλλει και το εκλογικό αποτέλεσμα. Πάντως ένα είναι σίγουρο: Η σημερινή κοινοβουλευτική πλειοψηφία, όσοι ψαριανοί και λυκούδηδες και να προστεθούν, δεν αντιπροσωπεύει ούτε την βούληση του ελληνικού λαού, ούτε τις πραγματικές δυνατότητες και ανάγκες της χώρας για τις κρίσιμες μάχες που έρχονται... Οι εκλογές δεν είναι ντροπή...