Βασίλης Στεφανακίδης

Και μοιάζει υποκριτική η υποσχεσιολογία πως μέσα στους στόχους τους είναι η μείωση των φορολογικών συντελεστών και η κατάργηση του φόρου αλληλεγγύης. Οταν στο παρά πέντε των εκλογών, όπου για άλλη μια φορά παίζεται στα ζάρια το μέλλον του τόπου, αλλά και οι αιματηρές θυσίες μας όλα τα προηγούμενα χρόνια, έρχεσαι και τάζεις γενικά και αόριστα και με δεκάδες «εάν και εφόσον» ότι σταδιακά και μέχρι το 2021 θα αποκατασταθούν οι αδικίες και θα επανέλθει το βιοτικό επίπεδο σ’ αυτό του 2008, ε τότε όχι απλώς δεν πείθεις, αλλά εξοργίζεις περισσότερο τους ακροατές του μηνύματος αυτού. Ζήσε, Μάη μου, δηλαδή, ή μέχρι τότε ποιος ζει και ποιος πεθαίνει. Αυτό που δεν θέλουν να δουν είναι τι γίνεται σήμερα και πώς μπορεί να ζήσει το μεγαλύτερο κομμάτι του πληθυσμού στα αμέσως επόμενα χρόνια όταν τα μπιλιέτα της Εφορίας θα συνεχίσουν να έρχονται ακατάπαυστα.

Το να υπόσχεσαι ότι στα επόμενα χρόνια θα έχεις συνεχή ανάπτυξη 4,5% και πρωτογενή πλεονάσματα, μέρος των οποίων θα επιστρέφεται σταδιακά στην κοινωνία (το μεγαλύτερο θα πηγαίνει στην αποπληρωμή του χρέους), δεν αποτελεί ελπίδα, αλλά καθρεφτάκια για ιθαγενείς των περασμένων αιώνων.

Αλλωστε και το φετινό πλεόνασμα πώς επιτεύχθηκε; Από την πάταξη της φοροδιαφυγής και το νοικοκύρεμα των δημοσιονομικών ή από την ανάπτυξη; Οχι βέβαια. Το πλεόνασμα που επιτεύχθηκε είναι ίσο με τους φόρους που εισπράχθηκαν από τα ακίνητα μέσω του χαρατσιού.
Το οποίο εφεξής θα ονομάζεται ΕΝΦΙΑ και, ω τι σύμπτωση, θα μας έρθει από τον επόμενο μήνα και αφού θα έχει τελειώσει το θέμα των εκλογών! Φανταστείτε να έρχονταν τα ειδοποιητήρια παραμονές των εκλογών!

Με κακόγουστο αστείο μοιάζει επίσης η διαπίστωση του υπουργού Οικονομικών ότι δεν είναι ευχαριστημένος με τον γενικό γραμματέα Εσόδων γιατί κυνηγάει τα μικρά ψάρια και όχι τους μεγάλους φοροφυγάδες. Αλήθεια, τώρα το αντιλήφθηκε; Αλλά ακόμα και αν με υστέρηση φάσης κατάλαβε ότι ο γενικός γραμματέας του έχει δική του ατζέντα και είναι σε λάθος κατεύθυνση, γιατί δεν τον κατευθύνουν ή γιατί δεν τον αλλάζουν με κάποιον που θα έχει μεγαλύτερη αποτελεσματικότητα - και κυρίως αναπτυγμένο το αίσθημα της δικαιοσύνης;

Οταν χιλιάδες φουκαράδες με αστεία χρέη, που προέκυψαν από αδυναμία και όχι από δολιότητα, βλέπουν να τους δεσμεύουν τους τραπεζικούς λογαριασμούς, δεν χωράει καμιά δικαιολογία για τους πολιτικούς προϊσταμένους του φοροεισπρακτικού μηχανισμού.

Οταν ο καθημαγμένος φορολογούμενος αδυνατεί να πληρώσει ακόμα και τη δόση του ρυθμισμένου χρέους, προφανώς για να μη στερήσει την τροφή από την οικογένειά του, αυτό σημαίνει ότι έχουν ξεπεραστεί προ πολλού τα όρια της φοροδοτικής του δυνατότητας.

Σαφώς και ο καθένας από εμάς χρειάζεται ελπίδα και κάποιο όραμα για το αύριο προκειμένου να μπορέσει να αντέξει το σήμερα. Ομως αυτό το σήμερα είναι που χρειάζεται πρώτα απ’ όλα διαφορετική διαχείριση, νέες προτεραιότητες και άλλον σχεδιασμό. Καλώς να ’ρθει, όταν έρθει, η ανάπτυξη, καλά τα πλεονάσματα, αλλά δικαίωμα σε αυτά δεν μπορεί να έχουν μόνο οι ένστολοι και οι δικαστικοί. Δικαίωμα μερίσματος ή ελάφρυνσης των υποχρεώσεων που τους έχουν επιβληθεί έχουν και αυτοί οι οποίοι στηρίζουν την εθνική προσπάθεια με τις χαμένες ζωές τους και την απομείωση όλων όσα πέτυχαν με σκληρή δουλειά. Η βελτίωση των αριθμών δεν μπορεί να τους έχει αποκλεισμένους και με τη θηλιά της Εφορίας στον λαιμό για πολύ ακόμα. Η δε αποφυγή της αβεβαιότητας για τους στόχους της χώρας βρίσκεται στα χέρια της πρώην μεσαίας τάξης και αυτό δεν πρέπει να το ξεχνά κανείς.