Δημήτρης Δανίκας

Το όνομά της, Ελένη Αντωνιάδου. Ηλικίας κάτι λιγότερο από 30 ετών. Από τα μάγουλα, τα χείλη και το βλέμμα της έστελνε αισιοδοξία. Η καταγωγή της, από τη Θεσσαλονίκη. Και με μια ιστορία που το μέγεθός της υπερκαλύπτει την Ελλάδα της ακλόνητης ελπίδας!

Από τα μαθητικά θρανία, μαμούνι στη Βιολογία και τη Βιοτεχνολογία. Ετσι, σαν ορντέρβ. Μετά το Λύκειο ανοίγει η πόρτα του Πανεπιστημίου της Θεσσαλίας. Κοίτα να δεις, ούτε που το ήξερα. Χαζομάρα μου. Σε κάποια αποστροφή του λόγου της είπε: «Ολοι οι συμφοιτητές μου εκτινάχθηκαν στα ύψη». Με εφαλτήριο το Πανεπιστήμιο Θεσσαλίας. Τ’ ακούτε, κύριε Αρβανιτόπουλε;

Η συνέχεια μ’ έστειλε σε κάποιον επίγειο παράδεισο. Ετσι αισθάνθηκα. Η αφήγησή της, η επιτομή μιας μικρής γεωγραφικής κουκίδας που κόντρα σε όλα και όλους εξακολουθεί να αντιστέκεται, εξακολουθεί να πορεύεται, εξακολουθεί να προσπαθεί!

Μετά τη Θεσσαλία ανοίγει και η πόρτα του UCL, του πανεπιστημίου του Λονδίνου: «Ελα, κορίτσαρε, σε θέλουμε στην παρέα της δικής μας βρετανικής ελίτ». Ακαταπόνητη η Ελένη, εισβάλλει στα εργαστήρια και χυμάει στην έρευνα. «Δηλαδή τι;» ρωτάει η Τατιάνα Στεφανίδου. «Να», λέει εκείνη, «άρχισα την έρευνα για την καλλιέργεια βλαστοκυττάρων». «Δηλαδή από τα βλαστοκύτταρα μπορείς να δημιουργήσεις νέα ανθρώπινα όργανα;». Η μεγάλη ανατριχίλα!
Ετσι, καταλήγει στο ερευνητικό κέντρο λονδρέζικου νοσοκομείου. Ετσι, κάποιος καρκινοπαθής, με μόλις 15 ημέρες ζωής, διαβάζει τα αποτελέσματα των ερευνών της. Ετσι, της χτυπάει την πόρτα. Ετσι, η Ελένη, παρέα με την ομάδα της δημιουργούν ολόφρεσκη τραχεία. Ετσι, του αλλάζουν την κακοφορμισμένη και τοποθετούν καινούρια. Και έτσι νεκρανασταίνεται ο μελλοθάνατος!

Με την ψήφο σας δεν αλλάζετε τίποτα. Με διαρκή προσπάθεια και ασίγαστο αγώνα μπορείτε να τα αλλάξετε όλα!

Αυτό ήταν. Από τη Θεσσαλία στο UCL. Από το UCL στην έρευνα. Και από το Λονδίνο στη NASA. Οχι χαζοί είναι οι Αμερικανοί να μην «αρπάξουν» τον κορίτσαρο για τον δικό τους παγκόσμιο πρωταθλητισμό! Αλλαγές και μετακινήσεις με ταχύτητα φωτός!

«Τι κάνεις τώρα, Ελένη;». «Φυσικά έρευνα». «Τι άλλο κάνεις;». «Εκπαιδεύω αστροναύτες». «Τι άλλο;» «Στις διακοπές μου πηγαίνω παρέα με θεραπευτές σε απομακρυσμένα χωριά του Περού, τα οποία δεν έχουν φως, ούτε νερό, ούτε τίποτα. Την τελευταία φορά κάποιος χωρικός περπατώντας και διασχίζοντας δύο βουνά μάς έφερε ένα μικρό παιδάκι χωρίς δέρμα στην πλάτη και χωρίς νεφρό»!

Μόλις η σύνδεση με το Skype ολοκληρώθηκε, «είδα» μπροστά μου ένα από τα πληρέστερα και πιο συναρπαστικά σενάρια ανθρώπινης επιστημονικής πραγματικής φαντασίας. Αισθάνθηκα τα δάκρυα να χαϊδεύουν το πρόσωπό μου. Αυτό το σπάνιο υγρό, μίγμα αυθόρμητης συγκίνησης και παρορμητικής χαράς. Σαν να ξαναγεννηθήκαμε όλοι. Σαν ακόμα και οι σημερινοί τυχοδιώκτες, οι φιλοτομαριστές και υποκριτές, να επανήλθαν εντελώς λυτρωμένοι και ολοκληρωτικά μεταμορφωμένοι.

Θα με ρωτήσετε γιατί σας τα λέω όλα αυτά τα απίστευτα και μοναδικά. Και θα μου πείτε, με περιφρονητικό ύφος, ότι φαινόμενα σαν την Ελένη, μία στο εκατομμύριο και ούτε. Κι όμως, κουφιοκεφαλάκηδες. Με την ψήφο σας δεν αλλάζετε τίποτα. Με διαρκή προσπάθεια και ασίγαστο αγώνα μπορείτε να τα αλλάξετε όλα!