Σπύρος Γκουτζάνης

Η κολοκυθιά με την τύχη χιλιάδων ανθρώπων δείχνει το επίπεδο της διαχείρισης του προβλήματος από την πλευρά της κυβέρνησης. Άσχετα ότι ο πρωθυπουργός μόλις πριν έναν χρόνο δεσμευόταν στα περιβόητα 18 σημεία του ότι δεν θα απολυθούν δημόσιοι υπάλληλοι. Τώρα ο εξανδραποδισμός δεκάδων χιλιάδων ανθρώπων βαπτίζεται «μεταρρύθμιση» και είναι το νέο μεγάλο όραμα που θα υλοποιήσει o πρόθυμος πάντα για απολύσεις Κυριάκο Μητσοτάκη –που όταν κατέβηκε πρώτη φορά υποψήφιος στην Β΄ Αθηνών εξελέγη πρώτος γιατί ήδη τον γνώριζε τότε το πανελλήνιο από την καριέρα του στον ιδιωτικό τομέα…

Επιχαίρουν οι ταλιμπάν του νεοφιλελευθερισμού για τις επικείμενες εκατόμβες. Οι αγορές ήδη αντιδρούν θετικά, επιτέλους να σπάσει το ταμπού του δημοσίου λένε ανενδοίαστα. Με την οικονομικά νεοφιλελεύθερη και πολιτικά αυταρχική δικομματική κυβέρνηση δεν νιώθουν την ανάγκη ούτε επιχειρήματα να παραθέσουν.

Βέβαια εκείνοι στέλνουν τα παιδιά τους σε ιδιωτικά σχολεία και δεν τους ενδιαφέρει αν στα δημόσια υποβαθμίζεται η εκπαίδευση λόγω έλλειψης εκπαιδευτικών και πόρων. Καλύπτουν τις τους ανάγκες σε ιδιωτικά νοσηλευτήρια, δεν συνωστίζονται σε δημόσια νοσοκομεία δίχως νοσοκόμες. Έχουν αναθέσει τις φορολογικές τους υποθέσεις στους λογιστές τους, δεν στέκουν στις ουρές για να πληρώσουν, για να διαπιστώσουν την ταλαιπωρία που υφίστανται οι κοινοί θνητοί στο τέλος κάθε μήνα γιατί δεν υπάρχουν διαθέσιμοι υπάλληλοι. Ούτε τους φόρους δεν μπορούν να μαζέψουν οι ανίκανοι υπουργοί, αλλά απολύσεις θέλουν να κάνουν.

Και τι να γίνει να συνεχίσουμε να πληρώνουμε τους τεμπέληδες και να επιβαρύνουμε τον ιδιωτικό τομέα ρωτάνε οι δήθεν ρεαλιστές.

Το επιχείρημα είναι απλώς αστείο αντάξιο εκείνων που το επικαλούνται. Γιατί όταν ξεκινούν από συγκεκριμένο αριθμό προς απόλυση υπαλλήλων που ξέρουν ότι οι τεμπέληδες είναι 25.000 και όχι περισσότεροι ή λιγότεροι. Στην κλίνη του Προκρούστη βάζει η κυβέρνηση τον δημόσιο τομέα κατά τις εντολές της Τρόικας. Οι παλαιοκομματικοί πολιτικοί που διόριζαν την εκλογική τους πελατεία τώρα θέλουν απολύσεις.

Ούτε η ύπαρξη μεγάλου δημόσιου τομέα είναι αυτοσκοπός όπως λέει μερίδα της Αριστεράς –όχι όλη-, ούτε οι απολύσεις είναι αυτοσκοπός όπως λέει η νεοφιλελεύθερη συγκυβέρνηση. Ο δημόσιος τομέας έχει αποστολή να ικανοποιεί τις ανάγκες της κοινωνίας και να υποβοηθά την ανάπτυξη της οικονομίας. (Για ποια ανάπτυξη μιλούν όταν ο αρμόδιος υφυπουργός διαμαρτύρεται ότι δεν έχει υπαλλήλους για να ελέγχουν και να προωθούν τις αιτήσεις για νέες επιχειρήσεις. Ούτε το δικό τους σχέδιο επιχειρηματικότητας δεν μπορούν να εξυπηρετήσουν οι οραματιστές των απολύσεων).

Αν περισσεύουν δημόσιοι υπάλληλοι ας μπουν σε ένα πρόγραμμα περικοπών που θα λαμβάνει υπόψη ότι είναι άνθρωποι και έχουν ανάγκες. Αν είναι λίγοι θα πρέπει να δούμε ποιοι τομείς υστερούν και πως γίνεται να τους ενισχύσουμε για να καλύψουμε τις ανάγκες των πολιτών που στο τέλος-τέλος τους πληρώνουν με τους φόρους τους. Είναι αυτός ένας διάλογος που προυποθέτει κοινωνικό και πολιτικό πολιτισμό. Μόνο που η κυβέρνηση αντί να προάγει αυτόν τον διάλογο με ψυχραιμία, λειτουργεί σαν φανατικός εξαπολύει επίθεση εναντίον μίας κατηγορίας του πληθυσμού, τους δυσφημεί τους λοιδορεί και δημιουργεί τεχνητό διχασμό καλώντας την υπόλοιποι κοινωνία εναντίον των δημοσίων υπαλλήλων. Και μετά διαμαρτύρονται γιατί τους χαρακτηρίζουν «ακροδεξιό ιερατείο» δίχως αίσθηση της κοινωνίας…