Στεφανία Γουλιώτη: Θέλει να γίνει χορεύτρια στα μπουζούκια!

«H γυναίκα απ’ τα παλιά» είναι η θεατρική παράσταση όπου η Στεφανία Γουλιώτη εισβάλλει στο σπίτι του Νίκου Ψαρρά και του ζητά να τηρήσει την υπόσχεσή του «για πάντα μαζί».

«Προτιμώ τον τίτλο “Η γυναίκα πριν”. Μόλις διάβασα το κείμενο του Ρόλαντ Σίμελπφενιχ είπα “πάμε με τα χίλια”. Δεν ξέρω αν το θέμα του έργου είναι το “για πάντα” ή το αν έχουμε ανάγκη να παγιώνουμε τις καταστάσεις για να νιώθουμε ασφάλεια. Ολοι έχουμε πει το “για πάντα”.

Ολοι μας το έχουμε ακυρώσει. Δεν ξέρω ποιο κενό μάς αναγκάζει να ψάχνουμε την ασφάλεια του “για πάντα” σε έναν άλλο άνθρωπο. Ξέρω ότι κανείς δεν θα σ’ το δώσει ποτέ και γι’ αυτό καταλήγουν σε αδιέξοδα οι σχέσεις. Ξέρω ότι θα έπρεπε να κάνουμε ψυχοθεραπεία από το σχολείο ως μάθημα ώστε μεγαλώνοντας να μην παίζουμε με τα συναισθήματα των ανθρώπων.

Δεν μπορείς να παίζεις με τον σύντροφό σου, δεν μπορείς να καθρεφτίζεις το αρνητικό κομμάτι του εαυτού σου. Ιδανικά στις σχέσεις, καλό θα ήταν να είμαστε ολοκληρωμένες προσωπικότητες και να μην εξαρτιόμαστε από τον άλλο, ή εκείνος από εμάς. Καλό θα ήταν να ψάξουμε όλοι το μέσα μας, τι κενά έχουμε, τι μας οδηγεί σε καταστροφικές συμπεριφορές. Γιατί θεωρούμε πιο σημαντικό να αγοράσουμε ένα καλό αμάξι ή να φροντίσουμε την εξωτερική μας εμφάνιση ενώ αδιαφορούμε για το μέσα μας;».

Δεν κάνουν ψυχοθεραπεία οι ηθοποιοί επί σκηνής; «Εκθέτουμε τους εαυτούς μας. Βγάζουμε τις ανασφάλειες και τα κενά μας. Αλλά ουσιαστικά με την έκθεση θέλουμε να κρύψουμε τον κόσμο μας. Γιατί ένας υποψιασμένος θεατής μπορεί να καταλάβει τα πάντα για εμάς από το πώς στεκόμαστε στη σκηνή. Παθαίνουμε πανικό. Στόχος μου είναι να μην έχω ανάγκη να κρύβομαι. Και κάθε ηθοποιού, βασικά, να ανοίξει διάπλατα την πόρτα στον θεατή. Να ζητά περισσότερο βάθος. Προσωπικά μόνο την Αμαλία Μουτούση έχω δει να το πετυχαίνει».

Γιατί ζητούν πάντα περισσότερες πρόβες οι ηθοποιοί; «Δέκα χρόνια πρόβες πριν μια παράσταση κι αν κάνεις, ποτέ δεν θα γίνεις η Αντιγόνη ή η Ηλέκτρα. Ειδάλλως, θα κλειστείς σε φρενοκομείο. Δεν θα φτάσεις ποτέ σε αυτή τη δουλειά στον ρόλο του κειμένου. Υπάρχει απόσταση ανάμεσα στο πρόσωπο του κειμένου και στο πρόσωπο του ηθοποιού».

Γιατί έπαψε να διδάσκει στη Σχολή Ιασμος; «Αθετήθηκε η οικονομική συμφωνία μας. Απλά. Επιβιώνω ίσα-ίσα σε αυτό τον χώρο. Κι όμως, είμαι από τους τυχερούς. Ανησυχώ, φυσικά. Γιατί γινόμαστε ηθοποιοί; Από ματαιοδοξία μάλλον, ίσως για να γίνουμε ο επόμενος Αλ Πατσίνο.

Εχουν βγει πολλές νέες ομάδες που επιβιώνουν, που κάνουν καλή δουλειά. Αλλά το κοινό χρειάζεται το υπερθέαμα, τον εντυπωσιασμό. Δεν μπορεί μετά από μια κουραστική μέρα να επιλέξει μια παράσταση που μιλά για το μυστήριο της ύπαρξης. Βέβαια, βλέπουμε πολύ κακό θέατρο σε παραστάσεις με την ταμπέλα του ποιοτικού. Δεν σημαίνει απαραίτητα ότι, αν κάνεις πρωτοπορία, κάνεις και καλό θέατρο. Ζητούμενο είναι η εισπρακτική επιτυχία. Απλά μακάρι να αποφεύγουμε τις εύκολες λύσεις οι καλλιτέχνες. Να εκπαιδεύουμε το κοινό χωρίς να του δίνουμε την οικεία τηλεοπτική συνταγή στο θέατρο. Ρίσκο είναι να εκπαιδεύσεις το κοινό γιατί μπορεί να μην του αρέσεις. Θέλει ο κόσμος να χαλαρώσει όταν πηγαίνει στο θέατρο. Δεν είναι όμως η τηλεόραση το πρόβλημα. Οταν γυρνάς κουρέλι στο σπίτι σου από τις δυο-τρεις δουλειές που κάνεις, θέλεις μια παράσταση για να αποσυμπιεστείς. Ετσι έγινε το θέατρο μια μορφή κοινωνικής δικτύωσης. Περιμένεις ως θεατής το τέλος μιας παράστασης για να κάνεις tweet.

Είναι αστεία η ερώτηση “σου άρεσε;”. Το θέμα είναι να ξεχάσεις τα σκηνικά, τα κοστούμια, να σε συνεπάρει η παράσταση. Εχουμε όμως πέσει κι εμείς οι καλλιτέχνες σε αυτό τον φαύλο κύκλο. Ευτυχώς δεν παίζω σε άδεια καθίσματα. Σε πιάνει σίγουρα το άγχος της επιβίωσης και ανησυχείς μήπως δεν περνά η μπογιά σου. Το ζήτημα είναι να ξεπεράσεις τη ματαιοδοξία σου και να παίξεις για έναν μονάχα θεατή. Δύσκολο».

Την τηλεόραση τη σνομπάρει; «Καθόλου. Εχω ζητήσει από τον Γιώργο Καπουτζίδη να μου δώσει ρόλο σε σειρά. Εκδηλώνω το ενδιαφέρον μου. Μου λένε οι φίλοι μου να κάνω κωμωδία. Εχω εκπλαγεί κι εγώ με τον εαυτό μου γιατί πίστευα ότι δεν έχω χιούμορ, δεν μπορώ να παίξω κωμωδία. Στο “24 Hour Project” o Ακης Δήμου έγραψε έναν κωμικό μονόλογο πάνω μου. Με έβαλε να υποδυθώ μια ταξιθέτρια που παθαίνει κρίση πανικού μπροστά σε θεατές. Ηρθε μετά η Δήμητρα Παπαδοπούλου και μου είπε ότι πρέπει να παίζω στις παραστάσεις της.

Απενοχοποιήθηκα. Εχω ζητήσει σε δύσκολη οικονομική στιγμή από τον Φωκά Ευαγγελινό να με πάρει χορεύτρια στα μπουζούκια. Δεν με πήρε. (γελάει) Δεν με θέλουν, τι να κάνω;».

Το περασμένο καλοκαίρι έπαιξε στην Επίδαυρο στην παράσταση του Εκτορα Λυγίζου «Προμηθέας». Ηταν η χρονιά που στην Επίδαυρο σκηνοθέτησαν νέα παιδιά κι αυτό προκάλεσε μεγάλο θόρυβο. «Τι να πει κανείς; Από τη μία, χρόνια φωνάζουν να δώσουν την Επίδαυρο στους νέους σκηνοθέτες και μόλις την έδωσαν έπεσαν να φάνε τους νέους σκηνοθέτες.

Τελείωσε. Από τη στιγμή που κάνεις αυτή τη δουλειά και εκτίθεσαι, πρέπει να δεχτείς ότι θα λέγονται τα πάντα».

Ποιο είναι το τελευταίο πράγμα που την έκανε χαρούμενη; «Σε δέκα μέρες ξεκινάω πρόβες με έναν σκηνοθέτη που με έχει ενθουσιάσει. Είναι Σλοβένος και μένει εδώ και 20 χρόνια στη Μαδρίτη - λέγεται Thomaz Pandur. Θα ανεβάσει τον “Βασιλιά Ληρ” με τον Γιώργο Κιμούλη στον πρωταγωνιστικό ρόλο. Θα είμαι μία από τις τρεις κόρες. Δύο οντισιόν πέρασα για να πάρω τον ρόλο. Μετά την πρώτη, γύρισα σπίτι και ήμουν τόσο χαρούμενη που μου αρκούσε απλά το ότι πήρα μέρος. Και μόνο από την οντισιόν εμπνεύστηκα. 15 Απριλίου ξεκινάμε».