Η Μιμή γίνεται Σμυρνιά και σπάει ταμεία

Από την εποχή της «Θεοδώρας» είχε να δει η Μιμή Ντενίση τέτοια επιτυχία, όταν η παράσταση είχε μετατραπεί σε λαϊκό προσκύνημα, με τον κόσμο να καταφτάνει στο θέατρο ακόμη και με πούλμαν. Ετσι δεν μπορεί παρά να χαμογελάει από τα βάθη της ψυχής της όταν μετά από τόσα χρόνια ακούει καθημερινά το πολυπόθητο «sold out» από τους ιθύνοντες της θεατρικής στέγης «Ελληνικός Κόσμος», καθώς πάνω από 1.000 άτομα συρρέουν καθημερινά για να την απολαύσουν στον πρωταγωνιστικό ρόλο της παράστασης «Σμύρνη μου αγαπημένη», την οποία έγραψε αλλά και σκηνoθετεί η ίδια. «Ηταν το όνειρό μου να γράψω ένα έργο για τη Σμύρνη», αποκαλύπτει στο «thema people» η γνωστή ηθοποιός και συμπληρώνει: «Είναι ένα συγκλονιστικό θέμα το οποίο για λόγους πολιτικών ισορροπιών θάφτηκε, αφού έχει να γραφτεί σχετικό έργο από το ’22, κάτι που δεν σας κρύβω ότι με ενοχλούσε πάντοτε. Επί τρία χρόνια έκανα ενδελεχή έρευνα μελετώντας βιβλία και εφημερίδες της εποχής, κατά την οποία ανακάλυψα συγκλονιστικά στοιχεία. Χάρηκα όταν το Ιδρυμα Μείζονος Ελληνισμού αγκάλιασε την ιδέα», καταλήγει. «Πρόκειται για ένα ευχάριστο έργο όπου τα ιστορικά στοιχεία περνούν με χαλαρό τρόπο μέσα στην πλοκή ώστε να μη γίνονται δύσπεπτα στον θεατή», ισχυρίζονται ενθουσιασμένοι όσοι έχουν δει την παράσταση και προσθέτουν: «Γίνεται αναφορά στην ωραία εποχή της Σμύρνης, από το 1914 μέχρι την Καταστροφή, και το προσφυγικό κύμα που δημιουργήθηκε ξαφνικά. Τα συναισθήματα φιλτράρονται μέσα από την κοινωνική πραγματικότητα της εποχής και δένονται με αριστοτεχνικό τρόπο σε ένα θεατρικό έργο υψηλών αξιώσεων». 

Η ίδια η συγγραφέας θεωρεί πως ολοκλήρωσε το συγκεκριμένο έργο την πλέον ιδανική εποχή. «Δυστυχώς τα λάθη επαναλαμβάνονται. Οι Ελληνες μια ζωή πάθαιναν όσα πάθαιναν λόγω της ασυνεννοησίας και της εσωτερικής διχόνοιας που επικρατούσε, όπως ακριβώς και σήμερα. Γι’ αυτό και δεν συμμερίζομαι την άποψη εκείνων που λένε ότι σε τέτοιες -δύσκολες- εποχές ο κόσμος έχει ανάγκη από ανάλαφρα εργάκια προκειμένου να γελάσει το χειλάκι του. Το κοινό θέλει να δει ένα θέαμα επιπέδου και να εισπράξει τη βαθύτερη ουσία των πραγμάτων. Ετσι κι αλλιώς, το “Σμύρνη μου αγαπημένη” δεν είναι ένα έργο θλιβερό αλλά συγκινησιακό. Η συγκίνηση ξεκινάει από εμάς, πάνω στη σκηνή, αγγίζει το κοινό που κάθεται στην πλατεία κaι επιστρέφει σ’ εμάς εις διπλούν», επισημαίνει. 

Οι προετοιμασίες των εορτών και το ποδαρικό
Για τη Μιμή Ντενίση η Πρωτοχρονιά συνδυάζει την επαγγελματική ενασχόληση με τις ευτυχισμένες οικογενειακές στιγμές. Το σπίτι είναι στολισμένο και μοσχοβολά από τους κουραμπιέδες, τα μελομακάρονα και την αγαπημένη της πουτίγκα. «Μου αρέσει όλη αυτή η γιορτινή ατμόσφαιρα, όπως μου αρέσει και να μαζευόμαστε όλοι σ’ εμένα, που είμαι και η πιο σκληρά εργαζόμενη. Εδώ και μέρες φιλοξενώ στο σπίτι μου, στην οδό Μαυρομματαίων, την αδελφή μου, τον ανιψιό μου και τη μητέρα μου. Είναι ωραίο τις ημέρες των εορτών να ξυπνάμε όλοι μαζί. Η μαμά Μαρία, μαμά-σεφ υψηλών προδιαγραφών, αφού μας έφτιαξε τη θεϊκή γαλοπούλα την οποία της παραγγέλνω κάθε χρόνο, τώρα ετοιμάζεται για το μενού της Πρωτοχρονιάς. Είναι πάντα ιδιαίτερης έμπνευσης κaι -εκτός των άλλων- περιλαμβάνει μια εξαίσια πουτίγκα», περιγράφει.

Ωστόσο, παρά τη γιορτινή ατμόσφαιρα και τα αγαπημένα πρόσωπα που την περιμένουν στο σπίτι, η Μιμή Ντενίση μοιάζει να μην υπολογίζει ότι τέτοιες ημέρες θα συνεχίσει να δίνει το «παρών» στο θέατρο σχεδόν καθημερινά. «Οταν εισπράττεις τέτοια ανταπόκριση από το κοινό, χαίρεσαι να παίζεις. Για τους ηθοποιούς, άλλωστε, το θέατρο αποτελεί το δεύτερο σπίτι τους», διευκρινίζει. Οσο για το πατροπαράδοτο ποδαρικό, είναι προκαθορισμένο ποιος το κάνει, τόσο στο θέατρο όσο και στην οικία Ντενίση. «Στο θέατρο πάντα εγώ, ενώ στο σπίτι ποιος άλλος από τη Μαριτίνα;», λέει χαμογελώντας. 

Πόσο γενναιόδωρος είναι ο Αγιος Βασίλης με την κόρη της; «Η Μαριτίνα έπαψε να πιστεύει στο Αγιο Βασίλη από πολύ μικρή». «Εκτοτε λέει ότι ο Αγιος Βασίλης της ζωής της είναι η μαμά της. Ωστόσο, ποτέ δεν ήμουν υπέρ της άποψης ότι τα παιδιά πρέπει να απολαμβάνουν υπερβολική προσφορά από τους γονείς τους. Καλό είναι τα δώρα να έχουν και την έννοια της επιβράβευσης. Να τα λαμβάνουν ως ανταμοιβή για τους στόχους τους οποίους πέτυχαν», τονίζει. Απαντώντας στο ερώτημα αν τα παιδιά των διασημοτήτων χρήζουν ειδικής μεταχείρισης, αναφέρει: «Υπήρχε μια εποχή όπου η Μαριτίνα έλεγε ότι η μαμά της είναι η τάδε και φώναζε τους συμμαθητές της για να με δουν στην τηλεόραση ή σε φωτογραφίες. Αυτό ομολογώ ότι δεν μου άρεσε. Κάθισα και της εξήγησα ότι σημασία δεν έχει τι δουλειά κάνει ο μπαμπάς ή η μαμά μας, αλλά τι στόχους βάζουμε εμείς στη ζωή μας. Ετσι, θεωρώ πως πέρασα επιτυχώς στο παιδί μου τη νοοτροπία ότι η αξία δεν βρίσκεται σ’ αυτό που πέτυχαν οι γονείς μας, αλλά σ’ αυτό που θα καταφέρουμε να επιτύχουμε εμείς».
Παραδέχεται ότι το θείο δώρο της μητρότητας δεν της έφερε μόνο απρόσμενη χαρά αλλά άλλαξε και την οπτική της απέναντι στα πράγματα: «Οταν ασχολείσαι με τον χώρο του θεάματος και είσαι μόνος σου, είναι φυσικό επακόλουθο να υπάρχει στη ζωή σου και ματαιοδοξία και εγωισμός. Από τη στιγμή που έρχεται ένα παιδί οι ισορροπίες εκ των πραγμάτων αλλάζουν. Εξακολουθείς να αγαπάς αυτό που κάνεις, αλλά η “συνέχειά” σου, το παιδί, είναι σαν να σου υποδεικνύει ότι η ευτυχία υπάρχει κι αλλού. Μεγαλώνοντας μ’ ένα παιδί βιώνεις πρωτόγνωρα πράγματα, μοναδικά συναισθήματα. Γι’ αυτό κι αν με ρωτούσες ποια είναι η πιο ευτυχισμένη Πρωτοχρονιά της ζωής μου, χωρίς δυσκολία θα σου απαντούσα αυτή που έκανα για πρώτη φορά με τη Μαριτίνα».