Στράτος Τζώρτζογλου: Η νέα ζωή στη Νέα Υόρκη

Δεν έχει δώσει όρκο, αλλά είναι αποφασισμένος. Δεν παραδέχεται ότι πάει για να πετύχει, αλλά το μάτι του γυαλίζει. Όπως στα 22 του, όταν μπήκε για πρώτη φορά στην αρένα της υποκριτικής. Αρκεί, όμως, μια πράσινη κάρτα εργασίας (που πήρε πέρσι) και ένα αμερικανικό διαβατήριο (που θα πάρει σε δύο χρόνια) για να δει το πρόσωπό του σε αφίσα του Χόλιγουντ; Σίγουρα όχι.
Η καριέρα του είχε τα πάνω και τα κάτω της. Και τα πολύ κάτω της. Το να καθίσει, όμως, στα 49 του και πάλι στα θρανία κάτι δείχνει. Ότι, αν μη τι άλλο, αγαπάει τη δουλειά του. Και όσους ρόλους και να παίξει, πάντα θα είναι ειλικρινής με τον εαυτό του.



Mέχρι πριν λίγα χρόνια, δεν ήξερε καν αγγλικά. Τώρα κάνει τις βόλτες του στο Μπρόντγουεϊ και ονειρεύεται κοιτώντας τις μαρκίζες. Μέχρι στιγμής έχει στις βαλίτσες του την «Κραυγή», μια ποιητική θεατρική σύνθεση από την Ασκητική και την Αναφορά στον Γκρέκο του Νίκου Καζαντζάκη. Και φιλοδοξεί να ανεβάσει την παράσταση σε θέατρα της Νέας Υόρκης, όπου πήγε πριν από λίγο καιρό με το γιο του, Αλκιβιάδη, για να μείνει μόνιμα.  Μια μέρα πριν φύγει, έκανε ένα μικρό απολογισμό. Μας αποκάλυψε τα όνειρά του και εξομολογήθηκε τους φόβους του. Κυρίως αυτούς. Γιατί, όπως λέει, αν δεν τους κάνεις φίλους σου, δεν πρόκειται να προχωρήσεις.

Η ιδέα να πας στην Αμερική είναι απωθημένο ή επιλογή;

Όταν ήμουν 22 χρόνων, ο Elia Kazan μού είχε πει πως ήμουν ήδη μεγάλος για την Αμερική. «Θα έπρεπε να είχες ήδη πάει από τα 17 σου» επισήμανε. Τότε δεν το αποφάσιζα. Τελικά έμεινα στην Ελλάδα, γιατί ήθελα να είμαι κοντά στη μάνα μου, τον πατέρα μου, τα αδέλφια μου και τη Μαρία. Αργότερα γεννήθηκε ο Αλκιβιάδης και ήταν ακόμα πιο δύσκολο.

Τώρα νιώθεις μεγάλος;
Είμαι απελευθερωμένος από την ηλικία. Δεν με νοιάζει. Το ότι είμαι 49 χρόνων μού επιτρέπει να μην εξαρτώμαι ούτε από την αποτυχία ούτε από την επιτυχία. Και έχω μεγαλύτερη όρεξη για ζωή και μάθηση τώρα απ’ ό,τι στα 21 μου. Ό,τι κάνω γίνεται πλέον συνειδητά και όχι παρορμητικά.

Τι άλλαξε και αποφάσισες να δοκιμάσεις την τύχη σου με το γιο σου στη Νέα Υόρκη;
Η αλήθεια είναι πως ήταν δική του επιθυμία να πάμε στην Αμερική. Το ήθελε πολύ. Εδώ και δύο μήνες, είναι ήδη εκεί για την τελευταία τάξη του Λυκείου. Μάλιστα, τα πάει πολύ καλά. Καλύτερα απ’ ό,τι στην Ελλάδα.

Πού μένετε;
Έχουμε νοικιάσει ένα πολύ μικρό σπιτάκι, σχεδόν σαν γκαρσονιέρα.

Είσαι τόσο δεμένος με τον Αλκιβιάδη;
Όταν γεννήθηκε, είπα «να, ένας φίλος από τα παλιά». Ένιωθα μεγάλη άνεση μαζί του και τώρα ουσιαστικά εγώ τον ακολουθώ. Είμαστε δύο μικρούληδες μπροστά σ’ ένα γίγαντα: Τη Νέα Υόρκη.

Είχες επαγγελματικές προτάσεις στην Ελλάδα;
Και για θεατρικές παραστάσεις και για ένα σίριαλ στον ΑΝΤ1. Δεν είναι περίεργο που όλοι σε θέλουν τη στιγμή που είναι να φύγεις; Αυτά είναι τα παράδοξα της μοίρας.

Έχεις πράσινη κάρτα για να εργαστείς εκεί;
Την πήρα πέρσι, έπειτα από δύο χρόνια παραμονής στο Λος Άντζελες. Σε δύο χρόνια θα έχω και αμερικανικό διαβατήριο.

Τι πιστεύεις ότι χρειάζεται η Αμερική για να πετύχεις;
Να μην τρελαθείς από το άγχος σου να πετύχεις γρήγορα. Να είσαι τυχερός στο να βρεις καλό ατζέντη. Και να μην είσαι αλαζόνας.

Υπήρξες αλαζόνας στο παρελθόν;
Ήμουν αλαζόνας κατά εποχές, από χαζομάρα, αυθορμητισμό και από χίλια δύο άλλα πράγματα. Η αλαζονεία μοιάζει με τη Λερναία Ύδρα. Κόβεις ένα κεφάλι και βγαίνουν δύο. Η αλαζονεία είναι η μεγαλύτερη αμαρτία, γιατί μπορεί να σου ανατρέψει τα πάντα το επόμενο δευτερόλεπτο και να μείνεις εκτεθειμένος στο χάος που ο ίδιος έχεις δημιουργήσει.

Είναι εύκολο να πετύχεις από μικρός και να μην είσαι αλαζόνας;
Η επιτυχία μπορεί να σου χαμογελάσει νωρίς, αλλά πρέπει γρήγορα να αποστασιοποιηθείς από αυτήν. Διαφορετικά, μένεις πολύ πίσω και δεν αντιμετωπίζεις τους εχθρούς που είναι μέσα σου.

Νιώθεις επάρκεια ως ηθοποιός σε σχέση με τους Αμερικανούς;
Το επίπεδό τους είναι πολύ υψηλό. Ζουν την πολυπλοκότητα ενός ρόλου με λιτά μέσα. Εγώ στην αρχή ήμουν πολύ πληθωρικός, αλλά μετά το μάζεψα. Ήταν, όμως, μια εύκολη διαδρομή. Βέβαια κάθισα πάλι στα θρανία. Έντεκα μήνες σπούδασα στη σχολή της Ivana Chubbuck, μιας από τις σημαντικότερες δασκάλες υποκριτικής στην Αμερική.

Στην Ελλάδα, πάντως, ήσουν σχεδόν αυτοδίδακτος. Μόλις ένα έτος είχες σπουδάσει στη σχολή του Θεάτρου Τέχνης.
Στη δουλειά, όμως, είχα τους μεγαλύτερους δασκάλους. Με σκηνοθέτησαν ο Κάρολος Κουν, ο Θόδωρος Αγγελόπουλος, ο Παντελής Βούλγαρης, ο Ζυλ Ντασσέν, ο Μίνως Βολανάκης. Έπεσα κατευθείαν στα βαθιά, αλλά ήμουν καλός μαθητής, ρουφούσα κάθε πληροφορία σαν σφουγγάρι μέχρι να γίνει βίωμα. Έμπαινα στους ρόλους, μάθαινα, ταξίδευα. Και δεν κουραζόμουν. «Έπαιζα» στο γήπεδο ενενήντα λεπτά και είχα δυνάμεις και για παράταση.

Έκανες λάθη στην καριέρα σου;
Αρκετά. Είχαν να κάνουν και με την εικόνα μου, αλλά και με την ανυπομονησία μου. Είχα έλλειψη του μέτρου. Ξοδεύτηκα σε καταχρήσεις και ξενύχτια. Το κυριότερο είναι πως δεν έπρεπε να ανακατευτώ με θεατρικές παραγωγές. Εκεί έχασα αρκετά χρήματα. Το χειρότερο ήταν, όμως, πως έβαζα τη σκάλα σε λάθος τοίχο. Μετά αναγκαζόμουν να παίξω στην τηλεόραση, που μέχρι τότε την απέφευγα και, αντί να ισχυροποιηθώ οικονομικά, στήριζα με τις αμοιβές από τα σίριαλ τις θεατρικές μου επιλογές. Η ζωή, όμως, δεν είναι θεωρία. Αρκεί να μαθαίνεις από τα λάθη σου.

Υπήρξαν εποχές που στηρίχτηκες περισσότερο στο όνομα παρά στη δουλειά σου;
Ποτέ δεν το είπα αυτό και όποιος το λέει είναι ανόητος και δεν κατανοεί τους κώδικες του θεάτρου. Δηλαδή μια επιτυχία σε μια τηλεοπτική κωμωδία ή σ’ ένα σίριαλ θα σου φέρει κόσμο στο θέατρο; Άλλο το κοινό της τηλεόρασης, άλλο του θεάτρου. Έτσι δεν μπορείς να κάνεις καριέρα. Τα πράγματα χτίζονται, δεν χαρίζονται. Είναι πολύ εύκολο να γκρεμιστείς από λάθος αποφάσεις. Όλα χρειάζονται ωριμότητα.

Και οι δουλειές και οι σχέσεις.
Στις σχέσεις, πάντως, όσο πιο ώριμος γίνεσαι τόσο μικρότερες είναι οι σύντροφοί σου.

Είναι, όμως, ώριμες παρά την ηλικία τους. Τα χρόνια δεν παίζουν ρόλο. Πέρα από αυτό, μου αρέσει η ομορφιά και η νεότητα. Αλλά τα εξωτερικά χαρακτηριστικά δεν αρκούν. Δεν μπορεί να κρατηθεί μια σχέση μόνο με την εμφάνιση και το σεξ.

Τι γνώμη έχεις για τις Αμερικανίδες;
Προτιμώ τις Ελληνίδες, γιατί είναι ερωτικές. Μπορείς να τις συναντήσεις στις 5.00 το πρωί και να κάνεις έρωτα. Οι Αμερικανίδες είναι τελείως διαφορετικές. Νομίζω ότι ακόμα και το σεξ το βλέπουν σαν γυμναστική.

Αφήνεις τώρα κάποια σχέση πίσω σου;
Συνδέθηκα στενά με μια –πολύ μικρή– κοπέλα, αλλά για την ώρα απομακρύνομαι.

Στην Αμερική πηγαίνεις έχοντας οικονομική άνεση;
Δεν υπάρχει καμία οικονομική ευχέρεια. Δεν έχω πολλά χρήματα μαζί μου, αλλά με ενδιαφέρει πρώτα από όλα να αισθάνεται ασφάλεια ο Αλκιβιάδης.

Έχεις βάλει κάποιο χρονικό όριο μέχρι να αρχίσεις να δουλεύεις;
Κάθε όνειρο θέλει το χρόνο του για να πραγματοποιηθεί. Ο κινηματογράφος είναι μια χρονοβόρα και δύσκολη διαδικασία. Ο ανταγωνισμός είναι τεράστιος. Επιπλέον, καλείσαι να αποδείξεις την αξία σου σε μια ξένη γλώσσα. Δεν γίνεται να τα καταφέρεις σε τρεις μήνες. Αλλά εγώ πηγαίνω στην Αμερική για να ζήσω.

Γιατί επέλεξες τη Νέα Υόρκη και όχι το Λος Άντζελες, όπου γυρίζονται σχεδόν όλες οι ταινίες;
Ο τρόπος ζωής στη Νέα Υόρκη είναι πιο κοντά στην Ευρώπη και έτσι δεν νιώθω τόσο ξένος όσο στο Λος Άντζελες, όπου η νοοτροπία είναι καθαρά αμερικανική. Επίσης, η Νέα Υόρκη έχει περισσότερα θέατρα.

Εκεί θα ανεβάσεις έργο του Νίκου Καζαντζάκη;
Ναι, πρόκειται για την «Κραυγή», μια ποιητική σύνθεση που βασίζεται στην Ασκητική και την Αναφορά στον Γκρέκο. Ήταν για μένα ένα όνειρο πολλών χρόνων.

Παραμένει επίκαιρος ο Νίκος Καζαντζάκης;
Πάντα θα είναι διαχρονικός. Όλοι βρίσκουμε ένα κομμάτι μας σε κάθε έργο του. Διαβάζοντάς τον ακούμε τη φωνή της καρδιάς μας. Από τη μάνα που προσπαθεί να μεγαλώσει τα παιδιά της σε μια κοινωνία που καταρρέει, μέχρι τη γυναίκα που χώρισε. Ο Καζαντζάκης μάς μιλάει για τις κόκκινες γραμμές του Θεού. Κάθε σειρά του αφήνει ίχνη από αίμα. Πολέμησε με την πένα του να ελευθερώσει την Ελλάδα. Ήταν η γέφυρά μας με τον κόσμο.

Ποια στοιχεία σου βρήκες στο έργο του;
Έζησα κι εγώ σε ένα σπίτι αντιθέσεων. Ο πατέρας μου ήταν Μικρασιάτης, πολύ σκληρός άνθρωπος, του λιμανιού, που έκανε ένα εκατομμύριο δουλειές για να μας ζήσει: από ναυτικός, μέχρι παλιατζής. Η μάνα μου είναι μια Κεφαλονίτισσα γεμάτη ευγένεια. Δεν μπορώ να πω ότι ήμουν αφοσιωμένος γιος. Τον πατέρα μου τον έχασα ξαφνικά, έφυγε στα 59 του. Ακόμη δεν ξεπέρασα το θάνατό του. Ίσως προτιμώ να τον κουβαλάω μέσα μου. Είναι για μένα πηγή θυμού και έμπνευσης.

Διαβάστε περισσότερα στο PEOPLE που κυκλοφορεί μαζί με το ΘΕΜΑ