Η Βίκυ Παπαδοπούλου με υποδέχεται στο σπίτι της, κι αμέσως με κάνει να αισθανθώ άνετα και φιλόξενα. Πιάνουμε κατευθείαν την κουβέντα και προτού καν ξεκινήσει η συνέντευξη έχουμε μιλήσει για ένα κάρο διαφορετικά πράγματα: από την αγαπημένη της γειτονιά του Χαλανδρίου μέχρι τη vegan διατροφή και τα τρόφιμα χωρίς γλουτένη. Από τις μέρες του «Δυο μέρες μόνο» του Χριστόφορου Παπακαλιάτη, η ηθοποιός έχει καλύψει μια ωραιότατη πορεία, εναλλάσσοντας τις συνεργασίες στο σινεμά («Μικρό έγκλημα» του Χρίστου Γεωργίου και «Το τανγκό των Χριστουγέννων» του Νίκου Κουτελιδάκη) με εκείνες του θεάτρου («Οδύσσεια» του Μπομπ Γουίλσον).
Με το «Μικρό ψάρι», την πρόσφατη ταινία του Γιάννη Οικονομίδη, (από 27 Μαρτίου στους κινηματογράφους από την FEELGOOD Entertainment) βρέθηκε απέναντι σε έναν ασυνήθιστο για τα δεδομένα της ρόλο, παίζοντας μια σκληρή γυναίκα που φτάνει στα άκρα για να επιβιώσει. «Ταγμένη» στον Γιάννη Οικονομίδη, η Βίκυ Παπαδοπούλου μιλά με θαυμασμό για τον σκηνοθέτη της και την «ησυχία» του, για τον συμπρωταγωνιστή της Βαγγέλη Μουρίκη και θυμάται με χαμόγελο στα χείλη τη γνωριμία της με τον Κρίστοφ Βαλτς στο Φεστιβάλ Βερολίνου.
- Υπάρχει μια ταλάντωση σε σχέση με την ηρωίδα που υποδύεσαι, τη Βίκυ. Μια τη συμπαθείς/κατανοείς, μια την κατακρίνεις. Πού τη συναντούσες εσύ;
Η Βίκυ είναι μια σκληρή γυναίκα. Εχει μεγαλώσει μέσα στην ανέχεια. Ζει με τον άρρωστο πατέρα της και τον αδερφό της που έχει κινητικά προβλήματα. Εχει ένα μικρό κοριτσάκι, είναι διαζευγμένη, είναι μια γυναίκα της βιοπάλης, προσπαθεί να επιβιώσει και να βγάλει μερικά χρήματα με όποιον τρόπο μπορεί. Το γεγονός ότι αυτή η γυναίκα είναι δυναμική κι όταν χρειάζεται μπορεί να γίνει πολύ σκληρή είναι ένα κομμάτι που αναγνωρίζω. Καλώς ή κακώς, για μας τις γυναίκες αυτή είναι η άμυνά μας σε αυτή την κοινωνία. Ποτέ ένας άνθρωπος βέβαια δεν είναι ένα πράγμα. Οπως κι εγώ, έτσι και η Βίκυ έχει και την ευαισθησία και τη σκληρότητα μέσα της.
- Ο Γιάννης Οικονομίδης έχει συγκεκριμένο προφίλ σε σχέση με τη δουλειά του με τους ηθοποιούς. Αλλά πρέπει να είναι και απαιτητική η διαδικασία με την οποία δουλεύει. Υπήρχε κάτι που σε φόβιζε προτού ξεκινήσεις την ταινία σε σχέση με τον ρόλο; Η διαδικασία είναι απαιτητική όντως. Ενας ηθοποιός ψάχνει πάντα έναν σκηνοθέτη που θα τον σκηνοθετήσει. Κι ο Γιάννης είναι ένας τέτοιος σκηνοθέτης. Εχει όραμα, πειθαρχία, αλλά μέσα σ’ αυτό σε κάνει να αισθάνεσαι κομμάτι της ταινίας, ότι είσαι κάτι πάνω από ηθοποιός. Εχεις τον σκελετό της σκηνής και δουλεύεις μαζί του τον λόγο. Σαν να έχεις βάλει κι εσύ δημιουργικά ένα λιθαράκι στην ταινία πέρα από την υποκριτική. Ο Γιάννης και ο Μουρίκης ήταν και λίγο δάσκαλοι για μένα.
- Τι κρατάς από τον Οικονομίδη; Οτι τα πράγματα μπορούν να γίνονται πάρα πολύ ήσυχα, χωρίς φωνές, σωστά, όταν ο μαέστρος ξέρει τι θέλει. Οσο πιο διαβασμένος είσαι τόσο πιο εύκολα, ήσυχα και γρήγορα γίνονται τα πράγματα. Ενα άλλο σημαντικό είναι ότι ο Γιάννης, πέρα από ηθοποιούς, διαλέγει και ανθρώπους. Είναι πιο εύκολο να δουλεύεις με ανθρώπους με τους οποίους έχεις κοινή αισθητική. Η πειθαρχία, η ψυχραιμία που έχει ο Γιάννης, αλλά και η ευαισθησία που κουβαλά... Αυτός ο συνδυασμός εμένα με καθηλώνει.
- Από τον Μουρίκη αντίστοιχα; Κρατάω ότι είναι ένας πολύ καλός ηθοποιός, ο οποίος διατηρεί τόσο όμορφα την παιδικότητά του. Προσπαθεί πάντα να κρατά τις ισορροπίες μεταξύ του άγχους και της πίεσης και της διασκέδασης. Διασκεδάζει αυτό που κάνει. Τι ωραίο που είναι αυτό!
- Εχει ενδιαφέρον που χρησιμοποιείς τη λέξη «ήσυχα» για τον Οικονομίδη, οι ταινίες του οποίου είναι γνωστές για την έντασή τους. Ο Γιάννης είναι αυτό ακριβώς όμως. Τον βλέπεις, είναι δυο μέτρα άντρας, άγριος εξωτερικά, και ουσιαστικά είναι μια ευαίσθητη ψυχή. Βλέπεις τις ταινίες του και λες: «Πω, πω, τι θα γίνεται στο γύρισμα!». Αλλά δουλεύει με συγκεκριμένους ανθρώπους και επικρατεί η απόλυτη ησυχία μέχρι τη στιγμή που θα αρχίσει να γυρίζει για να συγκεντρωθεί ο καθένας στη δουλειά. Μόνο όταν ξεκινά να γράφει, αρχίζουν οι φωνές. Συνήθως στις ταινίες είναι το αντίστροφο! Επικρατούν οι φωνές και μετά πέφτει η σιωπή. Ο Οικονομίδης κρατά τις ισορροπίες γιατί δεν γίνεται να είσαι συνέχεια σε ένταση. Αλλιώς η ενέργειά σου θα είχε σπαταληθεί από νωρίς.
- Στις φωτογραφίες από το Βερολίνο, όπου διαγωνιζόταν η ταινία, φαινόσουν πολύ χαρούμενη, όπως και οι υπόλοιποι της ομάδας. Αναρωτήθηκα κι εγώ το ίδιο καθώς έβλεπα τις φωτογραφίες γιατί συνήθως είμαι πιο μουντρούχα. Ξέρεις τι ένιωθα και ήμουν έτσι χαρούμενη; Ενιωθα περήφανη. Γιατί αναγνωρίστηκε η δουλειά του Γιάννη. Ημουν περήφανη γι’ αυτόν. Θα ήμουν πολύ χαρούμενη όμως αν πάει κι ο Ελληνας να δει την ταινία. Κάνεις ταινίες πρώτα απ’ όλα για τη χώρα σου και για τους ανθρώπους που τους αφορά. Είναι μια ταινία που πρέπει να πάει να δει ο Ελληνας. Ασε που πρέπει να στηρίζουμε τον ελληνικό κινηματογράφο! Αυτή θα ήταν η μεγαλύτερη αναγνώριση για μένα.
- Είδα κιόλας μια φωτογραφία σου με τον Κρίστοφ Βαλτς! (ήταν μέλος της κριτικής επιτροπής) Τι είπατε; Ναι! Γνώρισα τον Κρίστοφ Βαλτς! Είναι ένας από τους αγαπημένους μου ηθοποιούς. Τον παρακολουθούσα προτού πάει στο Χόλιγουντ. Είναι μεγάλη μου αδυναμία. Μετά την τελετή λήξης πήγαμε σε ένα δείπνο, όπου ήταν και η κριτική επιτροπή. Εγώ είμαι πολύ ντροπαλή και κλειστή, αλλά εκείνη τη στιγμή σκέφτηκα: «Είσαι στο Βερολίνο με ταινία, έχεις έρθει, έχεις περάσει καλά, δεν θα έχεις πολλές ευκαιρίες να γνωρίσεις έναν άνθρωπο που θαυμάζεις τόσο». Πήγε η Πόπη λοιπόν (σ.σ.: Τσαπανίδου) και τον σκούντηξε και του έπιασα την κουβέντα. Το χαμόγελό μου ήταν μέχρι εκεί πάνω. Είχα μπροστά μου έναν άνθρωπο που ήταν πολύ γλυκός και προσιτός, αυτό που φανταζόμουν. Χαμογελαστός και πολύ, πολύ, πολύ ευγενικός.
- Υπήρχε κάποιο σχόλιο που άκουσες για την ταινία που να σου άρεσε ή να μην το είχες σκεφτεί ποτέ και να σε εντυπωσίασε; Ενα σχόλιο που ακούω και πάντα μου αρέσει είναι το: «Ρε συ, είδα την ταινία πριν 4-5 μέρες κι ακόμα τη σκέφτομαι!».
- Σε μια παλιότερη συνέντευξή σου σε περιέγραφαν στον τίτλο ως «Ομορφη και σοβαρή ηθοποιό». Σκέφτηκα αμέσως πως είναι μια πολύ συγκεκριμένη εικόνα αυτή. Με έχουν γράψει με όλους τους τίτλους. Αν μπορώ να με χαρακτηρίσω, σοβαρή είμαι εκεί που πρέπει. Αλλά είμαι και τρελός καραγκιόζης. Και γελάω πολύ, πάρα πολύ. Αυτό που βγάζει μάλλον τη σοβαρότητα είναι ότι συνήθως είμαι πολύ πειθαρχημένη και συγκεντρωμένη. Επίσης, δεν έχω πρόβλημα με τους τίτλους. Εγώ ξέρω τι είμαι, όπως επίσης και οι δικοί μου άνθρωποι.
