Ερωτεύτηκε το θέατρο, αγάπησε τη δημοσιογραφία. Ηχεί σαν τίτλος μελό ταινίας των 60s, όμως στην περίπτωση της Σοφίας Τσίπα, της παρουσιάστριας της εκπομπής «Ο κόσμος ανάποδα» στο ΣΚΑΪ, στην οποία μάλιστα αποδίδεται η φράση, δεν υπάρχει τίποτα το δακρύβρεχτο. Τουναντίον, πρόκειται για ένα κορίτσι χαρούμενο (αλλά όχι χαζοχαρούμενο), ευχάριστο στη συζήτηση και με πολλή, πάρα πολλή, όρεξη για δουλειά - κι ακόμα μεγαλύτερη αντοχή. Μπορεί οι περισσότεροι να τη γνώρισαν από το μαγκαζίνο που οργανώνει, επιμελείται, παρουσιάζει -πρόκειται για περίπτωση πολυεργαλείου- κάθε Σάββατο μεσημέρι κι άλλοι να τη θυμούνται από την προϋπηρεσία της στην εκπομπή της Πόπης Τσαπανίδου στο κανάλι του Φαλήρου, αλλά η αεικίνητη δημοσιογράφος, προτού ενδώσει οριστικά στη δημοσιογραφία, ασχολήθηκε για βραχύ διάστημα με το αντικείμενο των σπουδών της, τη Θεατρολογία.
«Σπούδασα στη Φιλοσοφική Αθηνών στο Τμήμα Θεατρικών Σπουδών. Εκανα και το μεταπτυχιακό μου εκεί. Είχα έτσι την τύχη να γνωρίσω πολύ σπουδαίους ανθρώπους, οι οποίοι χάραξαν την πορεία μου: τον Μάριο Πλωρίτη, τη Λήδα Τασσοπούλου, τον Νάσο Βαγενά, τη Λυδία Κονιόρδου, τον Κώστα Γεωργουσόπουλο». Το name dropping είναι εντυπωσιακό, το οποίο βέβαια δεν γίνεται στο πλαίσιο του αυτοθαυμασμού, αλλά χάριν αφήγησης. «Η πρώτη δουλειά μου ήταν στο Αμφιθέατρο του Σπύρου Ευαγγελάτου ως βοηθός σκηνοθέτη και σύμβουλος δραματολογίου. Κάθισα εκεί περίπου ενάμιση χρόνο. Γνώριζα τον μεγάλο σκηνοθέτη Ευαγγελάτο, αλλά δεν ήξερα τον άνθρωπο. Σήμερα τον θεωρώ οικογένειά μου.
Δίπλα σ’ εκείνον το πάθος μου για τη σκηνοθεσία θεάτρου φούντωσε ακόμα περισσότερο. Πέρα από τη γνώση για το θέατρο που μου μετέδωσε, για μένα αυτή η γνωριμία ήταν ένα μάθημα ζωής». Στο Αμφιθέατρο διετέλεσε βοηθός σκηνοθέτη στις παραστάσεις «Βυσσινόκηπος», «Ξενοδοχείο των δύο κόσμων», «Η ζωή μου με τον Μότσαρτ» και «Εφτά κουτιά της Πανδώρας». Μάλιστα, επιμελούνταν και τα προγράμματα.
Ωστόσο, ο παλιός, αγνός, παιδικός έρωτάς της τής χτύπησε την πόρτα. Ή, πιο σωστά, εκείνη αποφάσισε να χτυπήσει τη δική του, στέλνοντας το βιογραφικό της στο ΣΚΑΪ. «Η δημοσιογραφία ήταν μεράκι μου πάντα. Αν ρωτήσεις τους συμμαθητές μου στο σχολείο, θα σου πουν ότι “η Σοφία ήθελε πάντα να γίνει δημοσιογράφος”. Φτιάχναμε και εφημερίδες στο δημοτικό. Εκεί να δεις ανταγωνισμό. Αυτά που γίνονται τώρα δεν είναι τίποτα. Εκείνες τις εποχές της Στ' Δημοτικού συνέβαιναν βάρβαρα πράγματα, κλέβαμε ο ένας τα θέματα του άλλου. Το θέατρο είναι ένας υπέροχος, μαγικός κόσμος, τρέφει την ψυχή σου, αλλά δεν μπορεί να δώσει κάτι άλλο. Ο,τι ήταν να πάρω ένιωσα ότι το πήρα. Αισθάνθηκα ότι θα φτάσω στα 30 και δεν θα έχω κάνει τίποτα, ότι δεν θα εξελιχθώ. Το θέατρο δεν έχει ευγνωμοσύνη, η τηλεόραση όμως, αν δουλέψεις σκληρά, αν παλέψεις και αγωνιστείς, θα σου ανταποδώσει τους κόπους σου. Στο ΣΚΑΪ ξεκίνησα ως δόκιμη ρεπόρτερ στο δελτίο ειδήσεων. Εννιά μήνες απλήρωτη, από το πρωί ως το βράδυ, όπως όλοι οι δόκιμοι, χρόνια τώρα σε αυτό τον χώρο. Είναι παράξενη, περίεργη, ιδιαίτερη δουλειά η δημοσιογραφία. Πρέπει να τη θες πολύ για να την κάνεις. Δεν έχεις πρόγραμμα, δεν έχεις ωράριο, δεν έχεις ζωή. Δεν ξέρεις από τη μία στιγμή στην άλλη πού θα είσαι, αν θα είσαι. Είναι μια τρέλα. Δεν θα μπορούσα όμως να κάνω μια συμβατική ζωή», εξηγεί με ενθουσιασμό.
Το περίφημο βάπτισμα του πυρός το έλαβε ως δόκιμη ρεπόρτερ στο δελτίο ειδήσεων. Τα ευτράπελα την κυνηγούσαν από τότε: «Θυμάμαι ο αρχισυντάκτης μου μού είχε ζητήσει να κάνω μια έρευνα για τις διακοπές των μεταναστών. Γύρναγα λοιπόν στην Αθήνα και έψαχνα μετανάστες για να ρωτήσω πού και αν πάνε διακοπές. Εντελώς σουρεαλιστικό. Ή έψαχνα για άλλο θέμα, να πιάσω επ’ αυτοφώρω πολίτες που πετούσαν τα σκουπίδια τους στον δρόμο.
Περιμέναμε με την κάμερα δίπλα στον κάδο απορριμμάτων και τσακώναμε όσους τα πετούσαν εκτός», περιγράφει γελώντας. Προτού γυρίσει τον κόσμο ανάποδα, συμμετείχε στην ταξιδιωτική εκπομπή «Γυρίσματα», διετέλεσε υπεύθυνη καλεσμένων στην εκπομπή της Εύας Αντωνοπούλου και συνεργάστηκε με την Πόπη Τσαπανίδου. «Μου αρέσει η δουλειά. Δεν τη φοβάμαι. Πρέπει να ξέρεις όλα τα πόστα. Είναι πολύ χρήσιμο όταν αποκτήσεις τη δική σου εκπομπή ή αν έχεις στόχο να αναλάβεις μια περαιτέρω θέση. Μέχρι και σεμινάρια σκηνοθεσίας έχω κάνει. Γιατί με ενδιαφέρει η εικόνα. Δεν με νοιάζει να βγω ωραία, βαμμένη, φτιαγμένη, χτενισμένη. Εγώ στη δουλειά είμαι με ένα T-shirt και ένα φούτερ από το πρωί ως το βράδυ και δουλεύω. Η μία ώρα που θα κάνω την εκπομπή είναι το απόσταγμα από τη δουλειά όλης της εβδομάδας», λέει.
Για τη Σοφία Τσίπα οι δώδεκα ώρες δουλειάς στο κανάλι είναι ημερήσια διάταξη. Είναι αυτό που λέμε πως άρπαξε από τα μαλλιά την ευκαιρία που της πρόσφεραν. Κι ας μην ήξερε στην αρχή τι ακριβώς πήγαινε να κάνει: «Οταν ξεκινήσαμε την εκπομπή με τον Κώστα Τσιακανίκα, ήμασταν και οι δύο λίγο κουκουρούκου. Αρχισε η εκπομπή και δεν ήξερα καν τι θεματολογία θα έχει. Εδινα συνεντεύξεις και δεν ήξερα τι να πω», θυμάται. Πλέον τα πράγματα έχουν πάρει τον δρόμο τους. Και η νεαρή δημοσιογράφος μπορεί να υπερηφανεύεται για τους πολλούς και εκλεκτούς καλεσμένους που ξαποσταίνουν στην αναπαυτική πολυθρόνα στο στούντιό της - ανθρώπους τους οποίους είτε θαυμάζει, είτε εκτιμά, είτε ξεχωρίζουν για τη δουλειά τους. Οσο για τον διαχωρισμό του θαυμασμού από την εκτίμηση, αυτός μοιάζει να είναι από μόνος του εκτιμητέος. Παρεμπιπτόντως της ζητώ να μου πει αν ένιωσε αμήχανα στην πολυσυζητημένη συνέντευξη του Γιάννη Μπέζου, ο οποίος αρνήθηκε να απαντήσει σε συγκεκριμένες ερωτήσεις. Είναι απολύτως ξεκάθαρη: «Ο Γιάννης Μπέζος είναι ένας σπουδαίος καλλιτέχνης και είναι τιμή μου που ήρθε στην εκπομπή. Ηξερα πολύ καλά ποιον καλούσα, ποια είναι η στάση του απέναντι στη ζωή, στο θέατρο, στους ανθρώπους, την κοσμοθεωρία του. Κι αυτός ήξερε πού θα έρθει.
Είχε δικαίωμα να μην απαντήσει. Ασχετα αν συμφωνώ ή διαφωνώ με κάποια από αυτά που είπε, ήξερα τον τρόπο του. Δεν ήταν κάτι άλλο απ’ αυτό που περίμενα. Εμείς οι δημοσιογράφοι θέτουμε ερωτήσεις, ο άλλος απαντάει αν θέλει. Εγώ όφειλα να θέσω το ερώτημα κι εκείνος είχε το δικαίωμα να μην απαντήσει». «Αλήθεια», της λέω, «υπάρχει ιδανικός καλεσμένος;». «Θα ήθελα να καλέσω την Κική Δημουλά, την οποία τυχαίνει να γνωρίζω και προσωπικά. Θα μου πεις, είναι πολύ κόντρα σε αυτό που κάνεις. Είναι όμως ένας άνθρωπος που θαυμάζω, που έχω την τύχη να βγαίνω για φαγητό μαζί της, και κάθε φορά ο τρόπος που σκέφτεται, ο τρόπος που εκφράζεται, με καθηλώνει. Κάθε φορά μού δίνει τροφή για να σκεφτώ. Επειδή, λοιπόν, χαίρομαι πολύ αυτές τις κουβέντες, θα ήθελα να τις μοιραστώ με τον κόσμο».
Είναι ίσως μια από τις σπάνιες φορές στη ζωή που έχω την ευκαιρία να ζητήσω από μια καθ’ ύλην -λόγω ονόματος- αρμόδια να μου εξηγήσει τι τέλος πάντων είναι αυτή η τσίπα. Και την εκμεταλλεύομαι. «Τσίπα είναι η πέτσα, ο υμένας. Κάποιοι την ταυτίζουν και με τον παρθενικό υμένα. Ετσι βγήκε και το “δεν έχει τσίπα”. Το “τσίπα δεν έχει η Τσίπα” με συνοδεύει από το σχολείο. Στο κανάλι μού κάνουν πλάκα λέγοντας: “Στον ΣΚΑΪ έχουμε τσίπα”. Στην πρώτη εκπομπή είχα φτιάξει ένα βιντεάκι με πολιτικούς που έλεγαν τη φράση “δεν υπάρχει τσίπα, δεν υπάρχει τσίπα” και βγαίνω ξαφνικά και λέω: “Εδώ είμαι”. Στην τηλεόραση λοιπόν υπάρχει τσίπα», καταλήγει με εμφανή τα ένσημα που έχει κολλήσει χρόνια τώρα στον αυτοσαρκασμό. Οχι ότι πηγαίνει πίσω στο δημοσιογραφικό δαιμόνιο, αφού λίγο πριν από το τέλος της κουβέντας μού υποδεικνύει πως λησμόνησα να τη ρωτήσω τι δεν της αρέσει στην τηλεόραση.
Οπισθοχωρώ και μένω όλος αφτιά. «Δε μου αρέσει καθόλου το κουτσομπολιό. Μου αρέσει σε ό,τι κάνουμε στη ζωή γενικότερα να υπάρχει αισθητική. Αυτό που συμβαίνει τώρα είναι τα πρόσωπα της τηλεόρασης να ασχολούμαστε μεταξύ μας... Γιατί να βάζουμε τον κόσμο σε αυτή τη διαδικασία; Με ενοχλεί η ομφαλοσκόπηση της τηλεόρασης, η τηλεόραση για την τηλεόραση. Και η χυδαιότητα κάποιες φορές που υπάρχει σε όλο αυτό. Είμαι ένας άνθρωπος που ξέρει να κάνει όλες τις δουλειές στην τηλεόραση, όμως, πίστεψέ με, δεν θα έκανα ποτέ μια τέτοια εκπομπή».
