Κοραλία Καράντη: «Δεν συμβιβάζομαι εύκολα»

Η Θεσσαλονίκη είναι μουντή. Της ταιριάζει η συννεφιά. Βαριά η ατμόσφαιρα, όπως βαρύ είναι το πέπλο που σκεπάζει τη διάθεση της Αλεξάνδρας ντελ Λάγκο στο Γλυκό Πουλί της Νιότης του Tennessee Williams. Η Κοραλία Καράντη έγινε κατάξανθη για να τη «συναντήσει». Μια πραγματική κυρία, γέννημα θρέμμα Αθηναία. Μεγάλωσε στους Αμπελόκηπους, κυρίως με τον παππού και τη γιαγιά. Μάζευε χαμομήλια σε ένα μικρό ύψωμα στην Πανόρμου, όπου στη θέση του σήμερα έχει χτιστεί ένα σχολείο. «Δεν ήταν εύκολα χρόνια. Η Ελλάδα ήταν πιο φτωχή, με περιορισμένα αγαθά, με σχέσεις που περιστρέφονταν γύρω από την οικογένεια. Αναφέρομαι στη δεκαετία του ’60, στα πολύ παιδικά μου χρόνια. Ένιωθα, πάντως, ότι πατούσα σε δύο διαφορετικούς κόσμους, όσο μεγάλωνα. Από τη μια πλευρά οι παππούδες μου, πρόσφυγες από τη Μικρά Ασία και τον Πόντο, και από την άλλη το καλλιτεχνικό κομμάτι με τη μητέρα μου (σ.σ. Αφροδίτη Γρηγοριάδου), τον πατριό μου (σ.σ. Βύρων Πάλλης) και τη νονά μου (σ.σ. Έλλη Λαμπέτη)». Πώς είναι δυνατόν να αντισταθεί κανείς στην εμβληματική μορφή της Έλλης Λαμπέτη; «Ναι, είναι τιμή μου και καμάρι μου. Μυθικό πρόσωπο, γοητευτικός άνθρωπος, που με την παρουσία της κυριαρχούσε στο χώρο. Μέχρι το 1983, όταν “έφυγε”, πρόλαβα να δω όλες τις παραστάσεις της. Στις τελευταίες τάξεις του δημοτικού σχολείου κατάλαβα ότι η μητέρα μου είναι μια μάνα αλλιώτικη από τις άλλες, που δεν την είχα όσο θα ήθελα. Είναι καλό, ωστόσο, να μεγαλώνει κανείς και να μην έχει μονομερείς προσλαμβάνουσες. Συνέλεξα πολλά στοιχεία από τον περίγυρό μου. Και πιο intellectual, αλλά και πιο απλά, τα οποία μου έδιναν δύναμη. Συνήθως δύναμη παίρνεις από τους ανθρώπους που σε αγαπάνε πολύ, με αυταπάρνηση». Αναρωτιέμαι αν κουβαλάει κάποιο παράπονο σε σχέση με την ποσότητα αγάπης που έλαβε από τη μητέρα της, την ηθοποιό Αφροδίτη Γρηγοριάδου. «Ας μην το κάνουμε τόσο δραματικό. Εξάλλου με θεωρώ τυχερή που έμαθα τόσα διαφορετικά πράγματα, από τη μητέρα μου και τον πατριό μου». Δυστυχώς, με τη μητέρα της δεν έχουν συνυπάρξει ποτέ επάνω στην ίδια θεατρική σκηνή. Προφανώς κανείς δεν το σκέφτηκε και τώρα μοιάζει μάλλον ανέφικτο.



Υπήρξε μαθήτρια του Λαϊκού Πειραματικού Θεάτρου, του Λεωνίδα Τριβιζά. Μια σχολή που, δυστυχώς, έκλεισε νωρίς. Δάσκαλοί της, εκτός από τον Τριβιζά, ο Λευτέρης Βογιατζής και η Μάγια Λυμπεροπούλου. Επειδή συχνά έστελναν μαθητές ως κομπάρσους σε παραστάσεις, βρέθηκε στο Ηρώδειο, δίπλα στον Δημήτρη Χορν. «Ανάμνηση; Εξαιρετική, μαγική, τι άλλο;» λέει σήμερα στο People. Η συζήτηση αγγίζει όλα εκείνα τα μυθικά πλάσματα της σκηνής. Υπάρχουν αντίστοιχα στις μέρες μας; «Ήταν άλλα τα μεγέθη. Γεννήθηκαν σε συγκεκριμένη εποχή, όταν υπήρχε άνθηση σε όλους τους τομείς του πολιτισμού. Τότε ο πολιτισμός έπαιζε σημαντικό ρόλο, ενώ σήμερα αντίστοιχο ρόλο παίζει η τεχνολογία. Νιώθω την ένδοια σήμερα. Συμβαίνουν trendy και μοδάτα πράγματα στο θέατρο. Υπάρχει έλλειψη σημαντικών γεγονότων. Είμαστε θύματα της “επιφάνειας” και του φαίνεσθαι. Υπάρχει το “εγώ” και η ματαιοδοξία. Οι άνθρωποι δεν φλαίγονται να πουν κάτι που τους καίει αληθινά, αλλά να πλασάρουν τον εαυτό τους. Είμαστε θύματα της ματαιοδοξίας μας».

Όχι ότι αρνείται τη ματαιοδοξία. «Μα είναι συνυφασμένη με τους ηθοποιούς. Η ύπαρξή μας η ίδια θέλει να αγαπιέται, θέλουμε να αρέσουμε, να μας κοιτάνε. Όπως λέει και η ηρωίδα μου, Αλεξάνδρα ντελ Λάγκο: “Εμείς τα τέρατα δεν πεθαίνουμε εύκολα”. Ο ηθοποιός έχει άκρατη ματαιοδοξία και απέχθεια για τον εαυτό του, την οποία προσπαθεί να διαγράψει μέσα από την αγάπη που νιώθουν οι άλλοι για αυτόν» ομολογεί στο People η Κοραλία Καράντη.
Για να θυμούνται οι παλιοί και να μαθαίνουν οι νεότεροι, έζησε τα χρυσά χρόνια της ιδιωτικής τηλεόρασης, τότε που τα σίριαλ σημείωναν πολύ υψηλά νούμερα τηλεθέασης. Εκείνη δεν ένιωσε ποτέ να απολαμβάνει την επιτυχία. «Είχα πάντα την αγωνία της εκάστοτε δουλειάς και ήμουν επικριτική απέναντι στον εαυτό μου. Tα ανέλυα όλα, τα έβαζα στο μικροσκόπιο. Δεν ήμουν ποτέ ευχαριστημένη. Τώρα, που κοιτάζω τα πράγματα από απόσταση, διαπιστώνω πως ήταν αρκετά καλές δουλειές. Και περνώντας τα χρόνια, οι δουλειές που ακολούθησαν δυστυχώς ήταν χειρότερες. Νιώθω πράγματι τυχερή, γιατί ήμουν στην ηλικιακή ακμή όταν συνέβαιναν ωραία πράγματα τόσο στην κρατική όσο και στην ιδιωτική τηλεόραση. Όμως ό,τι έκανα έγινε με κόπο και πόνο. Η καλύτερη δουλειά, πάντως, θεωρώ πως ήταν η Βεντέτα, γιατί είχε μια ελληνικότητα».



Θεωρεί πως υπήρξε θύμα της τηλεόρασης, υποστηρίζοντας ότι «απελευθερώθηκα από την εικόνα της τηλεόρασης γύρω στα τέλη της δεκαετίας του ’90, όταν πέρασα σε θεατρικούς ρόλους. Ήταν αλλαγή εποχής. Όταν ήμασταν νέοι, σαφώς και υπήρχε ρατσισμός, δεν πέρναγες εύκολα στο θέατρο. Υπήρχε προκατάληψη». Επακόλουθο της τηλεόρασης, ειδικά στις μέρες μας, είναι και η δημοσιότητα. Τότε προφανώς δεν ίσχυε κάτι τέτοιο. «Μπορείς να το φρενάρεις. Συμβαίνει να είναι ασύδοτοι οι άνθρωποι σε σχέση με αυτό. Όταν τα πάντα στη ζωή σου είναι δημοσιοποιημένα, δεν είσαι αμέτοχος. Δεν γίνεται να κρύψεις ότι χώρισες ή ότι γέννησες, αλλά όταν μαθαίνει ο άλλος τις λεπτομέρειες της ζωής σου, σημαίνει ότι το θέλεις. Θυμάμαι πως, όταν γέννησα το γιο μου, με κυνηγούσαν να βγω φωτογραφίες μαζί του, αλλά ήμουν τρομερά επιφυλακτική. Τελικά έδωσα μία και μοναδική συνέντευξη στο περιοδικό Το Παιδί μου κι Εγώ και ήταν πολύ διακριτικοί μαζί μου» εξομολογείται στο People.



Σήμερα, ο γιος, που απέκτησε από τον πρώτο της γάμο με τον Τζώνυ Καλημέρη, είναι 18 ετών και έφυγε για σπουδές στην Αμερική. «Τον αποχωρίζομαι πρώτη φορά και είναι δύσκολο για μένα. Τον μεγάλωσα μόνη, παρόλο που ο Τζώνυ είναι εξαιρετικός πατέρας και έχουμε πολύ καλή σχέση. Γι’ αυτό ίσως και πήρα την απόφαση να έρθω στη Θεσσαλονίκη. Φυσικά και ήταν δύσκολη η έλλειψη της πατρικής παρουσίας σε καθημερινή βάση. Έτσι κι αλλιώς, όμως, η πατρική φιγούρα στις ελληνικές οικογένειες είναι πιο απόμακρη. Οι γυναίκες αναλαμβάνουν να βάλουν τα όρια. Υπήρξα και χαλαρή και αυστηρή, με την έννοια της ανασφάλειας. Τα παιδιά χρειάζονται όρια, μα πάνω απ’ όλα αγάπη. Τα παιδιά πρέπει να μεγαλώνουν κάτω από μια φτερούγα. Δεν εννοώ να τα ταχταρίζουμε, αλλά να δημιουργούμε συνθήκες ασφάλειας, προστασίας και αποδοχής» τονίζει στο People.



Η Αλεξάνδρα ντελ Λάγκο είναι η μεγάλη πρόκληση για τη θεατρική της επιστροφή, έπειτα από σχεδόν πενταετή απουσία από την ενεργό δράση. «Η Αλεξάνδρα ντελ Λάγκο είναι ρόλος εμβληματικός, σύνθετος και περίπλοκος στον ψυχισμό του. Γοητευτικός για να τον υποδυθεί κανείς. Οφείλω να ομολογήσω ότι στην πρώτη προσέγγιση του Γιάννη Βούρου είπα “όχι”. Θεωρούσα ότι δεν ήταν στην γκάμα μου. Έχω την τάση να αρνούμαι, είναι το χούι μου. Συζητώντας με φίλους που εκτιμώ τη γνώμη τους, δέχτηκα. Ο μεγαλύτερος φόβος μου ήταν αυτή η πόζα και το κλισέ της βαμπ θεατρίνας, της σούπερ σταρ, στα οποία δεν νιώθω οικεία. Ο σκηνοθέτης (σ.σ. Βασίλης Νικολαΐδης), όμως, και η εποχή επιβάλλουν μια διαφορετική προσέγγιση και ο ρόλος παίρνει άλλη διάσταση, λιγότερο ποζάτη και εξωστρεφή. Γίνεται μια ανάγνωση του ρόλου πιο εσωτερική, που τον καθιστά ασυναγώνιστο, ασκώντας τελικά μια γοητεία επάνω μου. Κοινά ανάμεσα σε μένα και την Αλεξάνδρα; Είμαστε και οι δύο ηθοποιοί, κάνουμε και οι δύο ένα comeback».

Οι λόγοι της αποχής της είναι πολλοί, αλλά σέβομαι την επιθυμία της να μη μιλήσουμε για αυτό. Θα αναγκαζόταν, όπως λέει, να κάνει μια de profundis εξομολόγηση και δεν νιώθει έτοιμη για κάτι τέτοιο. Στο Γλυκό Πουλί της Νιότης, η ηρωίδα της είναι μια ηθοποιός εθισμένη στους νέους άντρες. Παρακολουθούμε δύο άνθρωπους που προσπαθούν να πιαστούν ο ένας από τον άλλο, για να ξορκίσουν τους φόβους τους. Δεν τα καταφέρνουν και ζουν αυτή την πολύ σκοτεινή και τραυματική εμπειρία.

Όταν τη ρωτάω αν έχει νιώσει ποτέ εκμετάλλευση από τους άλλους, απαντά με φράση του Tennessee Williams, από το Λεωφορείο ο Πόθος, διά στόματος Μπλανς Ντιμπουά: «Εγώ πάντα εμπιστευόμουν την καλοσύνη των ξένων. Τώρα, αν οι άλλοι είχαν διαφορετικά πράγματα στο μυαλό τους, τι να κάνουμε; Συμβαίνουν αυτά».



Δεν της είναι εύκολο να μιλήσει για τον εαυτό της. Δεν της αρέσει να κάνει φασαρία γύρω από το άτομό της. Ένα ψέμα θα το έλεγε με δυσκολία. Ξοδεύει χρήματα με ευκολία για τον εαυτό της, αλλά περισσότερο για τους άλλους. «Γι’ αυτό και δεν έχω χρήματα. Και συναισθήματα ξοδεύω εύκολα, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι είμαι χύμα στο κύμα».

Όλοι τήρησαν διακριτική στάση σχετικά με το τέλος του γάμου της με τον Γιώργο Λιάνη. Το ίδιο εξάλλου έκαναν και οι ίδιοι. Ίσως να μην είναι πλασμένη για γάμο, θα σκεφτόταν κανείς. Εκείνη, ωστόσο, ανοίγοντας ελάχιστα το παράθυρο της προσωπικής της ζωής, λέει στο People: «Δεν συμβιβάζομαι εύκολα. Είχα ανέκαθεν ανάγκη να υπάρχω σε μια σχέση, να με προστατεύουν. Ίσως τώρα, που μεγάλωσα, δεν έχω τόσο μεγάλη ανάγκη για αυτό. Έχω μεγάλες απαιτήσεις και θέλω τα πράγματα να λειτουργούν με συγκεκριμένο τρόπο. Πρέπει να τηρούνται κάποιες προϋποθέσεις. Αν πάλι δεν τηρούνται, γιατί θα πρέπει να υφίστανται; Όσο ζεις, αλλάζεις από τις εμπειρίες σου. Νιώθω, γενικά, πως τα πράγματα σε όλα τα επίπεδα ή είναι ή δεν είναι. Δεν υπάρχει, λοιπόν, λόγος να συντηρείς κάτι που δεν είναι». Τολμώ να τη ρωτήσω αν μετάνιωσε που δεν έκανε ένα δεύτερο παιδί. «Ναι, πράγματι θα ήθελα ένα δεύτερο παιδί. Δεν πρόλαβα».

Διαβάστε περισσότερα στο PEOPLE που κυκλοφορεί μαζί με το ΘΕΜΑ.