Διογένης Δασκάλου: Το καρντάσι με το σαξόφωνο βγάζει γλώσσα στην Αθήνα

Σεμνός και ταπεινός, με την καλή έννοια, φιλικός, αιχμηρός, σοβαρός και συνάμα πνευματώδης, ο Διογένης Δασκάλου είναι ένας καλλιτέχνης χειμαρρώδης -σχεδόν σαρωτικός- στον λόγο και στη σκέψη του. Οταν τον βλέπεις στη σκηνή σε ένα κρεσέντο σάτιρας επί τέσσερις γεμάτες ώρες να «πυροβολεί» αλύπητα το κοινό του και να του χαρίζει απλόχερα αυτό το λυτρωτικό -μέχρι δακρύων- γέλιο, σε έναν χώρο όπου δεν πέφτει καρφίτσα, το πρώτο πράγμα που σκέφτεσαι είναι: «Και γιατί δεν τον έχω δει στην Αθήνα;». Αυτό σκέφτηκα κι εγώ. Και τον ρώτησα. Η απάντησή του είχε διάρκεια περίπου μιάμιση ώρα απολαυστικής συζήτησης.
«Μεγάλωσα σε μια μουσική οικογένεια. Ο παππούς μου έπαιζε τρομπόνι με κλειδιά, ο πατέρας μου ακορντεόν και πλήκτρα - και μάλιστα με ένα ρεπερτόριο καθαρά ευρωπαϊκής μουσικής. Δεν γινόταν να ξεφύγω από το μουσικό μου πεπρωμένο όταν από την εποχή που ήμουν μωρό για να μη φτύνω τη Milupa μού ανοιγόκλειναν ένα ακορντεόν», λέει σε μια απόπειρα να εξηγήσει γιατί ποτέ του δεν ήθελε να γίνει κάτι άλλο από αυτό που είναι αυτή τη στιγμή. «Το μόνο που ονειρευόμουν πάντα ήταν μια τζαζ μπάντα. Αυτό είχα στο μυαλό μου όταν το ’94 σχηματίσαμε με τον αδελφό μου, τον Σωτήρη, τους Monie Monie Conniente. Κάποια στιγμή κοιμάμαι και βλέπω ότι είμαι σε μια λουτρόπολη -εκείνη την εποχή διάβαζα "Το αστείο" του Κούντερα και μου είχε μείνει μια σκηνή - όπου από τη μια υπάρχει αυτή η ορχήστρα υπερηλίκων που έπαιζαν τζαζ σε μια γωνιά και από την άλλη υπήρχαν τα λουτρά όπου παρηκμασμένοι αστοί χόρευαν σε ένα τοπίο μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας. Και σηκώθηκα έχοντας μια μουσική μέσα στ’ αφτιά μου. Ετσι αποφάσισα να το τολμήσω. Το όνομα έχει κι αυτό τη δική του ιστορία. Βλέπαμε τηλεόραση με τον αδελφό μου -κινούμενα σχέδια- και μου λέει σε κάποια φάση: “Αχ, δες πώς κονιέντε” - από φραστικό λάθος! Κράτησα αμέσως το “κονιέντε”. Μου έκανε κάπως καταλανικό, ισπανικό. Μου άρεσε, αλλά δεν ήταν αρκετό. Στο μυαλό μου ήρθαν τα δίδυμα αδέλφια που βλέπαμε παλιά στις Σέρρες, τα οποία δεν κυκλοφορούσαν ποτέ μαζί, όπως οι περισσότεροι δίδυμοι, αλλά μόνοι τους και τους φωνάζαμε “οι Μόνοι”. Και λέω θα το κάνουμε όπως στον Τεν Τεν: “Monie Monie Conniente”. Βάλαμε τα γιλεκάκια μας και τα στρογγυλά καπέλα μας με μια εσάνς από την εποχή της ποταπαγόρευσης και ξεκινήσαμε το ’94 στον “Μύλο” ως μουσική μπάντα. Τον επόμενο χειμώνα οι εμφανίσεις μας συνεχίστηκαν. Συνοδεύονταν από μια αφίσα όπου δεν αναγράφονταν πουθενά τα ονόματά μας. Υπήρχε μόνο η φωτογραφία της μπάντας. Ετσι το βράδυ στο πλαίσιο του προγράμματος και της γνωριμίας μας με τον κόσμο σηκώθηκα και τους είπα: “Μπορεί η αφίσα που βγάλαμε να μη γράφει ποιοι είμαστε, αλλά πρόκειται στην ουσία για την πρώτη αφίσα-ξυστό. Ξύνεις και εμφανίζονται τα ονόματά μας”. Ο κόσμος δέχτηκε το σχόλιο θετικά και συνειδητοποίησα πως μέσα από κάτι που είπα από αγανάκτηση -επειδή είχαν ξεχάσει να βάλουν τα ονόματά μας- ανακάλυψα αυτό το αιχμηρό όπλο που λέγεται σάτιρα, χιούμορ, δηκτική ματιά. Ετσι έμεινε μέσα μου, άρχισα να γράφω κείμενα και τα ενσωμάτωσα στο πρόγραμμα».

Από τις Σέρρες στην αθηναϊκή νύχτα

Αν και είναι ένας καταξιωμένος stand up comedy performer εδώ και 20 χρόνια, ο ίδιος αντιλαμβάνεται τον εαυτό του ως μουσικό, κυρίως πνευστών. Κατά καιρούς έχει συνεργαστεί με πολλούς και ετερόκλητους καλλιτέχνες. «Από την Πέμη Ζούνη μέχρι τον Λάκη Λαζόπουλο και από τον Κοργιαλά και την Ευριδίκη μέχρι τον Αγάθωνα», διευκρινίζει ο ίδιος και συνεχίζει: «Ολες οι συνεργασίες ήταν με τον τρόπο που μου άρεσε. Δεν γίνεται όμως με όλους - και όχι πάντα. Το να δεις να συνεργάζονται δύο άνθρωποι όχι από ανάγκη αλλά από αγάπη και να παράγουν έργο με ουσία είναι πάρα πολύ σπάνιο. Είχα την ευτυχία από μικρός να βρεθώ στις “Λεωφόρους” και να απολαύσω ό,τι είχε να μου δώσει η Αθήνα», καταλήγει.

Γεννημένος στις Σέρρες, ο Διογένης από τα επτά του είναι στη Φιλαρμονική Σερρών. «Στόχος μου ήταν να παρατήσω το σχολείο όσο πιο γρήγορα γινόταν και να γραφτώ στο Κρατικό Ωδείο Θεσσαλονίκης. Eτσι παράτησα το σχολείο στην Γ’ Γυμνασίου και άρχισα να πηγαινοέρχομαι με το ΚΤΕΛ Σέρρες - Θεσσαλονίκη στο Κρατικό Ωδείο δυο-τρεις φορές την εβδομάδα. Στην τρίτη ανωτέρα, στο πτυχίο, παράτησα και το ωδείο. Διάβαζα δέκα ώρες τη μέρα και πηδούσα την ύλη. Είχα μάθει τα πάντα και θεωρούσα ότι δεν μου χρειαζόταν. Hμουν 17 και ήθελα να κατέβω στην Αθήνα», εξομολογείται και προσθέτει: «Καθώς δεν υπήρχαν χρήματα, η μοναδική λύση ήταν να δώσω εξετάσεις για να περάσω ως εθελοντής μόνιμος στο Μουσικό του Στρατού κι έτσι βρέθηκα στο Γουδή ως εθελοντής μόνιμος τριετίας. Παράλληλα ήμουν στο Ωδείο Αθηνών όπου είχαμε μια τζαζ μπάντα με τον Νίκο Τουλιάτο, τον Ντέιβιντ Λιντς και τον Γιώργο Φακανά και έπαιζα βαρύτονο σαξόφωνο. Κι ενώ απεχθανόμουν τον Στρατό, γι’ αυτό και δεν υπέγραψα τελικά τη μονιμότητα, τον ευχαριστώ που μου έδωσε αυτή τη μεγάλη ευκαιρία να φύγω από την επαρχία. Το πτυχίο της μουσικής το πήρα τελικά ύστερα από χρόνια. Ημουν 33 και μέσα σε όλες τις δουλειές αποφάσισα ότι ήθελα να το πάρω». Το 1990 αποφασίζει ότι η Αθήνα δεν είναι πια ο κατάλληλος τόπος για να ζήσει μόνιμα. «Το θεωρώ αρρωστημένο να σε μαγεύουν τόσο πολύ τα φώτα και να είσαι έτοιμος να δώσεις γην και ύδωρ προκειμένου να πετύχεις, να πέσεις στις ουσίες ή να προδώσεις τις αρχές και τις αξίες σου», εξηγεί και συνεχίζει: «Ηταν επιλογή μου να ζήσω με λιγότερα, γιατί δεν μπορούσα να προσαρμοστώ σε έναν διαφορετικό τρόπο ζωής. Αλλωστε, αν ήθελα να κάνω λεφτά θα γινόμουν ποδοσφαιριστής, όχι καλλιτέχνης. Θυμάμαι μια μέρα έβρεχε, έπρεπε να πάω σε ένα στούντιο στον ΑΝΤ1 και έμενα στην Κυψέλη. Θα έπρεπε να περάσω όλη μέρα στο αυτοκίνητο με τον φόβο να μην προλάβω καν να βγω στην εκπομπή. Επίσης δεν ήθελα να συμβιβαστώ με τα πισώπλατα μαχαιρώματα. Δεν ήθελα να χάσω την καλύτερη εικοσαετία της ζωής μου χωρίς τους φίλους μου για να προλάβω τα μαχαίρια και τους σουγιάδες. Ούτε να καταλήξω στην κόκα για να είμαι στην τσίτα όταν και όποτε κάποιοι το θελήσουν. Προτίμησα τα ούζα στην Περαία. Είναι απλά τα πράγματα, αρκεί να ξέρεις τι επιλέγεις».

Αν και πλέον μπορεί να είναι περήφανος που ακολούθησε το όνειρό του χωρίς εκπτώσεις, η νύχτα δεν είναι εύκολος «βιότοπος». «Από τη στιγμή που είναι νύχτα και πουλάς αλκοόλ περιμένεις τα πάντα, από τα πιο προσβλητικά μέχρι τα πιο ευφάνταστα. Μου έχει τύχει να μου βρίσουν τη μάνα ή να μου φωνάξουν “πες μας, ρε αρκούδα, κάτι να γελάσουμε”, όταν είχα φτάσει τα 145 κιλά κάποια στιγμή. Αυτά που λένε σε μένα ή για μένα δεν με ενοχλούν. Πρέπει όμως να βρεις έναν τρόπο να το αντιμετωπίσεις χωρίς να προσβάλλεις το σύνολο. Να γίνεις δηκτικός απέναντι σε αυτόν που το είπε, αλλά να μην προκαλέσεις το μένος των υπολοίπων. Ο καλύτερος τρόπος για να το κάνεις είναι ο αυτοσαρκασμός. Αυτό που δεν ανέχομαι είναι όταν προσβάλλουν τους συνεργάτες μου, όπως μια φορά που κάποιοι όλο το βράδυ επιχειρούσαν να χουφτώσουν την κοπέλα που τραγουδούσε. Θυμάμαι σε εκείνο το σόου κάποια στιγμή χτυπούσα νταούλι με κόπανο και την εικοστή φορά που κάποιος την άγγιξε του τον έφερα στο κεφάλι. Ηταν λάθος μου, αλλά ορισμένες φορές πρέπει να υπερασπιστείς κάποια πράγματα», απολογείται, με την ένταση ανάγλυφη πάνω στο βορειοελλαδίτικο αξάν του. «Καλλλά τα λλλέει το καρντάσι», σκέφτομαι κι εγώ στα... θεσσαλονικιώτικα λίγο προτού κλείσουμε το τηλέφωνο.


info:
Ο Διογένης Δασκάλου και οι Monie Monie Conniente θα εμφανίζονται στο «Vendetta» (Εθνικής Αμύνης 3, Θεσσαλονίκη, τηλ.: 2310 234973) μέχρι τα μέσα Ιανουαρίου και ξανά από αρχές Φεβρουαρίου με ανανεωμένο σόου.
Ο Διογένης έχει επίσης και τη ραδιοφωνική εκπομπή «Happyland» στο Ράδιο Θεσσαλονίκη 94,5 κάθε πρωί 8 με 9.