Ο χωρισμός του Βελγίου, ένα σενάριο δύσκολο να εφαρμοσθεί

Η αδυναμία σχηματισμού κυβέρνησης στο Βέλγιο και οι αυξανόμενες διαφορές ανάμεσα στους Φλαμανδούς και τους γαλλόφωνους επανέφεραν στο προσκήνιο την υπόθεση του χωρισμού της χώρας, ένα σενάριο που περιλαμβάνει πλήθος οικονομικών και νομικών προβλημάτων, σύμφωνα με τους αναλυτές.

Ο ηγέτης των γαλλόφωνων σοσιαλιστών Ενιο ντι Ρούπο εγκατέλειψε την Κυριακή την προσπάθεια για τον σχηματισμό κυβερνητικού συνασπισμού ελλείψει συμφωνίας με δύο φλαμανδικά κόμματα για το μέλλον της χώρας.

Πολλοί γαλλόφωνοι πολιτικοί παράγοντες επικαλέσθηκαν κατόπιν αυτού ένα "σχέδιο Β" που προβλέπει ότι η Φλάνδρα θα εγκαταλείψει την βελγική κοιτίδα και οι γαλλόφωνοι να πάρουν στα χέρια τους το μέλλον τους.

"Για ένα μεγάλο τμήμα του φλαμανδικού πληθυσμού, αυτό αποτελεί ευχή, κατά συνέπεια, ναι, πρέπει να προετοιμασθούμε για το τέλος του Βελγίου", δήλωσε η υπουργός Υγείας Λορέτ Ονκελίνξ, ενώ ο βουλευτής της γαλλικής δεξιάς Νικολά Ντιπόν-Ενιάν έκανε την εκτίμηση ότι η Γαλλία πρέπει "να ετοιμασθεί να δεχθεί στους κόλπους της τους Βαλόνους και τους πολίτες των Βρυξελλών".

Ωστόσο, το σενάριο της διάσπασης του Βελγίου απορρίπτεται από το 57% των Βέλγων, έναντι 14% που τάσσονται υπέρ της λύσης αυτής, σύμφωνα με δημοσκόπηση που δημοσιεύθηκε από την εφημερίδα Libre Belgique. Ακόμη και στη Φλάνδρα, μόνο το 15% των ερωτηθέντων τάσσεται υπέρ της διάλυσης της χώρας.

Οι αναλυτές εκτιμούν ότι ένα χωρισμός θα είχε σοβαρές συνέπειες, εξαιτίας της ανεξαρτητοποίησης της γαλλόφωνης Βαλονίας (3,5 εκατομμύρια κάτοικοι), της Φλάνδρας (6 εκατομμύρια κάτοικοι) και των Βρυξελλών (1 εκατομμύριο).

"Οι Βαλόνοι είναι αυτοί που θα έχουν τα περισσότερα να χάσουν, διότι είναι πιο φτωχοί", λέει ο οικονομολόγος Ρόμπερτ Ντεσάν, προσθέτοντας ότι όλες οι περιοχές μπορεί να υποφέρουν.

Η τύχη των Βρυξελλών αποτελεί επίσης σημαντικό εμπόδιο στο διαζύγιο των Βέλγων. Η πρωτεύουσα κατοικείται κατά 90% από γαλλόφωνους, αλλά γεωγραφικά ανήκει στη Φλάνδρα, οδηγώντας στην υπόθεση διαμόρφωσης ενός γαλλόφωνου κράτους Βαλονίας-Βρυξελλών, που θα είναι ανεξάρτητο ή θα ενωθεί με τη Γαλλία.

Η Φλάνδρα δεν είναι έτοιμη να παραχωρήσει τις Βρυξέλλες, οικονομικό πνεύμονα της χώρας, μόνο στους Βαλόνους.

Το βελγικό διαζύγιο θα σήμαινε επίσης καταμερισμό του βελγικού δημόσιου χρέους, το οποίο ανέρχεται σε 330 δισεκατομμύρια ευρώ και κινδυνεύει να αυξηθεί εξαιτίας της προβλεπόμενης αύξησης των επιτοκίων που θα επιβληθούν στα νέα κράτη για να χρηματοδοτηθεί ο χωρισμός.

Η χάραξη νέων συνόρων θα είναι επίσης σπαζοκεφαλιά, κυρίως στα περίχωρα των Βρυξελλών που ανήκουν στη Φλάνδρα, όπου ζουν περισσότεροι από 100.000 γαλλόφωνοι.

Οι επιχειρήσεις θα αντιμετωπίσουν επίσης διαφορετικές νομοθεσίες, πράγμα που θα επηρεάσει αρνητικά την αγορά εργασίας.

Σε πολιτικό επίπεδο ο χωρισμός του Βελγίου θα έχει σοβαρότερες αρνητικές επιπτώσεις στην ευρωπαϊκή οικοδόμηση στο σύνολό της, από αυτές που είχε ο χωρισμός της Τσεχικής Δημοκρατίας από τη Σλοβακία το 1993, καθώς το Βέλγιο, το οποίο φιλοξενεί τα όργανα της Ευρωπαϊκής Ενωσης είναι ένα από ιδρυτικά της μέλη.

Η διάλυση του Βελγίου θα αποτελούσε ένα προηγούμενο για χώρες όπως η Βρετανία και η Ισπανία, όπου υπάρχουν περιοχές που διεκδικούν την αυτονομία ή την ανεξαρτησία τους.

Σύμφωνα με ορισμένους νομικούς, σε περίπτωση χωρισμού του Βελγίου, εάν η Φλάνδρα αποχωρούσε, θα όφειλε να επαναδιαπραγματευθεί την ένταξή της στην ΕΕ, τον ΟΗΕ και την ευρωζώνη, ενώ το γαλλόφωνο Βέλγιο θα αποτελούσε αυτοδικαίως μέλος, εκτός της περίπτωσης όπου η Βαλονία σχημάτιζε εξ υπαρχής νέο κράτος.