Ο Τούρκος κοινωνιολόγος Αλί Εγκιλμέζ μέσα από ένα συγκλονιστικό κείμενο μιλά για τα δραματικά γεγονότα της πλατείας Ταξίμ, την καταστολή πρωτοφανούς αγριότητας, αλλά και τους τολμηρούς διαδηλωτές που δεν πτοήθηκαν από την επίδειξη ισχύος της κυβέρνησης Ερντογάν.
Ο Εγκιλμέζ, ο οποίος είναι λάτρης της Ελλάδας και έχει ζήσει πολλά χρόνια στην Αθήνα, μοιράζεται συναισθήματα οργής, αγανάκτησης, απόγνωσης, αλλά και βαθιάς συγκίνησης για όσα διαδραματίζονται σε ολόκληρη την Τουρκία, ενώ εκφράζει τον αμέριστο σεβασμό του στους χιλιάδες νέους που ρισκάρουν τη ζωή τους καθημερινά υπερασπιζόμενοι τα δικαιώματά τους.
Ακολουθεί αναλυτικά η επιστολή του Αλί Εγκιλμέζ:
«Οι τελευταίες 15 ημέρες τσαλάκωσαν την ιστορία μας. Έγινα αυτόπτης μάρτυρας αυτής της ιστορίας. Νιώθω ντροπή. Εσείς οι νέοι άνθρωποι βρεθήκατε στην πλατεία Ταξίμ, οργανωμένοι με μάσκες και με όλα τα απαραίτητα κι εγώ είχα μόνο με ένα ύφασμα.
Γονάτισα, είπα στον εαυτό μου ότι αυτό ήταν το τέλος, ότι δεν υπάρχει διαφυγή. Τότε ένα αξιαγάπητο κορίτσι με πλησίασε, μου είπε να βγάλω τα γυαλιά μου και να ανοίξω το στόμα μου. Μου έριξε ένα γαλακτούχο υλικό σε όλο το πρόσωπο. Δεν σκούπισα τα υπολείμματα από ντροπή αλλά και περηφάνια.
Τότε κάποιος άλλος ήρθε κοντά μου, μου έδωσε κάτι στο χέρι και μου είπε να το φάω. Δεν ρώτησα ούτε τι ήταν, ούτε από πού το βρήκε. Απλώς, το έφαγα.
Πήγα από την πίσω πλευρά του πάρκου Γκεζί. Αχ, τα δέντρα. Τα μάτια μου γέμισαν με δάκρυα όσο τα κοιτούσα. Τότε ο άνεμος φύσηξε στα πρόσωπα όσων δε μπορούσαν να αναπνεύσουν από τα δακρυγόνα.
“Δε μας κόψατε και εμείς δε θα επιτρέψουμε τα δακρυγόνα να φτάσουν σε εσάς”, ήταν σαν να είπαν τα δέντρα. Το ορκίζομαι ήταν το πιο έντονο συναίσθημα όταν ανέπνευσα τον αέρα εκείνο. Αγνός και καθαρός.
Στην επιστροφή μου οι νεαροί διαδηλωτές μας καθησύχασαν. Είχαν σχηματίσει διαδρόμους για να περνούν οι τραυματίες.
Ένας άνδρας που αιμορραγούσε, με χτύπησε κατά λάθος. Με κοίταξε και μου ζήτησε συγγνώμη. Η αλληλεγγύη ήταν μοναδική. Οι άνθρωποι προσπαθούσαν να περπατήσουν στα δάχτυλα των ποδιών για να μην ενοχλήσουν κανέναν. Παρόλα αυτά ένιωθα ότι δε θα τα κατάφερνα μέχρι τέλους.
Μαζί μου βρίσκονταν η πεθερά μου και οι αδελφές της, όλες τους γύρω στα πενήντα. Μου έλεγαν δυνατά: “Έχουμε ζήσει αρκετά. Οι νέοι δεν πρέπει να πεθάνουν. Ας σκοτώσουν εμάς καλύτερα, όχι εκείνους”. Η γυναίκα μου έμαθε από πολύ περιορισμένες πηγές ενημέρωσης ότι η αστυνομία θα επέστρεφε στο πάρκο Γκεζί. Μου τηλεφώνησε και μου είπε ότι έπρεπε να φύγουμε γρήγορα από το σημείο.
Μόλις μπήκα στο σπίτι, είδα το παιδί μου να κοιμάται στην κούνια της. Τα μάτια μου γέμισαν πάλι με δάκρυα. Την φίλησα.
Νιώθω αισιόδοξος, αλλά και απελπισμένος. Είμαι εξαντλημένος, αλλά έχω ακόμα μία ανάσα να πω: “Να είσαι καταραμένος”.»
