Πόλεμος στην Ουκρανία: Στο Ντνίπρο, χιλιάδες άνθρωποι περιμένουν ένα τρένο για να γλιτώσουν από τους βομβαρδισμούς
Οι άνδρες σε στρατεύσιμη ηλικία, από 18 έως 60 ετών, δεν επιτρέπεται να φύγουν, όμως πολλοί πηγαίνουν για να αποχαιρετίσουν τις μητέρες, τις συζύγους και τα παιδιά τους
Πρώτα η αναμονή, μετά οχλαγωγία, αποχαιρετισμοί: χιλιάδες άνθρωποι συνωστίζονταν σήμερα στον σιδηροδρομικό σταθμό του Ντνίπρο, στην κεντρική Ουκρανία, προσπαθώντας να επιβιβαστούν σε ένα τρένο για τα δυτικά, για να γλιτώσουν από τους ρωσικούς βομβαρδισμούς.
Είναι η πρώτη φορά που τόσοι πολλοί άνθρωποι επιχειρούν να εγκαταλείψουν την πόλη όπου, σύμφωνα με τα επίσημα τηλεοπτικά κανάλια, η κατάσταση παραμένει υπό έλεγχο.
Οι κάτοικοι ωστόσο δηλώνουν ότι δεν θα περιμένουν να γίνει το Ντνίπρο «το επόμενο Χαρκίβ», η πόλη στη βορειοανατολική Ουκρανία, κοντά στα σύνορα με τη Ρωσία, που βομβαρδίζεται από την αρχή του πολέμου.
Εκτός από τους κατοίκους του Ντνίπρο, υπάρχουν πολλοί από το Χαρκίβ και τη Ζαπορίζια που ελπίζουν να επιβιβαστούν σε ένα τρένο. Καθώς οι θέσεις συμπληρώνονται γρήγορα, ορισμένοι περιμένουν εδώ και μέρες.
Κλείσιμο
Οι άνδρες σε στρατεύσιμη ηλικία, από 18 έως 60 ετών, δεν επιτρέπεται να φύγουν, όμως πολλοί πηγαίνουν για να αποχαιρετίσουν τις μητέρες, τις συζύγους και τα παιδιά τους. Οικογένειες που δεν ξέρουν πότε και πού θα ξαναϊδωθούν μοιράζονται ένα ζεστό τσάι μέσα στο κρύο, ενώ πέφτουν χοντρές νιφάδες χιονιού.
«Στέλνουμε τις γυναίκες και τα παιδιά μας στο Λβιβ, ίσως και μακρύτερα κι εμείς μένουμε εδώ. Προσπαθούμε να παραμείνουμε θετικοί, όμως η κατάσταση είναι φρικτή», είπε ο Αντρέι Κιριτσένκο, 40 ετών, οικοδόμος από το Χαρκίβ.
Το προσωπικό του σταθμού δηλώνει ότι δεν έχει καμία πληροφορία για την άφιξη των τρένων, ούτε για τον προορισμό τους. Οι περισσότεροι από τους επιβάτες ελπίζουν να πάνε στο Λβιβ.
Κανείς δεν ξέρει τι συμβαίνει, ούτε πού πηγαίνουν τα τρένα, είπε ένας εθελοντής. «Μπορεί στο Λβιβ, μπορεί στο Ούζχοροντ, στα σύνορα με τη Σλοβακία. Ξέρουμε μόνο ότι πηγαίνουν δυτικά».
«Δεν μ’ ενδιαφέρει πού θα βρεθεί η οικογένειά μου, αρκεί να είναι μακριά από το Χαρκίβ», δηλώνει ο Νικόλα Κιριτσένκοϊ, 44 ετών, οδηγός, που σκοπεύει να επιστρέψει στην πόλη του όταν οι δικοί του επιβιβαστούν στο τρένο. Οι ηλικιωμένοι γονείς του δεν μπορούσαν να μετακινηθούν και έμειναν στο Χαρκίβ. «Παντού υπάρχουν ρουκέτες που δεν έχουν εκραγεί. Μείναμε σχεδόν για μία εβδομάδα στο υπόγειο και νόμιζα ότι θα σταματούσε, όμως οι επιθέσεις συνεχίστηκαν», πρόσθεσε.
Λόγω του μεγάλου αριθμού των επιβατών, ο δήμος ανακοίνωσε ότι θα στήσει έναν ειδικό φράχτη για να προστατευθεί το πλήθος. Ο δήμαρχος Μπόρις Φιλάτοφ κάλεσε τους άνδρες που συνωστίζονται για να αποχαιρετίσουν τις οικογένειές τους να μην πλησιάζουν τις αποβάθρες.
Περισσότεροι από ένα εκατομμύριο άνθρωποι έχουν ήδη φύγει από την Ουκρανία και άλλοι τόσοι είναι οι εσωτερικά εκτοπισμένοι.
Ο σεβασμός στο περιβάλλον αποτελούσε ανέκαθεν βασικό συστατικό της κουλτούρας της εταιρείας και αναπόσπαστο κομμάτι της επιχειρηματικής της δραστηριότητας.
