Νίκος Κουρής: «Μέσα στη σχέση πρέπει να είσαι ελεύθερος»

Από κοντά, ο Νίκος Κουρής, ένας από τους πιο ταλαντούχους ηθοποιούς της γενιάς του, είναι απείρως πιο γοητευτικός απ’ ό,τι στις φωτογραφίες. Aπολύτως προσιτός, ευγενικός και πρόθυμος να διαθέσει όσο χρόνο χρειαστεί για να βγει ένα καλό αποτέλεσμα 
(ή για να μου διαβάσει το τελευταίο ανέκδοτο περί διπολικής πολικής αρκούδας που έβγαλε και του έστειλε στο κινητό ο Κωνσταντίνος Μαρκουλάκης). Κάτι αξιοθαύμαστα γενναιόδωρο για έναν άνθρωπο που, ειδικά φέτος, δεν έχει κυριολεκτικά ούτε δευτερόλεπτο για «ξόδεμα», καθώς, πέρα από το συγγραφέα που υποδύεται 
στη «Λιμουζίνα» του Νίκου Παναγιωτόπουλου, πρωταγωνιστεί 
στον best seller «Πουπουλένιο» μαζί με τους φίλους του (Κωνσταντίνο Μαρκουλάκη, Οδυσσέα Παπασπηλιόπουλο, Γιώργο Πυρπασόπουλο), στον «Πίτερ Παν» ως Κάπτεν Χουκ (δώρο στον 5άχρονο γιο του), διδάσκει σε δύο σχολές υποκριτικής και κάνει πρόβες για το «Τάβλι», την πρώτη παράσταση στο «Θέατρο της Οδού Κυκλάδων» 
μετά το θάνατο του Λευτέρη Βογιατζή.

Τι θυμάσαι πιο έντονα από τα γυρίσματα της Λιμουζίνας;
Η πιο έντονη στιγμή ήταν όταν ήρθε στην τελευταία σκηνή ο Λευτέρης Βογιατζής, πολύ αδύναμος πια, και έκανε ένα μικρό πέρασμα. Ήταν η τελευταία φορά που εμφανίστηκε μπροστά στην οθόνη. Το κλίμα ήταν ακραία συγκινητικό.



Ποιο είναι το δικό σoυ αλησμόνητο road trip, όπως αυτό που περιγράφει η ταινία;
Στη Μάνη, πάνω σε μια μηχανή XT600, με μια κοπέλα που τότε ήμουν μαζί. Ένα ταξίδι που έχω κάνει πολλές φορές, αφού η περιοχή μού αρέσει πολύ. Έχω μάλιστα και σπίτι λίγο έξω από την Καρδαμύλη.

Έχεις υπάρξει ποτέ σε ερωτικό τρίγωνο, όπως αυτό που είναι στο επίκεντρο της πλοκής της ταινίας;
Ποτέ. Δεν έτυχε, γιατί προφανώς τελικά δεν μου αρέσουν αυτά. Νομίζω πως αν κάτι σου αρέσει, τότε το αφήνεις με ένα μαγικό τρόπο να σου συμβεί.

Ποιο είναι το πιο ερωτεύσιμο χαρακτηριστικό του χαρακτήρα που υποδύεται η Δούκισσα Νομικού στην ταινία και ποιο της ίδιας;
Δεν μπορώ να το ξεχωρίσω, γιατί η Δούκισσα είναι που το κάνει. Οι ρόλοι είναι μια αφορμή. Καταρχάς δεν ξέρω πώς να χαρακτηρίσω αυτή την ομορφιά. Είναι στα όρια του εξωπραγματικού. Αν τη δεις δίπλα σου, απλά δεν το πιστεύεις ότι είναι τόσο όμορφη. Λες «αποκλείεται». Είναι τόσο εκκωφαντικό αυτό, που σε αφήνει εντελώς αμήχανο. Κατά τα άλλα, στα γυρίσματα, τα οποία κράτησαν δύο εβδομάδες, συνειδητοποίησα ότι είναι πολύ ξύπνια, πολύ μαζεμένη και πάρα πολύ ντροπαλή. Ένα παιδί που έχει πάρα πολλή ανάγκη να μάθει και που ακούει. Της λες δηλαδή κάτι και δεν λέει «ΟΚ, αυτό δεν είναι για μένα» ή «Τι λέει αυτός;» ή κάνει ότι το άκουσε. Ακούει. Και αυτό που ακούει το επεξεργάζεται, το χρησιμοποιεί, το προσπαθεί.

Ποιο είναι αντίστοιχα εκείνο το χαρακτηριστικό της ως γυναίκα και ως ρόλος που, αν είχατε ερωτική σχέση, θα σε έκανε να τραβάς τα μαλλιά σου;
Αν είσαι με έναν άνθρωπο σαν τη Δούκισσα, θεωρώ ότι υπάρχει πρόβλημα. Ότι έχεις μπλέξει. Γιατί είναι ακραίο να είσαι με κάποιον που ο κόσμος όταν τον βλέπει παθαίνει. Δεν μπορείς να τα βάλεις με αυτή την ομορφιά, είναι βασανιστικό. Υποψιάζομαι ότι το να είσαι τόσο όμορφος είναι κάτι τόσο δύσκολο να το διαχειριστείς, που δεν ξέρω αν θα μπορούσε κανείς να το ευχηθεί στον εαυτό του.

Μου έκανε εντύπωση η δήλωσή σου ότι το παιδί σου (σ.σ. έχει έναν 5άχρονο γιο) σε βοήθησε να ξεπεράσεις την κατάθλιψη. Έχω πολλούς φίλους που μου έχουν πει ότι τότε, τη μέρα που γεννήθηκε το παιδί τους, αισθάνθηκαν πως τελείωσε η ζωή τους. Έπαθαν κατάθλιψη. Εσένα πώς σου βγήκε διαφορετικά;
Έτσι μου βγήκε και εμένα. Δεν είμαι κάτι το ξεχωριστό. Όλοι μας τα περνάμε αυτά. Το θέμα είναι ότι αυτό, που δεν είναι τίποτα άλλο από ένας ναρκισσισμός, ότι, π.χ., χάνουμε το χώρο μας ή τη βολή μας, είναι τόσο λίγο μπροστά στην πραγματική (συναισθηματική) αξία και το φως που σου φέρνει ένα παιδί.

Έχει προλάβει να σε δει ο μικρός να παίζεις στο θέατρο;
Πολλές φορές. Γενικά του αρέσει πολύ να έρχεται στα καμαρίνια, τρελαίνεται. Του αρέσει πολύ ο χώρος του θεάτρου. Μάλιστα, φέτος δέχθηκα να παίξω στον Πίτερ Παν για να του το κάνω δώρο. Όταν του είπα ότι θα κάνω τον Κάπτεν Χουκ, μου απάντησε «Δεν θα κάνεις δηλαδή τον Πίτερ Παν; Και τι, δεν θα πετάς; Τότε τι νόημα έχει;».

Πώς ήταν να μεγαλώνεις με τρεις μεγαλύτερες αδελφές; Να υποθέσω ότι ο πρώτος σου έρωτας ήταν κάποια φίλη τους;


Τώρα που το λες... ναι. Ήταν η Μαρία, η οποία ήταν ένα χρόνο μεγαλύτερη από εμένα. Δεν έκανα τίποτα, γιατί ήμουν πολύ ντροπαλός. Και τώρα είμαι πάρα πολύ ντροπαλός.

Πάντως, λόγω αδελφών, λογικά ήσουν εξπέρ στη γυναικεία ψυχολογία... Κάτι χρήσιμο, υποθέτω, όταν, ως έφηβος, άρχισες να βγαίνεις ραντεβού.
Σίγουρα, από τη μια, είναι έτσι. Από την άλλη, είναι και μια πολύ μεγάλη απομυθοποίηση. Γιατί άλλο είναι να βγαίνεις με μια κοπέλα και να μην ξέρεις τι έχει κάνει πριν και άλλο να τα έχεις δει σπίτι σου. Και μάλιστα επί τρία. Γενικά οι γυναίκες είναι πολύ πιο σύνθετες από τους άντρες. Εμείς είμαστε πιο απλοί, πιο ευανάγνωστοι. Η γυναίκα είναι ασύλληπτο πράγμα. Δεν το πιάνεις πουθενά. Δεν ξέρω πώς τα πας εσύ μαζί τους... Εγώ είμαι ένας άνθρωπος πολύ αυτόνομος μέσα μου. Όχι με την έννοια πως κάνω ό,τι θέλω. Αυτόνομος στην ψυχή μου. Πιστεύω ότι οι άνθρωποι μέσα στις σχέσεις πρέπει να είναι ελεύθεροι. Να έχουν ελευθερία φαντασίωσης και ελευθερία κινήσεων. Και δεν εννοώ να κάνουν κάτι άλλο. Εννοώ ότι η σχέση πρέπει να ελευθερώνει τη φαντασία, αλλιώς έχει πρόβλημα.

Πώς μεταφράζεται πρακτικά αυτή η ελευθερία μέσα στην καθημερινότητα;
Δεν μου αρέσουν, π.χ., τα συνεχή τηλεφωνήματα για το πού είμαι και τι κάνω. Εννοείται ότι δεν υπάρχουν αυτά. Παίρνεις τηλέφωνο τον άλλο όταν θέλεις να του μιλήσεις, όχι όταν πρέπει να του δώσεις λογαριασμό. Επίσης, αποφεύγω όλα εκείνα τα πράγματα που συνήθως δίνουν την εντύπωση στους ανθρώπους ότι είναι παγιδευμένοι στη σχέση. Όπως, π.χ., ότι άμα εγώ θέλω να καθίσω εδώ και να σου μιλάω για τέσσερις ώρες πρέπει να μαλώσω. Μπορεί πρακτικά να μην μπορείς να κάνεις κάτι. Και δεν το κάνω, γιατί έχω συνείδηση των ευθυνών μου. Αλλά αυτό που έχει σημασία είναι να υπάρχει εν δυνάμει η δυνατότητα. Όχι όλα να απαγορεύονται ή να αποκλείονται εκ προοιμίου.



Πόσο προνόμιο αισθάνεσαι το γεγονός ότι στον Πουπουλένιο δουλεύεις με φίλους;
Πολύ. Γενικά είμαι πάρα πολύ προνομιούχος, που ακόμη μπορώ να κάνω αυτή τη δουλειά που αγαπώ, με τον τρόπο που μου αρέσει, και να ζω το παιδί μου. Είναι τόσο μεγάλη τύχη, που δεν τολμάω να το πω. Ειδικά στις μέρες που ζούμε, γιατί έχω απόλυτη συνείδηση πόσο δύσκολα είναι τα πράγματα για όλους.

Φέτος είναι η πρώτη φορά που κάνεις παράσταση σε κεντρικό θέατρο, με μεγάλη επιτυχία. Σε τι αισθάνεσαι ότι υπάρχει διαφορά;
Στο feedback από τον κόσμο όταν κυκλοφορείς έξω. Είναι σαν να κάνεις τηλεόραση. Όλοι ξέρουν τον Πουπουλένιο. Ή το έχουν δει ή θα το δουν ή έχουν ακούσει για αυτό. Αυτό δεν μου έχει τύχει ποτέ ξανά στη ζωή μου. Να είμαι, π.χ., στην τράπεζα στο Φάληρο και να μου λέει ο ταμίας «σε είδα το Σάββατο». Και μετά να είναι μια κυρία στο απέναντι μαγαζί που με είδε την προηγούμενη εβδομάδα.

Πώς αντιδράς σε σχέση με τις αρνητικές κριτικές;
Αυτά είναι μέσα στην ιστορία. Δεν μπορείς να τα αποφύγεις. Άμα είναι να ακούει κανείς ό,τι λένε για αυτόν, θα χαθεί. Εγώ δεν μπαίνω καν στον κόπο και δεν διαβάζω τίποτα, γιατί δεν αντέχω. Επειδή δεν έχω αυτή τη «σκληροπετσοσύνη» με επηρεάζουν πολύ τα πράγματα. Γιατί εγώ δεν πάω ούτε να φάω το ψωμί κανενός, ούτε να το παίξω κάτι. Προσπαθώ να κάνω αυτό που αγαπάω όσο καλύτερα μπορώ.



Έχεις σκεφτεί να δοκιμάσεις την τύχη σου στην αντίπερα όχθη του Ατλαντικού;
Ποτέ. Δεν έχω τέτοιες φιλοδοξίες. Πιο πολύ θα είχε αξία για μένα, αν θέλεις να σου μιλήσω μέσα από την ψυχή μου, σε σχέση με την αισθητική που έχω και αυτό που πραγματικά μου αρέσει, το γερμανικό θέατρο του Οστερμάιερ. Γενικά, πάντως, αν και θέλω πάρα πολύ να αρέσει η δουλειά μου, δεν μου αρέσει η διασημότητα από μόνη της. Δεν αισθάνομαι και δεν περνάω καλά να με φωτογραφίζουν, να βγαίνω έξω και να μιλάνε όλοι για μένα.

Διαβάστε περισσότερα στο PEOPLE που κυκλοφορεί μαζί με το ΘΕΜΑ.