Η Αργεντινή απέδειξε πρώτη ότι οι Αμερικανοί δεν είναι αήττητοι

Από τη μέρα που οι ΗΠΑ έγιναν επίσημο μέλος της FIBA, το 1934, η εθνική τους ομάδα σάρωνε όποιον αντίπαλο και τρόπαιο έβρισκε στον δρόμο της.

Το μπάσκετ αν και έχει καναδική προέλευση (σ.σ. ο εμπνευστής του Τζέιμς Νέισμιθ καταγόταν από το Οντάριο), αναπτύχθηκε κυρίως στις ΗΠΑ, οι οποίες αποτελούν την κυρίαρχη δύναμη του αθλήματος.

Η «Τeam USA», όπως την αποκαλούν οι Αμερικανοί, κατέκτησε μεταξύ άλλων 7 σερί χρυσά ολυμπιακά μετάλλια, δημιουργώντας παράλληλα ένα σερί 71 νικών χωρίς ήττα.

Ένα σερί που έσπασε στον τελικό του ολυμπιακού τουρνουά του Μονάχου το 1972 στο ματς με τους Σοβιετικούς, το οποίο έμεινε στην Ιστορία για παραπάνω από έναν λόγους.

Η αμερικανική ομάδα συνέχισε να πρωταγωνιστεί και στη συνέχεια, αλλά στη δεκαετία του 1980 η ψαλίδα πια είχε κλείσει και δυνάμεις, όπως η Σοβιετική Ένωση και η Γιουγκοσλαβία, φαίνονταν και ήταν καλύτερες.

Ο λόγος που συνέβαινε αυτό ήταν η ρητή απαγόρευση της Παγκόσμιας Ομοσπονδίας να χρησιμοποιούνται παίκτες του ΝΒΑ στην εθνική ομάδα των ΗΠΑ, με αποτέλεσμα μέχρι τότε η ομάδα να αποτελείται από ερασιτέχνες και ελπιδοφόρους παίκτες, οι οποίοι έπαιζαν στο NCAA.

Η αλλαγή αυτής της απόφασης το 1989 επανέφερε την κατάσταση στο αρχικό στάδιο: Η «Team USA» δεν ήταν απλά ξανά καλύτερη όλων, αλλά απείχε έτη φωτός, εξ ου και το παρατσούκλι «Dream Team» που της (απο)δόθηκε πριν από τους Ολυμπιακούς Αγώνες της Βαρκελώνης το 1992.

Έκτοτε, οι Αμερικανοί κατέκτησαν ότι βρήκαν μπροστά τους, με εξαίρεση το Παγκόσμιο Πρωτάθλημα της Αθήνας το 1998, όταν λόγω του lock-out κατέβηκαν με κολεγιόπαιδα.

Το Παγκόσμιο Πρωτάθλημα του 2002 ήταν προγραμματισμένο να διεξαχθεί «εντός των τειχών» και με δεδομένο ότι το ρόστερ των ΗΠΑ ήταν… κανονικό, ελάχιστοι περίμεναν ότι θα χαθεί κι αυτό το τρόπαιο.

Η «USA Team» εισήλθε στο τουρνουά με ένα σερί 53 συνεχόμενων νικών και «σκούπισε» με άνεση τις Γερμανία, Αλγερία, Κίνα στην πρώτη φάση, ενώ στη δεύτερη άρχισε με εύκολες νίκες απέναντι σε Νέα Ζηλανδία και Ρωσία.

Οι απώλειες των Τζέισον Κιντ και Ρέι Άλεν λόγω τραυματισμών, καθώς και η άρνηση των Κόμπι Μπράιαντ, Σακίλ Ο’ Niλ και Κέβιν Γκαρνέτ να αγωνιστούν με την εθνική εκείνο το καλοκαίρι, δεν έδειχναν να αποδυναμώνουν την ομάδα.

Το τελευταίο ματς της δεύτερης φάσης κόντρα στην Αργεντινή, θα έκρινε την 1η θέση του ομίλου, αφού η πρόκριση στα προημιτελικά ήταν εξασφαλισμένη και για τις δύο ομάδες.

Οι μόλις 5.623 θεατές που βρέθηκαν εκείνο το απόγευμα στο «Κονσέκο Φίλντχαους» της Ινδιανάπολης έζησαν ένα γεγονός που θα το διηγούνται για πάντα.

Η «χρυσή» φουρνιά της Αργεντινής έριξε στο καναβάτσο τους αχτύπητους Αμερικανούς και, μάλιστα, στο σπίτι τους με το αξέχαστο 87-80!

Ο Μανού Τζινόμπιλι, ο οποίος πριν από λίγες μέρες ανακοίνωσε επίσημα την απόσυρσή του από τη δράση, σημείωσε 15 πόντους και ήταν ο πρώτος σκόρερ της ομάδας, με άξιο συμπαραστάτη τον Αντρές Νοσιόνι, τον Λουίς Σκόλα και τον Φαμπρίσιο Ομπέρτο, ενώ ο Ούγκο Σκονοκίνι μοίρασε 8 ασίστ και ο Ρουμπέν Βολκοβίσκι «σκέπασε» τα καλάθια.

Το 34-21 της πρώτης περιόδου έφερε μούδιασμα, το 53-37 του ημιχρόνου προκάλεσε γκρίνια στο κοινό και το 87-80 της λήξης άφησε τους πάντες σοκαρισμένους.

Όσο κι αν προσπάθησαν οι Αμερικανοί να ανατρέψουν την κατάσταση, δεν απείλησαν ποτέ τους Αργεντινούς του Ρουμπέν Μανιάνο.

Τέσσερα χρόνια νωρίτερα στο ολυμπιακό τουρνουά του Σίδνεϊ, ο Βινς Κάρτερ είχε σώσει την κατάσταση στο τέλος του ημιτελικού με την Λιθουανία (85-83 το τελικό σκορ), όμως την 4η Σεπτεμβρίου 2002 δεν υπήρχε κανείς για να αποσοβήσει το μοιραίο.

Το σερί των 58 νικών αποτελούσε παρελθόν και η ομάδα μπάσκετ έπεφτε θύμα μίας έκπληξης, η οποία παρομοιάστηκε από τον Τύπο της χώρας με εκείνη που είχε πετύχει η ομάδα χόκεϊ στους Ολυμπιακούς Αγώνες του 1980 κόντρα στην ΕΣΣΔ.

«Μπορούμε ακόμα να πάρουμε το χρυσό μετάλλιο, αλλά πλέον είμαστε η ομάδα που ‘έχασε’ και αυτό με κάνει να αισθάνομαι θυμό και ντροπή», δήλωσε μετά το ματς ο αρχηγός Ρέτζι Μίλερ, ο οποίος μαζί με τον Μάικλ Φίνλεϊ, τον Αντρέ Μίλερ και τον Πολ Πιρς (πρώτος σκόρερ του ματς με 22 πόντους) ήταν αυτοί που πάλεψαν περισσότερο.

Ο Πιρς, από την πλευρά του, είπε: «Όλοι είναι εναντίον μας, από τους διαιτητές και τον κόσμο μέχρι και τις… μπασκέτες. Εμείς, όμως, έχουμε έναν στόχο και θα τον καταφέρουμε».

Η αναφορά στη διαιτησία έγινε πιθανώς λόγω της δυσκολίας που είχαν οι Αμερικανοί να ακολουθήσουν τους διεθνείς κανόνες, οι οποίοι διαφέρουν κατά πολύ από αυτούς που εφαρμόζει το ΝΒΑ.

Υπέπεσαν σε παράβαση βημάτων αρκετές φορές, ενώ οι άμυνές τους ήταν ιδιαίτερα σκληρές σύμφωνα με τον κανονισμό, με αποτέλεσμα να χρεώνονται με φάουλ χωρίς να καταλαβαίνουν τον λόγο.

Κάποια στιγμή του αγώνα, μάλιστα, ο προπονητής Καρλ Τζορτζ τράβηξε στον πάγκο τον εκνευρισμένο Πιρς, ο οποίος είχε σπρώξει αντίπαλο από πίσω και είχε προσπαθήσει να βάλει τρικλοποδιά σε έναν άλλον.

Ο Μανού Τζινόμπιλι, αντίθετα, λίγο πριν από την παρθενική του σεζόν στο ΝΒΑ, δήλωνε: «Κοιταζόμασταν μεταξύ μας και αναρωτιόμασταν αν είχαμε όντως καταφέρει να τους νικήσουμε. Πολλοί πλησίασαν σε αυτό, αλλά εμείς το καταφέραμε και αυτό μπορεί να δώσει ελπίδα και σε άλλες ομάδες».

Η ατάκα του αποδείχθηκε προφητική, καθώς στον προημιτελικό η μετέπειτα νικήτρια της διοργάνωσης Γιουγκοσλαβία απέκλεισε τις ΗΠΑ, ενώ στο ματς για την 5η θέση ήρθε μία τρίτη σερί ήττα, αυτή τη φορά από τους Ισπανούς.

Ο μύθος της «Dream Team» κατέρρεε, αφού οι διοργανωτές τερμάτισαν στην 6η θέση μετά από τρεις διαδοχικές ήττες, ένα πρωτοφανές γεγονός για την ιστορία τους.

Η νίκη της Αργεντινής ήταν κομβική, καθώς σε έναν -μικρό- βαθμό άρχισε να αμφισβητείται η κυριαρχία των Αμερικανών στο μπάσκετ και να χαρακτηρίζεται άναρχο το στυλ παιχνιδιού τους.

Το κάζο στο ολυμπιακό τουρνουά του 2004, όταν ήρθε η συντριβή από το Πουέρτο Ρίκο (92-73) και ο μετέπειτα αποκλεισμός, ξανά από την Αργεντινή (σ.σ. μετέπειτα χρυσή ολυμπιονίκης), προστέθηκαν απλά στα λόγια του Τζινόμπιλι περί «ελπίδας» για τους μικρούς έναντι στον «δυνάστη» που λέγεται ΗΠΑ.

Ταυτόχρονα φούντωναν περαιτέρω οι συζητήσεις που είχαν αρχίσει το 2002, αναφορικά με το κατά πόσο χρειάζονται τα αστέρια του ΝΒΑ και όχι απλά παίκτες που αγωνίζονται σε αυτό για να υπάρξει «Dream Team».

Η ήττα από την Ελλάδα το 2006, με πάνοπλη τότε την ομάδα του Μάικ Σιζέφσκι, έδωσε για άλλη μία φορά στους Αμερικανούς να καταλάβουν πως τίποτα δεν είναι δεδομένο.

Εντούτοις, από τότε η «Dream Team» δεν έχασε ποτέ και κατέκτησε ξανά τα πάντα, με το σερί της αυτή τη στιγμή να βρίσκεται στις 48 νίκες.

Οι Ισπανοί πλησίασαν στην υπέρβαση τόσο το 2008 όσο και το 2012 στα αντίστοιχα ολυμπιακά τουρνουά του Πεκίνου και του Λονδίνου, όμως δεν τα κατάφεραν, με συνέπεια να αναζητείται ακόμη η «νέα» Αργεντινή…

Οι συνθέσεις του αγώνα:

ΗΠΑ (Καρλ Τζορτζ): Μπραντ, Α. Ντέιβις 3, Μ. Ντέιβις 7, Φίνλεϊ 14, Μάριον 4, Γουίλιαμς, Α. Μίλερ 14, Ρ. Μίλερ 5, Ο’ Νιλ 8, Πιρς 22, Γουάλας 3, Λαφρέντζ.

ΑΡΓΕΝΤΙΝΗ (Ρουμπέν Μανιάνο): Φερνάντες 2, Τζινόμπιλι 15, Μοντέκια, Νοσιόνι 14, Ομπέρτο, Βικτοριάνο 11, Παλαντίνο 7, Σάντσες 9, Σκόλα 13, Γκουτιέρες, Σκονοκίνι 7, Βολκοβίσκι 9.

Το τελευταίο δίλεπτο του ματς:

Ολόκληρο το ματς: