Είναι κάποιες φορές που φαινομενικά όλα κυλούν ιδανικά, όμως μέσα σου νιώθεις εντελώς διαφορετικά.
Ο Άλεξ Αμπρίνες αγωνιζόταν στους Θάντερ, έβλεπε το όνειρο του να γίνεται πραγματικότητα στο καλύτερο πρωτάθλημα του κόσμου, όμως ο “εφιάλτης” των ψυχολογικών θεμάτων του χτύπησε την πόρτα.
Έπαψε να βρίσκει χαρά στο αγαπημένο του μπάσκετ και αναγκάστηκε να ζητήσει βοήθεια από την οικογένεια του αλλά και ειδικούς, ώστε βγει νικητής και να επιστρέψει στα παρκέ.
Τη συγκεκριμένη είδηση ανακοίνωσε ο ίδιος, μέσω ενός συγκλονιστικού βίντεο στον προσωπικό του λογαριασμό στο twitter…
“Αγαπημένε μου φίλε,
Τι χαμός! Περάσαμε τόσο καιρό μαζί και τώρα μου συμβαίνει κάτι τέτοιο. Γνωρίζουμε ο ένας τον άλλο από την εποχή που δεν ήξερα καλά-καλά να περπατάω. Τόσα χρόνια μίας φιλίας που δεν έφθειρε ο χρόνος, μέχρι που πριν λίγους μήνες όλα έσπασαν σε χιλιάδες κομμάτια. Απλά και μόνο επειδή άρχισες να με τρομάζεις.
Δεν ήθελα καν να σε βλέπω. Άρχισα να σε μισώ. Το να βρίσκομαι μαζί σου έμοιαζε με μια υποχρέωση. Σε απέφευγα όσο γινόταν περισσότερο. Ήθελα να τρέξω μακριά σου και μακριά από όλα όσα είχαν να κάνουν με σένα. Για αυτό τον λόγο πέρασα πολύ χρόνο, λέγοντας στον εαυτό μου πως όλο αυτό δεν μπορεί να είναι αλήθεια. Δεν έβγαζε νόημα, έπρεπε να επιστρέψω στην κατάσταση που βρισκόμουν παλιά.
Για αυτό τον λόγο ζήτησα τη βοήθεια των δικών μου ανθρώπων και χρησιμοποίησα τους κορυφαίους ειδικούς για να βρω ξανά τη χαρά που ένιωθα κάθε φορά που ήμασταν μαζί.
Αποφάσισα να πω “αρκετά”! Ήθελα να πολεμήσω για τη φιλία μας και να χαμογελάσω ξανά. Δεν ήταν εύκολο… Πολλές φορές σκέφτηκα να πετάξω λευκή πετσέτα. Έλεγα μέσα μου πως θα βρω έναν άλλο τρόπο για να εμπνέομαι και να βγάζω τον καλύτερο μου εαυτό.
Τίποτα και κανείς δεν έχει ριζώσει τόσο βαθιά μέσα μου, όσο εσύ. Οπλίστηκα με κουράγιο και έβαλα ένα τέλος σε αυτόν τον εφιάλτη. Τα κατάφερα. Βρήκα πάλι το χαμόγελο μου και τη διάθεση να σε βλέπω για να περάσουμε ξανά χιλιάδες ώρες μαζί.
Αγαπημένο μου μπάσκετ, είμαι και πάλι εδώ.
Εγώ είμαι, ο Άλεξ. Σε ευχαριστώ που ήσουν πάντα εκεί να με περιμένεις.”
