Σ' ευχαριστώ, Δημήτρη...

Μ’ αρέσει το μπάσκετ. Δεν μπορώ να πω ότι είμαι ειδικός (ούτε θα ήθελα να είμαι, αν κρίνω απ’ τους «ειδικούς» που βλέπω, διαβάζω κι ακούω αδιαλείπτως…) αλλά μ’ αρέσει. Όχι πιο πολύ απ’ το ποδόσφαιρο, εντούτοις έχει κι αυτό το άθλημα τη δική του, ξεχωριστή μαγεία.

Ως απλός φίλος του αθλήματος, λοιπόν, θα ’θελα απλώς να πω ένα μεγάλο ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ στον Δημήτρη Διαμαντίδη. Δεν θα μιλήσω για «όλα όσα μας χάρισε» και «τις μεγαλειώδεις στιγμές εθνικής ανάτασης» στις οποίες πρωταγωνίστησε όλ’ αυτά τα χρόνια. Όλα αυτά τα θεωρώ τετριμμένες αηδιούλες (κι αφήνω τους «ειδικούς» να τα πουν και να τα ματαξαναπούν έως ότου στεγνώσει η γλώσσα τους απ’ το σάλιο…).

Θέλω απλώς να τον ευχαριστήσω γι’ αυτό που ΕΙΝΑΙ. Για το χαρακτήρα του, το ήθος του, την «παιδικότητά» του, την ανυστεροβουλία του, την ομαδικότητά του, την ντομπροσύνη του, την προσωπικότητά του…

Γιατί, όπως και να το κάνουμε, δεν νοείται μεγάλος αθλητής αν δεν είναι παράλληλα και μεγάλος ΑΝΘΡΩΠΟΣ…

Να ’σαι καλά, Δημήτρη…