Όταν η κοινή λογική γίνεται το ζητούμενο

Έχω επανειλημμένως δηλώσει, μέσα από αυτή εδώ τη στήλη, στην οποία έχω το προνόμιο να γράφω οποιαδήποτε βλακεία σκεφτώ, πως ίσως το μοναδικό πράγμα που σιχαίνομαι περισσότερο από τα ακραία διλλήματα, είναι οι κατσαρίδες. Τις οποίες, ειρήσθω εν παρόδω, δεν τις σιχαίνομαι απλώς, αλλά τις φοβάμαι. Όσο εκεί που δεν υπάρχουν λέξεις να περιγράψουν το φόβο. Ίσως κάπως περισσότερο από όσο φοβάμαι εν τέλει τα ακραία διλλήματα. «Μαζί μας ή εναντίον μας». «Πράβντα ή κόκα κόλα» και πάει λέγοντας. Ένα από αυτά τα διλλήματα ήταν πάντοτε και αυτό που αναλύεται ως εξής «Αν πεις ή γράψεις κάτι κακό για τους «Εβραίους», είσαι αντισημίτης, νεοναζί, αρνητής του ολοκαυτώματος». «Αν γράψει κάτι θετικό, είσαι εβραιοτσολιάς, άνθρωπος του Σόρος, αριστεριστής ή ακόμα και ανθέλληνας». Λοιπόν. Νισάφι. Θα ακολουθήσω τη συμβουλή συναδέλφου εμπειρότερου εμού, του Σταύρου Θεοδωράκη, ο οποίος σε πρόσφατο άρθρο του με τίτλο «Τα επτά θανάσιμα αμαρτήματα της δημοσιογραφίας», έγραψε με λίγα λόγια πως ο δημοσιογράφος οφείλει να λέει εξ αρχής από ποια σκοπιά κοιτάει το γεγονός. Λες δηλαδή και ο δημοσιογράφος είναι κάτι περισσότερο από έναν υπάλληλο που πληρώνεται για να γράφει την είδηση. Όπως ένας κουρέας που πληρώνεται για να κόβει μαλλιά. Εμένα με αφήνει παγερά αδιάφορο αν ο κουρέας είναι αριστερός, δεξιός, φιλελεύθερος, ή εξωγήινος από το Άλφα του Κενταύρου. Μου αρκεί να κόβει τα μαλλιά.

Αλλά κάτι θα ξέρει περισσότερο ο συνάδελφος, οπότε ακολουθώ τη συμβουλή. Λοιπόν. Γεννήθηκα τέσσερεις δεκαετίες μετά την ήττα των Ναζί. Δεν έχω τίποτα μα τίποτα και σε κανέναν, να απολογηθώ για ότι έκαναν οι Ευρωπαίοι στους Εβραίους, τέσσερεις δεκαετίες πρωτού δύο homo sapiens, αποφασίσουν  να ικανοποιήσουν τα ένστικτα αναπαραγωγής τους, φέρνοντας τον υπογράφοντα στη ζωή. Δεν νιώθω καμία ενοχή για το Ολοκαύτωμα. Νιώθω ντροπή για το είδος στο οποίο ανήκω. Νιώθω θλίψη μπροστά στο μέγεθος της απαξίωσης της ζωής στο οποίο μπορούμε να φτάσουμε. Αλλά ως εκεί. Ενοχή δεν νοιώθω σε καμία περίπτωση.

Αφού εξηγήθηκα ας πάω στο δια ταύτα. Το ισραηλινό Πολεμικό Ναυτικό προέβη σε μία πράξη που θα μπορούσα να χαρακτηρίσω ντροπή για το είδος μας. Όχι μόνο γιατί ξεφτίλισε ναυτικές παραδόσεις αιώνων, σύμφωνα με τις οποίες ποτέ μα ποτέ, πολεμικό πλοίο δεν επιτίθεται σε εμπορικό/μεταγωγικό, χώρας με την οποία διατηρεί διπλωματικές σχέσεις, πριν δώσει την ευκαιρία στο πλήρωμα να διαφύγει, αλλά αντίθετα φέρθηκαν σαν ξιπασμένοι πειρατές από τη Σομαλία, δικαιολογώντας τους φόνους ως «αυτοάμυνα»

Οι ισραηλινές δυνάμεις φέρθηκαν με τρόπο απάνθρωπο. Εκτέλεσαν άμαχο πληθυσμό. Και αυτό που με τρομάζει περισσότερο, είναι η προσπάθεια να το δικαιολογήσουν. «Αυτοάμυνα» λέει…Έχουμε χάσει τα πασχάλια αδέλφια Ισραηλίτες. Όταν κάποιος σου ρίξει μια πέτρα, που ναι, μπορεί και να αποβεί μοιραία δεν λέω, δεν έχεις κανένα δικαίωμα να απαντήσεις με ένα μπαζούκα. Είναι βασική αρχή, η αρχή της αναλογικότητας.

Από την άλλη πλευρά, δεν μπορώ να καταλάβω αυτό το συνονθύλευμα ανθρώπων που επέβαιναν στην αποστολή. Αριστεριστές από την Ευρώπη, παρέα με ακρο- ισλαμιστές από την Τουρκία, που πάνε να βοηθήσουν μια «Χαμάς», η οποία στο όνομα της δικής της «απελευθέρωσης» δεν έχει κανένα πρόβλημα να στέλνει ανθρώπινες βόμβες στο κέντρο του Τελ Αβιβ…Το να ανατινάσσεις κάποιον στο όνομα του Αλλάχ, του Βούδα ή του Κούδα για να προβάλεις «απελευθέρωση» λυπάμαι αλλά μου είναι εξίσου ακατανόητο. Προσωπικά δεν μπορώ να ταυτιστώ με καμία πλευρά.

Νιώθω μόνο θλίψη. Και για τις ανθρώπινες βόμβες της «Χαμάς» που βρίσκουν πάτημα δικαιολογίας, αλλά και για την εκτέλεση αμάχων από τις δυνάμεις του Ισραήλ. Μια πράξη ηθικού κανιβαλισμού από το Ισραήλ, που θα στοιχειώνει για καιρό, ελπίζω για πάντα, όσους προσπαθούν να δικαιολογήσουν τις δολοφονίες αμάχων, σε όλα τα μήκη και πλάτη. Από την άλλη, απεύχομαι να δω και πάλι, κάτι που είμαι βέβαιος πως θα δω, σημαίες και πλακάτ, που να απεικονίζουν σβάστικες, δίπλα στο άστρο του Δαυίδ. Νισάφι με όλα αυτά πια. Η πραγματικότητα είναι λίγο πιο δίπλα. Και δεν χρειάζεται μεγάλη προσπάθεια για να την δεις. Αρκεί να ανοίξεις τα μάτια σου.