Οι κυβερνήσεις το θύμα. Ο λαός ο θύτης.

Δεν έχω αυτοκίνητο. Δεν έχω μηχανή. Για να μετακινηθώ χρησιμοποιώ τα πόδια μου. Αρκετές φορές, χρησιμοποιώ και τις συγκοινωνίες. Συγκεκριμένα για τις ανάγκες ρεπορτάζ, σε ημέρα γενικής απεργίας των ΜΜΜ, περπάτησα 28 χιλιόμετρα σε 12 ώρες. Φυσικά, με την συντροφιά που είχα έκανα ακόμα τόσα. Σκεπτόμενος πως με τον ίδιο ρυθμό σε 92 μέρες θα έχω φτάσει στο Βέλγιο, εξυπακούεται πως είχα πολύ χρόνο να σκεφτώ. ¨Ένα από τα καλά που έχει η έλλειψη αυτοκινήτου είναι πως γίνεσαι κοινωνός της πραγματικότητας σε όλο το λαμπρό της μεγαλείο. Όπως συνέβη την τιμημένη εργατική πρωτομαγιά.

Σκηνή πρώτη:
«Μα ναι βρε χαζό…τέτοια εποχή στη Μύκονο είναι μια χαρά» ούρλιαζε έμπλεη ειλικρίνειας ένα πλάσμα λίγο μετά την τρίτη δεκαετία της, ξανθό βαμμένο και αποκρουστικό, σήμερα το πρωί στο λεωφορείο. Δύο παππούδες πιο δίπλα την κοιτούσαν λες και έβλεπαν τον διοικητή της «Κομαντατούρ» να ζητάει εθελοντές. «Με κάτι τέτοιες καταλήξαμε εδώ που καταλήξαμε» εξανέστη ο συμπαθής γηραιός. «μα άκου την πως φωνάζει στο κινητό λες και είναι μόνη της στο λεωφορείο…Ορίστε γιατί χρεοκοπήσαμε…Δεν θα τα έκανε αυτά ο Νορβηγός, ποτέ.»

Σκηνή δεύτερη. Πράξη πρώτη
«Κοίτα τον τύπο. Πατάει στην κόκκινη γραμμή, ενώ ακόμα και από το μικρόφωνο του λένε πως δεν πρέπει να πατάς στην κόκκινη γραμμή όταν έρχεται ο συρμός. Με αυτή την νοοτροπία καταλήξαμε εδώ. Θα έκανε ποτέ ο Γερμανός τέτοιο πράγμα;» σχολίαζε συμπαθεσατάτη κυρία που κατατάσσεται εύκολα στην γενική κατηγορία με τίτλο «Θείτσες» λίγα λεπτά αργότερα στο ΜΕΤΡΟ του Συντάγματος, έναν τύπο ο οποίος έμοιαζε σαν να βγήκε από τον πρωταγωνιστικό ρόλο στην ταινία με τίτλο «Η περμανάντ αντεπιτίθεται» Ήτοι, με μαλλί περμανάντ, μπεγλέρι, σκουλαρίκι – χαλκά, και μακροχρόνια διαφωνία με το σαπούνι. Ο τύπος του Ελληνο – χίπη δηλαδή που όλοι αγαπήσαμε την δεκαετία του 80.

Σκηνή Τρίτη
«Συγγνώμη, γίνονται επεισόδια; Μπορώ να προχωρήσω;» ρώτησα με το πιο αγαθό μου χαμόγελο έναν από αυτούς τους Ράμπο που μάθαμε να τους λέμε αστυνομικούς, κάπου στην Πατησίων, για να λάβω την κατατοπιστικότατη απάντηση «Α παράτα μας ρε φίλε». Αν και εμένα η απάντηση του οργάνου με κάλυψε πλήρως, καθώς με τον ελάχιστο εγκέφαλο που έχω, σκέφτηκα πως αν στα στενά των Εξαρχείων γινόταν σφαγή ούτε καν θα μου απαντούσε, μια γιαγιά –νίντζα με μαύρο μαντίλι και μαύρα ρούχα, είχε αντίθετη γνώμη. «Πως μιλάς έτσι παιδί μου; Ερώτηση σου έκανε το παλικάρι.» Εκεί κοίταξα γύρω μου να δω για ποιο μιλάει καθώς η λέξη παλικάρι, είναι σπάνιο συνοδευτικό του προσώπου μου, αλλά η νίντζα συνέχισε με την ορμή που διέπει τον κώδικα Μπουσίντο «Αλλά με τέτοια συμπεριφορά χρεοκοπήσαμε. Θα τα έκανε αυτά ο Άγγλος αστυνομικός; Φυσικά όχι» ο αστυνομικός αφού μας κοίταξε και είδε πως έχει να κάνει με έναν δημοσιογράφο και μια νίντζα, κατάλαβε πως η νίντζα είναι απειλή και έφυγε βαριεστημένος, όσο και εγώ ευτυχής γιατί η γιαγιά - νίντζα με είπε παλικάρι. Αν με έλεγε και «άξιο» θα ήμουν βέβαιος πως μιλάει για κάποιον άλλον

Καταρρεύσαμε λοιπόν
Και ο φυσικός αυτουργός του εγκλήματος βρέθηκε. Τον ξέρει πλέον ο κάθε ένας. Εμείς οι ίδιοι.
Ουδέν κακόν αμιγές καλού λέμε. Το καλό; Το σάπιο σύστημα που μας ανέθρεψε την τελευταία τριακονταετία κατέρρευσε. Το κακό; Κατέρρευσε πάνω μας. Ένα σύστημα που όλοι γνωρίζαμε πως είναι σάπιο. Όλοι όμως. Και φυσικά είναι γνωστό πως όπου υπάρχει σαπίλα, υπάρχουν σκουλήκια. Τα οποία βρέθηκαν σχετικά εύκολα. Τα σκουλήκια που έφαγαν αργά – αργά το όλο μεταπολιτευτικό οικοδόμημα, ένα οικοδόμημα αντιπαροχής και αυθαίρετης ανάπτυξης, είναι ο λαός. Τελείωσε. Τελεσιδίκησε. Για όλα φταίει ο λαός. Το είπαν οι οικονομολόγοι. Οι σύγχρονοι θεολόγοι. Υπέροχα. Ο λαός ψήφιζε τους διεφθαρμένους. Ο λαός αποδεχόταν τα φληναφήματα ανίδεων και τσαρλατάνων πολιτικών ως κατευθυντήριες γραμμές. Ο λαός τους ξαναψήφιζε. Συνεπώς εμείς φταίμε. Για αυτό και τα μέτρα που ανακοινώνει η τρόικα είναι για τον λαό.

Υπάρχει όμως και ένα μέτρο που ξέχασαν να προτείνουν οι σοφοί της οικονομίας. Η κατάργηση του νόμου περί ευθύνης Υπουργών. Ενός μοναδικού στην Ευρώπη Νόμου. Έχει ποτέ κανείς σκεφτεί σοβαρά, τι σημαίνει στην πράξη αυτό; Όταν ένας δικαστής, ακόμα και αυτός ο ίδιος ο Εισαγγελέας του Αρείου Πάγου, εντοπίσει ευθύνη υπουργού, δεν έχει την δικαιοδοσία να τον καλέσει σε απολογία….Αδυνατώ να το κατανοήσω….Οι εξουσίες, στην χώρα στην οποία όπως είπε εύστοχα ο Τζιμάκος στο ραδιόφωνο του «ΘΕΜΑτος» εφαρμόζει έναν «βυζαντινό καπιταλισμό», δεν έχουν αρμοδιότητες έτσι κατανεμημένες, ώστε να αποφεύγεται η δυνατότητα κατάχρησης της κρατικής εξουσίας –λες και ο Μοντεσκιέ ακούγεται ήδη παρωχημένος -….Τίποτα…Εμείς φταίμε. Φταίμε γιατί μείναμε αδρανείς. Γιατί δεν πράξαμε. Γιατί αναβάλαμε….Και κάθε αναβολή είναι ματαίωση. Και κάθε ματαίωση καταστροφή.