Αννα-Ραφαέλα Μπαζάν: Η ζωή και η θλίψη ενός next top model

Τα μάτια της Αννας-Ραφαέλας τα λένε όλα. Η θλίψη που βγάζουν όταν η νεαρή κοπέλα μιλάει για την απόρριψη που βίωσε από τη μητέρα της, το ξύλο που έτρωγε από τον πατέρα της και τις νύχτες στο ορφανοτροφείο όπου μεγάλωσε, τότε που κοίταζε το ταβάνι, είναι τέτοια που είναι αδύνατον να μην την προσέξεις. Ζωγραφίζεται σε αυτά τα μάτια που σε κοιτάνε κατάματα και σου λένε την αλήθεια της.

Η Αννα-Ραφαέλα Μπαζάν συγκλονίζει με την ιστορία της ζωής της, που δεν έχει καμία σχέση με τη σύντομη διαδρομή της στο ριάλιτι «Greece’s Next Top Model». Το παιχνίδι ήταν απλά μια όμορφη και χαλαρή προσπάθεια προκειμένου να γίνει πιο γνωστή στον χώρο του μόντελινγκ. Θα έλεγε κάποιος ότι ήταν μια δοκιμασία, η οποία όμως δεν έχει κανένα μέτρο σύγκρισης με αυτές που έζησε στα παιδικά και εφηβικά της χρόνια.

Το όμορφο μελαχρινό κορίτσι με το σκουρόχρωμο δέρμα, που τα εκφραστικά μάτια του σε ταξιδεύουν, δεν είχε σίγουρα ένα αστέρι να φωτίζει τη διαδρομή του από την πρώτη κιόλας στιγμή που ακούστηκε το κλάμα του στο μαιευτήριο.

Η μητέρα της δεν ήθελε καν να τη βλέπει, δεν ήθελε καν να ζήσει αυτό το μωράκι, το τέταρτο παιδί της, καθώς διατηρούσε περιστασιακές σχέσεις με τον πατέρα της.

Η αφήγηση της ζωής της στο «ΘΕΜΑ» είναι συγκλονιστική καθώς αυτό το γλυκό κορίτσι βίωσε την πιο σκληρή μοίρα μόλις πέντε ημέρες μετά τη γέννησή της, όταν η μητέρα της την εγκατέλειψε στο μαιευτήριο.

«Γεννήθηκα στην Κατερίνη, αλλά δεν γνώρισα τη μητρική αγκαλιά. Η μητέρα μου με παράτησε στο μαιευτήριο και έτσι με πήρε ο πατέρας μου, όταν ήμουν πέντε ημερών, για να με μεγαλώσει. Οταν άρχισα να μιλάω και να καταλαβαίνω κάποια πράγματα ρωτούσα για τη μητέρα μου, η οποία είχε ήδη τρία παιδιά. Ο πατέρας μου μού έλεγε “η μητέρα σου δεν σε ήθελε, όπως δεν ήθελε και εμένα”. Μου την παρουσίαζε ως έναν άνθρωπο ψυχρό και απόμακρο, κάτι το οποίο συνειδητοποίησα και εγώ την πρώτη φορά που μίλησα μαζί της στο τηλέφωνο. Το έκανα μια μέρα πριν δώσω Πανελλήνιες. Μου είπε “δεν θέλω να με ξαναπάρεις τηλέφωνο. Δεν είσαι παιδί μου εσύ, θα προτιμούσα να είχες πεθάνει παρά να ζεις”. Ηταν πολύ σκληρό. Εβαλα τα κλάματα και κλείστηκα στον εαυτό μου. Ηταν η τρίτη απόρριψη από τη μητέρα μου».

Η πρώτη ήταν στο μαιευτήριο και η δεύτερη όταν η Αννα-Ραφαέλα έφυγε από το σπίτι και πήγε στο ορφανοτροφείο, οι υπεύθυνοι του οποίου κάλεσαν στο τηλέφωνο τη γυναίκα που τη γέννησε. «Τη ρώτησαν: "Θέλεις να πάρεις το παιδί σου έστω και τώρα;”. Και η μητέρα μου τους είπε ένα μεγάλο “όχι”. Η τρίτη απόρριψη ήρθε όταν της μίλησα στο τηλέφωνο και μου είπε: “Καλύτερα να είχες πεθάνει”».

Τα λόγια της συγκλονίζουν και η φωνή της σπάει όταν στο μυαλό της 20χρονης πλέον κοπέλας έρχονται αναμνήσεις από την παιδική της ηλικία. Η αγάπη και η στοργή ήταν λέξεις άγνωστες για εκείνη, αφού ο πατέρας της δεν την είχε σφίξει ποτέ στην αγκαλιά του. Τα χέρια του τα χρησιμοποιούσε μόνο για να τη χτυπάει, ενώ από το στόμα του έβγαιναν βαριές κουβέντες και βρισιές.

Τα οικονομικά του προβλήματα δημιουργούσαν συνεχώς μικρές και μεγάλες εντάσεις και εκείνος γινόταν όλο και πιο νευρικός και βίαιος απέναντί της.

Το μικρό κορίτσι θα καταλάβει στην ηλικία των 12 ετών ότι πρέπει να κάνει κάτι για να γλιτώσει μετά από ένα γεγονός που σημάδεψε τη ζωή της - ένα μόνο από τα πολλά που δεν ξέχασε ποτέ.

«Στα δώδεκα αποφάσισα να φύγω από το σπίτι. Ηταν μια μέρα που είχα γυρίσει από το σχολείο και δεν είχα ξεσκονίσει. Ο μπαμπάς, επειδή είχε νεύρα με τη δουλειά του, γύρισε στο σπίτι και όταν είδε πως δεν είχα κάνει αυτή τη δουλειά με χτύπησε πάρα πολύ. Εγώ τον αγαπούσα τον μπαμπά μου πολύ. Πες το σχέση εξάρτησης. Εκείνη την ημέρα όμως με χτύπησε πάρα πολύ και την επομένη πήγα στο σχολείο με ματωμένα χείλη. Τότε, η διευθύντρια πήρε την κοινωνική λειτουργό και λίγο καιρό αργότερα το έσκασα από το σπίτι ένα βράδυ από το παράθυρο, πήγα στην Αστυνομία και έκανα μήνυση στον μπαμπά μου».

Η Αστυνομία, στην οποία απευθύνθηκε η Αννα-Ραφαέλα την πηγαίνει στο ορφανοτροφείο, τα νέα μεταδίδονται πολύ γρήγορα και ο πατέρας της μπροστά στον φόβο της κοινωνικής διαπόμπευσης κάνει απόπειρα αυτοκτονίας με χάπια. Η ίδια μοίρα που τον κρατά στη ζωή τον τιμωρεί, θα έλεγε κάποιος, όταν λίγο καιρό αργότερα παθαίνει σοβαρό εγκεφαλικό επεισόδιο, με αποτέλεσμα να μείνει ανάπηρος αφού η δεξιά πλευρά του παραλύει ολοκληρωτικά.

Η Αννα-Ραφαέλα βρίσκεται πλέον στο ορφανοτροφείο «Μέλισσα», εκεί όπου θα ζήσει τα επόμενα χρόνια.

«Στη “Μέλισσα” αρχικά ήταν δύσκολα και μίζερα. Θυμάμαι ότι αγόρασα γλυκά πρoτού πάω στο ορφανοτροφείο για να δώσω στα παιδιά επειδή ένιωθα ότι πηγαίνω επίσκεψη εκεί. Οταν πέρασα την πόρτα του ορφανοτροφείου 30 παιδιά με αγκάλιασαν με πολλή αγάπη. Ομως εγώ ένιωσα πολύ περίεργα και αμήχανα επειδή μέχρι τότε δεν με είχε αγκαλιάσει ποτέ ο πατέρας μου. Το πρώτο βράδυ στο ορφανοτροφείο δεν μπόρεσα να κοιμηθώ καθόλου. Κοιτούσα συνεχώς το ταβάνι και προσπαθούσα να πείσω τον εαυτό μου ότι αυτό θα είναι το καινούριο μου σπίτι. Του έδωσα και μια υπόσχεση εκείνη τη νύχτα, ότι μόλις καταφέρω να φύγω από αυτό το σπίτι να μην πεινάσω ποτέ στη ζωή μου».

Ολα τα χρόνια της παραμονής της στη «Μέλισσα» η Αννα-Ραφαέλα δεν είχε καμία επαφή με τον πατέρα της παρά μόνο μια φορά. Είχε μαζέψει κάποια χρήματα από το χαρτζιλίκι που της έδιναν στο ορφανοτροφείο και μια μέρα μαζί με μια φίλη το σκάει και αγοράζει τρόφιμα για να του τα πάει.

«Οσο καιρό έμεινα στη “Μέλισσα” δεν είχα την ανάγκη ούτε να ακούσω ούτε να δω τον πατέρα μου, μέχρι που έμαθα ότι έπαθε εγκεφαλικό και ότι έμεινε ανάπηρος. Τότε λοιπόν το έσκασα κρυφά από το ορφανοτροφείο μαζί με μια άλλη κοπέλα και με το χαρτζιλίκι που μας έδιναν πήγα και του ψώνισα στο σούπερ μάρκετ. Θυμάμαι ότι μόλις μπήκα στο σπίτι και με είδε έβαλε τα κλάματα. Καμία κουβέντα, καμία κίνηση. Αφησα το φαγητό κι έφυγα. Ηταν η τελευταία φορά που τον είδα πριν πεθάνει».

Η ημέρα που εγκατέλειψε το σπίτι της αποτυπώνεται σε ένα συγκλονιστικό κείμενο και η θλιμμένη αλήθεια της εκφράζεται με λέξεις σε λευκές κόλλες. Κερδίζει έναν έπαινο σε πανελλήνιο διαγωνισμό λογοτεχνίας και χαίρεται, όμως εκείνη έχει πλέον αλλάξει.

Είναι πιο σκληρή, πιο συνειδητοποιημένη και καταλαβαίνει ότι το διαβατήριο για μια καλή και ευτυχισμένη ζωή δεν είναι μόνο η εξωτερική ομορφιά. Σπουδάζει στο Ανοιχτό Πανεπιστήμιο, αποκτά πτυχίο χορού, μαθαίνει τέσσερις ξένες γλώσσες, ενώ παρακολουθεί αρκετά σεμινάρια δημιουργικής γραφής και την αφήγηση παραμυθιών για μικρούς και μεγάλους. Παράλληλα εξακολουθεί να αναζητάει κάποιες γέφυρες με τη μητέρα της, αυτής που ευχήθηκε να μη ζούσε.

«Τον αδελφό μου τον βρήκα μέσω Facebook και όταν του είπα ότι είμαι η αδελφή σου δεν με πίστευε επειδή δεν ήξερε ότι υπάρχω. Τις δύο αδελφές μου τις ήξερα γιατί μέσω της κοινωνικής υπηρεσίας έπαιρναν κάποιο επίδομα -επειδή ήταν πολύτεκνη η μητέρα μου-, οπότε είχαμε συναντηθεί. Η πρώτη μας επαφή ήταν όταν πήγαμε να πάρουμε κάποια επιδόματα. Ηταν μια αδιάφορη συνάντηση και από τις δύο πλευρές. Η δύναμη της συνήθειας είναι καθοριστική για τις σχέσεις. Εμείς μάθαμε να μη ζούμε μαζί, άρα να μην το έχουμε κaι ανάγκη».

Η μία από τις ετεροθαλείς αδελφές της επικοινώνησε με την Αννα-Ραφαέλα όταν την είδε στο ριάλιτι μόδας.

«Την ημέρα που μπήκα στο “Next Top Model” και με είδαν στην τηλεόραση η αδελφή μου έστειλε ένα μήνυμα. Μου έγραψε ότι “δεν φταίμε εμείς για τις επιλογές των γονιών μας” και μου ευχήθηκε καλή επιτυχία. Είμαι μόνη μου, προχωράω μπροστά και δεν θέλω να σκέφτομαι καθόλου τα παιδικά μου χρόνια γιατί ήταν πολύ άσχημα».

Υπάρχει κάποιος που θα διαφωνούσε μαζί της;