Σε μια χώρα που, δεκαετίες πίσω, η παράδοση ήθελε όταν κάτσεις στο τραπέζι το δίλημμα να τεθεί ανάμεσα σε ρετσίνα ή κοκκινέλι και στην καλύτερη περίπτωση ουζάκι, το να καταφέρει να μπει η μπίρα στο παιχνίδι δεν ήταν μια απλή υπόθεση. Κι ούτε φτάσαμε έτσι απλά να έχουμε σήμερα στην Ελλάδα 60 ζυθοποιίες με μπίρες για όλα τα γούστα.
Τον δρόμο τον άνοιξε η Αθηναϊκή Ζυθοποιία που ιδρύθηκε το 1963 εν μέσω πολιτικής αστάθειας, ξεκινώντας μια σημαντική επένδυση για τη χώρα με το μεγάλο εργοστάσιο στην Κηφισού. Η γραμμή παραγωγής της Amstel ξεκίνησε το 1965 και μαζί μια μεγάλη διαφημιστική καμπάνια, για να μάθει τους Έλληνες να πίνουν μπίρα.
Το «αρχαϊκό marketing» της εποχής έκανε θαύματα για να καταφέρει να βάλει την μπίρα στην καθημερινότητα των Ελλήνων, ως σύμβολο της απόλαυσης, της χαλάρωσης, της διασκέδασης ή ως συμπλήρωμα της εθνικής γαστρονομίας. Η Αθηναϊκή Ζυθοποιία αξιοποιεί κάθε ευκαιρία προβολής, μεταξύ αυτών και το σινεμά. Βάζει τη μπίρα στα studio του λαμπερού ελληνικού κινηματογράφου και κατακτά κινηματογραφικές ταβέρνες και μπαρ. Γίνεται μόδα, αλλά και αντικείμενο συζήτησης σταρ που μεσουρανούν. Πλαισιώνει αγαπημένες σκηνές των ταινιών που τότε σπάνε ταμεία αλλά και σήμερα γεμίζουν ώρες μεγάλης τηλεθέασης.
Ο γραμματιζούμενος Παναγής στις «Γοργόνες και Μάγκες» του 1968, καλούσε την Μαρίνα (Μάρθα Καραγιάννη) να «φέρει εκ του πάγου μερικάς κρύας - κρύας μπίρας» και το γραφικό ψυγείο της εποχής ήταν γεμάτο Amstel. Το 1969, το «Λεβεντόπαιδο» Αρίστος (Δημήτρης Παπαμιχαήλ) τραγουδούσε στη σκιά των διαφημιστικών πινακίδων της Amstel και στο γαμήλιο γλέντι με τη Νόρα Βαλσάμη οι συμμετέχοντες δεν ανοίγουν σαμπάνιες αλλά μπίρες.
Την ίδια χρονιά στην «Ωραία του κουρέα» η μπίρα δεν είναι μόνο διακοσμητική αλλά μπαίνει ξανά στο σενάριο. Όταν ο Γιάννης Γκιωνάκης απειλεί τις αδελφές του ότι θα τους πιεί το αίμα, η αποστομωτική απάντηση της Μάρθας Καραγιάννη είναι «πιες μπίρα είναι προτιμότερη»…
Στην «Παριζιάνα» (1969) στα trendy party της Μυκόνου η Έρικα Μπρόγιερ (αδελφή της περίφημης Μαντάμ Πελαζί) πίνει επιδεικτικά μπίρα αγνοώντας τα άλλα ποτά του μπαρ, ενώ και ο Κώστας Καρράς που την φλερτάρει επίμονα πριν την πρώτη του κουβέντα παραγγέλνει μια Amstel, στην προσπάθειά του να προσεγγίσει το κορίτσι.
Όταν η Αλίκη Βουγιουκλάκη στη «Νεράιδα και το Παλικάρι», τραγουδά στην τοπική ταβέρνα η μπίρα κυριαρχεί από τα διαφημιστικά ημερολόγια τοίχου έως τα τασάκια. Αυτή η πρακτική κυριαρχεί σε πολλές ταινίες της εποχής. Στα κοντινά πλάνα της «Θείας μου της χίπισσας» (1970) ή το «Ζητείται επειγόντως γαμπρός» (1971) σε κάθε χώρο διασκέδασης το σήμα της Amstel δίνει το «παρών».
Στο εμβληματικό Ποντικονήσι η Ανγγιολίνα και ο σινιόρ Καρέλης απολαμβάνουν τη θέα μαζί φυσικά με μια μπίρα προσεκτικά τοποθετημένη στο τραπέζι της «Κόμισσας της Κέρκυρας».
Αλλά και στον «Μάγκας με το τρίκυκλο» (1972) οι διαφημίσεις της μπίρας κυριαρχούν στα κοντινά πλάνα των μεγάλων πρωταγωνιστών όταν διασκεδάζουν.
Έτσι η μπίρα καθιερώνεται και γίνεται μανία της εποχής. Η Amstel γίνεται συνώνυμο της καλής παρέας. Κι αν σήμερα το να πιείς ένα ποτήρι μπίρα είναι μια αυτονόητη επιλογή, οι πιονιέροι της εποχής επιμένουν ότι χρειάστηκε πολύ προσπάθεια και μεράκι για να φτάσει η μπίρα σε κάθε ελληνικό σπίτι, σε κάθε τραπέζι, σε κάθε παρέα.