Μίνα Αρναούτη: «Δεν αγαπώ τα σημάδια μου»

Τριάντα δύο μήνες μετά το πολύκροτο δυστύχημα στο οποίο έχασε τη ζωή του ο τραγουδιστής Παντελής Παντελίδης, η συνεπιβάτιδα του μοιραίου τζιπ Μίνα Αρναούτη μιλά για το ξημέρωμα της 18ης Φεβρουαρίου 2016 και όσα ακολούθησαν.

Για τη μεγάλη μάχη που έδωσε με τον θάνατο, τα 13 χειρουργεία που χρειάστηκαν μέχρι τώρα, τις κρίσεις πανικού που της εμφανίστηκαν μετά τη στροφή της λεωφόρου Βουλιαγμένης, αλλά και για την αγωγή που αποκαλύπτει ότι θα καταθέσει κατά μελών της οικογένειας Παντελίδη για συκοφαντία.

Παράλληλα η 32χρονη Μυτιληνιά ονειρεύεται να παρουσιάσει μια εκπομπή στην οποία θα παίρνει συνεντεύξεις από ανθρώπους που μιλάνε σπάνια. Οπως η ίδια, που τα λέει όλα στο «Gala».

Gala: Πώς είναι η ζωή σου μετά το τροχαίο;

Mίνα Αρναούτη: Εχω μια ζωή πριν από το τροχαίο και μια μετά. Το μετά είναι πολύ διαφορετικό. Προσπαθώ και θέλω να δουλέψω, αλλά επειδή έχω πάρα πολλά χειρουργεία, τα οποία βέβαια τελειώνουν, αλλά κάθε φορά κάτι βγαίνει, καθυστερώ και δεν μπορώ να πιάσω δουλειά. Εχω σπουδάσει Δημοσιογραφία εδώ και μια δεκαετία και δεν την άφησα ποτέ. Προτάσεις υπήρχαν και πριν από το τροχαίο. Απλώς τα λεφτά δεν ήταν ικανοποιητικά. Μετά το ατύχημα είχα και πάλι προτάσεις, αλλά κάποιοι σκέφτονταν ότι αν με πάρουν, ίσως πάρουν μαζί και όλο αυτό που κουβαλούσα. Αυτή η ιστορία μού έκοψε τα φτερά, όπως και ένα εξώδικο που έστειλε η οικογένεια Παντελίδη και απαγόρευε στο κανάλι που εργαζόμουν να παίξει οτιδήποτε έχει σχέση με τον Παντελή γιατί, όπως ισχυριζόταν, η εμφάνισή μου στον σταθμό είχε σκοπό την οικονομική τους εκμετάλλευση.

G.: Εχεις επαγγελματικούς στόχους;

Μ.Α.: Το όνειρό μου είναι να κάνω κοινωνικές εκπομπές, να παίρνω συνεντεύξεις από πρόσωπα που δεν έχουν ξαναμιλήσει και έχουν κάτι να πουν. Προς το ελεύθερο κοινωνικό ρεπορτάζ κινούμαι, αλλά δεν σου κρύβω ότι μου αρέσει και η λάμψη του lifestyle. Θα ήθελα να γίνω γνωστή μέσα από κάτι που θα προσφέρω και όχι επειδή ήμουν συνεπιβάτιδα σε ένα τροχαίο.

G.: Σε τι κατάσταση βρίσκεσαι τώρα;

Μ.Α.: Ετοιμάζομαι για ακόμα μία επέμβαση στο χέρι, ενώ θα ακολουθήσει άλλη μία στον θώρακα. Μέχρι σήμερα έχω κάνει 13 χειρουργεία και νομίζω ότι θα τελειώσω στα δεκαπέντε. Μετά το νοσοκομείο επέστρεψα στο σπίτι μου στη Μυτιλήνη, όπου έκανα καθημερινά δύο ώρες φυσιοθεραπεία με φυσιοθεραπευτή και μετά συνέχιζα για άλλες πέντε ώρες μόνη μου. Είχα πεισμώσει να γίνω καλά. Στην αρχή χρειαζόμουν βοήθεια για τα πάντα. Από το νοσοκομείο βγήκα με ασθενοφόρο, είχα αγκυλώσεις παντού, τα γόνατά μου δεν λύγιζαν. Ούτε στο ασανσέρ δεν μπορούσαν να με βάλουν γιατί ήμουν πραγματικά ένα άκαμπτο πράγμα, δεν λύγιζα. Δεν έχω συμβιβαστεί, δεν αγαπώ καθόλου τα σημάδια μου και θέλω να τα διώξω. Χαίρομαι να ακούω ανθρώπους να λένε «αγαπώ αυτό το σημάδι, μου θυμίζει κάτι από το παρελθόν». Εμένα δεν θέλω να μου θυμίζει τίποτα το παρελθόν.

G.: Πόσο έμεινες στο νοσοκομείο;

Μ.Α.: Νοσηλεύτηκα πέντε μήνες, εκ των οποίων ο πρώτος ενάμισι μήνας στην Εντατική. Τα φάρμακα σου δημιουργούν παραισθήσεις αλλά σου βγάζουν και ένταση, σε κάνουν υπερδιεγερτική. Οταν με ξύπνησαν, δεν καταλάβαινα τη σοβαρότητα όσων συνέβαιναν στο σώμα μου. Ηθελα να φύγω, νόμιζα ότι οι γιατροί ήταν εχθροί μου, ότι ήθελαν να μου κάνουν κακό. Με είχαν δεμένη για να μην κάνω εγώ κακό στον εαυτό μου. Νόμιζα ότι μου έχουν βγάλει τις φωνητικές χορδές και δεν μπορούσα να μιλήσω, ενώ είχα τραχειοτομή. Είναι φρικτό να μην μπορείς να μιλήσεις, να μην μπορείς να φωνάξεις «βοήθεια» αν σου συμβεί κάτι.


G.: Ετοιμάζεις κάποιες κινήσεις σε νομικό επίπεδο;

Μ.Α.: Θα καταθέσω άμεσα τα απαιτούμενα έγγραφα για να λάβω την αποζημίωσή μου από την ασφαλιστική εταιρεία του οδηγού για την ηθική και σωματική μου βλάβη. Ακόμη θα καταθέσω αγωγή σε όσους με συκοφάντησαν και με δυσφήμησαν, όπως και σε κάποιους από την οικογένεια του Παντελή. Θυμίζω ότι μου έκαναν αγωγή και μου ζήτησαν χρηματικό ποσό των 84.000 ευρώ επειδή θεώρησαν ότι τους δυσφήμησα με κάποιες αναρτήσεις μου στο Facebook, οπότε θα καταθέσω κι εγώ αγωγή διότι θεωρώ ότι κι εμένα με έχουν δυσφημήσει κάποια μέλη της οικογένειας. Η Δικαιοσύνη έχει αποφανθεί και οτιδήποτε άλλο πλέον μου ακούγεται αδιάφορο. Η υπόθεση έχει κλείσει και δεν είμαι κατηγορούμενη. Το τι πιστεύει η οικογένεια του Παντελή μπορεί να το κρατήσει για τον εαυτό της.

G.: Με τη Φρόσω Κυριάκου μιλάς;

Μ.Α.: Οταν έγινε το ατύχημα, τη Φρόσω δεν τη γνώριζα ούτε έναν χρόνο. Είναι 9 χρόνια μικρότερή μου, ζητάει ίσως άλλα πράγματα από τη ζωή της, κοιτάζει να τελειώσει τις σπουδές της. Εγώ έχω φύγει από αυτά. Συνηθίζεται καμιά φορά όταν άνθρωποι περνούν κάτι πολύ δυσάρεστο, αυτό να τους ενώνει. Υπάρχουν κι άλλοι, όμως, που δεν θέλουν γιατί δεν θέλουν να το θυμούνται. Δεν έχουμε τσακωθεί, απλώς χαθήκαμε.

G.: Τι σχέση είχες με τα αυτοκίνητα ως τώρα;

Μ.Α.: Εχω τραυματιστεί άλλη μία φορά σε τροχαίο. Ημουν 17,5 ετών, στη Μυτιλήνη, και είχα μπει στο αμάξι του αγοριού της φίλης μου. Ηταν η πρώτη φορά που τον έβλεπα στη θέση του οδηγού, όπως συνέβη και με τον Παντελή. Και το αμάξι έφυγε από τον δρόμο. Τότε, βέβαια, έμεινα μόνο πέντε ημέρες στο νοσοκομείο. Εμαθα όμως τι είναι φόβος, ότι ένα αμάξι μπορεί πολύ εύκολα να φύγει από τον δρόμο, ότι δεν μπαίνουμε στα αυτοκίνητα μεθυσμένων οδηγών. Γι’ αυτό και όταν συνέβη το τροχαίο με τον Παντελή, όσοι με ξέρουν απορούσαν πώς συνέβη αυτό με εμένα μέσα. Διότι ήμουν η «τρελή» που έλεγα πάντα ότι θα πάρω ταξί, έβαζα ζώνη, προειδοποιούσα την παρέα μου ότι αν έχει πιει δεν πάμε πουθενά. Υπάρχουν άνθρωποι που με δύο ποτά γίνονται χάλια. Αλλοι μπορεί να πιουν ένα μπουκάλι και να είναι καλά. Εχει να κάνει με τον αντοχή του καθενός στο ποτό. Η εικόνα που είχα ήταν ότι ο Παντελής δεν ήταν μεθυσμένος.

G.: Τι συνέβη λοιπόν εκείνο το βράδυ;

Μ.Α.: Ο Παντελής έκανε πρόβες για την πρεμιέρα του και είπε να έρθει εκεί που ήμασταν με τη Φρόσω, όπου καθίσαμε και τα λέγαμε. Ηταν και το θέμα με το τραγούδι που είχε γράψει για την Κύπρο, ήταν λίγο προβληματισμένος, αλλά έλεγε και τα αστεία του. Ο Παντελής μάς είπε να πάμε στο σπίτι ενός φίλου του να παίξουμε χαρτιά και πήγαμε. Δεν φανταζόμουν ποτέ ότι πηγαίνοντας σε ένα «σπίτι», δεν θα είναι σπίτι και ότι θα καταλήξω σε τροχαίο. Δεν είχα ξαναμπεί στο αυτοκίνητο που οδηγούσε ο Παντελής και δεν είχα ξαναπάει σε λέσχη.

G.: Τι θυμάσαι από τη στιγμή του τροχαίου;

Μ.Α.: Λίγα λεπτά προτού τρακάρουμε φόρεσα τη ζώνη. Είπα στον Παντελή να μην τρέχει, αλλά δεν έδειξε να ακούει και ένιωθα ότι επιτάχυνε κιόλας. Η αίσθηση που είχα ήταν ότι τώρα πέφτουμε πάνω στον τοίχο και μετά όλος αυτός ο θόρυβος με λαμαρίνες, χαλίκια, λες και ήταν τρένο. Αυτά τα λίγα δευτερόλεπτα που γύρναγε το αυτοκίνητο μου φαίνονταν ατελείωτα και έλεγα μέσα μου «πότε θα τελειώσει;». Οταν τελείωσε, δεν μπορούσα να κάνω τίποτα από τη δεξιά πλευρά, δεν την ένιωθα καν, σαν να μην υπήρχε. Είχα χτυπήσει θώρακα, χέρι, πόδι. Τη φωνή της Φρόσως την έχω στο κεφάλι μου. Του Παντελή όχι.

G.: Πότε ενημερώθηκες ότι ο Παντελίδης είχε πεθάνει;

Μ.Α:. Μετά από δύο μήνες μου το είπε η μητέρα μου στο νοσοκομείο, όταν χρειάστηκε να μου φέρουν και μια τηλεόραση στο δωμάτιο.

G.: Αν γυρνούσες τον χρόνο πίσω, θα λειτουργούσες διαφορετικά;

Μ.Α.: Δεν νιώθω τύψεις ότι εγώ έκανα κάποιο λάθος, ότι αντιλήφθηκα κάτι και δεν έπραξα σωστά. Εκατό φορές να ξαναγινόταν αυτό, το ίδιο πράγμα θα έκανα.

G.: Πώς είναι η σχέση σου με τον κόσμο;

Μ.Α.: Κάποιοι μου στέλνουν μηνύματα και μου ζητάνε να τους κάνω διάγνωση. (γέλια) Ενας έχει πάθει ρήξη μηνίσκου, ένας άλλος έχει πέσει από τη μηχανή και μου στέλνουν τις ακτινογραφίες τους για να πω την άποψή μου. Τους λέω ότι δεν μπορώ να κάνω διάγνωση, πρέπει να πάνε σε γιατρό. Αλλοι που έχουν τραυματισμένο κάποιον δικό τους, με ρωτούν πώς μπορεί να αισθάνεται ο άνθρωπός τους, ποιους φόβους μπορεί να έχει, πώς να του φερθούν. Διότι έχω βρεθεί σε αυτή τη θέση και γνωρίζω.

G.: Ωστόσο δέχθηκες και πολλά μηνύματα από ανθρώπους που σε κατηγόρησαν.

Μ.Α.: Μετά το ατύχημα θωρακίστηκα. Βλέπω τη μητέρα μου να παλεύει να γίνω καλά, δεν μπορώ να ασχολούμαι με όποιον νομίζει ότι είμαι ψευδομάρτυρας ή ότι συμμετείχα στη «δολοφονία» του Παντελή. Για κάποιους ήμουν κατηγορούμενη, ενώ στο δικαστήριο δεν υπήρξα ποτέ κατηγορούμενη, καθώς ήταν ξεκάθαρο ποιος ήταν ο οδηγός.

G.: Ψυχολογικά πόσο σε έχει επηρεάσει αυτή η ιστορία;

Μ.Α.: Φοβάμαι ακόμη να βγω έξω για να μη με πετύχει κάποιος φανατισμένος οπαδός του Παντελή, που πιστεύει ότι έχω παίξει ρόλο στον θάνατό του, κι εγώ να είμαι με πατερίτσες και να με σπρώξει... Ποτέ δεν κυκλοφορώ μόνη μου, φοβάμαι. Παθαίνω κρίσεις πανικού, φοβάμαι τον θάνατο, όχι τον δικό μου, των υπολοίπων. Εγώ τον θάνατο τον έχω νικήσει. Η φωτιά στο Μάτι με τελείωσε. Σκέφτηκα ότι κάποιοι άνθρωποι μερικά χιλιόμετρα μακριά από το σπίτι μου πέθαναν έτσι ξαφνικά. Οπως ο Παντελής, που πέθανε δίπλα μου.

G.: Πώς συμπεριφέρεσαι σήμερα μέσα σε ένα αυτοκίνητο;

Μ.Α.: Στο αυτοκίνητο που μπαίνω δεν αφήνω τον οδηγό να περάσει τα 60, το πολύ 80 χλμ./ώρα. Για να πάω μια βόλτα είναι πολύ σημαντικός παράγοντας το πώς θα πάω και πώς θα γυρίσω. Ποιος θα οδηγεί, να μην πίνει και να έχει καλή οδική συμπεριφορά διότι υπάρχουν και άτομα που δεν πίνουν αλλά έχουν κακή οδική συμπεριφορά. Ελπίζω να όλα πάνε καλά με την υγεία μου και να βγάλω δίπλωμα οδήγησης για να έχω εγώ τον έλεγχο. Επειδή κάποιος δεν έστριψε σε μια στροφή, νομίζω ότι όλοι δεν θα στρίψουν σε μια στροφή.