Γκουίνεθ Πάλτροου για την απώλεια του πατέρα της: Ο πόνος ήταν τόσο βαρύς που αναρωτιόμουν αν θα υποχωρούσε ποτέ

Σε μια προσωπική εξομολόγηση για τον θάνατο του πατέρα της και για το πώς βιώνει σήμερα την απώλειά του προχώρησε η Γκουίνεθ Πάλτροου. Ο σκηνοθέτης Μπρους Πάλτροου πέθανε τον Οκτώβριο του 2002, σε ηλικία 58 ετών, έπειτα από μάχη με τον καρκίνο.

Η βραβευμένη με Όσκαρ ηθοποιός εξομολογήθηκε πως τα πρώτα χρόνια ο πόνος ήταν πόλυ έντονος, κάτι που την έκανε να πιστεύει πως δεν θα υποχωρούσε ποτέ. Αν και με τον καιρό αυτός πήρε άλλη μορφή, το συναισθηματικό βάρος της απώλειας εξακολουθεί να την κυριεύει, όταν πλησιάζουν τα γενέθλιά της και η επέτειος του θανάτου του πατέρα της.

Στο newsletter της εταιρείας της, Goop, η Πάλτροου έγραψε: «Ο πατέρας μου πέθανε έξι μέρες μετά τα 30ά μου γενέθλια, στις 3 Οκτωβρίου του 2002. Κάναμε μαζί  ένα road trip στην Ιταλία, ξεκινώντας από την Τοσκάνη και έχοντας ως στόχο να φτάσουμε στο Πορτοφίνο, αλλά δεν φτάσαμε ποτέ. Ο πατέρας μου μεταφέρθηκε με ελικόπτερο σε μονάδα εντατικής θεραπείας στη Ρώμη στις 2 Οκτωβρίου και πέθανε νωρίς το επόμενο πρωί».

Στη συνέχεια, περιέγραψε πώς βίωσε το πένθος, κάνοντας λόγο για ένα «απίστευτα οξύ βάσανο». Όπως ανέφερε: «Είχα βιώσει απώλεια και πένθος πριν από εκείνη την ημέρα, αλλά κάτι σε αυτήν την ερημιά, τυλιγμένη μέσα στο σοκ, ήταν ένα νέο είδος βασάνου, απίστευτα οξύ, και κράτησε για χρόνια. Ο πόνος ήταν τόσο βαρύς, τόσο αναπόδραστος, που αναρωτιόμουν αν θα υποχωρούσε ποτέ. Τελικά υποχώρησε — ή μάλλον, άλλαξε. Έγινε πιο αφηρημένος».

Η Γκουίνεθ Πάλτροου πρόσθεσε: «Καθώς απέκτησα τα δικά μου παιδιά, το κομμάτι του πένθους που αφορούσε το "χαμένο παιδί" μαλάκωσε, και η εμπειρία ενσωματώθηκε στην ιστορία μου σαν να είχε γραφτεί στο DNA μου».

Παρότι πλέον έχει μάθει να διαχειρίζεται την απουσία του πατέρα της, κάθε χρόνο με την έλευση των γενεθλίων της νιώθει να επιστρέφει το βάρος της απώλειας. «Ακόμα και τώρα που πλησιάζουν τα γενέθλιά μου, νιώθω τη βαρύτητα να αρχίζει να με τυλίγει. Είναι σαν προαίσθημα — μια λεπτή συμπίεση της καρδιάς», εξομολογήθηκε.

«Παλιά προσπαθούσα να το απωθήσω, να αποσπάσω την προσοχή μου, να σκεφτώ άλλα πράγματα. Τώρα το αφήνω να έρθει. Επαναφέρω ξανά τα γεγονότα, αν χρειαστεί, τα αναπαράγω όλα και επιτρέπω στον εαυτό μου να τα νιώσει όλα. Δεν είναι άνετο — μπορεί να είναι εξοντωτικό», συμπλήρωσε.

«Αλλά έχω μάθει ότι, όταν αντιστέκεσαι σε κάτι, αυτό επιμένει. Οπότε ανοίγω την καρδιά μου στις αναμνήσεις και στον πόνο. Τα αφήνω να με διαπεράσουν και, με κάποιον τρόπο, με ενδυναμώνουν», κατέληξε.

Φωτογραφία: Shutterstock