Ο διάσημος βιολιστής Αντρέ Ριέ μας ξεναγεί στο κάστρο του

Μια εξοχική κατοικία του 16ου αιώνα που θυμίζει κάστρο αποτελεί το ονειρικό καταφύγιο του Αντρέ Ριέ στην ανατολική πλευρά του λόφου Σιντ-Πίτερσμπεργκ, στο Μάαστριχτ. Για τον Ολλανδό βιολιστή και μαέστρο η απόκτηση του ιστορικού κτιρίου Huis De Torentjes ήταν όνειρο ζωής. «Οταν ήμουν παιδί και περνούσα έξω από αυτόν τον πύργο, ονειρευόμουν να τον κάνω κάποτε δικό μου. Είχα μεγαλώσει με τις ιστορίες του Ντ’Αρτανιάν με τον οποίο είναι συνυφασμένο, οπότε οι πύργοι, τα κάστρα και όλο αυτό το σκηνικό ήταν ό,τι επιθυμούσα περισσότερο στη ζωή μου», ομολογεί με τον ενθουσιασμό που τον διακρίνει καθώς συζητάμε στο ροκοκό σαλόνι του.

Το Huis De Torentjes (το σπίτι των μικρών πύργων) χτίστηκε στα ερείπια μιας μεσαιωνικής κατοικίας του 1294, όταν ήταν γνωστό στους κατοίκους της περιοχής ως Bevors of Beaufort. Το κτίσμα καταστράφηκε στις αρχές του 15ου αιώνα και μετέπειτα ξαναχτίστηκε. Το 1525, ο τότε ιδιοκτήτης Αρνoλντ Κρέουζεν αποφάσισε να το πουλήσει και έτσι περιήλθε στην κατοχή του γιατρού Νικολάε Μπέισελ, ο οποίος ανακαίνισε το αρχικό οίκημα και το επέκτεινε με το γοτθικού ρυθμού τμήμα το 1526. Το αξιοποίησε ως εξοχικό όπου υποδεχόταν φίλους του και κυρίως καλλιτέχνες της εποχής και παρέμεινε ιδιοκτήτης του μέχρι το 1541.

Εχοντας γεννηθεί και μεγαλώσει στο Μάαστριχτ, ο Αντρέ Ριέ μετέτρεψε το ιστορικό κτίσμα σε μια φιλόξενη κατοικία προσαρμοσμένη στη δική του αισθητική και τον δικό του τρόπο ζωής, με πολλές μικρές αλλά και πιο δραστικές επεμβάσεις. «Η σύζυγος και φύλακας άγγελός μου Μάρτζορι μου έλεγε τότε ότι ένα κάστρο χρειάζεται μια περιουσία για να το αποκτήσεις και άλλη μία για να καταφέρεις να το συντηρήσεις», λέει ο Ριέ, αναφερόμενος στην πλευρά με τις πρακτικές ευθύνες του παραμυθιού που ζει με την οικογένειά του.

Στους φροντισμένους εξωτερικούς χώρους με το χαλίκι, τα περίτεχνα λιθόστρωτα και τα μαντεμένια παγκάκια ή τους εσωτερικούς με τις αυθεντικές αντίκες και τους design θησαυρούς, ο επισκέπτης αντιλαμβάνεται ότι η οικογένεια λατρεύει κάθε σπιθαμή της ιδιοκτησίας. Σημείο αναφοράς, το μεγάλο θερμοκήπιο στον κήπο, όπου μαζί με τα εξωτικά φυτά οι Ριέ φροντίζουν μια μεγάλη ποικιλία από πουλιά και ψάρια.

Ενα εντυπωσιακό πορτρέτο του Αντρέ συγκεντρώνει τα βλέμματα στην τραπεζαρία, όπως και τα δεκάδες βραβεία, που του έχουν απονείμει στη διάρκεια της καριέρας του, στη γυάλινη βιτρίνα στο σαλόνι. Εκεί τα απογεύματα της Κυριακής ο διάσημος καλλιτέχνης υποδέχεται τους φίλους του για φρέσκια κερασόπιτα και μυρωδάτο καφέ. Επειτα γεμίζουν με ενέργεια όλοι μαζί βολτάροντας στις ατμοσφαιρικές αυλές και τους κήπους που σε μεταφέρουν σε άλλη εποχή.

«Το βαλς καταρρίπτει τα εμπόδια. Υπάρχει σωματική και συναισθηματική αλληλεπίδραση, είναι πολύ πιο αισθησιακό από την ντίσκο, για παράδειγμα. Αισθάνεσαι τον σύντροφό σου, μπορείτε να νιώσετε ο ένας τη μυρωδιά του άλλου. Το βαλς άλλαξε τον κόσμο γιατί είναι βαθιά ανθρώπινο. Και να φανταστείς, όταν πρωτάρχισαν να το χορεύουν υπήρξαν αντιδράσεις. Οι άνθρωποι μπορούσαν να αγγίξουν ο ένας τον άλλον δημόσια - ήταν σκανδαλώδες για την εποχή!» σημειώνει χαμογελώντας.

Σύμφωνα με τον ιστορικό της εποχής, ο σωματοφύλακας Ντ’Αρτανιάν πήρε το τελευταίο πρωινό του στην κουζίνα αυτού του κάστρου πριν από την περιβόητη Πολιορκία του Μάαστριχτ το 1673. «Κοίτα μια σύμπτωση, πολύ πρόσφατα γύρισαν μια ακόμη παιδική ταινία για τον Ντ’Αρτανιάν και μου ζήτησαν να συνθέσω τη μουσική της. Ζούμε σε έναν αλλόκοτο κόσμο γεμάτο συναισθήματα, όμορφες εικόνες και δημιουργία. Είμαι ευγνώμων που βιοπορίζομαι κάνοντας αυτό που λατρεύω και που μπορώ να ζω εδώ. Είναι το καταφύγιό μου» ◆