Εύη Πούμπουρας: Μια Ελληνίδα από τη Χίο secret agent στον Λευκό Οίκο

Ως ειδική πράκτορας της Μυστικής Υπηρεσίας των ΗΠΑ, η Ελληνοαμερικανίδα Εύη Πούμπουρας έχει ζήσει όλα αυτά που εμείς οι υπόλοιποι βλέπουμε σε ταινίες: έχει ανακρίνει τρομοκράτες ως ειδικά εκπαιδευμένη στην ανίχνευση του ψεύδους, έχει σώσει Αμερικανούς προέδρους, όπως τον Κλίντον, τον Μπους (πατέρα και γιο) και τον Ομπάμα από τα χειρότερα, έχει πάρει μετάλλιο τιμής της Υπηρεσίας της για τον ηρωισμό που επέδειξε κατά την πτώση των Δίδυμων Πύργων.

Και όλα αυτά είναι απλώς λίγα από τα στοιχεία του πλούσιου βιογραφικού -μαζί με πανεπιστημιακές σπουδές, μεταπτυχιακά στην Εγκληματολογία και τις πέντε γλώσσες που μιλάει άπταιστα- της Εύης Πούμπουρας, η οποία είναι πλέον διάσημη τηλεοπτική αστέρας καθώς συμπρωταγωνιστεί σε εκπομπή ριάλιτι κατασκοπευτικής έμπνευσης με τον τίτλο «Spy Games». Κυρίως, όμως, είναι ένας σεμνός άνθρωπος που ξέρει πολύ καλά από πού ξεκίνησε και πάντα θυμάται τη χώρα καταγωγής της.

«Ο πατέρας μου μού έμαθε να δουλεύω σκληρά και να αγωνίζομαι για το καλύτερο», δηλώνει καθισμένη απέναντί μου στο ξενοδοχείο «Τιτάνια» η Εύη Πούμπουρας, μια πανέμορφη, γλυκιά και σεμνή γυναίκα, πολύ καλύτερη, η αλήθεια είναι, ακόμα και από τις πρωταγωνίστριες διάσημων ταινιών.

Βρίσκεται στην Ελλάδα με αφορμή την κυκλοφορία στα ελληνικά του βιβλίου της «Γίνε Ατρωτος» -μετάφραση του πρωτότυπου που κυκλοφόρησε στα αγγλικά πριν από έναν χρόνο- από τις εκδόσεις Κάκτος, όπου εξιστορώντας τη ζωή της δίνει παραδείγματα στον κόσμο για το πώς θα καταφέρει να νικήσει τους βαθύτερους φόβους του. Με το βιβλίο αυτό ουσιαστικά μοιράζεται μαζί μας ως πρώην πράκτορας της Μυστικής Υπηρεσίας των ΗΠΑ μαθήματα που διδάχτηκε από την προστασία των Αμερικανών προέδρων, αλλά και δεξιότητες και διαπιστώσεις από την παλαιότερη και σπουδαιότερη υπηρεσία ασφαλείας του κόσμου.

Ξεκινώντας από πολύ χαμηλά, από μια σκληρά εργαζόμενη οικογένεια Ελλήνων μεταναστών με καταγωγή από τη Χίο και μεγαλωμένη στο Κουίνς, δεν μπορούσε ποτέ να φανταστεί ότι θα έκανε τα όνειρά της πραγματικότητα. Αλλά το ελληνικό DNA την έκανε να μην τo βάλει κάτω και να παλέψει σκληρά: «Δεν ξεχνάω ποτέ τα μαθήματα που πήρα από τους γονείς μου, οι οποίοι πίστευαν βαθιά στις ανθρώπινες αξίες και την τήρησή τους. Ο πατέρας μου, Γιάννης Πούμπουρας, με έμαθε να ρίχνομαι στη μάχη παρά να τη φοβάμαι, όσο δύσκολη και αν φαντάζει. Θυμάμαι χαρακτηριστικά ότι ακόμα και τις τελευταίες μέρες πριν πεθάνει, παρότι υπέφερε από φρικτούς πόνους από τον καρκίνο στο πάγκρεας, εκείνος μου έδινε κουράγιο επειδή με έβλεπε στεναχωρημένη λέγοντάς μου χαρακτηριστικά: “Πώς κάνεις έτσι, πώς θα κερδίσουμε τον πόλεμο;”. Πάντοτε πίστευε σε μένα και στην αξία μου, ακόμα και αν στην αρχή δεν καταλάβαινε αυτά που κάνω. Δεν μπορούσε να τα αντιληφθεί, του φαίνονταν σαν όνειρο, όπως και στη μητέρα μου. Ωστόσο, όσο και αν τους αγαπούσα και ήξερα ότι ήθελαν το καλό μου, είχα αποφασίσει, παρά τις αντιρρήσεις τους, να χαράξω τον δικό μου δρόμο. Και αυτό έκανα. Εφυγα στο εξωτερικό, σπούδασα, αλλά πάντα είχα στο μυαλό μου να μην προδώσω τις αξίες που μου είχαν μάθει. Δεν ξεχνούσα ποτέ τις συμβουλές της μάνας μου να προσέχω και να πράττω πάντα το καλό γιατί η ζωή το επιστρέφει και να μην κουτσομπολεύω. Δεν είναι τυχαίο ότι πήγα σε μια υπηρεσία όπου έχει μεγάλη σημασία το να κάνεις πάντα το σωστό - όπως και στη ζωή».

Για να τα καταφέρεις όμως στις Μυστικές Υπηρεσίες πέρα από ηθική ακεραιότητα, ψυχραιμία και αντοχή, πρέπει να έχεις και γνώσεις: «Είναι πολύ σημαντικό στοιχείο οι γνώσεις και τα ανώτερα πτυχία αφού είναι μεγάλος ο ανταγωνισμός για μια θέση στις Μυστικές Υπηρεσίες», παραδέχεται η ίδια. «Και εγώ το ήξερα από νωρίς, γι’ αυτό φρόντισα όχι μόνο να μάθω διαφορετικές γλώσσες -τα αραβικά τα έμαθα όταν μου χρειάστηκαν για τις ανακρίσεις-, αλλά να πάρω και τα απαραίτητα πτυχία. Παρότι πήγα πανεπιστήμιο στην Αμερική, φρόντισα να περάσω κάποια εξάμηνα σε διαφορετικές χώρες, στην αρχή Ιταλία, αργότερα Μεξικό και Νότια Αφρική, προκειμένου να εμπλουτίσω ακόμα περισσότερο το βιογραφικό μου. Φρόντισα μάλιστα να ξεκινήσω δουλεύοντας ως μαθητευόμενη (intern) στο Αμερικανικό Κογκρέσο γιατί ήξερα ότι η πολιτική αντίληψη και εμπειρία είναι απαραίτητη αν θες να ανέλθεις στα ανώτερα κλιμάκια της Υπηρεσίας και να δουλέψεις στον Λευκό Οίκο. Αυτό το διαπίστωσα στην πορεία όταν χρειάστηκε να συνεργαστώ σε επίπεδο Υπηρεσίας με άλλα κράτη. Βρέθηκα μάλιστα και στην Ελλάδα το 2004 για να βοηθήσω στην προετοιμασία των Ολυμπιακών Αγώνων», μας λέει, δηλώνοντας τυχερή που μεγάλωσε στην Αμερική, η οποία ευνοεί τους τολμηρούς και της έδωσε όλες αυτές τις ευκαιρίες.

Οι συγκλονιστικές στιγμές της 11ης Σεπτεμβρίου

Σήμερα, ωστόσο, έχοντας διανύσει μια μεγάλη και επιτυχημένη πορεία, η Εύη Πούμπουρας βρίσκεται απέναντί μου με αφορμή την έκδοση του βιβλίου της με τον αρχικό τίτλο «Becoming Bulletproof», που έγινε αμέσως μπεστ σέλερ στο εξωτερικό και πλέον κυκλοφορεί στα ελληνικά. Εκεί περιγράφει διάφορα κρίσιμα περιστατικά που παραλίγο να της στερήσουν τη ζωή, όπως την 11η Σεπτεμβρίου, όπου έτυχε να είναι παρούσα και για τη στάση της απέσπασε μετάλλιο ανδρείας, μία από τις σπάνιες περιπτώσεις όπου η Μυστική Υπηρεσία επιβραβεύει υπάλληλό της σε υπηρεσία.

Οι σκηνές που περιγράφει στην αρχή ήδη του βιβλίου είναι συγκλονιστικές: «Ακούστηκε σαν να είχε πέσει ένα σκουπιδιάρικο από τον ουρανό. Ενας πάταγος από άπειρα κομμάτια μέταλλο, γυαλί και τσιμέντο αντηχούσε γύρω μας τρυπώντας το ήσυχο πρωινό του Σεπτέμβρη. Αλλά ούτε εγώ ούτε οι συνάδελφοί μου στο νεοϋορκέζικο γραφείο της Μυστικής Υπηρεσίας των Ηνωμένων Πολιτειών είχαμε την παραμικρή ιδέα αυτού που επρόκειτο να συμβεί. Η Μυστική Υπηρεσία καταλάμβανε τον 9ο και τον 10ο όροφο ενός κτιρίου σαράντα επτά ορόφων, γνωστό ως Παγκόσμιο Κέντρο Εμπορίου 7. Πήγα νωρίτερα στη δουλειά εκείνη την ημέρα γιατί είχα μια συνάντηση με τον Λένι, τον σύνδεσμό μας στην Τελωνειακή Υπηρεσία των ΗΠΑ, ο οποίος ήλπιζα ότι θα μπορούσε να με βοηθήσει να συλλάβω έναν Γάλλο τον οποίο κυνηγούσα για μια υπόθεση απάτης που ερευνούσα. Οταν το πρώτο αεροπλάνο προσέκρουσε στον πύργο ήμουν, η αλήθεια να λέγεται, τόσο συγκεντρωμένη να καταφέρω τον Λένι να συμφωνήσει να συμπεριλάβει τον ύποπτό μου σε μια λίστα επιτήρησης που ούτε καν σήκωσα τα μάτια μου με τον κρότο. “Έλα Λένι! Συγκεντρώσου!”, του είπα όταν το κεφάλι του άρχισε να στρέφεται προς εκείνο το μακρινό μπαμ. “Είναι σημαντικό”.

Επειτα ήρθαν οι πνιχτές κραυγές. Ολοι γύρω μας, όσοι είχαν έρθει επίσης νωρίτερα στο γραφείο εκείνη την ημέρα, σηκώνονταν αργά-αργά ή τινάζονταν όρθιοι στα πόδια τους. Η συζήτησή μας κόπηκε απότομα βλέποντας πως όλοι έτρεχαν προς τα παράθυρα. Σηκωθήκαμε και τους ακολουθήσαμε. Στρέψαμε το βλέμμα στους Δίδυμους Πύργους του Παγκόσμιου Κέντρου Εμπορίου και είδαμε ότι η φωτιά ήταν ασύλληπτα μεγάλη. Μέσα από την τρύπα που έχασκε οι φλόγες ξεχύνονταν προς τα πάνω, καταβροχθίζοντας ολοκληρωτικά το πάνω μέρος του κτιρίου. Αδυνατώντας να συνδέσω τον ήχο που ακούσαμε με τον χαλασμό που αντικρίσαμε το μυαλό μου αναζήτησε αμέσως μια κοινότοπη εξήγηση. “Ισως να είναι μια πυρκαγιά από ηλεκτρικές συσκευές”, σκέφτηκα. Μια φωνή έσκασε από το σύστημα ανακοινώσεων του κτιρίου, ήρεμη και επιβλητική. “Εκκενώστε το κτίριο. Παρακαλείσθε να κατευθυνθείτε προς την πλησιέστερη έξοδο ή το κλιμακοστάσιο”. (...) Το όπλο μου και το σήμα μου -τα μόνα δύο πράγματα που είχα φροντίσει να πάρω μαζί μου- ήταν άχρηστα εκείνη τη στιγμή. Δεν ήξερα ότι είχαν καταλάβει ένα αεροπλάνο και το κάρφωσαν πάνω στον βόρειο πύργο του Παγκόσμιου Κέντρου Εμπορίου μεταξύ του 93ου και του 99ου ορόφου. Δεν ήξερα ότι ένα δεύτερο αεροπλάνο σύντομα θα προσέκρουε πάνω στον δεύτερο πύργο, ή όλα τα άλλα που συνέβησαν εκείνη την ημέρα. Το μόνο που ήξερα ήταν ότι, ως ειδική πράκτορας, έπρεπε να βοηθήσω, με όποιον τρόπο μπορούσα. Καθώς οι άνθρωποι συνέρρεαν προς τις εξόδους κινδύνου άρχισα αμέσως να ψάχνω τριγύρω για συναδέλφους μου. Εντόπισα κάποιους να έχουν σχηματίσει μια ομάδα και να συσκέπτονται δίπλα σε μια σκάλα και έσπευσα προς το μέρος τους. “Πώς κινούμαστε;”, ρώτησα».

Κάπως έτσι ξεκίνησε αυτή η τρομακτική περιπέτεια, τόσο η δική της όσο και των φίλων της πρακτόρων -όσοι από αυτούς έμειναν ζωντανοί-, όταν προσπαθούσε, χωρίς αρχικά να μπορεί ούτε η ίδια να πάρει ανάσα λόγω των καπνών και της σκόνης, να βοηθήσει. Στο βιβλίο μάλιστα περιγράφει ότι προσευχόταν από μέσα της στα ελληνικά νομίζοντας ότι διανύει τις τελευταίες της στιγμές. Τα κατάφερε ωστόσο να επιβιώσει και να σώσει πολύ κόσμο αποσπώντας -αυτή η πέμπτη γυναίκα στην Υπηρεσία που δέχεται τέτοιο έπαινο- το μετάλλιο ανδρείας. Τότε ήταν και το πρώτο μάθημα που πήρε: η απάντηση στον φόβο είναι να μάθεις να βοηθάς.

«Δεν γίνεται αλλιώς», μας λέει σχετικά. «Αυτή είναι η δουλειά μου, το να προστατεύω τους άλλους. Οταν μάλιστα κάποιοι μου έλεγαν πώς μπορώ να κάνω αυτό το επάγγελμα, δηλαδή να θέτω σε κίνδυνο τη ζωή μου, να κινδυνεύω να πεθάνω για τους άλλους, έλεγα ότι όλοι κάποια στιγμή θα πεθάνουμε και δεν μπορώ να φανταστώ καλύτερο τρόπο να πεθάνει κανείς παρά σώζοντας τη ζωή κάποιου άλλου. Ολοι είμαστε αδέλφια σε αυτή τη ζωή και όλοι κάποια στιγμή συναντιόμαστε», μας λέει κατηγορηματικά, αφού ποτέ δεν είχε αμφιβολίες σχετικά με την υψηλή αποστολή που υπηρετούσε.

«Οι περισσότεροι νομίζουν ότι μπαίνει κανείς και τα καταφέρνει στην Υπηρεσία επειδή είναι ψυχρός, ενώ συμβαίνει ακριβώς το αντίθετο. Μπαίνεις σε αυτή τη δουλειά επειδή θέλεις να βοηθήσεις και να πετύχεις κάτι ανώτερο από εσένα. Οταν μάλιστα συμμετείχα στις συνεντεύξεις υποψηφίων για τις Μυστικές Υπηρεσίες, παρατηρούσα ότι αυτοί που περνούσαν τα τεστ και πληρούσαν τα κριτήρια δεν ήταν αυτοί που απαντούσαν ότι θέλουν να δοκιμαστούν σε αυτή τη δουλειά για να ξεπεράσουν τα όριά τους, αλλά εκείνοι που υποστήριζαν ότι με αυτό τον τρόπο υπηρετούσαν κάτι ανώτερο. Αυτοί τελικά θεωρούνταν ως οι καταλληλότεροι για την Υπηρεσία», επισημαίνει. Η ίδια μάλιστα περιγράφει αναλυτικά στο βιβλίο της ότι αυτή η πίστη της στο υψηλό καθήκον την έκανε να ξεπερνάει τις κακουχίες, να αντέχει τους σωματικούς πόνους και το κρύο, αλλά και να μη διαμαρτύρεται, κάτι που συνέβαλε στο να ξεχωρίσει στη Μυστική Υπηρεσία, η οποία απαρτίζεται από δύο τομείς: τον Τομέα των Ενστόλων και τον τομέα Ειδικών Πρακτόρων, στους οποίους συγκαταλεγόταν η ίδια. Οπως εξηγεί αναλυτικά στο βιβλίο της, ο «Τομέας Ειδικών Πρακτόρων έχει δύο αποστολές: τις έρευνες και την προστασία. Οι έρευνες αφορούν την πλαστογραφία χαρτονομισμάτων, τα οικονομικά εγκλήματα, τα ηλεκτρονικά εγκλήματα, την παιδική πορνογραφία και τις πλαστογραφίες εν γένει. Η προστασία περιλαμβάνει την προστασία του προέδρου και της οικογένειάς του (σύζυγος και παιδιά), του αντιπροέδρου και της οικογένειας του, αρχηγών ξένων κρατών που βρίσκονται επί αμερικανικού εδάφους, όλων των πρώην προέδρων και των συζύγων τους, καθώς και των κύριων υποψηφίων για το αμερικανικό αξίωμα».

Κλίντον, ο ροκ σταρ

Η ίδια έχει συνεργαστεί τόσο με τους δύο προέδρους Μπους όσο και με τον Κλίντον και τον πρόεδρο Ομπάμα. Μας εξηγεί ότι η θέση της απαιτεί τεράστια εχεμύθεια, την οποία πρέπει να διατηρεί μια ζωή εφόσον έχει ζήσει δίπλα σε τόσο κραταιούς ανθρώπους, με τους οποίους διατηρεί ακόμα φιλική σχέση. «Ηταν οι άνθρωποί μου», όπως λέει χαρακτηριστικά. Ωστόσο, δεν μπορεί να μην παραδεχτεί ότι είχε μια ολοκληρωμένη προσωπική εικόνα για όλους, ανεξαρτήτως πολιτικών προτιμήσεων.

Σημειώνει ότι ο πραγματικός ροκ σταρ ήταν ο Μπιλ Κλίντον, καθώς ήταν αυτός που προτιμούσε να συναντιέται και να συνομιλεί με τα πλήθη, κάτι που δημιουργούσε ακόμα πιο μεγάλο πρόβλημα στους μυστικούς πράκτορες όπως εκείνη. Μάλιστα παραδέχεται ότι χρειάστηκε να κλειδώσει κόσμο στις υπόγειες κουζίνες ενός ξενοδοχείου μόνο και μόνο για να μη σταματήσει ο πρόεδρος Κλίντον και τους χαιρετήσει αφού ήταν άκρως επικίνδυνο, καθώς οι κουζίνες ήταν γεμάτες επικίνδυνα εργαλεία και μαχαίρια. Επίσης, μόνο καλά λόγια έχει να πει για τον Τζορτζ Μπους τον πρεσβύτερο: «Κάθε παραμονή Χριστουγέννων ο πρόεδρος Μπους δεν μετακινιόταν από τον Λευκό Οίκο ώστε οι πράκτορες της ομάδας προστασίας του να έχουν την ευκαιρία να περάσουν την ημέρα μαζί με τις οικογένειές τους προτού τον συνοδεύσουν στην κατοικία του στο Κενεμπανκπόρτ του Μέιν για διακοπές. Αυτή ήταν μια παράδοση που συνέχισε και ο γιος του Τζορτζ Ουόκερ Μπους κατά τη διάρκεια της προεδρίας του».

Το λάθος που κάνουν οι ταινίες

Η Εύη Πούμπουρας δεν φείδεται καλών λόγων για κανέναν, καθώς υποστηρίζει ότι όλοι οι άνθρωποι, από τον πλέον σημαντικό έως τον πιο ασήμαντο, έχουν διαφορετικές πλευρές και δεν είναι ποτέ μονοδιάστατοι: «Οι άνθρωποι δεν είναι ούτε απόλυτα καλοί, ούτε κακοί. Είναι πολύ εύκολο να χαρακτηρίσεις κάποιον κακό ή καλό. Σπάνια μπορείς να πεις για κάποιον ότι είναι δαιμόνιος ή κακόψυχος αφού όλοι έχουμε τις θετικές και τις αρνητικές πλευρές μας. Οπως λέμε συχνά στην Αμερική - και αυτή είναι μια φράση που υιοθετώ απόλυτα: “Ο καθένας είναι ικανός για τα πάντα σε οποιαδήποτε στιγμή αρκεί να του δοθεί η ευκαιρία”. Ποτέ δεν ξέρεις τι έχει ο άλλος στην ψυχή του, γι’ αυτό δεν μπορώ να κρίνω κανέναν απόλυτα. Αυτό είναι ένα μεγάλο μάθημα που πήρα από τα χρόνια στη Μυστική Υπηρεσία».

Και αυτό θεωρεί ότι είναι το λάθος των ταινιών όταν δείχνουν ανακρίσεις με τρομοκράτες, υποψήφιους εγκληματίες, ανθρώπους που ανακρίνονται από ειδικούς πράκτορες, την κατεξοχήν ειδικότητά της. «Δεν μπορούν να δείχνουν πράκτορες να χάνουν την ψυχραιμία τους ή να είναι επιθετικοί. Δεν πρόκειται ποτέ να αποσπάσεις καμία πληροφορία από τον άλλο αν αισθανθεί ότι βρίσκεται σε εχθρικό περιβάλλον. Επιπλέον, είναι εντελώς λάθος να δείχνουν πράκτορες ψυχρούς ή θερμόαιμους. Οι πράκτορες οφείλουν να είναι ουδέτεροι. Οταν έκανα ανακρίσεις είχα πολύ καλά στο μυαλό μου ότι δεν είμαι εγώ ο δικαστής. Η δουλειά μου ήταν απλώς να αποσπώ πληροφορίες, και αυτός ήταν ο σκοπός μου. Επρεπε δε αυτές τις πληροφορίες να τις μεταβιβάσω στην Υπηρεσία μου επειδή τις είχε ανάγκη. Οφειλα ως εκ τούτου να παραμείνω ουδέτερη και να απεκδυθώ από όλες μου τις προκαταλήψεις, εικασίες και υποκειμενικότητες, αλλιώς δεν θα κατάφερνα να κάνω τον άλλο να ομολογήσει. Κατά κάποιον τρόπο στη Μυστική Υπηρεσία ακολουθούμε τη λογική της εξομολόγησης», μας λέει χαρακτηριστικά.

Είναι τέχνη να μάθεις τα όπλα

«Δεν είδα ποτέ τα όπλα και τον χειρισμό τους ως κάτι απειλητικό αλλά ως τέχνη. Το να μάθεις να πυροβολάς έχει άμεσα να κάνει με τον έλεγχο της αναπνοής, την ικανότητα της δύναμης και της ισορροπίας, με το πώς στέκεσαι και πώς χειρίζεσαι το κορμί σου. Οταν μάλιστα ξεκίνησα να μαθαίνω να χειρίζομαι τα όπλα, τα οποία δεν είχα αγγίξει ποτέ μέχρι τότε, μου είχαν πει ότι είναι καλό γιατί δεν είχα αποκτήσει κακές συνήθειες. Αρχιζα ουσιαστικά από το μηδέν. Μου άρεσε η τέχνη της σκοποβολής και φρόντισα να μη μάθω μόνο τα βασικά, αλλά να λάβω έξτρα εκπαίδευση στα αυτόματα, στα πιο μεγάλα όπλα. Επιπλέον στην εκπαίδευση μάς έμαθαν να σεβόμαστε τα όπλα, να καταλάβουμε τη λογική τους, να είμαστε προσεκτικοί όταν σημαδεύουμε. Κυρίως να έχουμε στο μυαλό μας ότι δεν είμαστε καουμπόηδες και ότι με ένα όπλο μπορούμε να πάρουμε τη ζωή του άλλου», μας λέει με πλήρη πεποίθηση, επισημαίνοντας ότι το «τελευταίο πράγμα που επιθυμεί ένας αστυνομικός ή ένας πράκτορας και πρέπει να κάνει είναι να τραβήξει το όπλο του. Αυτό που μου δίδαξαν στην Ακαδημία είναι ότι το ύψιστο όπλο που πρέπει να έχουμε είναι ο λόγος, η ομιλία, γιατί αυτή θα μας βοηθήσει να αποφύγουμε τα χειρότερα. Μας έμαθαν να πείθουμε και να επηρεάζουμε έχοντας στο μυαλό μας ότι το όπλο είναι το τελευταίο καταφύγιο. Οι πιο πολλοί πράκτορες αποφεύγουν να το χρησιμοποιούν γιατί ξέρουν ότι άπαξ και το βγάλουν πρέπει να είναι 100% σίγουροι. Γι’ αυτό και θεωρούνται τόσο σημαντικά τα ψυχολογικά τεστ».

Πάντως στην ερώτηση για το αν στην αρχή φοβόταν, είναι κατηγορηματική: «Φοβόμουν μήπως δεν κάνω κάτι, μήπως δεν είμαι επαρκής, όχι αυτό που φοβόντουσαν οι άλλοι. Φοβόμουν μήπως παραλείψω κάτι ή κάνω λάθος επιλογές. Με βοήθησε πάντως πολύ το γεγονός ότι έπρεπε να λαμβάνω αποφάσεις που θα κρίνονταν στην πορεία. Ισως αυτός είναι ο μοναδικός τρόπος για να φανεί αν ένας πράκτορας είναι ολοκληρωμένος ή όχι, για να ενισχύσει την αυτοπεποίθησή του: το να μπορεί να παίρνει κρίσιμες αποφάσεις. Είναι εξαιρετικά σημαντικό να έχεις στον νου σου ότι τη δεδομένη στιγμή αποφασίζεις κάτι που όχι μόνο θα κρίνει τη δική σου ζωή -αυτό είναι βέβαια τελευταίο στο κριτήριό σου- αλλά τη ζωή των άλλων. Γι’ αυτό και στην πορεία αυτό σε βοηθάει να συγκροτήσεις τη δική σου ταυτότητα, ανεξάρτητα από το τι λένε οι άλλοι ή οι πολλοί. Είσαι εσύ που θα προκρίνεις το σωστό ή το λάθος και γι’ αυτό σε επιλέγουν. Τώρα που το ξανασκέφτομαι, αυτό ήταν κάτι που εξαρχής με βοήθησε να χαράξω δική μου πορεία, ανεξάρτητα από το αν αυτό φαινόταν αρεστό στη μικρή ελληνική κοινότητα που ζούσα. Ακόμα και αν με ενοχλούσε που οι άλλοι αντιδρούσαν στην απόφασή μου να ακολουθήσω αυτό το επάγγελμα και η αντιμετώπιση στις παράδοξες στα μάτια τους επιλογές μου, εγώ ήξερα ότι αυτό ήταν το σωστό. Και αυτό είναι που με κάνει να νιώθω καλύτερα και ήσυχη μέχρι τώρα: έπραξα το καλύτερο που μπορούσα ώστε να μπορώ να βοηθήσω και να φανώ χρήσιμη στους άλλους».

Ειδήσεις σήμερα:

Μίλαν: Διαγνώστηκε με καρκίνο ο Ιβάν Γκαζίδης!

Γαλλία: Τέλος στην υποχρεωτική χρήση μάσκας για όσους διαθέτουν υγειονομικό πιστοποιητικό

Κύπρος: Άνοιξε τραπεζικός λογαριασμός για τη στήριξη των πληγέντων από την πυρκαγιά