Δημήτρης Μοθωναίος: Ο ήρωας των παιδικών μου χρόνων και η αγκαλιά του που έγινε βίαιη και ερωτική
Δημήτρης Μοθωναίος: Ο ήρωας των παιδικών μου χρόνων και η αγκαλιά του που έγινε βίαιη και ερωτική
Το κείμενο του ηθοποιού στην «Ελίζα» του Μη Κερδοσκοπικού Σωματείου που μάχεται για το τέλος της κακοποίησης στα παιδιά - Είχα δει στο πρόσωπο του καλύτερου φίλου του πατέρα μου το alter ego του
O Δημήτρης Μοθωναίος πριν από μερικούς μήνες άνοιξε την καρδιά στη Φαίη Σκορδά και συγκλόνισε όταν αποκάλυψε πως στην παιδική του ηλικία υπέστη σεξουαλική κακοποίηση από πρόσωπο του στενού οικογενειακού του κύκλου. Ο ταλαντούχος αποτελεί μέλος της «Ελίζας», του μοναδικού Μη Κερδοσκοπικού Σωματείου που μάχεται για το τέλος της κακοποίησης στα παιδιά.
Ο Δημήτρης Μοθωναίος προχώρησε σε μια νέα εξομολόγηση ψυχής στην επίσημη ιστοσελίδα της ΜΚΟ και για ακόμα μια φορά συγκινεί με τα λόγια του.
Το κείμενο του Δημήτρη Μοθωναίου στην ιστοσελίδα «Ελίζα»
Το 2009 σε ηλικία 26 ετών, μετά από ένα τροχαίο δυστύχημα που με περιόρισε κινητικά για διάστημα έξι τουλάχιστον μηνών, επέστρεψα ξανά, μετά από απουσία χρόνων στο πατρικό μου σπίτι. Αυτή η προσωρινή αναπηρία, που τη συνόδευε η πλήρης έλλειψη ανεξαρτησίας και αυτοεξυπηρέτησης ακόμη και των πλέον βασικών αναγκών, με επέστρεψε και μεταφορικά πίσω στην παιδικότητα, σε αυτή την ξεχασμένη ευαλωτότητα του μικρού παιδιού, τότε που η εξωτερική φροντίδα ήταν μονόδρομος και ανάγκη, πέρα από επιθυμία.
Μια τέτοια μέρα ήρθα ξανά σε επαφή με έναν άνθρωπο των παιδικών μου χρόνων, έναν από τους πιο στενούς φίλους του πατέρα μου, έναν άνδρα που είχα πάντοτε την αίσθηση πως μ’αγαπούσε και με φρόντιζε. Ήταν συνεχώς παρών μέσα στο σπίτι, σχεδόν κάθε Σαββατοκύριακο, σε όλες τις εκδρομές και τα ταξίδια. Για μένα ήταν ο ήρωας των παιδικών μου χρόνων- μεγαλώνοντας με ένα πατέρα απόμακρο και αποστασιοποιημένο- λόγω των δικών του παιδικών τραυμάτων, όπως θα ανακάλυπτα αργότερα- καθιστούσε στο μυαλό μου το alter ego του, τον καλύτερό του φίλο, τον ιδανικό πατέρα που έδινε απλόχερα αγάπη και τρυφερότητα.
Εκείνη την ημέρα, Οκτώβριο του 2009, όταν άνοιξε την πόρτα για να με βρει στο παιδικό μου δωμάτιο, η καθιερωμένη αγκαλιά έγινε για κάποιο ανεξήγητο λόγο βίαιη και ξεκάθαρα ερωτική. Δεν ξέρω αν οι λέξεις είναι ικανές να αποτυπώσουν όσα συνέβησαν στο μυαλό μου εκείνη τη στιγμή. Ο χρόνος είναι αναμφισβήτητα κάτι το απολύτως σχετικό, αλλά τα συγκεκριμένα δευτερόλεπτα είχε πραγματικά διασταλεί απόλυτα.
Το ενήλικο πλέον σώμα μου μπορούσε φυσικά να αντιληφθεί την εισβολή, η αναπηρία μου σίγουρα περιόριζε τα αντανακλαστικά μου, όμως αυτό δεν ήταν η κυρίαρχη σκέψη. Το σώμα και το μυαλό μου είχαν παγώσει απόλυτα σε μια μόνο στιγμή, λες κι ήταν προγραμματισμένα από πάντα να λειτουργούν έτσι σε παρόμοιες στιγμές, σαν εκπαιδευμένα από παλιά. Σε ένα κλάσμα του δευτερολέπτου ξαναξύπνησαν εικόνες που δεν τις είχα ξαναδεί ποτέ, θραύσματα από την παιδική μου ηλικία βαθιά θαμμένα, σαν κομμένα καρέ από ταινία και πάνω απ’ολα η αμφιβολια αν όλα αυτά ήταν αποκύημα της φαντασίας μου ή μνήμες που είχα απωθήσει.
Προφανώς μέσα σε αυτά τα δευτερόλεπτα κάποια ασυναίσθητη δική μου κίνηση- αυτό το “πάγωμα” του ενήλικου πλέον σωματός μου ίσως;- τον επανέφερε στην πραγματικότητα κι απομακρύνθηκε άγαρμπα απευθύνοντάς μου μόνο πριν αποχωρήσει την ερώτηση: “Πόσα χρόνια πριν, θυμάσαι;”. Έμεινα μόνος στο δωμάτιο ανήμπορος να κινηθώ, τόσο κυριολεκτικά όσο και μεταφορικά. Είχαν ξυπνήσει όλα μονομιάς. Και πρώτα απ’ολα η αδηφάγος ντροπή, αυτή η απόλυτη βεβαιότητα πως όλο αυτό το είχα προκαλέσει εγώ.
Ακολούθησε ένας κύκλος δέκα χρόνων ψυχανάλυσης και ψυχοθεραπείας- μια σκληρή καθημερινή μάχη, προκειμένου να περάσω από την άρνηση και την απώθηση, στην παραδοχή και την απενοχοποίηση- και μια δημόσια εξομολόγηση, για να πάρω επιτέλους αυτό που δεν κατάφεραν ποτέ λόγω των δικών τους φόβων να μου δώσουν τα δικά μου πρόσωπα: αποδοχή, αναγνώριση και αγάπη. Είμαι 37 ετών σήμερα και μόνο τώρα θα μπορούσα πλέον να πω ότι θα είχα το σθένος να κινηθώ νομικά εναντίον αυτού του προσώπου, αν φυσικά μου το επέτρεπε ο νόμος- πράγμα που δυστυχώς δε συμβαίνει. Τους τελευταίους δυο μήνες έχω μοιραστεί απίστευτη αγάπη με κυριολεκτικά χιλιάδες επιζήσαντες παιδικής κακοποίησης στη χώρα μας και αυτό πέρα από ανησυχητικό για την κοινωνία μας είναι και μια σημαντική παρηγοριά για μας. Δεν είμαστε πλέον μόνοι.
Απευθύνω μια έκκληση και μια ευχή για το μέλλον.
Όταν ένα κακοποιημένο παιδί σας πλησιάσει ζητώντας αγάπη, βοήθεια και στήριξη- Μην κοιτάτε αλλού.
Δυσκολεύομαι να πιστέψω πως κάποιος θα επινοούσε μια τέτοια ιστορία, αν δεν του είχε πραγματικά συμβεί.
Το αντίθετο μάλιστα.
Οι πιο πολλοί από μας καθυστερούν να θυμηθούν, ακριβώς από αυτή την ανυπέρβλητη ανάγκη να ξεχάσουν.
Γιατί-
Πιστέψτε με,
Πρώτοι εμείς θα θέλαμε να μην είχε συμβεί!
Η πρόληψη είναι το πρώτο και πιο ουσιαστικό βήμα εναντίον της παιδικής κακοποίησης.
Είμαι ευγνώμων που ανήκω στην οικογένεια του Σωματείου Ελίζα και σας καλώ όλους να αγκαλιάσουμε και να υποστηρίξουμε το έργο τους.
Με αγάπη και ευγνωμοσύνη,
Δημήτρης Μοθωναίος
Ειδήσεις σήμερα:
Lockdown: Τι αλλάζει στη ζωή μας από την Παρασκευή – Μετακινήσεις, SMS, λιανεμπόριο και τουρισμός
Σε υψηλά επίπεδα εμβολιασμοί αλλά και... εισαγωγές - Ποια είναι η τακτική του mix&match στους εμβολιασμούς
«Ώρα μηδέν» για τον Φιλιππίδη: Ο εισαγγελέας αποφασίζει αν θα ασκηθεί δίωξη για βιασμό και για απόπειρες βιασμού
Ο Δημήτρης Μοθωναίος προχώρησε σε μια νέα εξομολόγηση ψυχής στην επίσημη ιστοσελίδα της ΜΚΟ και για ακόμα μια φορά συγκινεί με τα λόγια του.
Το κείμενο του Δημήτρη Μοθωναίου στην ιστοσελίδα «Ελίζα»
Το 2009 σε ηλικία 26 ετών, μετά από ένα τροχαίο δυστύχημα που με περιόρισε κινητικά για διάστημα έξι τουλάχιστον μηνών, επέστρεψα ξανά, μετά από απουσία χρόνων στο πατρικό μου σπίτι. Αυτή η προσωρινή αναπηρία, που τη συνόδευε η πλήρης έλλειψη ανεξαρτησίας και αυτοεξυπηρέτησης ακόμη και των πλέον βασικών αναγκών, με επέστρεψε και μεταφορικά πίσω στην παιδικότητα, σε αυτή την ξεχασμένη ευαλωτότητα του μικρού παιδιού, τότε που η εξωτερική φροντίδα ήταν μονόδρομος και ανάγκη, πέρα από επιθυμία.
Μια τέτοια μέρα ήρθα ξανά σε επαφή με έναν άνθρωπο των παιδικών μου χρόνων, έναν από τους πιο στενούς φίλους του πατέρα μου, έναν άνδρα που είχα πάντοτε την αίσθηση πως μ’αγαπούσε και με φρόντιζε. Ήταν συνεχώς παρών μέσα στο σπίτι, σχεδόν κάθε Σαββατοκύριακο, σε όλες τις εκδρομές και τα ταξίδια. Για μένα ήταν ο ήρωας των παιδικών μου χρόνων- μεγαλώνοντας με ένα πατέρα απόμακρο και αποστασιοποιημένο- λόγω των δικών του παιδικών τραυμάτων, όπως θα ανακάλυπτα αργότερα- καθιστούσε στο μυαλό μου το alter ego του, τον καλύτερό του φίλο, τον ιδανικό πατέρα που έδινε απλόχερα αγάπη και τρυφερότητα.
Εκείνη την ημέρα, Οκτώβριο του 2009, όταν άνοιξε την πόρτα για να με βρει στο παιδικό μου δωμάτιο, η καθιερωμένη αγκαλιά έγινε για κάποιο ανεξήγητο λόγο βίαιη και ξεκάθαρα ερωτική. Δεν ξέρω αν οι λέξεις είναι ικανές να αποτυπώσουν όσα συνέβησαν στο μυαλό μου εκείνη τη στιγμή. Ο χρόνος είναι αναμφισβήτητα κάτι το απολύτως σχετικό, αλλά τα συγκεκριμένα δευτερόλεπτα είχε πραγματικά διασταλεί απόλυτα.
Το ενήλικο πλέον σώμα μου μπορούσε φυσικά να αντιληφθεί την εισβολή, η αναπηρία μου σίγουρα περιόριζε τα αντανακλαστικά μου, όμως αυτό δεν ήταν η κυρίαρχη σκέψη. Το σώμα και το μυαλό μου είχαν παγώσει απόλυτα σε μια μόνο στιγμή, λες κι ήταν προγραμματισμένα από πάντα να λειτουργούν έτσι σε παρόμοιες στιγμές, σαν εκπαιδευμένα από παλιά. Σε ένα κλάσμα του δευτερολέπτου ξαναξύπνησαν εικόνες που δεν τις είχα ξαναδεί ποτέ, θραύσματα από την παιδική μου ηλικία βαθιά θαμμένα, σαν κομμένα καρέ από ταινία και πάνω απ’ολα η αμφιβολια αν όλα αυτά ήταν αποκύημα της φαντασίας μου ή μνήμες που είχα απωθήσει.
Προφανώς μέσα σε αυτά τα δευτερόλεπτα κάποια ασυναίσθητη δική μου κίνηση- αυτό το “πάγωμα” του ενήλικου πλέον σωματός μου ίσως;- τον επανέφερε στην πραγματικότητα κι απομακρύνθηκε άγαρμπα απευθύνοντάς μου μόνο πριν αποχωρήσει την ερώτηση: “Πόσα χρόνια πριν, θυμάσαι;”. Έμεινα μόνος στο δωμάτιο ανήμπορος να κινηθώ, τόσο κυριολεκτικά όσο και μεταφορικά. Είχαν ξυπνήσει όλα μονομιάς. Και πρώτα απ’ολα η αδηφάγος ντροπή, αυτή η απόλυτη βεβαιότητα πως όλο αυτό το είχα προκαλέσει εγώ.
Ακολούθησε ένας κύκλος δέκα χρόνων ψυχανάλυσης και ψυχοθεραπείας- μια σκληρή καθημερινή μάχη, προκειμένου να περάσω από την άρνηση και την απώθηση, στην παραδοχή και την απενοχοποίηση- και μια δημόσια εξομολόγηση, για να πάρω επιτέλους αυτό που δεν κατάφεραν ποτέ λόγω των δικών τους φόβων να μου δώσουν τα δικά μου πρόσωπα: αποδοχή, αναγνώριση και αγάπη. Είμαι 37 ετών σήμερα και μόνο τώρα θα μπορούσα πλέον να πω ότι θα είχα το σθένος να κινηθώ νομικά εναντίον αυτού του προσώπου, αν φυσικά μου το επέτρεπε ο νόμος- πράγμα που δυστυχώς δε συμβαίνει. Τους τελευταίους δυο μήνες έχω μοιραστεί απίστευτη αγάπη με κυριολεκτικά χιλιάδες επιζήσαντες παιδικής κακοποίησης στη χώρα μας και αυτό πέρα από ανησυχητικό για την κοινωνία μας είναι και μια σημαντική παρηγοριά για μας. Δεν είμαστε πλέον μόνοι.
Απευθύνω μια έκκληση και μια ευχή για το μέλλον.
Όταν ένα κακοποιημένο παιδί σας πλησιάσει ζητώντας αγάπη, βοήθεια και στήριξη- Μην κοιτάτε αλλού.
Δυσκολεύομαι να πιστέψω πως κάποιος θα επινοούσε μια τέτοια ιστορία, αν δεν του είχε πραγματικά συμβεί.
Το αντίθετο μάλιστα.
Οι πιο πολλοί από μας καθυστερούν να θυμηθούν, ακριβώς από αυτή την ανυπέρβλητη ανάγκη να ξεχάσουν.
Γιατί-
Πιστέψτε με,
Πρώτοι εμείς θα θέλαμε να μην είχε συμβεί!
Η πρόληψη είναι το πρώτο και πιο ουσιαστικό βήμα εναντίον της παιδικής κακοποίησης.
Είμαι ευγνώμων που ανήκω στην οικογένεια του Σωματείου Ελίζα και σας καλώ όλους να αγκαλιάσουμε και να υποστηρίξουμε το έργο τους.
Με αγάπη και ευγνωμοσύνη,
Δημήτρης Μοθωναίος
Ειδήσεις σήμερα:
Lockdown: Τι αλλάζει στη ζωή μας από την Παρασκευή – Μετακινήσεις, SMS, λιανεμπόριο και τουρισμός
Σε υψηλά επίπεδα εμβολιασμοί αλλά και... εισαγωγές - Ποια είναι η τακτική του mix&match στους εμβολιασμούς
«Ώρα μηδέν» για τον Φιλιππίδη: Ο εισαγγελέας αποφασίζει αν θα ασκηθεί δίωξη για βιασμό και για απόπειρες βιασμού
Σχετικά Άρθρα
Thema Insights
Εδώ και δεκαετίες η SEPTONA βάζει ελληνική σφραγίδα στην προσωπική περιποίηση και καταγράφει μια εντυπωσιακή αναπτυξιακή πορεία σε διεθνές επίπεδο.
Με τις σελίδες διαδικτυακού στοιχηματισμού να αυξάνονται ολοένα και περισσότερο, είναι σημαντικό να επιλέγουμε πλατφόρμες με εμπειρία στον χώρο, που έχουν αποδείξει την αξιοπιστία τους, έχοντας μια μεγάλη πορεία στη βιομηχανία του iGaming.
Με το νέο πρωτοποριακό πρόγραμμα «ΜΙΣΟ ΜΙΣΟ» από την GREEN Properties όλοι μπορούν να αγοράσουν την κατοικία που θέλουν, χωρίς δάνειο και άλλες χρεώσεις, καταβάλλοντας το 50% της αξίας και αποπληρώνοντας το υπόλοιπο ποσό σε 50 άτοκες, μηνιαίες δόσεις.
Ακολουθήστε το protothema.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις
Δείτε όλες τις τελευταίες Ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο, τη στιγμή που συμβαίνουν, στο Protothema.gr
Δείτε όλες τις τελευταίες Ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο, τη στιγμή που συμβαίνουν, στο Protothema.gr
ΡΟΗ ΕΙΔΗΣΕΩΝ
Ειδήσεις
Δημοφιλή
Σχολιασμένα
