«Είναι άθλος που υπάρχει ελληνικό σινεμά με τόσο πενιχρά μέσα»

Η Τζένη Θεωνά, πρωταγωνίστρια της ταινίας “Ο Θάνατος Που Ονειρεύτηκα” σε σκηνοθεσία του Παναγιώτη Κράββα, έρχεται να μας παρασύρει σε έναν κόσμο σκοτεινό, μυστικιστικό και βίαιο. Η πιο τολμηρή ελληνική ταινία της χρονιάς, με θέμα ακραίο και σκηνές που σοκάρουν, φανερώνει το άλλο πρόσωπο της όμορφης Τζένης, μιας κοπέλας που της αρέσει να δοκιμάζεται, προτιμά να ρισκάρει στην υποκριτική και δεν θέλει να την βλέπουν μόνο ως μια σέξι παρουσία.

Τη συναντήσαμε στο θέατρο “ΑΛΦΑ” όπου πρωταγωνιστεί στην παράσταση “Στοπ Καρέ” μαζί με τους Γιώργο Παρτσαλάκη, Πέγκυ Τρικαλιώτη και Κρατερό Κατσούλη, και μας μίλησε για την ταινία, την παράσταση, αλλά ακόμα για τον έρωτα, τον γάμο και... τα παιδιά!



Τζένη, σε συναντάμε στο θέατρο “ΑΛΦΑ” όπου πρωταγωνιστείς στην παράσταση “Στοπ Καρέ” και επίσης φέτος πρωταγωνιστείς στην ταινία του σκηνοθέτη Παναγιώτη Κράββα “Ο Θάνατος Που Ονειρεύτηκα”. Μίλησε μας λίγο για την ιστορία της ταινίας.

Η ιστορία εκτυλίσσεται σε ένα προάστιο, με ήρωες μαθητές Λυκείου. Η ταινία ξεκινάει με την αυτοκτονία μιας μαθήτριας και έτσι δηλώνεται ότι η δράση θα εξελιχθεί σε μια ατμόσφαιρα πνιγηρή για τα νεαρά μέλη της κοινότητας. Στο σχολείο έρχεται ένας καινούριος μαθητής, ο Χρήστος. Η Δωροθέα έλκεται τρομερά από αυτόν, τον ερωτεύεται παράφορα και γίνεται ο συνδετικός κρίκος ανάμεσα σε αυτόν και την παρέα της. Ο Χρήστος αποτελεί πόλο έλξης για την παρέα και έτσι λίγο ως πλάκα, λίγο ως παιχνίδι τους παρασύρει και τους προτείνει διάφορα πράγματα που είναι δικά του ενδιαφέροντα, μεταφυσικά, και ως αποτέλεσμα μέσα από μια αλυσίδα πραγμάτων οδηγούνται σε τρομακτική βία και σκοτάδι.



Η ταινία στηρίζεται σε αληθινά γεγονότα (σ.σ. στην υπόθεση των σατανιστών);
Η ταινία δεν στηρίζεται ακριβώς σε αληθινά γεγονότα, η αρχική ιδέα στηρίχτηκε σε αυτά. Εδώ δεν υπάρχει καμία αντιστοιχία ανάμεσα σε πρόσωπα και γεγονότα, δε μπορείς να βρεις ούτε κατά διάνοια στοιχεία ντοκιμαντέρ. Προφανώς ο κύριος Καφετζόπουλος στον οποίο ανήκει η αρχική ιδέα, την εμπνεύστηκε από εκεί.

Ίσως είναι η πιο αμφιλεγόμενη ελληνική ταινία της χρονιάς. Πιστεύεις ότι, λόγω του θέματος του σατανισμού, θα έχει απήχηση στο ελληνικό κοινό;
Ίσως; (γέλια) Ουσιαστικά ο σατανισμός δεν ορίζεται μέσα στην ταινία. Απλά υπάρχει ένας άνθρωπος που επικαλείται ότι αυτά που κάνει είναι σοβαρά και όχι αστεία και έχει μεταφυσικές δυνάμεις. Το πιο ενδιαφέρον για εμένα είναι η ερωτική ιστορία. Και πως ένας άνθρωπος σε νεαρή ηλικία, κατακλύζεται τόσο πολύ από τον έρωτα, που τον ακολουθεί, ταράζεται από αυτό που του συμβαίνει, παίρνει χάπια και συνεχίζει να τον ακολουθεί μέχρι το τέλος.


(Φωτογραφία: Έλενα Κουρή)

Όπως είπαμε στην ταινία υποδύεσαι την Δωροθέα, μια κοπέλα που μοιάζει εντελώς άβουλη μπροστά στο κάλεσμα του έρωτα και του μυστηριώδη αγνώστου που μπαίνει ξαφνικά στη ζωή της. Είναι όντως έτσι ο έρωτας ή εδώ τον βλέπουμε στην πιο ακραία μορφή του;
Όχι. Ο έρωτας πολλές φορές μπορεί να σου δώσει φτερά, αντί να σε αιχμαλωτίσει. Μπορεί να σε απελευθερώσει. Μπορεί να μας εμπνεύσει για καλύτερα πράγματα, να μας απογειώσει και να γίνουμε πιο δημιουργικοί, πιο δυνατοί, όχι απαραίτητα έρμαια. Πολλές φορές ο άλλος είναι ο καθρέπτης μας. Μέσα από την αγάπη που μας δίνει ένας άνθρωπος, μπορούμε να αντιληφθούμε διαφορετικά τον εαυτό μας.




Στην πραγματική ζωή, εσύ πόσο εύκολα εμπιστεύεσαι τους ανθρώπους;
Νομίζω πολύ. Εξαρτάται βέβαια. Υπάρχουν και περιπτώσεις που είμαι καχύποπτη. Στις συνεργασίες μου, αλλά και με τους δικούς μου ανθρώπους αφήνομαι πολύ. Ενίοτε είμαι καχύποπτη με τους δημοσιογράφους (γέλια)! Γίνομαι δύστροπη μόνο όταν αισθάνομαι ότι κάποιος προσπαθεί να μου φορέσει τη δική του αισθητική.

Τι ήταν αυτό που σε έκανε να εμπιστευτείς τον σκηνοθέτη Παναγιώτη Κράββα και να συμμετέχεις στη ταινία;
Δεν ξέρω. Ενώ φαινομενικά είμαστε δυο τελείως διαφορετικοί άνθρωποι (γέλια), από την πρώτη στιγμή που βρεθήκαμε στο γραφείο ένιωσα τρομερή οικειότητα. Επικοινωνήσαμε αμέσως πολύ καλά. Ανεξάρτητα από το ποιά θα είναι η τύχη της ταινίας, εγώ εχω αγαπήσει τον Παναγιώτη. Είναι πραγματικά υπέροχος.

Η ταινία αυτή είναι εντελώς διαφορετική απο ό,τι έχεις παίξει μέχρι σήμερα. Ήταν πρόκληση για σένα αυτός ο ρόλος;
Πολύ! Γιατί κατ' αρχήν με εμπιστεύτηκε ένας άνθρωπος για κάτι διαφορετικό. Αυτό αποτελεί μεγάλη ευκαιρία για μένα. Ήταν μια περιοχή που δεν είχα δοκιμάσει ποτέ υποκριτικά. Η εμπειρία κερδίζεται από αυτές ακριβώς τις δυνατότητες. Αισθάνομαι ότι έχω βγει πολύ πιο πλούσια.



Πως σου έγινε η πρόταση για την ταινία;
Αρχικά ήθελε να με δει για τον ρόλο της Μαρίας, που υποδύεται η Μυριέλλα Κουρεντή. Όταν διάβασα όμως το σενάριο αισθάνθηκα ότι ήθελα να κάνω μόνο τη Δωροθέα. Την “ερωτεύτηκα” αυτή τη κοπέλα. Μπορούσα να τη δω και λίγο πιο μακριά μπορούσα να δω και μένα. Είναι μια κοπέλα που δεν είναι σέξι, είναι άβαφτη, χωρίς μαλλιά και make-up. Εγώ του πρότεινα τη Δωροθέα και τη διεκδίκησα.

Όλοι οι συντελεστές της ταινίας είστε πολύ νέα παιδιά και γενικά κοντά σε ηλικία. Αυτό έκανε τα πράγματα λίγο πιο εύκολα;
Επειδή ήμασταν όλοι αρκετά νέοι ηθοποιοί, υπήρχε πάρα πολύ όρεξη, αλλά και μια περίεργη σοβαρότητα. Υπήρχε μια αθωότητα και την ίδια στιγμή το αντιμετωπίζαμε όλοι πολύ σοβαρά. Βοηθούσε ο ένας τον άλλο. Αυτό είναι σπουδαίο, γιατί είναι η ουσία. Γιατί, με τα χρόνια μπαίνεις στη δουλειά και μερικές φορές αποκτάς έναν κακώς εννοούμενο επαγγελματισμό. Χάνεις το “δοκιμάζω”, το να “βρω”... και είμαι πολύ περήφανη για όλους.

Μου το περιγράφεις σαν να βρεθήκατε με την παρέα σου και γυρίσατε μια ταινία.
Ναι, περίπου. Τα κορίτσια, η Μυριέλλα (Κουρεντή) και η Λένα (Παπαληγούρα), είναι φίλες μου. Με τον Ανδρέα (Κωνσταντίνου) είχαμε ξαναδουλέψει, ενώ με τον Νικόλα (Αγγελή) ήμασταν μαζί στη σχολή. Ήταν η ιδανική ατμόσφαιρα. Τέλεια! Το χάρηκα τόσο πολύ. Μακάρι να κάναμε και άλλες ταινίες όλοι μαζί.

Ποιά είναι η πιο χαρακτηριστική στιγμή που θυμάσαι από τα γυρίσματα;
Δε μπορώ να ξεχωρίσω. Θυμάμαι τα γυρίσματα με τρομερή διαύγεια. Γέλασα πάρα πολύ.. και έκλαψα πάρα πολύ βέβαια. Πολύ έντονα μου έχει μείνει η σκηνή στο σινεμά, που δεν ήξερα πως θα την κάνω και πραγματικά με βοήθησε πάρα πολύ ο Ανδρέας (Κωνσταντίνου). Η άλλη σκηνή είναι η γνωριμία μας με τον Χρήστο, από τις πιο αγαπημένες μου στη ταινία.

Μερικές από τις σκηνές της ταινίας είναι αρκετά ακραίες και μπορεί να σοκάρουν. Πως ένιωσες όταν είδες την ταινία ολοκληρωμένη για πρώτη φορά;
Σοκαρίστηκα και εγώ λιγάκι, για να πω την αλήθεια. Γιατί, όταν είσαι από μέσα και το φτιάχνεις τουβλάκι-τουβλάκι, δεν ξέρεις ποιο θα είναι το αποτέλεσμα. Για τα δικά μου μέτρα και σταθμά είναι μια ακραία ταινία.



Αν δεν έπαιζες, θα πήγαινες να τη δεις;
Θα την έβλεπα σίγουρα. Γιατί, σου αρέσει δε σου αρέσει, είναι κάτι διαφορετικό. Διαφορετική αισθητική. Είναι κάτι τολμηρό και νομίζω πως ο ελληνικός κινηματογράφος έχει ανάγκη από υποστήριξη και ιδίως για κάτι που δεν είναι κωμωδία ή ρομαντική κομεντί.

Τα τελευταία χρόνια γυρίζονται όλο και περισσότερες ελληνικές ταινίες, οι οποίες μάλιστα πηγαίνουν πολύ καλά.
Ποιές είναι αυτές οι ταινίες; Ο Κυνόδοντας που έχει πάρει τόσα βραβεία στο εξωτερικό πήγε καλά στις αίθουσες; Όχι. Εμένα αυτό με απασχολεί. Αυτό τι σημαίνει; Τελικά τι ταινίες θέλουμε να βλέπουμε; Και πόσο μας απασχολεί η κινηματογράφηση; Αυτό είναι θλιβερό.

Δεν είναι όμως θετικό ότι γυρίζονται περισσότερες ταινίες απ' ο,τι παλαιότερα;
Δεν ξέρω, γιατί οι ταινίες γίνονται με πενιχρά μέσα. Υπάρχουν σκηνοθέτες που καταφέρνουν μετά βίας και με πολύ κόπο να κάνουν τις ταινίες τους. Οπότε δεν ξέρω κατά πόσο είναι θετικό. Γιατί αν αντιμετωπίζουν τέτοια προβλήματα, μοιραία όλοι θα στραφούν στο τι μπορεί να είναι εμπορικό. Να κάνεις μια ταινία για ποιόν; Ελπίζοντας ότι θα πάρεις ένα βραβείο σε ένα φεστιβάλ έξω; Είναι άθλος που υπάρχει ελληνικό σινεμά με τόσο πενιχρά μέσα.

Όλα αυτά μήπως οφείλονται λίγο και στην οικονομική κρίση;
Ο κινηματογράφος μονίμως σε οικονομική κρίση βρίσκεται, δε την περνάει τώρα.

Εσένα πόσο σε έχει επηρεάσει η οικονομική κρίση; Σου έχει δημιουργήσει ανασφάλεια;
Δεν μου έχει δημιουργήσει ανασφάλεια. Τη ζω όπως τη ζούνε και οι υπόλοιποι. Δηλαδή, αν πριν υπήρχε η τηλεόραση που θα μπορούσες τουλάχιστον να κερδίσεις τα προς το ζην, τώρα δεν υπάρχει ούτε αυτή. Εκτός αν υπάρχουν κάποιοι που όταν οι αμοιβές τους πέφτουν στο μισό, να είχαν τόσο υψηλές αμοιβές που και πάλι να είναι αξιοπρεπείς.


(Φωτογραφία: Έλενα Κουρή)

Τηλεόραση βλέπεις;
Δεν έχω πολύ χρόνο. Συνήθως βλέπω συνδρομητική και DVD. Έχω δει μόνο το “Νησί” και ένα επεισόδιο από τις “Κούκλες”.

Ποιά είναι η γνώμη σου για το “Νησί”;
Μου άρεσε πολύ και χάρηκα. Είναι μια πολύ καλή παραγωγή, που έχει υπάρξει ενα σοβαρό κεφάλαιο, με καλούς ηθοποιούς και ερμηνείες. Φαίνεται η δουλειά των ανθρώπων και γι' αυτό πάει καλά. Ίσως ταρακουνήσει λίγο τα νερά και αλλάξει λίγο η γνώμη για το τι θέλει να βλέπει ο κόσμος. Νομίζω ότι ανεβάζει τον πήχη και είναι ευχής έργο.

Θα ήθελες να παίξεις στο “Νησί”;
Ναι, σαφώς. Ποιός δεν θα 'θελε!

Ετοιμάζεις κάτι για την τηλεόραση;
Ενδεχομένως να είμαι στο “Σπίτι μου, σπιτάκι μου” που θα γίνει στον ΑΝΤ1, αν όλα πάνε καλά, από Φλεβάρη.

Σε κάποιες απο τις σκηνές της ταινίας, σε βλέπουμε να φοράς νυφικό. Ένας γάμος, είναι στα άμεσα σχέδιά σου;
Όχι. (γέλια) Δεν το σκέφτομαι, γιατί να το σκεφτώ;

Άρα να υποθέσω ότι όταν ήσουν μικρή δεν ονειρευόσουν, όπως πολλά κοριτσάκια, την ημέρα του γάμου σου.
Όλα αυτά περί φορεμάτων, νυφικών.. τα έχω πει και τα έχω δοκιμάσει και τα έχω κατασκευάσει αυτοσχέδια πολλές φορές, αλλά ήμουν μικρή. (γέλια)

Είσαι υπέρ ή κατά του γάμου;
Ναι, μπορεί κάποια στιγμή. Είναι μια ωραία παράδοση. Είναι ωραίο να το υλοποιήσεις, είναι τρυφερό. Έχει αυτή τη συγκίνηση. Θα μπορούσα να το φανταστώ, αλλά με σεμνούς όρους, όχι να κάνω μια τεράστια δεξίωση... αυτό θα ήταν εφιαλτικό, βάρβαρο! Με τους φίλους μου σε ένα ωραίο μέρος. Μεταξύ μας... (γέλια)

Παιδί θα ήθελες να κάνεις;
Όχι τώρα. (γέλια) Όχι άμεσα, αλλά γενικά πολύ, πάρα πολύ!



Εκτός από την ταινία, αυτό το χειμώνα θα βρίσκεσαι και στο θέατρο. Πες μας λίγα λόγια για την παράσταση.
Στην παράσταση είμαι έγκυος (γέλια). Υποδύομαι την Μάντι, ένα πλάσμα πολύ θετικό που αγαπάει τη ζωή. Είναι ερωτευμένη με τον Ρίτσαρντ, τον οποίο υποδύεται ο Γιώργος Παρτσαλάκης, και όπως καταλαβαίνεις, είναι ενα ζευγάρι με μεγάλη διαφορά ηλικίας, αλλά θέλει πολύ να κάνει ένα παιδί. Το άλλο ζευγάρι είναι η Σάρα και ο Τζέιμς, που είναι η Πέγκυ Τρικαλιώτη και ο Κρατερός Κατσούλης αντίστοιχα, οι οποίοι μόλις έχουν γυρίσει από την εμπόλεμη ζώνη, καθώς η Σάρα που είναι φωτορεπόρτερ είναι σοβαρά τραυματισμένη. Πηγαίνουν λοιπόν να την επισκεφτούν και εισπράττουν τρομερή αμφιβολία για την εγκυμοσύνη και τη σχέση τους, και τίθενται διάφορα ζητήματα, όπως κατά πόσο μπορείς να απολαμβάνεις τη ζωή σου και την ευτυχία σου, όταν ο πόλεμος είναι πολύ κοντά μεν, αλλά μακριά απο το δικό σου παιδί και τη δική σου οικογένεια. Είναι ένα έργο με πολύ λεπτό ψυχογράφημα καθώς και οι τέσσερις χαρακτήρες είναι τελείως διαφορετικοί μεταξύ τους. Συγκρούονται, θυσιάζουν πράγματα, κάνουν επιλογές και αναθεωρούν τη ζωή τους.




Μέχρι πότε θα συνεχίσει η παράσταση;
Μέχρι την Κυριακή των Βαΐων.



Η ταινία “Ο Θάνατος Που Ονειρεύτηκα” του σκηνοθέτη Παναγιώτη Κράββα προβάλλεται ήδη στις κινηματογραφικές αίθουσες απο την Village, ενώ η παράσταση “Στοπ Καρέ” ανεβαίνει στο θέατρο “ΑΛΦΑ” (210 5238742).