Το νέο ζευγάρι της πόλης έσπευσε να αποκαλύψει κυριακάτικη εφημερίδα έχοντας πρωτοσέλιδο τον Μύρωνα Στρατή και τη Νατάσα Μποφίλιου.
Ωστόσο το δημοσίευμα σύμφωνα με τους δύο τραγουδιστές απέχει πολύ από την πραγματικότητα.
Τόσο ο Μύρωνας Στρατής όσο και η Νατάσα Μποφίλιου διέψευσαν κατηγορηματικά τα όσα υποστηρίζει η κυριακάτικη εφημερίδα μέσω δύο ξεχωριστών αναρτήσεων στα social media.
O τραγουδιστής, που έχει συνηθίσει να βλέπει την προσωπική του ζωή να βρίσκεται συχνά στο επίκεντρο, ιδιαίτερα μετά τον χωρισμό του από την Μαίρη Συνατσάκη, αρκέστηκε σε ένα ειρωνικό μήνυμα στο twitter όπου μεταξύ άλλων ευχαριστεί το έντυπο για το «απίστευτο» εξώφυλλο και τονίζει πως θαυμάζει την τραγουδίστρια με την οποία έχουν να βρεθούν περίπου δύο χρόνια.
Από την άλλη η Νατάσσα Μποφίλιου που δεν απασχολεί με την προσωπική της ζωή ξέσπασε μέσα από τον προσωπικό της λογαριασμό στο facebook αναρτώντας το παρακάτω μήνυμα:
«Η αφορμή για τις παρακάτω γραμμές είναι φαιδρή και δεν θέλω καν να την αναφέρω. Η αιτία όμως είναι κάτι πιο βαθύ που μας λερώνει και σ' αυτό θα ήθελα να τοποθετηθώ.
Τα τελευταία δέκα χρόνια προσπαθώ να είμαι αφοσιωμένη στην καλλιτεχνική μου εργασία και στις αρχές μου. Να μην προδώσω τον χαρακτήρα και τον εαυτό μου και να μην ξεχάσω πότε, από πού, γιατί και με ποιους ξεκίνησα να τραγουδώ και να εκφράζω τι άλλο από την ψυχή μου. Συχνά πυκνά, πια αρκετά πυκνά, διαβάζω για μένα διάφορες ασχήμιες που κανείς άνθρωπος από αυτούς που τις γράφουν δε θα τις άντεχε να του τις πουν. Ασχήμιες που αφορούν στη σεξουαλικότητα, την καταγωγή, την εμφάνιση, τα κιλά, την υγεία, τις πολιτικές απόψεις, το πόσο μπορεί και πότε να δακρύζω από χαρά, σε ποιο φεστιβάλ θα συμμετέχω, τα τραγούδια, τη στάση μου και άλλα πολλά. Ασχήμιες που πέραν του χυδαίου, του προσβλητικού, του αυθαίρετου ή του ψευδούς είναι πάντα διατυπωμένες με απόλυτη και μεγάλη τόλμη. Με φαρδιά και ορμητική μαγκιά. Δεν είμαι πια κοριτσάκι και ξέρω πως το παιχνίδι που άρχισα να παίζω από το 2004 με καθιστά εκτεθειμένη απόλυτα στο καλό και στο κακό και γι' αυτό σταμάτησα με τον καιρό να κλαίω, να εξοργίζομαι και να εύχομαι να μπορούσα να ανταποδώσω μ' ένα δυνατό χαστούκι σε έναν έναν ξεχωριστά την προσβολή που μου πέταξε με τόση χαρά κι ευκολία στη μούρη. Έμαθα να το... διαχειρίζομαι. Σβήνοντας το προσωπικό μου Twitter και αφαιρώντας από τις σελίδες μου το πιο προσωπικό στοιχείο θέλησα να σταματήσω να συμμετέχω ενεργά σε αυτό το πάρε δώσε και να μπορέσω να διατηρήσω ουσιαστικότερη και πιο ατόφια την καλλιτεχνική μου διάσταση. Αυτό ήταν σχεδόν ανοησία βέβαια γιατί συνέχισα να λέω τη γνώμη μου, να δίνω συνεντεύξεις, να τραγουδάω, να ετοιμάζω δίσκους. Συνέχισα δηλαδή να υπάρχω σαν προσωπικότητα και να εξασκώ το δικαίωμά μου στην εργασία οπότε συνέχισε να έχουν όλοι δικαίωμα να με κρίνουν και να με κατακρίνουν. Αυτό βέβαια είναι θεμιτό και τίμιο, αλλά φαντάζομαι καταλαβαίνετε ότι δεν μιλάω για την κριτική που σε κάνει καλύτερο και επισημαίνει τα σφάλματά σου ή το γούστο σου, η οποία είναι άκρως απαραίτητη, αλλά για την κριτική που είναι κακεντρεχής, σε θίγει και σε κακοποιεί. Το τονίζω να μην παρεξηγηθούμε και κλείνει η παρένθεση. Έπιασα, όμως, τον εαυτό μου να γίνεται πρωτοσέλιδο σε μια ψευδή ανούσια είδηση και με μοντάζ ψεύτικης φωτογραφίας σε εφημερίδα μεγάλης κυριακάτικης κυκλοφορίας και να με αφήνει αδιάφορη, έπιασα τον εαυτό μου να διαβάζω ότι συνεργάτης για να κάνουμε έναν δίσκο είχε, να το πω κομψά, ερωτικά κίνητρα και να παραμένω ατάραχη στην τόση προσβολή και των δύο, έπιασα τον εαυτό μου να με χλευάζουν στην τηλεόραση γιατί έκλαψα από ευγνωμοσύνη κι ευτυχία σε μία συναυλία και να αλλάζω κανάλι. Έπιασα τον εαυτό μου σε 'φίλων' ιστοσελίδες να λέγονται ανακρίβειες και να υποτιμάται η νοημοσύνη του αναγνώστη και δεν πήρα ένα τηλέφωνο να τους ρωτήσω τι τους συμβαίνει. Έπιασα λοιπόν τον εαυτό μου να είναι συνένοχος σε κάτι που απεχθάνομαι μέχρι τα βάθη της καρδιάς και του μυαλού μου, να έχω χάσει το θυμό και τον αυθορμητισμό μου, να έχω... αλλάξει, να δέχομαι με πραότητα κάθε τι που αφορά ακόμη κι εμένα την ίδια. Κι αυτό δεν είναι ωριμότητα, ούτε διαχείριση, είναι απάθεια. Κι όλη μου τη ζωή προσπαθώ να μην είμαι απαθής σε αυτά που δεν μ' αρέσουν. Να διεκδικώ αν μη τι άλλο το δικαίωμά μου να αντιδρώ! Άρα τί πήγε στραβά; Ο δικός μου σημερινός προβληματισμός που μοιράζομαι μαζί σας είναι αστείος, πραγματικά αστείος μπροστά στα σοβαρά και τραγικά που παραμένουμε απαθείς κάθε μέρα, όλοι μας, έχω μιλήσει και γι αυτά κατά καιρούς γιατί κάθε λεπτό τριγυρίζει στο μυαλό μου ο κόσμος που ονειρεύομαι να ζήσω, παρόλα αυτά συμβαίνει να μπορείς να καταστρέψεις κάτι σιγά σιγά, με αργούς και μαλακούς ρυθμούς και να το οδηγήσεις τελικά στην ανοσία, την απάθεια, την αδιαφορία. Να κάνεις κάποιον να πιστέψει πως είναι τελείως μόνος του απέναντι στην όποια αδικία και τελικά να τον χειραγωγήσεις και να τον συνηθίσεις να αποδέχεται με αδυναμία ό,τι του προσφέρεται. Ο δημόσιος και ελεύθερος λόγος ανήκει σε όλους κι αυτό είναι σπουδαία και μεγάλη κατάκτηση όμως συνοδεύεται κι από τον δημόσιο οχετό που κι αυτός με την σειρά του μπορεί να προέλθει και να απευθυνθεί σε όλους. Θέλει προσοχή. Μπορεί να συμβεί σε κάποιον που έχει 15 φίλους στο Facebook, αλλά και σε κάποιον που έχει δεκάδες, εκατοντάδες, χιλιάδες, πολύ περισσότερο. Ας προσέχουμε που χρησιμοποιούμε αυτό το πολύτιμο δικαίωμα μας λοιπόν και ας μην το σκορπάμε σε κάθε ανοησία που θα ξεχάσουμε σε λίγα λεπτά και πραγματικά δεν οδηγεί την καθημερινότητα ή τη ζωή μας ούτε σκαλί παρακάτω. Επίσης πριν γράψουμε ένα σχόλιο ή ένα δημοσίευμα ας σκεφτούμε γιατί πραγματικά το κάνουμε αυτό και ποιος είναι ο σκοπός μας. Ας κάνουμε λίγο καλύτερο το δημόσιο περιβάλλον μας γιατί η αλλοτρίωση μας κοιμάται ακριβώς παράλληλα με το κορμί μας και είναι απλό και πολύ εύκολο να κολλήσει μια μέρα πάνω μας και να μας πιει το αίμα. Ας το κρατήσουμε για κάτι που στ' αλήθεια αξίζει. Σας κούρασα, αλλά έχω κι εγώ λίγο δικαίωμα στο δημόσιο λόγο στην προσωπική μου σελίδα ε;».
