Εργαζόμενοι MEGA: Νοσταλγούμε και χτυπάμε πρώτη θέση στα 15-44 για πλάκα

Καθώς το τέλος του MEGA, του πάλαι ποτέ πρωταθλητή της ενημέρωσης και της τηλεθέασης, φαίνεται πλέον αναπόφευκτο, το κτίριο της Μεσογείων ερημώνει από μέρα σε μέρα. Η θλίψη για την τραγική κατάληξη ενός άλλοτε πανίσχυρου οργανισμού κυριαρχεί, ενώ στην επιφάνεια έρχονται ανθρώπινα δράματα: περισσότεροι από 500 εργαζόμενοι είναι ήδη επί πέντε μήνες απλήρωτοι και πολιορκημένοι από το φάσμα της ανεργίας.

Καθημερινά δημοσιογράφοι, τεχνικοί, υπάλληλοι μέσω των social media περιγράφουν τη δική τους πραγματικότητα.

Ακολουθεί το κείμενο του Σπύρου Κρίμπαλη, εργαζόμενου στον τομέα Προγράμματος του Mega: 

Πολύ καλησπέρα σας και μπράβο, καλώς ήλθατε! Ζόρικα περνάμε εμείς εδώ στο μεγάλο κανάλι καθότι είμαστε τέσσερις μήνες απλήρωτοι και προχωράμε ακάθεκτοι στον πέμπτο, έκτο, έβδομο μήνα και μετά καλά Χριστούγεννα.

Οι μέτοχοι-αμέτοχοι του καναλιού μας γνέφουν διακριτικά Αντίο! Κουράστηκαν να χάνουν τα λεφτά τους, λένε… Τι κι αν μιλάμε για τρεις από τους πλουσιότερους Έλληνες? Τι κι αν το ποσό που καλούνται να επενδύσουν πίσω στο κανάλι είναι μόνο ένα ποσοστό από τα κέρδη που έβγαλαν από την πρώτη εικοσαετία της λειτουργίας του –οι άνθρωποι κουράστηκαν λέμε.

Αντίστοιχα κουράστηκαν και οι τράπεζες να τους παρακαλάνε για την αύξηση μετοχικού κεφαλαίου κι έτσι αναγκάστηκαν να δεσμεύσουν τους λογαριασμούς μισθοδοσίας προκειμένου να προστατέψουν κι εκείνες τα συμφέροντά τους. Οι καημένες –όσες φορές και να τις ανακεφαλαιοποιήσεις πάντα θα θέλουν κι άλλο.

Τέλος πάντων, η μόνη που δείχνει πραγματικά κεφάτη με αυτές τις εξελίξεις είναι η καταπληκτική κυβέρνησή μας, η οποία παρόλο που στεναχωριέται για την απώλεια θέσεων εργασίας στα ΜΜΕ, κατόρθωσε με τον παγκόσμιας πατέντας διαγωνισμό αδειοδότησης των καναλιών να δημιουργήσει ακόμα περισσότερες απώλειες. Θα μου πεις το ζητούμενο ήταν να χτυπηθεί η ολιγαρχία και πολύ σωστά. Γιατί είναι άλλο να έχεις τον Κυριακού, τον Αλαφούζο, τον Κοντομηνά, τον Μπόμπολα, τον Ψυχάρη, τον Βαρδινογιάννη και τον Βρυώνη και άλλο να έχεις ακριβώς τους ίδιους (μέσω συνεργειών) και new entries τον Καλογρίτσα, τον Μαρινάκη και τον Ιβάν Σαββίδη σε ρόλο μπαλαντέρ. Μιλάμε για τεράστια ποιοτική διαφορά!!

Και μια και μιλάμε για ποιότητα θυμήθηκα τα 246 εκατομμύρια της πλειοδοσίας. Θα πάνε λέει στις ευπαθείς ομάδες του πληθυσμού -μακάρι τους το εύχομαι ολόψυχα! Το θέμα είναι από πού θα βγουν αυτά τα λεφτά. Από την τσέπη των υπερθεματιστών? Όχι βέβαια! Οι υπερθεματιστές είναι επιχειρηματίες και ξέρουν ότι αυτά τα λεφτά δε βγαίνουν από την ελληνική τηλεοπτική αγορά ούτε σε δέκα χρόνια. Με αυτή την έννοια κανένα κανάλι δεν είναι πια βιώσιμο.

Άρα επιχειρηματικά μιλώντας υπάρχουν δύο δρόμοι για τους νέους και τους παλιούς καναλάρχες: είτε θα αναβαθμίσουν αισθητά το τηλεοπτικό προϊόν, επενδύοντας σε ανθρώπους, τεχνολογίες και περιεχόμενο, ώστε να χτυπήσουν με αξιώσεις την παγκόσμια αγορά, είτε θα κάνουν το ακριβώς αντίθετο, δηλαδή θα υποβαθμίσουν το τηλεοπτικό προϊόν μέχρι εκεί που δεν παίρνει, ισοπεδώνοντας μισθούς, συνθήκες εργασίας και περιεχόμενο, μετατρέποντας το airtime σε ένα απέραντο «χρυσό τηλέφωνο» -κάθε βράδυ στον ΑΝΤ1 για να γουστάρεις. Τι από τα δύο μαντεύετε ότι θα συμβεί?

Εμείς εδώ στο υπερωκεάνιο της διαπλοκής που λεγόταν κάποτε megalicious δε χρειάζεται να μαντέψουμε γιατί ξέρουμε ότι όλα αυτά που μπορούν να πάνε σκατά, θα πάνε. Καπετάνιοι δεν υπάρχουν πια στο καράβι. Οι τελευταίες πληροφορίες λένε ότι πήραν δελτίο πορείας για τις Μπαχάμες. Έχουμε μείνει μόνο κάτι μούτσοι και λοστρόμοι εδώ πέρα. Κρεμόμαστε από την κουπαστή και παρά την υπαρξιακή μας αγωνία δε σταματάμε να χαμογελάμε γιατί ξέρουμε ότι είναι μεταδοτικό.

Νοσταλγούμε τις Αέρινες Σιωπές, το Εσύ Αποφασίζεις, την Mega Banka, τον κύριο Ζονκ, τη Λιάνα Κανέλλη. Μεταδίδουμε σε εικοστή πέμπτη μετάδοση το Ρετιρέ και χτυπάμε πρώτη θέση στα 15-44 για πλάκα. Σηκώνουμε τα χέρια ψηλά στον αέρα και τραγουδάμε εκείνο το παλιό τραγούδι του Σαββόπουλου…

Σημαία από νάιλον υψώνουμε σημαία πλαστική.
Ο κόσμος δεν έχει τίποτα να χάσει και τίποτα να βρει.

Α ρε Νιόνιο, τα έχεις πει όλα περισσότερες από μία φορές αλλά μετά έκανες παρέα με τον Βαρβιτσιώτη και τον Μητσοτάκη και όλοι άρχισαν να σε μνημονεύουν μόνο για κάτι τέτοια. Άδικο, πολύ άδικο.

Σπύρος Κρίμπαλης
εργαζόμενος στον τομέα Προγράμματος του Mega 


Λίγες μέρες πριν, μέσω Facebook ο Δημήτρης Τάκης κοινοποίησε την απόφασή του να παραμείνει στο MEGA μέχρι τέλους, για όσο καιρό οι μηχανές του πάλαι ποτέ Μεγάλου Καναλιού εξακολουθούν να λειτουργούν ακόμη, έστω και αναιμικά. «Μάλλον το ταξίδι φτάνει στο τέλος του. Αλλά θα μείνω στο καράβι μέχρι την τελευταία στιγμή του», έγραψε χαρακτηριστικά ο πολιτικός συντάκτης. Σχολιάζοντας περαιτέρω την ανάρτησή του, επισημαίνει: «Εγώ πατροκτόνος δεν θα γίνω, ποτέ δεν θα καταφερθώ εναντίον του σταθμού που, εν πολλοίς, με έκανε αυτό που είμαι. Θα ευγνωμονώ για πάντα τη Λιάνα Κανέλλη που με έφερε στο MEGA πριν από 18 χρόνια και θεωρώ πως, ακόμη και εάν δεν καταφέρω να πάρω τους μισθούς που μου χρωστά η επιχείρηση, το τελικό ισοζύγιο της πορείας μου στο κανάλι θα είναι θετικό. Βέβαια, το να βιώνεις την ερήμωση ενός σταθμού είναι κάτι πολύ οδυνηρό. Γιατί ο καθένας από εμάς δεν μπορεί ξαφνικά να σβήσει από την ψυχή του τις εικόνες από την περίοδο της ισχύος, ούτε όμως και εκείνες από την πτώση. Ομως, πέρα από τον πόνο για την παρακμή ενός πραγματικά κορυφαίου δημοσιογραφικού μηχανισμού που παρήγαγε ειδησεογραφία με ρεπορτάζ ποιότητας -ανεξαρτήτως εάν συμφωνούσε κάποιος με το MEGA από πολιτικής άποψης-, υπάρχει και η πικρία. Γιατί το σκάφος το εγκατέλειψαν πρώτοι εκείνοι που είχαν τα περισσότερα οφέλη. Και αυτοί που επιτέθηκαν πρώτοι στους μετόχους ήταν εκείνοι που έτρωγαν και έπιναν μαζί τους. Ισχύει επίσης ότι, κατά κύριο λόγο, αυτοί που τώρα λοιδορούν το MEGA, έως πριν από λίγο καιρό έβαζαν λυτούς και δεμένους προκειμένου να έρθουν και αυτοί να δουλέψουν εδώ». 


Για τον Μένιο Σακελλαρόπουλο, μία από τις πιο ιδιαίτερες φωνές του σταθμού, το MEGA δεν ήταν απλώς ένα πλεούμενο στην ύπουλη θάλασσα των ελληνικών ΜΜΕ: «Μιλάμε για έναν “Τιτανικό”, ένα καράβι που δεν θα μπορούσε ποτέ κανείς να φανταστεί ότι θα κινδύνευε. Είχε φτιαχτεί και έπλεε σαν να ήταν αβύθιστο. Αλλά να που τώρα πηγαίνει πρόσω ολοταχώς για την τελική σύγκρουση με το παγόβουνο - και χωρίς να παίζει η ορχήστρα. Γιατί η ορχήστρα είμαστε εμείς, οι εργαζόμενοι». 

Εν μέρει με κυβερνητική μουσική υπόκρουση, μαζί με τους παιάνες και τον αυτοθαυμασμό των κρατούντων για την επιτυχή συρρίκνωση του τηλεοπτικού τοπίου, εκδηλώνεται ένα πνεύμα άκριτου ρεβανσισμού προς το MEGA. Μαζί με τις «αμαρτίες» του σταθμού, σύμφωνα με όσα του καταμαρτυρούν όλοι όσοι το θεωρούν «όργανο μνημονιακής προπαγάνδας», το κατατάσσουν στα κατά Πολάκη «βοθροκάναλα» κ.λπ., ενώ παρασιωπούνται κάποιες απολύτως ανθρώπινες και εντελώς τραγικές όψεις της σημερινής του κατάληξης. Οπως π.χ. ότι στη μικροκοινωνία του σταθμού υπάρχουν ζευγάρια συναδέλφων, δηλαδή οικογένειες που δεν έχουν κανέναν άλλον οικονομικό πόρο εκτός από τους μισθούς που έπαιρναν από το MEGA. Οπότε όσοι επιχαίρουν για το επικείμενο «μαύρο» στο κανάλι, επιλέγουν να αφαιρούν από την εικόνα την καταστροφή με την οποία έρχονται αντιμέτωποι κατά εκατοντάδες απλοί εργαζόμενοι, ίδιοι και απαράλλαχτοι με όλους τους συναδέλφους τους από τους «εκτός νόμου» τηλεοπτικούς σταθμούς, ισότιμοι με οποιονδήποτε από τα εκατομμύρια των Ελλήνων ανέργων. 

Η σιωπή της Τρέμη

Η Ολγα Τρέμη άδειασε διά αντιπροσώπου το γραφείο της στο κτίριο της Μεσογείων, κάτι που πιστοποίησε συμβολικά ότι το MEGA διανύει τις τελευταίες του ώρες. Ανεξαρτήτως αλλά παράλληλα με τη δημοπράτηση των τεσσάρων τηλεοπτικών αδειών, το πρόβλημα του MEGA είναι ότι έχει εγκαταλειφθεί στην τύχη του από τους μετόχους και ιδιοκτήτες του. Και μάλιστα «μεσοπέλαγα» ως προς τον δανεισμό του, ο οποίος υπερβαίνει τα 180 εκατ. ευρώ. Η μητρική εταιρεία ΤΗΛΕΤΥΠΟΣ Α.Ε. διαμαρτύρεται έντονα στις τράπεζες για την «καταχρηστική», όπως την αποκαλεί, δέσμευση περίπου 30 εκατ. ευρώ. Μέρος αυτού του ποσού θα μπορούσε να έχει καλύψει την επί πέντε μήνες καθυστερούμενη μισθοδοσία των εργαζομένων, να αποκαταστήσει την εταιρική υπόληψη του σταθμού και να σώσει το MEGA στην παρούσα φάση. 
Σε ό,τι την αφορά, πάντως, η Ολγα Τρέμη έχει επιλέξει να απέχει από τη δημόσια έκφραση άποψης σχετικά με τις δυσμενείς εξελίξεις στο MEGA, στο κανάλι με το οποίο ταυτίστηκε για περισσότερο από μία δεκαετία ως παρουσιάστρια του κεντρικού δελτίου ειδήσεων. Από το περιβάλλον της διαρρέει ότι είναι η θλίψη και η απογοήτευση από το ναυάγιό του που την οδηγούν σε αυτή την αποστασιοποίηση. Παρ’ όλ αυτά, η Ολγα Τρέμη, προς γενική έκπληξη αποδέχτηκε την πρόσκληση της Τατιάνας Στεφανίδου, πιθανώς για μια πιο «ελαφρά» συζήτηση και την προβολή μιας λιγότερο επίσημης πλευράς της. 



«Η Ολγα είχε δει το κακό να έρχεται από την περασμένη άνοιξη», παρατηρεί συνεργάτης της, επισημαίνοντας ότι «μολονότι η ίδια είχε στοχοποιηθεί -μαζί με ορισμένους άλλους πρωτοκλασάτους δημοσιογράφους του MEGA-, εκείνη προσπαθούσε να περιορίσει την αλαζονεία που πολλές φορές ανέδιδε το δελτίο και είχε αρνητικό αντίκτυπο για τον σταθμό, εφόσον έθεσε μεγάλο μέρος του κοινού απέναντί του».

Αρνηση της πραγματικότητας

Οι θανάσιμοι κλυδωνισμοί του MEGA και το επαπειλούμενο ναυάγιό του είναι κάτι που μοιάζει απίστευτο - ιδιαίτερα για όσους εργάζονται εκεί χρόνια ή ακόμη και δεκαετίες. Γι’ αυτό άλλωστε και, όπως εκμυστηρεύεται στο «ΘΕΜΑ» πολύπειρο στέλεχος του σταθμού, «υπάρχουν δημοσιογράφοι, σε επίπεδο ρεπόρτερ και αρχισυντακτών που βολιδοσκοπούνται από άλλους σταθμούς, εκείνοι όμως αρνούνται να μετακινηθούν. Ακόμη και σήμερα, που το ναυάγιο μοιάζει αναπόδραστο, πολλοί συνάδελφοι παρουσιάζουν αυτό που λέγεται "σύνδρομο άρνησης της πραγματικότητας"». Απορρίπτουν προτάσεις που θα εξασφάλιζαν το επαγγελματικό τους μέλλον πιστεύοντας ότι κάτι θα γίνει ξαφνικά και ο εφιάλτης θα τελειώσει.

Σε αυτή την αυτοπαραπλάνηση των εργαζομένων που είναι απρόθυμοι να εγκαταλείψουν το σκάφος του MEGA παρά τη θανάσιμα επικίνδυνη κλίση που έχει πάρει, συντείνει κατά πολύ μια έννοια που υπογράμμισε η Σοφία Δήμτσα στη δική της αποχαιρετιστήρια ανάρτηση στο Facebook: η οικονομική συντάκτρια του MEGA έκανε λόγο για τον «πρωταθλητισμό» του καναλιού, κάτι που αποτελούσε κοινό τόπο στη δημοσιογραφική συντεχνία. Το MEGA είχε τη φήμη του πρωταθλητή στην τηλεθέαση, στη μεθοδολογία, στα Μέσα, στην επιλογή των στελεχών, αλλά και στη γενναιοδωρία, στις πάγιες και έκτακτες αμοιβές (εκτός έδρας κ.λπ.) που καταβάλλονταν χωρίς την παραμικρή καθυστέρηση - εννοείται πριν ενσκήψει η κρίση, εντός και εκτός καναλιού. Βεβαίως η Σοφία Δήμτσα αναφέρεται στα αμιγώς δημοσιογραφικά γράφοντας: «16 χρόνια είναι αυτά, δεν περιγράφονται οι στιγμές σε λίγες γραμμές. Αν κάτι με έμαθε το MEGA, είναι να κάνω πρωταθλητισμό. Δεν απογοητευόμαστε με τη δυσκολία ενός αγώνα, ξεκινάμε με δυνατή προετοιμασία για να κερδίσουμε τον επόμενο».



Παρ’ όλ’ αυτά, το «πρωτάθλημα στο MEGA» ανήκει πλέον στο παρελθόν. Τώρα η Σοφία Φασουλάκη, η δικαστική συντάκτρια του σταθμού, έχει αναλάβει να μαζεύει τα 50 ευρώ ανά δημοσιογράφο προκειμένου να συγκεντρωθεί η αμοιβή για τον δικηγόρο που έχει αναλάβει την υπόθεσή τους. Κατ’ αυτό τον τρόπο προχωρά η διαδικασία επίσχεσης εργασίας όλων όσοι προσπαθούν να περιφρουρήσουν τα στοιχειώδη εργασιακά τους δικαιώματα. Κανείς στο κανάλι δεν έχει πληρωθεί από τον Απρίλιο, εδώ και πέντε μήνες πλέον, οπότε οι επίζηλες θέσεις στην «κιβωτό» του MEGA τώρα πια ισοδυναμούν με ομηρία για τους εγκλωβισμένους εργαζομένους. 

Κάπου ανάμεσα στις αέναες επαναλήψεις παλαιότερων σειρών -οι περισσότερες από τις οποίες έχουν πια μόνο αρχαιολογικό ενδιαφέρον ή μοιάζουν σαν ηθογραφίες μιας άλλης Ελλάδας-, οι εναπομείναντες στα γραφεία της Μεσογείων δημοσιογράφοι και τεχνικοί παράγουν το μεσημβρινό δελτίο ειδήσεων. Ωστόσο, η εικόνα που παρουσιάζει η άλλοτε σφύζουσα από ενέργεια πολυάνθρωπη «γέφυρα» του πλοίου, δηλαδή η αίθουσα σύνταξης, είναι εντελώς αποκαρδιωτική: ακόμη και μόλις δύο ώρες πριν από την έναρξη του δελτίου υπάρχουν μόνο δύο-τρεις δημοσιογράφοι. 



Οι περισσότεροι από αυτούς και τους λοιπούς υπαλλήλους του σταθμού, θορυβημένοι από φήμες που κυκλοφόρησαν πριν από μερικές ημέρες ότι επίκειται δυναμική επέμβαση από τις τράπεζες και άμεση κατάσχεση περιουσιακών στοιχείων του MEGA, έσπευσαν να αδειάσουν τα γραφεία τους. Ορισμένοι εξ αυτών, όπως είθισται πια, διοχέτευσαν τη θλίψη τους με αναρτήσεις στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Επειδή, όμως, το MEGA δεν είναι μια συνηθισμένη περίπτωση εταιρείας που καταρρέει, οι αντιδράσεις στην απόγνωση των εργαζομένων του δεν ήταν απαραιτήτως θετικές, δεν εκδηλώθηκε μόνο συμπαράσταση και συμπόνια από γνωστούς και αγνώστους: «Υπάρχει μια τάση κανιβαλισμού των ανθρώπων του καναλιού», σχολιάζει στο «ΘΕΜΑ» δημοσιογράφος του MEGA και εξηγεί: «Εγώ θέλησα να γράψω στο Facebook, εντελώς αυθόρμητα, αυτό που ένιωσα καθώς μάζευα τα πράγματά μου σε κούτες, αφήνοντας πίσω μου όχι μόνο μια δουλειά, αλλά μια ολόκληρη ζωή, αφού ήρθα στο MEGA λίγο αφότου άνοιξε. Και υπήρξε μια κυρία που έγραψε κάτω από την ανάρτησή μου: “Καλά να πάθετε. Να πεινάσετε τώρα κι εσείς όπως τόσοι και τόσοι άνεργοι Ελληνες. Να ζήσετε με αυτά που βγάλατε τόσα χρόνια όταν τρώγατε με χρυσά κουτάλια και παίρνατε εκατομμύρια για να παραπληροφορείτε τον κόσμο”. Η γυναίκα αυτή, όπως και πολλοί άλλοι εκεί έξω, δεν μπορούν να καταλάβουν ότι στην πλειονότητά τους οι εργαζόμενοι στο MEGA έπαιρναν έναν απλό μισθό. Τη συγκεκριμένη κυρία την κάλεσα, μάλιστα, να έρθει στο σπίτι μου να φάμε με τα “χρυσά κουτάλια” μου από το MEGA. Μόνο που, εάν έρθει, θα πρέπει να μείνει και για τον “λογαριασμό”, δηλαδή να μου πει τι να κάνω με την κόρη μου που είναι τριτοετής φοιτήτρια στην Πάτρα και είμαι έτοιμος να της πω να γυρίσει πίσω γιατί δεν μπορώ πια να χρηματοδοτήσω τις σπουδές της. Και επίσης τι να κάνω με τον γιο μου που σε έναν χρόνο τελειώνει το Λύκειο, πώς θα καλύψω τις καθημερινές ανάγκες κ.λπ. Οποιος πιστεύει ότι το MEGA ήταν ο ορισμός της διαπλοκής και στελεχώθηκε από ανθρώπους που κάθε βράδυ έτρωγαν χαβιάρι στο Κολωνάκι στο ίδιο τραπέζι με τους ιδιοκτήτες του σταθμού, δίπλα σε υπουργούς κ.ο.κ., ζει σε ένα παράλληλο σύμπαν».