Αλεκ Σκαρλάτος: «Νιώθω περήφανος που είμαι Ελληνας»

Μάιος του 2015. Ο 23χρονος Ελληνοαμερικανός στρατιώτης της Αμερικανικής Εθνοφρουράς, Αλεκ Σκαρλάτος, βαδίζει μόνος μέσα στο αχανές ναρκοπέδιο του Αφγανιστάν όπου υπηρετεί τη θητεία του.

Αισθάνεται χαρούμενος, σχεδόν ευτυχισμένος, με τη σκέψη του να πλάθει εικόνες θερινής ανεμελιάς, θρυμματίζοντας ακόμη και το τελευταίο απομεινάρι του πολέμου που καθημερινά αντικρίζει γύρω του. Αυτό το καλοκαίρι θα γυρίσει όλη την Ευρώπη συντροφιά με τους δύο καλούς του φίλους Σπένσερ Στόουν και Αντονι Σάντλερ, θα διασκεδάσει έτσι όπως διασκεδάζουν όλοι οι 23χρονοι, θα αφοπλίσει ωράρια και υποχρεώσεις και θα επισκεφθεί τους πολυαγαπημένους του συγγενείς στη λατρεμένη του Ελλάδα. Αυτά είναι τα σχέδιά του. Απλές επιθυμίες οι οποίες στον δρόμο των θερινών διακοπών θα ματαιωθούν μεταμορφώνοντας όμως τον άγνωστο στρατιώτη Αλεκ Σκαρλάτος σε παγκόσμιο ήρωα...



Ο πρόεδρος της Γαλλίας, Φρανσουά Ολάντ, παρασημοφορεί τον Αλεκ με το μετάλλιο της Λεγεώνας της Τιμής

Το όνειρο της μεγάλης φυγής πραγματοποιείται, με την ευτυχία του Αλεκ να αποτυπώνεται στα μέσα Αυγούστου στην προσωπική του σελίδα στο Facebook μέσα από φωτογραφικά ενσταντανέ γεμάτα μαγικά τοπία και πλατιά χαμόγελα. Ο Αλεκ βρίσκεται στη Γερμανία, στη χώρα την οποία νιώθει και κομμάτι του, καθώς η πολυαγαπημένη του γιαγιά, η μητέρα του πατέρα του, γεννιέται και μεγαλώνει εκεί. Οι στιγμές που βιώνει είναι μαγικές. Βόλτες, ξενύχτια, γέλια και «όρκοι επιστροφής» γράφουν τις πρώτες σελίδες ενός άλμπουμ που ο Αλεκ υπόσχεται πως δεν θα ξεχάσει ποτέ. Στις 20 Αυγούστου, ο 23χρονος στρατιώτης με τους δύο παιδικούς του φίλους, Σπένσερ και Αντονι, βρίσκονται στο Αμστερνταμ κι ενώ η αναχώρησή τους για τον επόμενο σταθμό τους, το Παρίσι, είναι προγραμματισμένη για τις 22 Αυγούστου, η παρέα αποφασίζει ξαφνικά να αναχωρήσει μία ημέρα νωρίτερα για την Πόλη του Φωτός. Ετσι, την Παρασκευή 21 Αυγούστου η τριμελής παρέα των νεαρών αγοριών επιβιβάζεται μαζί με άλλους 554 επιβάτες στην υπερταχεία (TGV) που εκτελεί το δρομολόγιο Αμστερνταμ - Παρίσι. Δύο ώρες αργότερα, το τρένο σταματάει στις Βρυξέλλες για αποβίβαση και επιβίβαση.

Ο 26χρονος Μαροκινός τρομοκράτης πεσμένος στο έδαφος

Ανάμεσα στους νέους επιβάτες, στο τελευταίο βαγόνι της αμαξοστοιχίας, βρίσκεται τώρα και ο 26χρονος Μαροκινός Αγιούμπ Ελ Χαζάνι, ένας άνδρας που τους τελευταίους μήνες τριγυρνάει στην καρδιά της Ευρώπης φιλοξενούμενος στα πάρκα και τα παγκάκια της. Ουδείς γνωρίζει ότι ο εν λόγω νεαρός θεωρείται ύποπτος για συμμετοχή στο «ριζοσπαστικό ισλαμιστικό κίνημα» και, το κυριότερο, όλοι τους είναι παντελώς ανυποψίαστοι τόσο για τον βαρύ οπλισμό που κουβαλά στις ταπεινές αποσκευές του όσο και για τις φονικές προθέσεις που φέρει στον επικίνδυνο ψυχισμό του. Η ώρα του κακού δεν αργεί. Λίγα λεπτά μετά την επιβίβασή του στο TGV, ο Αγιούμπ Ελ Χαζάνι μπαίνει στην τουαλέτα για να οπλίσει το Καλάσνικοφ του θανάτου. Ο Αλεκ Σκαρλάτος, έχοντας πείρα στα όπλα, ακούει τον θόρυβο τη στιγμή που ο τρομοκράτης τοποθετεί τον γεμιστήρα στο όπλο και πετάγεται έντρομος από τη θέση του. Μέσα σε κλάσματα δευτερόλεπτου ακούγεται ένας πυροβολισμός, τζάμια θρυμματίζονται και έντρομοι επιβάτες παρακαλούν για ένα θαύμα, το οποίο για καλή τους τύχη φέρει το ονοματεπώνυμο Αλεκ Σκαρλάτος. Ο Ελληνοαμερικανός στρατιώτης, δίχως δεύτερη σκέψη, δίνει στους φίλους του το πρόσταγμα «πιάστε τον» και οι τρεις άνδρες ορμούν καταπάνω του.



Ο 23χρονος Ελληνοαμερικανός πεζοναύτης, Αλεκ Σκαρλάτος, έγινε παγκόσμιος ήρωας αφοπλίζοντας τον τρομοκράτη και σώζοντας δεκάδες επιβάτες της υπερταχείας 

Ο Σπένσερ τον πιάνει από τον λαιμό ενώ ο Αλεκ τον ρίχνει κάτω και κάνοντάς του κεφαλοκλείδωμα του αποσπά το όπλο. Από την εμπλοκή τραυματίζονται τρεις άνδρες, ένας εκ των οποίων ο φίλος του, Σπένσερ Στόουν, που νοσηλεύεται για μία ημέρα, το θαύμα ωστόσο έχει επιτευχθεί. Η τρομοκρατική επίθεση του Αγιούμπ Ελ Χαζάνι πέφτει στο κενό με τον Αλεκ, τον Σπένσερ και τον Αντονι να περνούν στην ιστορία ως οι «ήρωες του TGV  Αμστερνταμ - Παρίσι». Η συνέχεια, λίγο ως πολύ, γνωστή και καθ’ όλα αναμενόμενη: ο Αμερικανός πρόεδρος Μπαράκ Ομπάμα εκφράζει τη βαθιά ευγνωμοσύνη του «για το κουράγιο και τη γρήγορη αντίδραση των Αμερικανών στρατιωτών που με τις ηρωικές πράξεις τους εμπόδισαν μια μεγάλη τραγωδία», ο πρόεδρος της Γαλλίας, Φρανσουά Ολάντ, τους παρασημοφορεί με το μετάλλιο της Λεγεώνας της Τιμής, ο εισαγγελέας Φρανσουά Μολίν στέλνει τον Μαροκινό τρομοκράτη πίσω από τα κάγκελα της φυλακής, ενώ οι τρεις φίλοι που ξεκίνησαν το ταξίδι τους ως τουρίστες επιστρέφουν στα σπίτια τους ως ήρωες...  



Με τον πατέρα του, Μανώλη Σκαρλάτο, και τους αδερφούς του  


      

Από την Αλεξανδρούπολη στην Καλιφόρνια   

Τον ίδιο δρόμο τραβά και ο 23χρονος Ελληνοαμερικανός Αλεκ Σκαρλάτος, ο οποίος αναγκάστηκε να ματαιώσει το προγραμματισμένο για τις 27 Αυγούστου ταξίδι του στην Ελλάδα και συγκεκριμένα στον τόπο καταγωγής του πατέρα του, την Αλεξανδρούπολη. Ο Αλεκ μπορεί να μη μιλάει ελληνικά, γνωρίζει ωστόσο τα πάντα γύρω από την Ελλάδα και το «μακρύ ταξίδι του παππού Σωκράτη από την Αλεξανδρούπολη στη μακρινή Αμερική». Ο Σωκράτης Σκαρλάτος, τσαγκάρης στο επάγγελμα, ήταν ένας από τους χιλιάδες Ελληνες που επέλεξαν τον δρόμο της ξενιτιάς με πυξίδα τους το όνειρο μιας καλύτερης ζωής. Τα πρώτα χρόνια της μεγάλης του φυγής από την πατρίδα τα περνάει στη Γερμανία, όπου γνωρίζει τη γυναίκα της ζωής του και αποκτά μαζί της τρεις γιους: τον Μανώλη, τον Γιώργο και τον Νίκο. Η Αμερική είναι η χώρα που θα στεγάσει την οικογένεια Skarlatos, η οποία δεν ξεχνά ποτέ τους συγγενείς στην Ελλάδα και την όμορφη Αλεξανδρούπολη. Τα πρώτα χρόνια η ζωή των Skarkatos στις ΗΠΑ είναι τόσο δύσκολη όσο για κάθε μετανάστη που πασχίζει να ενσωματωθεί στον κοινωνικό ιστό μιας νέας πατρίδας. Τα τρία αγόρια βοηθούν τον πατέρα τους Σωκράτη κάνοντας αμέτρητες δουλειές, με τον πρωτότοκο Μανώλη να ξεχωρίζει για το πείσμα, την εργατικότητα και την καλλιτεχνική του φύση.



Ο Αλεκ με τη μητέρα του Χάιντι Χάνσεν



Τη δεκαετία του 1980 ο Μανώλης Σκαρλάτος συναντά τον έρωτα στα μάτια της πανέμορφης Χάιντι Χάνσεν, με την οποία αποκτά τρεις γιους, τον Πίτερ, τον Αλεκ και τον Σόλωνα, και ζει ευτυχισμένος στην Καλιφόρνια. Οταν ο Αλεκ είναι περίπου 8 ετών, το ζευγάρι χωρίζει, με τα δύο μεγαλύτερα αγόρια, Πίτερ και Αλεκ, να ακολουθούν τον πατέρα τους στο Ρόσμπεργκ του Ορεγκον και τον μικρό Σόλωνα να παραμένει με τη μητέρα του στο Κάρμαϊκλ της Καλιφόρνιας. Λίγο αργότερα, ο Μανώλης Σκαρλάτος, ο οποίος διατηρεί στο Σακραμέντο καλλιτεχνικό εργαστήρι όπου παραδίδονται μαθήματα ζωγραφικής, ξαναπαντρεύεται αυτή τη φορά την Κάρεν Χόλκομπ, που μεγαλώνει τα δύο αγόρια, Πίτερ και Αλεκ, σαν να είναι δικά της. Η απόφαση του πρωτότοκου Πίτερ να καταταγεί στο Ναυτικό και η επακόλουθη επιθυμία του Αλεκ να μεταβεί ως έμμισθος στρατιώτης στο Αφγανιστάν δεν ενθουσιάζουν τον Μανώλη Σκαρλάτος, ο οποίος αναγκάζεται να πει το «ναι» ύστερα από μεγάλη επιμονή των δύο γιων του που «θέλουν να σώσουν τον κόσμο από τους κακούς».



Ο «Gun Crazy», όπως αυτοχαρακτηρίζεται o Αλεκ, με φίλες του στη Γερμανία

Φίλοι και συγγενείς του Αλεκ από την Ελλάδα μιλούν για «ένα παιδί με χρυσή καρδιά που νοιάζεται όσο λίγοι για τον συνάνθρωπό του», για έναν τύπο «χαμηλών τόνων ο οποίος μπορεί να σε εκπλήξει με τον πιο απροσδόκητο τρόπο και που αγαπάει τα όπλα και τις δίκαιες μάχες». Περιγραφές που δεν απέχουν και πολύ από τον τρόπο με τον οποίο ο Ελληνοαμερικανός ήρωας αυτοπροσδιορίζεται στην προσωπική του σελίδα στο Facebook. «Gun Crazy» γράφει σε ανάρτησή του με μεγάλα γράμματα, για να ακολουθήσουν αμέτρητες αναφορές στο «δίκαιο του να οπλοφορείς και να προστατεύεις τον εαυτό σου και τον διπλανό σου». Η αγάπη του Αλεκ για τα όπλα ξεκινά από τότε που είναι ακόμη παιδί, με την καθημερινότητά του να εξαντλείται σε σκοπευτήρια, γυμναστήρια και αμέτρητες ώρες πεζοπορίας στο βουνό. Ο Αλεκ δεν πίνει, δεν καπνίζει, αθλείται σε καθημερινή βάση, προσέχει ιδιαίτερα τη διατροφή του, ενώ σιχαίνεται όσο τίποτε άλλο εκείνους που από αδυναμία ή άγνοια πέφτουν στον σκοτεινό κόσμο των ναρκωτικών: «Ποια είναι η Γουίτνεϊ Χιούστον και γιατί οι άνθρωποι νοιάζονται που πέθανε; Γιατί να με ενδιαφέρει μια ναρκομανής τραγουδίστρια που πέθανε; Και τι έγινε που έχει επηρεάσει και εμπνεύσει πολλούς μουσικούς; Δεν την εκτιμώ καθόλου. Το να πεθάνεις από ναρκωτικά δεν είναι τόσο τραγικό όσο το να πεθάνεις σε τροχαίο γιατί είναι κάτι το οποίο προκαλείς εσύ ο ίδιος», γράφει σε post του κοινοποιώντας την απέχθειά του απέναντι στους χρήστες ναρκωτικών, ανώνυμους κι επώνυμους. Η αγαπημένη του ταινία είναι το «Zero Dark Thirty», ένα συναρπαστικό θέαμα εμπλουτισμένο με προπαγάνδα υψηλής κλάσης, το αγαπημένο του τραγούδι το «Die Young» της Kesha και οι μεγάλες του αγάπες, το μπόουλινγκ, το μπιλιάρδο, το indoor soccer και οι γυναίκες, απέναντι στις οποίες είναι ιδιαίτερα τρυφερός και διαχυτικός. Ο Ελληνοαμερικανός ήρωας είναι επίσης ένθερμος υποστηρικτής των Ρεπουμπλικανών, αμείλικτος εχθρός όσων κακομεταχειρίζονται τα ζώα και άφοβος σαν ήρωας αμερικανικής ταινίας, χαρακτηριστικό που περιγράφεται με τον πιο εύστοχο τρόπο από τον αγαπημένο του εξάδελφο Αλέξανδρο Καραολάνη: «Οχι, τη στιγμή της επίθεσης στο τρένο ο Αλεκ δεν φοβήθηκε κι αυτό είναι κάτι που το ξέρω καλά χωρίς να χρειαστεί καν να τον ρωτήσω. Ο κόσμος να κατέβαινε κάτω, αυτόν τον επικίνδυνο τύπο ο ξάδελφός μου θα τον έπιανε και δεν θα έκανε πίσω ακόμη κι αν έβαζε σε κίνδυνο την ίδια του τη ζωή. Αυτός είναι ο ξάδελφός μου ο Αλεκ. Ενας άνθρωπος που γεννήθηκε για να πολεμά για τους άλλους...». Από τη μεγάλη μέρα της 21ης Αυγούστου μέχρι και σήμερα, ο Αλεκ προτιμά να απέχει από τα φώτα της δημοσιότητας, όπως κάθε πραγματικός ήρωας. Γι’ αυτό και η δήλωσή του στο «ΘΕΜΑ» δεν αφορά το μεγάλο του κατόρθωμα αλλά την αγάπη του για την Ελλάδα και τους Ελληνες: «Είμαι πολύ, πολύ περήφανος που η Ελλάδα αποτελεί μέρος της κληρονομιάς μου και αγαπώ πολύ τους Ελληνες. Κι όσον αφορά στα προβλήματά της, εύχομαι στην Ελλάδα τα καλύτερα μέσα από την καρδιά μου...».