Thomas Iser: «Οι ιδέες μου είναι πιο ενδιαφέρουσες από τους κοιλιακούς μου»

Τον συναντήσαμε στην Αθήνα όπου ήρθε μαζί με τον διάσημο designer Ζαν-Κλοντ Ζιτρουά με τον οποίο συνεργάζονται τα τελευταία χρόνια. Μιλήσαμε για τα δύσκολα παιδικά του χρόνια, το πώς χρησιμοποιεί το Instagram ως σημαντικό πλέον εργαλείο της δουλειάς του, την ομορφιά του και πώς αυτή επηρεάζει την κρίση των άλλων για το έργο του, αλλά και για το πρότζεκτ του Universal Humanity, πάνω στο οποίο δουλεύει εντατικά τα τελευταία χρόνια.

Η τέχνη του είναι χαρούμενη αλλά και ευάλωτη, ένα αισιόδοξο βλέμμα στη ζωή, μια βαθιά ριζωμένη πεποίθηση για το καλό που κρύβει μέσα του ο άνθρωπος.

«Θέλω να αφήσω ένα ίχνος μου στον κόσμο. Η ζωή είναι πολύ σύντομη για να τη ζούμε χωρίς να προσφέρουμε κάτι. Μου αρέσει να δουλεύω με σύμβολα και αυτή τη φορά εμπνεύστηκα από τη γιαπωνέζικη τέχνη kintsugi, μια τεχνική επισκευής σπασμένων αγγείων με λιωμένο χρυσό. Λάτρεψα τον συμβολισμό του πώς από κάτι διαλυμένο δημιουργείται κάτι νέο που μπορεί να είναι καλύτερο και από το πρωτότυπο. Η μοίρα εδώ ανατρέπεται. Το σπασμένο ξαναγεννιέται», δηλώνει στο «Gala», και μου δείχνει φωτογραφίες από τη δημιουργία του project. Ζωγραφίζει το σώμα του σαν σπασμένο γλυπτό. Γεμάτο ρωγμές. Οπως είναι και η ανθρωπότητα. Στη συνέχεια φωτογραφίζει το βλέμμα του και κάνει τον γύρο του κόσμου ενώνοντάς το με το βλέμμα των άλλων. «Ο κοινός τόπος του ανθρώπου είναι το βλέμμα. Με αυτό αγκαλιάζει τον Αλλον, με αυτό αγγίζει την ψυχή του», μας λέει. «Η κάρτα αντιπροσωπεύει το βλέμμα μου στον κόσμο, που γίνεται οικουμενικό. Πιστεύω πως ο κόσμος πρέπει να κοιτά πώς θα διορθώσει ό,τι απειλεί την ανθρωπότητα», εξηγεί. Γυρίζει τον πλανήτη με στόχο να φωτογραφίσει ανθρώπους όλων των ηλικιών, χρωμάτων, θρησκειών και πεποιθήσεων. Πάνω από 7.400 φωτογραφίες μέχρι στιγμής αποτελούν τον μάρτυρα της εποχής, μια ενστικτώδης αφήγηση για το καλό που είναι μπροστά μας και δεν το βλέπουμε καθώς μας παραπλανούν πολιτικές, ιδεολογίες, εμμονές.

«Αν η ανθρωπότητα ήταν αρκετά προηγμένη, θα μπορούσαμε να ζήσουμε σε έναν κόσμο χωρίς σύνορα. Θα έρθει, πιστεύω, η στιγμή που δεν θα έχουμε άλλη επιλογή», δηλώνει ο ίδιος.

Η ζωγραφική του συνδυάζει τη φωτογραφία και το γκραφίτι σε καμβά. Είναι ινσταγκραμικός και το ξέρει: «Δουλεύω με τους σημερινούς κώδικες και στην εποχή των social media η ωραία εμφάνιση είναι εξίσου σημαντική με την ωραία φωτογραφία. Μπορεί να με επικρίνουν, αλλά αυτό που κάνω δεν είναι εύκολο και απαιτεί πολλές θυσίες εκ μέρους μου».

Μιλώντας για την παιδική του ηλικία, τη χαρακτηρίζει «ασυνήθιστη, χωρίς κανόνες και όρια. Γεννήθηκα στο Μετς της Γαλλίας το 1987 και με τον αδερφό μου δεν ζήσαμε αυτό που θα ’λεγε κανείς “συνηθισμένα παιδικά χρόνια”. Ο χωρισμός των γονιών μου όταν ήμουν 3 ετών πυροδότησε ένα ντόμινο καταστάσεων που κάθε φορά με ξάφνιαζαν, αλλά προσαρμοζόμουν. Ηταν σαν να βρίσκομαι σε ένα roller coaster. Στην εφηβεία μου είδα τον αδερφό μου να πέφτει στα ναρκωτικά, ενώ αργότερα διαγνώστηκε με σχιζοφρένεια. Η μητέρα μου υπέφερε από κατάθλιψη, ο πατέρας μου ήταν απών όχι από επιλογή, αλλά εξαιτίας κάποιων δύσκολων καταστάσεων, κι εγώ μεγάλωνα με τον παππού και τη γιαγιά στο χωριό. Η επαφή μου με τη φύση, η αγάπη των γονιών της μητέρας μου, αλλά και το skate και το γκραφίτι με έσωσαν κυριολεκτικά και με έκαναν να συνειδητοποιήσω ότι το σημαντικό στη ζωή είναι να αγαπάς τόσο τους ανθρώπους όσο και καθετί που κάνεις. Ο πόνος που ένιωθα ως παιδί με οδήγησε στο να εκφραστώ μέσα από την τέχνη μου. Η τέχνη είναι το πεπρωμένο μου και χωρίς αυτήν δεν υπάρχω πλέον».

Δηλώνει «άστεγος πολυτελείας» μια και δεν έχει μόνιμη βάση και ταξιδεύει συνεχώς. Συνδέεται συνεχώς με νέους ανθρώπους, όμως τι γίνεται με τους ανθρώπους που αφήνει πίσω, νιώθει ποτέ μοναξιά;

«Για να κάνεις αυτό που κάνω χρειάζεται θυσίες, μεταξύ άλλων, και της προσωπικής ζωής. Ομως δεν με πειράζει γιατί φροντίζω τη σχέση μου με τον εαυτό μου και έχω κατακτήσει μια εσωτερική ηρεμία που μου είναι απαραίτητη. Εννοείται ότι φροντίζω να επισκέπτομαι όσο πιο συχνά μπορώ τους δικούς μου, ενώ και το να γνωρίζω νέους ανθρώπους μού ανοίγει απίστευτους ορίζοντες και το βρίσκω συναρπαστικό. Δεν νιώθω μοναξιά, αλλά μερικές φορές κούραση ή λύπη, που ευτυχώς δεν κρατά πολύ».

Τα ταξίδια τού έμαθαν πολλά για τον εαυτό του: «Καταρχάς όταν ταξιδεύεις συνεχώς συνδέεσαι με διαφορετικούς από σένα ανθρώπους που αντιμετωπίζουν άλλου είδους προβλήματα ή ζουν αλλιώς, κάτι που σε κάνει να νιώθεις ευγνωμοσύνη γι’ αυτό που είσαι και για όλα όσα έχεις. Παράλληλα όμως σε κρατά γειωμένο στην πραγματικότητα. Αυτό που κέρδισα εγώ είναι ότι απέκτησα ενσυναίσθηση και ότι έγινα πιο ταπεινός. Η δουλειά μου έχει να κάνει με την ανθρωπότητα, αλλά πρωτίστως ό,τι κάνω το κάνω για μένα. Το να γνωρίζω καλύτερα τον εαυτό μου μού χαρίζει ελευθερία. Κουράστηκα από τον κόσμο των social media όπου οι άνθρωποι το μόνο που θέλουν είναι να εντυπωσιάσουν τους άλλους με πόζες, τους influencers που νοιάζονται μόνο για το εγώ τους και το χρήμα. Εγώ λοιπόν αποφάσισα να επηρεάζω τους ανθρώπους στο να βελτιώνουν τον εαυτό τους. Θέλω να ασκώ τη μεγαλύτερη δυνατή επιρροή σε όσο περισσότερους ανθρώπους γίνεται. Δεν κάνω φίλους και δεν είναι αυτός ο στόχος μου. Στόχος μου είναι να συμβάλλω σε έναν καλύτερο κόσμο, σε έναν καλύτερο πλανήτη».

Στις διαδρομές του στον κόσμο σε προσφυγικούς καταυλισμούς, αλλά και σε κοσμοπολίτικα μέρη, σε απομακρυσμένα σημεία του πλανήτη, αλλά και σε γειτονιές της Νέας Υόρκης ήρθε σε επαφή με διάσημους που ενθουσιάστηκαν με την ιδέα του και δέχτηκαν να γίνουν μέρος του Universal Humanity Project, όπως ο Φάρελ Γουίλιαμς, η Τζίτζι Χαντίντ, o Στέφανο Γκαμπάνα και η Σάρα Σαμπάιο, ο Γουίλεμ Νταφόε και η Πάτι Λαμπέλ, ο Μπομπ Σινκλέρ, ο Ντέιβιντ Λα Σαπέλ κ.ά.

Με τον Ζαν-Κλοντ Ζιτρουά συναντήθηκαν στο Παρίσι και συνεργάστηκαν στη δημιουργία μιας σειράς που βγήκε σε δημοπρασία από τον οίκο Christie’s για φιλανθρωπικό σκοπό: «Κάπως έτσι η συνεργασία μας συνεχίζεται. Αυτή τη φορά ήρθα μαζί του και στην Ελλάδα, που τη λάτρεψα από την πρώτη στιγμή που τη γνώρισα μέσω της κοινής μας φίλης Αντας Ηλιοπούλου της Mephistopheles Productions. Για μένα η μόδα, ειδικά σε αυτό το επίπεδο, είναι τέχνη».

Αγαπημένοι του καλλιτέχνες είναι οι : Κένι Σαρφ, Νίκι ντε Σεν Φαλ, Ντάμιεν Χιρστ, Ρομέρο Μπρίτο, ενώ όταν τον ρωτάω για τα διάφορα σχόλια σχετικά με την ομορφιά του και το γεγονός ότι το 2015 συμμετείχε με το Λουξεμβούργο στον διαγωνισμό Men Universe Model, απαντά γελώντας: «Αν με κρίνεις μόνο για την εμφάνισή μου ή τον τρόπο που παρουσιάζω τον εαυτό μου μέσα από τις φωτογραφίες μου θα σου θυμίσω αυτό που έλεγε ο Πικάσο: “Μάθε τους κανόνες σαν επαγγελματίας και μετά σπάσ’ τους σαν καλλιτέχνης”. Πιστεύω λοιπόν πως οι ιδέες μου είναι πιο ενδιαφέρουσες από τους κοιλιακούς μου»