Η Coca-Cola ταυτίζεται διαχρονικά με τα Χριστούγεννα και τις εορτές του νέου έτους και το κάνει πάντοτε μοναδικά. Φέτος το κάνει ακόμη καλύτερα, πραγματοποιώντας με το κατακόκκινο φορτηγό το μεγαλύτερο χριστουγεννιάτικο tour που έγινε ποτέ στην Ελλάδα και μας προσκαλεί να φέρουμε τη μαγεία... στο χωριό μας!
Η μικρή Λυδία πολεμά τον καρκίνο
Η Λυδία είναι μόλις 4 ετών και παλεύει με την επάρατη νόσο σχεδόν όσο ζει. Σε ηλικία μόλις 5 μηνών εμφάνισε όγκο στον εγκέφαλο (επενδύμωμα) και έκτοτε τα νοσοκομεία και τα χειρουργεία έχουν γίνει το δεύτερο σπίτι της.
Η Λυδία έχει ακόμη δύο αδερφάκια. Η χαρά των παιδικών φωνών όμως στο σπίτι επισκιάζεται πάντοτε από το άγχος και την αγωνία της επόμενης μέρας της Λυδίας. Ο πόνος των γονιών της δεν περιγράφεται. Αυτό που μπορεί να περιγραφεί είναι το κουράγιο και η δύναμη τόσο των γονιών
Η Λυδία είναι μόλις 4 ετών και παλεύει με την επάρατη νόσο σχεδόν όσο ζει. Σε ηλικία μόλις 5 μηνών εμφάνισε όγκο στον εγκέφαλο (επενδύμωμα) και έκτοτε τα νοσοκομεία και τα χειρουργεία έχουν γίνει το δεύτερο σπίτι της.
Η Λυδία έχει ακόμη δύο αδερφάκια. Η χαρά των παιδικών φωνών όμως στο σπίτι επισκιάζεται πάντοτε από το άγχος και την αγωνία της επόμενης μέρας της Λυδίας. Ο πόνος των γονιών της δεν περιγράφεται. Αυτό που μπορεί να περιγραφεί είναι το κουράγιο και η δύναμη τόσο των γονιών όσο και της μικρής να νικήσουν τον «εχθρό» και να μπορέσουν κάποια στιγμή να ατενίσουν το μέλλον μόνο με αισιοδοξία.
Η διάγνωση και τα «βασανιστήρια» που ακολούθησαν
Εδώ και δύο περίπου χρόνια ο πατέρας της Λυδίας δημιούργησε το blog http://www.lydia-tigria.blogspot.com/, όπου και αποτυπώνει τις δύσκολες μέρες που περνάνε ο ίδιος και ολόκληρη η οικογένεια. «Στις 21 Μαΐου 2004, μια μέρα μετά τη γιορτή της, η Λυδία παρουσίασε έντονη υπνηλία, “λύσιμο” στο σώμα της και μελάνιασμα στα χειλάκια. Καθώς την προηγούμενη μέρα είχε κάνει το πρώτο της εμβόλιο, η παιδίατρος φοβήθηκε κάποια αντίδραση και μας έστειλε απευθείας στο “Παίδων”. Αφού περάσαμε το εμπόδιο της “καλής” γιατρού που ήθελε να μας στείλει σπίτι μας ως “υστερικούς”, κάναμε αυθημερόν αξονική έπειτα από την οποία κανονίστηκε επείγον χειρουργείο στις 25 Μαΐου. Αφαιρέθηκε περίπου το 90% ενός όγκου με διάμετρο περίπου 7 εκατοστά, που καταλάμβανε περίπου τα 2/3 του αριστερού ημισφαιρίου. Η ιστολογική έδειξε Αναπλαστικό Επενδύμωμα, ένα είδος όγκου εγκεφάλου που εμφανίζεται κυρίως στα παιδιά. Αιτιολογία: άγνωστη», γράφει ο πατέρας της Λυδίας στο blog.
Κατ’ αρχάς, εύχεσαι καμία παιδική ψυχή να μην περάσει ποτέ τα καθημερινά «βασανιστήρια» που είναι απαραίτητα για την αντιμετώπιση της νόσου. Κατά δεύτερον, εύχεσαι, ή καλύτερα προσεύχεσαι, όλοι οι γονείς να αποκτήσουν έστω και λίγο από το θάρρος και την αντοχή των γονιών της Λυδίας: «Η Λυδία έκανε χημειοθεραπείες για πάνω από 2 χρόνια. Για περίπου 15 μήνες έκανε πλήρες ενδοφλέβιο σχήμα υψηλής δοσολογίας. Μετά από αυτό έκανε για έναν χρόνο σχήμα με φάρμακα από το στόμα. Εκανε συνολικά 47 μεταγγίσεις αίματος και νοσηλεύτηκε τις 300 από τις 460 μέρες. Μαγνητικές ανά τρίμηνο, καρδιολογικές και ενδοκρινολογικές εξετάσεις το ίδιο, άπειρες εξετάσεις διαφόρων τύπων. Τα προβλήματα από τις λοιμώξεις και η τελική κατάρρευση των αιματολογικών της οδήγησαν στη διακοπή και αυτής της φάσης της θεραπείας».
Τρία χρόνια «μάχης»Στις 22 Μαΐου 2007 συμπληρώθηκαν τρία χρόνια από τη διάγνωση: «…δύο μέρες μετά τη διάγνωση βαφτίστηκε στο εκκλησάκι του νοσοκομείου. Ούτε φωτογραφίες έχω από τη βάφτιση και κάτι λίγες μπουμπουνιέρες ούτε που ξέρω που τις έχει η μαμά της. Και μετά η εγχείρηση, η αναμονή, η εντατική… αχ, η εντατική… τρεις μέρες που δεν πρόκειται ποτέ να ξεχάσω. Ο,τι χειρότερο έχω ζήσει μέχρι τώρα. Και μετά ατελείωτες μέρες χημειοθεραπείας, αγωνίας, “θα βγούμε σήμερα;”, “ανέβηκαν τα αίματα;”, “τι, και ο Χρήστος έφυγε; Και η Ιωάννα;”… τα βουρκωμένα βλέμματα των νοσηλευτριών, το ερώτημα “δεν υπάρχει δηλαδή άλλο φάρμακο; Κάτι άλλο πειραματικό να δοκιμάσουμε;”. Η διάψευση, το θαύμα, η σταθεροποίηση, οι καλύτερες μέρες που μπορούμε να αγωνιούμε για το αν θα την πάμε για βουτιά στη θάλασσα και για το εάν προχωράει καλά με την ομιλία της… παραληρώ μάλλον. Συγγνώμη. Τρία χρόνια ένα θαύμα, ένας πόλεμος που δεν έχει τελειώσει αλλά που η Λυδία έχει κερδίσει πολλές μάχες του. Δεν θα σε αφήσω ποτέ μόνη, Λυδία μου, όσα χρόνια και να χρειαστούν, θα κερδίσεις…».
Το καλοκαίρι πέρασε σχετικά ευχάριστα. Χωρίς πολλά νοσοκομεία και με αρκετές δόσεις χαράς και γέλιου που η μικρή πρόσφερε απλόχερα στους γονείς της. «Η Λυδία είναι μια χαρά. Παίζει, τρέχει, γελάει και ζει κάθε στιγμή ακατάπαυστα, προσθέτοντας άθελά της χείμαρρους στα δάκρυά μας… Είναι που δεν θέλεις να ακούσεις άσχημα νέα, που δεν θέλεις να ξαναπατήσεις εκεί μέσα, που όταν πας να πληρώσεις στο ταμείο, σου έρχεται να πεις: αφού εγώ πληρώνω και ο πελάτης έχει πάντα δίκιο, απαιτώ να βγάλετε μια καθαρή μαγνητική». Το φθινόπωρο τα πράγματα άλλαξαν. Για μία ακόμη φορά.
Μόνος δρόμος ξανά το χειρουργείοΟ όγκος στον εγκέφαλο δεν είναι εύκολος αντίπαλος. Αντιθέτως. Είναι από αυτούς που χτυπάνε ύπουλα, χωρίς προειδοποιήσεις και τις περισσότερες φορές αλλάζουν την επιθετική τακτική τους ανάλογα με τη δική σου άμυνα. Οι όγκοι εγκεφάλου αποτελούν στον δυτικό κόσμο τη δεύτερη αιτία θανάτου των παιδιών μετά τα ατυχήματα.
Τους τελευταίους μήνες ο όγκος της Λυδίας μεγάλωνε. Κάθε μέρα καταλάμβανε όλο και μια σπιθαμή στο παιδικό κεφαλάκι της. «Με την τρέχουσα αύξηση του όγκου η Λυδία έχει προσδόκιμο επιβίωσης κάποιων μηνών. Η μόνη δυνατότητα αντιμετώπισης είναι το δεύτερο χειρουργείο (με πιθανά σοβαρά μόνιμα ή παροδικά κινητικά προβλήματα) και αμέσως μετά ακτινοβολία… Εάν αποφασίσουμε να προχωρήσουμε η Λυδία δεν θα είναι ποτέ πια στην καλή κατάσταση που είναι τώρα. Υπάρχει όμως πιθανότητα να είναι κοντά μας για λίγο παραπάνω. Απλώς δεν θέλουμε να είναι κοντά μας και να μην μπορεί να το αντιληφθεί και να το ζήσει», συμπληρώνει ο πατέρας τη Λυδίας στο blog στις 24 Σεπτεμβρίου του 2007. Ο κύβος ερρίφθη. Οι γονείς αποφάσισαν να προχωρήσουν στην εγχείρηση λίγο μετά τις γιορτές.
Στις 4 Ιανουαρίου η Λυδία έγινε 4 ετών: «Τα χρόνια της κερδισμένα με πόνο και δάκρυα, γέλια και λογάκια, αγωνία και ελπίδα, τσαμπουκά και ματιές βοτσαλωτές. Ολα τα όπλα δικά της, πληγές και ιάματα για εμάς που παρακολουθούμε και το μόνο που καταφέρνουμε είναι να αφήσουμε όση αγάπη έχουμε να κυλήσει ενδοφλέβια στην καρδιά και στο μυαλό της. Χρόνια Πολλά, Λυδία μου, δεν θα άλλαζα τα τέσσερα αυτά χρόνια με τίποτε άλλο στον κόσμο», γράφει ο πατέρας της μικρής και το blog κατακλύζεται από μηνύματα υποστήριξης και αγάπης.
Η επέμβαση έγινε στις 11 Ιανουαρίου και πήγε καλά. Οι γιατροί είναι όπως πάντα συγκρατημένοι, αλλά στα λόγια τους υπάρχει μια δόση αισιοδοξίας. «Οι επόμενες μέρες θα είναι δύσκολες και με πολλά σκαμπανεβάσματα. Το κυριότερο όπλο μας είναι ένα μεγάλο ΣΕ ΑΓΑΠΩ που της βάζουμε κάθε λίγα δευτερόλεπτα στον ορό της. Το δικό της όπλο το ξέρετε: ΘΕΛΩ να νικήσω και να ΖΗΣΩ. Θέλω βόλτα, κούνιες και φουσκωτά και εννοώ να τα έχω όσο πιο γρήγορα γίνεται!». Κι εμείς μαζί σου, μικρή…
Δείτε όλες τις τελευταίες Ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο, τη στιγμή που συμβαίνουν, στο Protothema.gr