Οι συνδικαλιστές που κέρδισαν: Νόμος είναι το δίκιο του… απεργού

Από τη μια πλευρά στεκόταν η μεγαλύτερη αυτοκινητοβιομηχανία της Γαλλίας. Ενας επιχειρηματικός όμιλος με θυγατρικές σε δεκάδες χώρες ανά τον κόσμο, προμηθευτές στα τέσσερα σημεία του πλανήτη, οικονομικές δυνατότητες που ενδεχομένως και να συγκρίνονται με το ήμισυ του... ΑΕΠ της Ρουμανίας και επενδύσεις δισεκατομμυρίων δολαρίων στη χώρα.

Από την άλλη πλευρά του... δρόμου οι περίπου 14.000 εργάτες της αυτοκινητοβιομηχανίας στη Ρουμανία, οι «εργάτες της… Dacia», οι οποίοι ζητούσαν αυξήσεις των μισθών τους, όχι στα επίπεδα των συναδέλφων τους στις υπόλοιπες ευρωπαϊκές χώρες, αλλά σε επίπεδα τουλάχιστον ανεκτά σε σχέση με τις γνώσεις, την εξειδίκευσή τους και την παραγωγικότητά τους, για όλες αυτές τις ιδιότητές τους δηλαδή που ώθησαν μια εταιρεία του μεγέθους της Renault να επενδύσει στη χώρα τους - κατ’ ουσίαν στους ίδιους.

Η ... διαμάχη κράτησε σχεδόν έναν μήνα. Και αντίθετα με ό,τι θα πίστευε κανείς, εάν κάποιος δικαιούται να πανηγυρίζει τη νίκη του, αυτός δεν είναι ο μεσιέ Κάρλος Γκοσν (το μεγάλο αφεντικό της Renault) και οι επιτελείς του...

19 ημέρες απεργίας συν τέσσερις ημέρες αποχής από τις γραμμές συναρμολόγησης του εργοστασίου της γαλλικής φίρμας στην πόλη Πιτέστι της Ρουμανίας, ημέρες κατά τη διάρκεια των οποίων οι εκπρόσωποι των εργαζομένων διαπραγματεύονταν με τους διοικούντες τον γαλλικό κολοσσό και τη θυγατρική της ρουμανικής Ντάτσια σχετικά με το ύψος των αυξήσεων σε μισθούς και μπόνους των εργατών που θεωρούνται από τους πλέον καταρτισμένους στον κλάδο της αυτοκινητοβιομηχανίας. 19 ημέρες κατά τις οποίες συγκρούονταν τα συμφέροντα μιας κολοσσιαίας πολυεθνικής με αυτά μερικών χιλιάδων εργατών που διεκδικούσαν αύξηση της τάξεως των 120 ευρώ τον μήνα! Αύξηση σημαντική, αν αναλογιστεί κανείς πως ο μηνιαίος μισθός τους δεν υπερβαίνει τα 250 ευρώ, λιγότερα δηλαδή από το 1/10 του μέσου μισθού ενός εργαζομένου στη «μητρική» Renault!

Οι διοικούντες την αυτοκινητοβιομηχανία μετήλθαν πολλούς τρόπους πίεσης για να σταματήσουν την απεργία. Από την αίτηση ασφαλιστικών μέτρων για να κηρυχθεί παράνομη και καταχρηστική (πώς όμως το επιτυγχάνεις αυτό όταν απεργεί το 100% του δυναμικού της εταιρείας και έχει εγκαίρως ενημερώσει το συνδικάτο για την κινητοποίηση;) έως και τις έμμεσες «προειδοποιήσεις» για σταμάτημα της παραγωγής και μεταφορά του εργοστασίου σε χώρες με πιο φτηνά εργατικά χέρια και χωρίς καθόλου συνδικαλιστές.

Οι απεργοί επέμειναν. Ηξεραν πως το σενάριο της μεταφοράς ενός εργοστασίου που ημερησίως παράγει πάνω από 60 αυτοκίνητα (το μοντέλο Λόγκαν, το νέο φτηνό μοντέλο-χιτ της Ντάτσια που γνωρίζει τέτοια επιτυχία ώστε «φόρεσε» ακόμα και τα σήματα της μαμάς Renault) είναι, αν όχι αδύνατο, τουλάχιστον ασύμφορο.

Και παρέμειναν στις επάλξεις, για να νικήσουν τελικά, έστω με την απαραίτητη σε τέτοιες περιπτώσεις «εκατέρωθεν συμβιβαστική προσέγγιση». Ζητούσαν 150 ευρώ αύξηση, πήραν 120 συν ένα ετήσιο μπόνους περίπου ενός μισθού. Εκείνο που πήραν όμως με το σπαθί τους είναι η αναγνώρισή τους ως τουλάχιστον ισότιμων με τους υπολοίπους Ευρωπαίους συναδέλφους τους.

Οχι, οι μισθοί τους εξακολουθούν να υπολείπονται των άλλων Ευρωπαίων. Τώρα όμως οι πάντες γνωρίζουν πως οι διεκδικήσεις δικαιωμάτων μπορούν να κερδηθούν στην πράξη. Πως οι χώρες του πρώην ανατολικού μπλοκ δεν θα παραμείνουν επί μακρόν το «υπηρετικό προσωπικό» της Δύσης. Ακόμα κι αν οι επιχειρηματίες θέλουν μια Ευρώπη «δεύτερης ταχύτητας», πάντα θα υπάρχει και η ενναλλακτική. Ρωτήστε και τους εργάτες από το Πιτέστι...